Η Μονακό απέκτησε τις υπηρεσίες του Μίροτιτς, η Ρεάλ Μαδρίτης μετά τον Μαλεντόν πήρε και τον Πρόσιντα, η Μπαρτσελόνα μετά τον Σενγκέλια απέκτησε και τον Κλάιμπερν, η Εφές ποντάρει στον καλό Κορντινιέ, η Μακάμπι πήρε τον Λόνι Γουόκερ, η Χάποελ τον Μίσιτς. Οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα αλλάζουν και μοιάζουν να δυναμώνουν. Οι δυο δικές μας ομάδες ίσως αργήσουν λιγάκι να συμπληρώσουν τα ρόστερ τους. Αλλωστε υπάρχει πολύς καιρός ακόμα για προσθήκες κι αυτές δεν σταματάνε ούτε κι όταν η διοργάνωση ξεκινήσει.

Αναφερόμουν τις προάλλες πόσο δύσκολο είναι να κάνεις προβλέψεις καλοκαιριάτικα για το τι θα κάνουν οι ελληνικές ομάδες στο ποδόσφαιρο. Αν αυτό είναι δύσκολο μία φορά για το ποδόσφαιρο είναι δυο φορές για το μπάσκετ. Εννοώ ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναλύσεις καλοκαιριάτικα τις κινήσεις των ομάδων (όλων των ομάδων, όχι μόνο των ελληνικών) για να προβλέψεις τι θα κάνουν στην διοργάνωση που λέγεται Ευρωλίγκα. Στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι βέβαιο πως στον τελικό θα παίξουν ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ. 

Θυμηθείτε τι λέγαμε πέρυσι

Ένα ακριβώς χρόνο πριν, στο τέλος του καλοκαιριού, και λίγο πριν την έναρξη των υποχρεώσεων τους στην Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός φαινόταν πραγματικά αχτύπητοι. Για δύο λόγους. Από τη μία οι ίδιοι είχαν ενισχυθεί εντυπωσιακά - τουλάχιστον στα χαρτιά. Από την άλλη ο ανταγωνισμός, δηλαδή οι συνηθισμένες συνδιεκδικήτριες της Ευρωλίγκας ομάδες έμοιαζαν χειρότερες από αυτό που ήταν μια χρονιά πριν.

Θυμηθείτε λίγο τι ακριβώς συνέβαινε. Στον Ολυμπιακό πανηγύριζαν για την επιστροφή του Σάσα Βεζένκοφ, έβλεπαν στο πρόσωπό του Εβάν Φουρνιέ τον μεσσία που θα πάρει την ομάδα από το χέρι στα δύσκολα, καμάρωναν για την γραμμή των σέντερ στην οποία υπήρχαν όχι μόνο οι δύο πύργοι, ο Φαλ και ο Μιλουτίνοφ, αλλά και ο εξελίξιμος Ράιτ και φυσικά ο Πετρούσεφ που για τον Ολυμπιακό έμοιαζε ένα σπουδαίο project. Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν ένα σοφό πρωταθλητή Ευρώπης όπως είναι ο Μπράουν, δυο Τούρκους που έκαναν πολλά στο NBA δηλαδή τον αέρινο Οσμαν και τον ταλαντούχο Γιούρτσεβεν κι όλα αυτά την στιγμή που δεν είχε φύγει κανένας από τους βασικούς του Αταμάν που ήταν πρωταγωνιστές στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας και του ελληνικού πρωταθλήματος.

Οι δύο δικοί μας αιώνιοι αντίπαλοι έμοιαζαν να ψάχνουν ανταγωνιστές. Η Ρεάλ Μαδρίτης προχωρούσε σε ένα δύσκολο restart αφού έπρεπε να αντικαταστήσει παίκτες που με τη φανέλα της έγραψαν ιστορία όπως ο Ρούντι Φερνάντες, ο Ροντρίγκες, ο Γιαμπουζελέ, ο Πουαριέ κι ο πάντα χρήσιμος Κοζέρ. Χειρότερη από την προηγούμενη χρονιά έμοιαζε και η Μπαρτσελόνα που μάλιστα έχασε νωρίς νωρίς και τον πλέον αξιόπιστο σκόρερ της δηλαδή τον Λαπροβίτολα. Σύμφωνα με τις αναλύσεις των ειδημόνων δεν είχε ενισχυθεί εντυπωσιακά η Φενέρ, ήταν ένα μεγάλο αίνιγμα η Μονακό, η Εφές δεν είχε προπονητή επιπέδου, και ως πιθανά αουτσάιντερ ικανά για μεγάλες εκπλήξεις περιγράφονταν η Παρτιζάν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Ερυθρός Αστέρας του Γιάννη Σφαιρόπουλο.

Πολλά σωστά πολλά λάθη

Πολλές από αυτές τις προβλέψεις αποδείχτηκαν λανθασμένες, αν όχι κι όλες. Η Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα ήταν όντως κατώτερες από αυτό που έχουμε συνηθίσει - πλήρωσαν και οι δύο την οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει τις ποδοσφαιρικές ομάδες που επί της ουσίας τις χρηματοδοτούν. Όμως η Μονακό όταν άλλαξε προπονητή και την ανέλαβε ο Βασίλης Σπανούλης βελτιώθηκε προς το καλύτερο. Και η Φενέρ, που ειδικά όταν έχασε εξαιτίας ενός τραυματισμού τον Γουιλμπέικιν έμοιαζε αποδυναμωμένη, στην πορεία βρήκε ρολίστες όπως ο Μακόλουμ και κατέκτησε τελικά την Ευρωλίγκα παίζοντας μάλιστα σπουδαίο μπάσκετ όχι μόνο στο Final 4 αλλά σε ολόκληρο το δεύτερο μισό της διοργάνωσης. Η κορυφαία όμως αποτυχία των προβλέψεων αφορούσε τις δικές μας ομάδες. Είδαμε έναν τελικό στην Ευρωλίγκα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό όπως πολλοί πρόβλεπαν. Αλλά δεν ήταν ο μεγάλος τελικός - ήταν ο μικρός τελικός, αυτός της παρηγοριάς, ο οποίος μάλιστα καταργήθηκε κιόλας.

Μόνο εν μέρει

Εν μέρει, αλλά μόνο εν μέρει, τα προγνωστικά για τις ελληνικές ομάδες επιβεβαιώθηκαν. Ο Ολυμπιακός χάρη (και) στην τεράστια επιθετική προσφορά του Βεζένκοφ και του Φουρνιέ τερμάτισε πρώτος στην κανονική περίοδο. Ο Παναθηναϊκός χάρη στην δύναμη της έδρας του μπήκε εύκολα στην πρώτη τετράδα και ακολούθησε κι αυτός τους Ερυθρόλευκους στο Final 4 του Αμπού Ντάμπι. Αλλά καμιά απ’ τις δυο μας δεν κατέκτησε το τρόπαιο διότι προέκυψαν ζητήματα τα οποία ήταν δύσκολο να υπολογίσει κανείς το περασμένο καλοκαίρι. O ΠΑΟ έχασε τον Λεσόρ και δεν κατάφερε να τον αντικαταστήσει ποτέ. Ο Μπράουν και ο Γιουρτσεβεν δεν του έδωσαν σχεδόν τίποτα από αυτά που ο Αταμάν περίμεναν. Ο δε Ολυμπιακός έχασε νωρίς τον Πετρούσεφ, είδε τον Γουόκαπ να ταλαιπωρείτε ξαφνικά ενώ έμοιαζε βιονικός και ο Κίναν Εβανς που θα πρεπε να τον βοηθήσει δεν πάτησε το παρκέ ποτέ. Οι τραυματισμοί είναι αδύνατον να λείψουν σε σεζόν που ομάδες όπως ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ δίνουν πάνω από 70 ματς. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτοί το πρόβλημα των δυο ομάδων πέρυσι μολονότι ήταν δύσκολα διαχειρίσιμοι.

Η μεγάλη πίεση και άλλα προβλήματα  

Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να διαχειριστεί την πίεση που έβαλε στον εαυτό του από το ξεκίνημα της σεζόν. Ο προπονητής του Γιώργος Μπαρτζώκας λέει συχνά ότι η ομάδα του έκανε στην πραγματικότητα μία μόνο οδυνηρή ήττα σε ένα διάστημα πολλών μηνών: εννοεί την ήττα από την Μονακό στον ημιτελικό του Final 4 του Αμπού Ντάμπι. Έχει δίκιο. Αλλά εκείνη η ήττα δεν ήταν καν έκπληξη: ο Ολυμπιακός είχε δείξει στη διάρκεια της χρονιάς ότι υποφέρει αθλητικές ομάδες όπως ήταν η Μονακό και ότι δεν έχει αξιόπιστες επιθετικές λύσεις αν ένας από τους Φουρνιέ και Βεζένκοφ μπλοκάρει. Αυτές οι μικρές αδυναμίες στο Αμπου Ντάμπι φάνηκαν γιγάντιες γιατί υπήρχε και το ατελείωτο άγχος. Κι ο ΠΑΟ που και στον τελικό της Ευρωλίγκας δεν έφτασε χάνοντας σχετικά εύκολα από την Φενέρ παρά την επιστροφή του Λεσόρ, έχασε τελικά και το πρωτάθλημα, όχι γιατί είχε απουσίες στους τελικούς του πρωταθλήματος (κι ο Ολυμπιακός είχε), αλλά γιατί του έλειψε η διοικητική σοβαρότητα.

Να δούμε τι κατάλαβαν

Οι οπαδοί του Ολυμπιακού περιμένουν τον γκαρντ που θα αλλάξει τις ισορροπίες, γιατί θα είναι καλύτερος του Γκος και του Βιλντόζα που έφυγαν και θα πλαισιώσει ιδανικά τους Ντόρσεϊ, Γουόκαπ, Φουρνιέ και τον Εβανς που επιστρέφει. Στον ΠΑΟ ψάχνουν ένα ψηλό ανάλογα επιβλητικό με τον Βαλαντσιούνας που τελικά αποφάσισε να μείνει στο ΝΒΑ. Το μόνο δεδομένο είναι ότι οι δυο ελληνικές ομάδες θα είναι και του χρόνου ανταγωνιστικές – μολονότι φέτος οι μόνιμες ανταγωνίστριές τους μοιάζουν ενισχυμένες. Ωστόσο οι απορίες θα παραμείνουν όλη την σεζόν κι αυτό είναι που κάνει και την επόμενη ενδιαφέρουσα. Ο μεν Ολυμπιακός θα αναμετρηθεί πάλι με την πίεση που θα ναι ξανά μεγάλη, ο δε ΠΑΟ στα δύσκολα θα χρειαστεί καθαρό μυαλό και διοικητική ψυχραιμία. Τίποτα από αυτά δεν τα βρίσκεις στο μεταγραφικό παζάρι. Κι είναι αυτά που δεν επιτρέπουν βεβαιότητες, όχι για την συναρπαστικότητα της σεζόν, αλλά για για την κατάληξή της. Μπορεί να μην δούμε αυτά που ακριβώς περιμένουμε, αλλά θα δούμε πάλι πολλά. 

(Νέα σαββατοκύριακο Ιούλιος 2025),