Με την γλυκιά αναμονή του ματς του Στέφανου Τσιτσιπά με τον Αλεξάντερ Ζβέρεφ να σημαδεύει το πρωϊνό αυτής της μέρας, ήπια το σκέτο μου καφέ, που μου φάνηκε πως κουβαλάει λίγη από την πίκρα, που ένιωσα για την ήττα της Μαρίας Σάκκαρη, που λύγισε στο τέλος του ημιτελικού του Ρολάν Γκαρός χάνοντας από μια Τσέχα μη καλύτερή της. Εριχνα μια ματιά στις τελευταίες ειδήσεις για την έναρξη του Euro που ξεκινά το βράδυ με ένα παράξενο Ιταλία – Τουρκία στη Ρώμη και σκεφτόμουν γιατί από όλα αυτά πρέπει κάτι να γράψω. Και ξαφνικά θυμήθηκα πως υπάρχει η υποχρέωση για ένα κείμενο απαραίτητο: τα γενέθλια του blog.

Η μόνη ομοιότητα

Ηταν 2016 όταν το ξεκίνησα. Ηταν πάλι παραμονές έναρξης του Euro και ήταν κι εκείνο ένα Euro με μεγάλο φαβορί τους Γάλλους που το φιλοξενούσαν. Αλλά αυτή ήταν η μόνη ομοιότητα με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Τότε κανείς δεν φανταζόταν ότι θα προέκυπτε ο Τσιτσιπάς, στον οποίο όλος ο κόσμος του τένις θα χει σήμερα τα μάτια του, δεν είχε υπάρξει καμία καραντίνα, ο Covid 19 δεν υπήρχε ούτε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας κι εμένα με απασχολούσε το που θα μείνω στο Παρίσι στο οποίο θα πήγαινα για τον τελικό. Ημουν υγιέστατος, νεότερος, φορτωμένος με ιδέες και με όρεξη – ήμουν «ημιπιτσιρικάς» και δεν το ξερα, ίσως γιατί ο Βούτσης δεν είχε εξηγήσει τον όρο. Σήμερα, Ιούνιο του 2021, οδεύω προς το να γίνω πιτσιρικάς – ίσως είμαι ήδη. Φυσικά αυτή δεν είναι η μόνη αλλαγή: εμένα η πανδημία μου άφησε κυρίως μια αίσθηση όχι απαισιοδοξίας (ίσα ίσα…), αλλά, ας το πούμε, συναισθηματικής ανεμελιάς – κάτι σαν ματαιότητα στο πιο χαρούμενο. Θέλω να πω ότι σήμερα αποκλείεται να το έφτιαχνα το blog. Και κάτι ωραίο από τη ζωή μου θα έλειπε. Για σας δεν ξέρω.

Το διαβάζω και γελάω

Το πρώτο κείμενο στο blog ήταν μια απολογητική προσπάθεια για να εξηγήσω την εμφάνισή του – το διαβάζω τώρα και γελάω, μολονότι δεν είναι αστείο ως κείμενο: αστείο είναι να προσπαθήσεις δημοσίως να απολογηθείς για κάτι που ακόμα δεν υπάρχει. Γιατί το έγραψα; Γιατί κι εγώ όπως πολλοί άλλοι ημιπιτσιρικάδες της γενιάς μου παλεύουμε χρόνια τώρα με ενοχικά συμπλέγματα με τα οποία μας μεγάλωσαν και με τα οποία βολευτήκαμε: υπάρχουμε για να τα τιμούμε νομίζοντας πως έτσι ξεχωρίζουμε. Πριν το blog ξεκινήσει απολογήθηκα για την ανάγκη της ύπαρξής του, λες κι αυτό ενδιάφερε κάποιον! Θέλησα επίσης να εξηγήσω σε τι θα διαφοροποιηθεί από την συνηθισμένη θεματολογία μου σε εφημερίδες, περιοδικά και site στα οποία δουλεύω κοντά τριάντα χρόνια. Και ζητούσα την συμπαράστασή σας, σαν να έβγαζα τον πρώτο μου δίσκο και προσπαθούσα να προκαταβάλω τις κριτικές.

Ενώ κατά βάθος δεν είχα ιδέα για το τι θα συνέβαινε στη συνέχεια, διαλαλούσα την βεβαιότητα μου ότι θα ξαναβρεθούμε ζητώντας μάλιστα συγνώμη για την ιντερνετική μου απουσία λες και είχαμε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο. Πιστεύω πως με καταλαβαίνετε γιατί ειδικά όσοι ηλικιακά είσαστε κοντά μου έχετε κι εσείς χρησιμοποιήσει το σχήμα «ενοχή – δικαιολογία – όρκος αλλαγής – επίκληση συμπαράστασης», ελπίζω άνευ σοβαρού λόγου. Και θα το ξανακάνετε.

Προθέσεις και αποτελέσματα

Σε ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου (κι ευτυχώς έχω κάνει αρκετά στην προσπάθειά μου να μην πλήξω) υπήρχαν πάντα καλές προθέσεις, αλλά το τι στη συνέχεια συνέβη σπάνια είχε να κάνει με αυτές. Ετσι συνέβη και με το blog. Το ήθελα για να σας κάνω συμμέτοχους στη δική μου καθημερινότητα – δεν συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά αντιθέτως συνήθως το blog παρακολουθεί τη δική σας. Εχω γράψει διάφορα κατά παραγγελία σας, γιατί μου ζητάτε τη γνώμη π.χ ή γιατί απλά θεωρείται πως πρέπει να σολάρω παίζοντας το κομμάτι μου, σαν να είμαι μέρος μιας ορχήστρας. Οσο κι αν προσπάθησα στάθηκε αδύνατο να αποφύγω το σχολιασμό της επικαιρότητας. Χωρίς να το ξέρετε (και χωρίς κι εγώ να μπορώ να το εξηγήσω) ένα 85% του ό,τι έχετε διαβάσει εδώ γράφτηκε εξαιτίας σας και όχι εξαιτίας μου. Ναι: σας ρίχνω την ευθύνη για το ότι το blog εξακολουθεί να υπάρχει. Κι αν κανα δυο φορές, κουρασμένος από άλλα πολλά κι απογοητευμένος από άλλα περισσότερα, σκέφτηκα να το σταματήσω δεν το κανα γιατί ένοιωθα πως θα έπρεπε να σας βρω ένα ένα και να σας ζητήσω την άδεια. Και είσαστε πολλοί πανάθεμάστε.

Τι περίπου συμβαίνει

Εχει ακόμα λόγο ύπαρξης το blog; Για μένα κυρίως ψυχοθεραπευτικά: δεν ξέρω πχ πως θα έβγαζα χωρίς αυτό την καραντίνα. Οφείλω να ομολογήσω ότι την χρησιμότητα (αν όχι και την ανάγκη της ύπαρξής του) την κατάλαβα πριν λίγο καιρό όταν διάβασα κάπου την ανάρτηση μιας φίλης που έγραφε ότι είχε μπει στο blog την επόμενη ενός γεγονότος για να διαβάσει μια εξήγηση για αυτό που είχε δει και της φαινόταν απίθανο. Αν κάποιος παρακινείται από την ανάγκη να ψάξει μια εξήγηση εδώ (για το οτιδήποτε…) τότε τίποτα δεν πάει χαμένο. Όταν το διάβασα αυτό κατάλαβα και τι περίπου συμβαίνει: κάθε φορά που κάθομαι να γράψω, συνήθως ή νωρίς το πρωί ή αργά το βράδυ προσπαθώ απλά να απαντήσω σε απορίες – καμιά φορά και δικές μου – με το μόνο τρόπο που έχω, δηλαδή με τη λογική που κουβαλάω. Οσο αυτή είναι σε κάποιους χρήσιμη το blog θα υπάρχει. Αν πάψει να είναι, θα σας αποχαιρετίσω ήσυχα κι ωραία. Χωρίς όμως ενοχές και χωρίς εκκλήσεις για συμπαράσταση. Χαμένος, αλλά με το κεφάλι ψηλά. Κι ας το άνοιξα το blog κοιτάζοντας το πάτωμα.

Καλά να είναι τα χρόνια

Αν δεν το είχα φτιάξει θα είχα πιθανότατα γράψει τρία βιβλία τουλάχιστον. Θα δούλευα πωλητής σε ένα από τα ωραία αυτά «site σουπερμάρκετ» και θα έπαιρνα και χρήματα. Θα είχα εισπράξει λιγότερες κατάρες και θα είχα κακοκαρδίσει λιγότερο κόσμο. Δεν θα έσπαζα το κεφάλι για το τι θα γράψω σήμερα. Σήμερα που δεν έχω και ραδιόφωνο θα πήγαινα για καφέ. Αλλά πάλι ο καφές, το ίδιος πικρός καφές θα ήταν λόγω της ήττας της Μαρίας, οπότε τι θα κέρδιζα; Τίποτα.

Βιβλία ίσως κάποτε γράψω, αν βρω χρόνο, ίσως κι όχι. Στα «site σουπερμάρκετ» έχουν πολύ καλύτερους από μένα. Λεφτά έχω περισσότερα από όσα χρειάζομαι για τη ζωή που κάνω και που μου αρέσει. Κατάρες θα μου ρίχνανε έτσι κι αλλιώς γιατί είναι ευκολότερο να βρίζεις τους ανθρώπους παρά να τους ακούς – ειδικά όταν δεν τους γνωρίζεις. Και ναι το σπάω το κεφάλι μου, αλλά αν δεν είχα το blog δεν θα έγραφα πουθενά για το Σπύρο Γιατρά και τον Τάκη Μουσαφίρη, δεν θα βοηθούσα κανένα να ανακαλύψει ένα σωρό ταινίες, δεν θα διάβαζαν πουθενά ένα κομμάτι μου για τον Τσιτσιπά ή τη Σάκκαρη ή την Οσάκα όσοι το διάβασαν εδώ, δεν θα έκανα πουθενά φασαρία για τα εμβόλια, δεν θα σας πρότεινα πουθενά να διαβάσετε Αντριαν Μακ Κίντ και Τιμ Μάρσαλ, δεν θα γελούσα μόνος μου μπροστά στο πληκτρολόγιο γράφοντας τη φράση «Θείο το γάλα δεν τλώγεται». Σίγουρα δεν θα έκανε αναρτήσεις στα κείμενά μου ο Αρης, δεν θα μου στελνε μηνύματα ο Δημήτρης, δεν θα διαφωνούσαν μαζί μου κάτι εκατοντάδες και δεν θα με έψαχνε η Βίβιαν για να δει τι γράφω. Και θα μου χαν μείνει οι ενοχές, αλλά όχι και η συμπαράσταση που είναι απαραίτητη μπας και κάποτε καταφέρω να μεγαλώσω. Αν προλάβω.

Συνεχίζουμε λοιπόν. Κι από αύριο θα μπλογκάρω για το Euro κανονικά κάνοντας ένα άλλο πείραμα: θα το παρακολουθήσω σαν να γράφω ένα καθημερινό ημερολόγιο, όχι τόσο με μονοθεματικά κείμενα, όσο με σκέψεις για τα ματς που προηγήθηκαν κι αυτά που ακολουθούν. Και μετά θα πάμε όλοι διακοπές. Με ένα καραβάκι ιστιοπλοϊκό στη μέση του ωκεανού που λέγεται διαδίκτυο και που λέγεται karpetshow.gr. Και που ένας Θεός ξέρει πως δεν βούλιαξε ακόμα παρά τον αιώνιο ημιπιτσιρικά πλοίαρχο…

Χρόνια καλά αγαπητοί συνταξιδιώτες. Πολλά ή λίγα κανείς δεν ξέρει. Καλά να είναι.