Τα καλοκαιρινά προκριματικά δεν έχουν μόνο προκρίσεις και αποκλεισμούς, έχουν και ιστορίες που ο χρόνος φροντίζει να γίνουν αξέχαστες. Η προσπάθεια του Αρη να ανατρέψει την στο πρώτο ματς ήττα του από τη Μόλντε με 3-0 ήταν ό,τι ωραιότερο είδαμε φέτος το καλοκαίρι: κρίμα που το φινάλε ήταν πικρό. Όπως σπάνιο είναι καλοκαιριάτικα και μετά από δυο μόνο επίσημα ματς ένας παίκτης, ο Λιβάγια, να δείχνει τη δυσφορία και τα νεύρα του, θέτοντας τον προπονητή του υπό συζήτηση.
Θα το θυμόμαστε χρόνια
Ο Αρης είχε κερδίσει το ματς με τη Μόλντε πριν αυτό αρχίσει χάρη κυρίως στην εντυπωσιακή παρουσία των οπαδών του στο Βικελίδης. Βραδιά 15Αυγουστου με τη Θεσσαλονίκη άδεια και τον Αρη να προέρχεται από ένα βαρύ 0-3 το τελευταίο που περιμένεις να δεις, αν δεν ξέρεις τον κόσμο του Αρη, είναι ένα γήπεδο κατάμεστο με παλμό και πάθος. Ο Αρης έπαιξε με μια ομάδα πρωτοπόρο στο πρωτάθλημά της, σε φουλ φόρμα και αήττητη στα ευρωπαϊκά προκριματικά, έτοιμη, όχι απλά να υπερασπιστεί το 3-0 του πρώτου ματς, αλλά και να βρει ένα γκολ νωρίς και γρήγορα. Αλλά το Βικελίδης, που έμοιαζε έτοιμο να αρχίσει να τραγουδάει το you never walk alone, έγινε για ένα βράδυ Ανφιλντ κανονικό. Ο Αρης γκαζωμένος από το πάθος της εξέδρας του (και με την πλέον κατάλληλη για την περίπτωση σύνθεση, αφού ο Σάσα βοήθησε την κυκλοφορία της μπάλας και ο Ντιγκινί ως κρυφός φορ τρέλανε τους Νορβηγούς), αποφάσισε να δείξει τη δύναμη της πίστης του σε κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο: στο ημίχρονο είχε σχεδόν εξαφανίσει το 3-0 του πρώτου ματς και το ζητούμενο ήταν να σκοράρει νωρίς, ώστε να πάρει και την πρόκριση. Δεν το κατάφερε, αλλά δεν παράτησε και τίποτα: το 3-0 του Ντιγκινί στο 85΄ έδωσε στο ματς διαστάσεις κατάθεσης ψυχής – όσοι το έζησαν από κοντά θα θυμούνται τη στιγμή για πάντα.
Το εντυπωσιακό της ιστορίας είναι ότι η ανατροπή δεν ήρθε ως αποτέλεσμα ποιότητας, αλλά ως απόδειξη τεράστιας θέλησης. Οι εικόνες του ματς προκαλούν ανατριχίλα. Το φάουλ – γκολ του Ματίγια είναι ένα έργο τέχνης. Ο Δεληζήσης που παίζει με δεμένο κεφάλι και σκοράρει κιόλας μοιάζει για ένα βράδυ ανίκητος ήρωας. Ο Φετφατζίδης, που δημιουργεί το 2-0 με μια ενέργεια από τις δικές του νομίζεις ότι έχει πάει ξαφνικά το χρόνο πέντε χρόνια πίσω, όταν υπέγραφε προκρίσεις στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ. Ο Ντιγκινί που κάνει ακόμα και τον Παντελίδη να δακρύσει είναι ο απόλυτος σταρ της βραδιάς. Ο Αρης δεν έχει διακριθέντες και υστερήσαντες έχει μόνο πολεμιστές ορκισμένους που αγωνίζονται μπροστά σε ένα κόσμο που περιμένεις ότι θα μπει μέσα για ένα τελικό γύρο του θριάμβου – τον πιο αυθόρμητο της ιστορίας. Αλλά στα καταραμένα αυτά ματς των προκριματικών δεν αρκεί μόνο η ψυχή – αν αρκούσε ο Αρης θα ήταν ήδη στους ομίλους. Η παράταση απαιτεί ενέργεια και κυρίως μυαλό, αλλά όλοι έχουν παρασυρθεί από την γοητεία της μάχης: πέφτει φωτιά στη φωτιά, τη στιγμή που ο Αρης έπρεπε απλά να έχει στο μυαλό του ότι το 3-0 πρέπει να το προστατέψει για να μείνει ζωντανός μέχρι τέλους. Ο Παντελίδης, που χει εμφανίσει μια διαβασμένη και ατσάλινη ομάδα που κανείς δεν περίμενε να δει μετά το στραπάτσο του Μπόλντε, ρισκάρει ίσως παραπάνω από όσο πρέπει με τον Τόνσο και τον Μπάσα, για να γεμίσει τη μεσαία γραμμή και να βρει τη φάση του γκολ. Η στιγμή όμως δεν προσφέρεται για αναδιάταξη της ομάδας κι αυτό πληρώνεται: το γκολ της Μόλντε είναι το κόστος ενός υπερβολικού ρίσκου – που δεν είναι πάντως ανεξήγητο, διότι δεν μπορείς εύκολα να τραβήξεις χειρόφρενο πριν την απόλυτη ευτυχία. Δυο παίκτες του Αρη δεν φτάνουν στη μπάλα πρώτοι στη μεσαία γραμμή, η άμυνα είναι υπερβολικά ψηλά για τα δεδομένα του ματς, ο τερματοφύλακας Κουέστα, που δεν έχει υποψιαστεί τι πάει να γίνει, αργεί να βγει: ο Αρης έχει κάνει πάρα πολλά για να φτάσει στο 3-0, η Μόλντε ελάχιστα για να βρει το γκολ της πρόκρισης, αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Παρόλα αυτά ο γηπεδούχος ολοκληρώνει την επική του εμφάνιση με ένα δοκάρι και δυο χαμένες ευκαιρίες μετά το 3-1: ο Αρης αποκλείστηκε αλλά δεν μπορεί κανείς να του ζητήσει κάτι παραπάνω μετά από αυτό που είδε. Σεβασμός και μπράβο σε όσους πίστεψαν στην ανατροπή: ό,τι έκαναν θα το θυμόμαστε χρόνια.
Παράπονο ή καπρίτσιο;
Η ΑΕΚ από την πλευρά της για να προκριθεί έπρεπε να κάνει απλά τη δουλειά της στο άδειο ΟΑΚΑ – κυρίως να δώσει συνέχεια στο ματς που έκανε στη Ρουμανία. Ο Καρντόσο ήθελε να δει τον Ολιβέιρα και τον Κρίστισιτς από την αρχή και να επιβραβεύσει τον Λιβάγια για όσα έκανε στο πρώτο ματς. Αυτές οι επιλογές είχαν ως αποτέλεσμα στο πρώτο ημίχρονο του παιγνιδιού να δούμε μεσοεπιθετικά τουλάχιστον την περσινή ΑΕΚ, μια ομάδα χωρίς εξτρέμ, αλλά με καλούς χειριστές της μπάλας και τρεις επικίνδυνους παίκτες πίσω από τον φορ- ειδικα ο Μανταλος κι ο Λιβάγια ηταν ορεξατοι.
Η Ενωση προηγήθηκε με τον φορμαρισμένο Μάνταλο που καταλαβαίνει το παιγνίδι του νέου προπονητή πολύ καλά, είχε ένα δοκάρι με τον Ολιβέιρα, αλλά όλα αυτά τα έκανε στο ριλαντί, χωρίς μεγάλη αγωνιστική ένταση, χωρίς πολύ πρέσινγκ και χωρίς πολλές συνεργασίες κι έχω την εντύπωση πως αυτό, παρά το 1-0, δεν άρεσε στον Καρντόσο που θέλησε στο δεύτερο ημίχρονο να δει αυτή που θεωρεί ότι είναι η ομάδα του. Το σχήμα που προέκυψε μετά τις αλλαγές (με τον Ζεράλδες «δεκάρι», τον Σιμάο πίσω του και τον Βέρντε στο πλάι) είναι αυτό που ο προπονητής δουλεύει καιρό τώρα – όμως το σχήμα και η απόδοση των παικτών είναι δυο διαφορετικά πράματα. Η ΑΕΚ, κοιμισμένη και από την απουσία κόσμου στο ΟΑΚΑ, έπαιξε χειρότερα στο δεύτερο ημίχρονο γιατί όσοι μπήκαν δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα: η ΑΕΚ έγινε για μεγάλο κομμάτι του παιγνιδιού πολύ στατική, εκνευρίστηκε μετά την ισοφάριση των Ρουμάνων, δεν έπαιζε ούτε καν καλή άμυνα – γενικά δεν έπαιζε χωρίς τη μπάλα. Το ότι δεν έμπλεξε περισσότερο το χρωστά στην αστοχία των επιθετικών της Κραϊόβα – μερικοί δύσκολα θα έπαιζαν στην Σουπερλίγκ 2. Φυσικά τα νεύρα του Λιβάγια ήταν το κερασάκι στην τούρτα: στο τέλος όλοι ασχολήθηκαν πιο πολύ με τον Κροάτη παρά με την εμφάνιση. Το ότι ο παίκτης και ο προπονητής δεν ξεκίνησαν καλά τη σχέση τους φαίνεται – αλλά είμαστε στις 16 Αυγούστου κι αυτά αλλάζουν. Ωστόσο νομίζω πως στην ΑΕΚ σύντομα θα χρειαστεί να αποφασίσουν τι θέλουν: ένα προπονητή που θέλει να φτιάξει μια δική του ομάδα (που ελάχιστη σχέση έχει με την περσινή) ή κάποιον που να βρει ένα μαγικό τρόπο να τους χωρέσει όλους για να μην υπάρχουν γκρίνιες; Όπως και να χει τα ματς με την Τραμπζονσπόρ ξαφνικά δυσκόλεψαν.
Μας αξίζει;
Η ΑΕΚ δεν κέρδισε, ο Ατρόμητος αποκλείστηκε άδοξα, από το συνολικό λογαριασμό λείπουν βαθμοί. Αν δεν μπουν σε ομίλους και οι τρεις ελληνικές ομάδες που συνεχίζουν ειλικρινά δεν ξέρω αν θα περάσουμε την Κύπρο. Δεν θα μας άξιζε κιόλας…
