Δεν θα μου λείψει καμία από τις ομάδες που αποκλείστηκαν στην φάση των ομίλων του Εuro: οι καλύτεροι συνεχίζουν. Οι Ουκρανοί π.χ είναι καλύτερη ομάδα από τους Πολωνούς που είδαμε – ειδικά αν ο Γιαρμολένκο και ο Γιάρεμτσουκ έχουν κέφια. Θα μου λείψουν όμως κάποιοι παίκτες που θα ήθελα να δω και στη συνέχεια: ο γίγαντας Λεβαντόφσκι π.χ. Που προσπάθησε μόνος του να δώσει μια πρόκριση στην Πολωνία, μολονότι έμοιαζε να μην ανήκει στην συγκεκριμένη ομάδα και να αγωνίζεται σε αυτή κατά λάθος.
Η Εθνική του λέγεται Μπουντεσλίγκα
Ο Λεβαντόφσκι πήγε στη Γερμανία πολύ μικρός – μόλις 21 χρονών μετά από δυο καλά πρωταθλήματα με τη Λεχ Πόζναν. Η πραγματική του εθνική ομάδα λέγεται Μπουντεσλίγκα. Στην Εθνική Πολωνίας του λείπουν πάρα πολύ οι συμπαίκτες του στην Μπάγερν Μονάχου, αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι κι ο ίδιος λείπει πάρα πολύ στην εθνική Γερμανίας: αν οι Γερμανοί τον είχαν θα έλυναν τα μισά τους προβλήματα. Ο Λεβαντόφσκι, που φυσικά αγαπά τη χώρα του και θέλει να αγωνίζεται στην Εθνική Πολωνίας, είναι η περίπτωση του ποδοσφαιριστή που θα ήταν καλύτερα, για μας και όχι για αυτόν, να έχει αλλάξει υπηκοότητα και να αγωνίζεται στην Εθνική Γερμανίας, όπως ο Λαπόρτ πχ που προτίμησε την Ισπανία από τη Γαλλία ή ο Μάριο Φερνάντεζ που από Βραζιλιάνος έγινε Ρώσος. Αν είχε συμβεί αυτό πολλά μπορεί να ήταν διαφορετικά όχι σε αυτό το Euro μόνο, αλλά γενικά στην ιστορία του Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου.
Ταλαιπωρείται και φέτος
Οι περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που θα ήταν προτιμότερο για τους ίδιους να αγωνίζονταν σε μια άλλη Εθνική δεν είναι και λίγες. Αναφέρομαι σε παίκτες που το ποδόσφαιρο που παίζουν το έμαθαν στη χώρα που ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο Λιο Μέσι. Εξακολουθεί να ταλαιπωρείται με την εθνική Αργεντινής – φέτος το καλοκαίρι στο Κόπα Αμέρικα και μακάρι να το κερδίσει. Αλλά ενώ είναι Αργεντινός και αγαπάει τη χώρα του, η καριέρα του είναι η απόδειξη πως ποδοσφαιρικά δεν τον δένει με την Αργεντινή τίποτα σχεδόν. Κι αυτός είναι παιδί ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος: του ισπανικού πρωταθλήματος. Όπως του Ισπανικού πρωταθλήματος παιδί είναι και ο Γκριεζμάν που στην Εθνική Γαλλίας έχει βρει ένα άλλο ρόλο για να προσφέρει αλλά και για να αποφύγει συγκρίσεις που έχουν να κάνουν με το παιγνίδι του σε αυτή και στους συλλόγους που έχει μέχρι σήμερα αγωνιστεί.
Πρόβαλαν τους ξένους
Ολο αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο: συμβαίνει χρόνια και ειδικά από τότε που τα σύνορα άνοιξαν και οι ομάδες μπορεί να αποκτούν παίκτες μικρούς σε ηλικία – νωρίς δηλαδή. Τη δεκαετία του ‘80 και του ’90 οι ξένοι ήταν λίγοι στις ομάδες και ο «ξένος» ήταν πάντα «ξένος» - και δεν εννοώ ότι ήταν ξένο σώμα: ίσα ίσα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι οι ομάδες διάλεγαν προσεχτικά τους ξένους τους και ήταν περήφανες για τις επιλογές τους: ήθελαν να έχουν τους καλύτερους «ξένους» και αυτό το πρόβαλαν. Ο Πλατινί π.χ ήταν ο καλύτερος ξένος της Γιουβέντους και όσο κι αν αγωνίστηκε στην Κυρία ξένος παρέμεινε. Όπως ο Στίλικε στη Ρεάλ: ήταν πάντα ένας σπουδαίος ξένος, ένας παράξενος μελαχρινός Γερμανός. Κάτι σαν τον Ματέους στην Ιντερ: δυο Ιταλίδες παντρεύτηκε, αλλά Ιταλός δεν έγινε ποτέ.
Ο πρώτος που θυμάμαι, που ενώ ήταν «ξένος» έμοιαζε σαν Ισπανός (σε σημείο να αναρωτιέσαι γιατί δεν παίζει στους Φούριας Ρόχας δίπλα στον Μίτσελ και στον Μπουντραγκένιο) ήταν ο Ούγκο Σάντσες, μεξικάνος φορ της Ρεάλ και στο παιγνίδι του πιο Ισπανός από τους Ισπανούς. Γενικά μέχρι τη δεκαετία του 2000 ήταν δύσκολο ένας «ξένος» ενός πρωταθλήματος να μοιάζει με τους γηγενείς παίκτες – και γιατί οι καλοί «ξένοι» περνούσαν από διάφορα πρωταθλήματα. Ο Ζιντάν ήταν ο Ζιντάν και στη Γιούβε και στη Ρεάλ. Ο Γκούλιτ ήταν ο Γκούλιτ. Ο Βερόν και ο Σιμεόνε ήταν δυο Αργεντινοί, όπου κι αν έπαιξαν. Ο Μαραντόνα ήταν πάντα Αργεντίνος γιατί στα περάσματα του από τη Μπαρτσελόνα, την Νάπολι, τη Σεβίλλη παρέμεινε ένας ξένος θαυματοποιός. Ο Ροναλντίνιο δεν θα μπορούσε να είναι παρά Βραζιλιάνος. Ενώ αν ο Καζεμίρο σήμερα έπαιζε στην Εθνική Ισπανίας τίποτα δεν θα μας φαινόταν παράταιρο.
Ολους τους τίτλους
Όταν τα σύνορα άνοιξαν και οι ομάδες μπορούσαν να αποκτούν παίκτες μικρούς και να τους διαμορφώνουν δημιουργήθηκαν αυτές οι παράξενες περιπτώσεις παικτών που θα ήταν καλύτερο να έπαιζαν σε άλλες εθνικές ομάδες, γιατί δεν ήταν συμβατοί με την Εθνική τους. Ειδικά όσοι ρίζωναν σε διάφορες χώρες, ενώ είχαν τη δυνατότητα να παίζουν οπουδήποτε στην Ευρώπη, αποκτούσαν χαρακτηριστικά γηγενών παικτών σαν από επιλογή τους! Ο Λιτμάνεν π.χ δεν είχε καμία δουλειά με την Εθνική Φινλανδίας: στην Εθνική Ολλανδίας έπρεπε να παίζει. Ο Σόλσκιερ επίσης θα ήταν προτιμότερο να αγωνίζεται στην Εθνική Αγγλίας. Ο Τζόρτζεβιτς και ο Σαβέσκι έπρεπε να παίζουν στην Εθνική Ελλάδος – ίσως και ο Βαζέχα. Και φυσικά δεν μιλάω για την τρέλα του Γκιγκς που αντί να παίζει στην Εθνική Αγγλίας γύριζε διαφημιστικά στον κήπο του σπιτιού του πανηγυρίζοντας την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου με τους Ουαλούς: αυτό είναι κάτι άλλο.
Αν ο Λεβαντόφσκι είχε αγωνιστεί στην Εθνική Γερμανίας θα έχει κερδίσει το παγκόσμιο κύπελλο του 2014 μαζί με όλους τους υπόλοιπους Γερμανούς αστέρες και θα είχε πιθανότατα βοηθήσει την Γερμανία να κάνει καλύτερες εμφανίσεις και στο Euro του 16 και στο παγκόσμιο κύπελλο του 2018. Σήμερα θα ήταν το μεγαλύτερο αστέρι της ομάδας του Λοβ. Ομοίως αν ο Μέσι είχε αγωνιστεί στην εθνική Ισπανίας θα είχε κερδίσει μαζί της όλους τους τίτλους που η Ισπανία κέρδισε χωρίς αυτόν και πιθανότητα και κάποιον ακόμα. Σήμερα δεν θα συζητούσαμε για το αν και πόσο χειρότερος του Μαραντόνα έχει υπάρξει, αλλά για το αν είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.
Απορώ πως δεν…
Μέσα στις τόσες διοργανώσεις που γίνονται απορώ πως δεν έχει κανείς σκεφτεί να φτιάξει μία στην οποία να παίρνουν μέρος οι μικτές των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Θα ήθελα πολύ να δω την ομάδα της Πρέμιερ λιγκ να αντιμετωπίζει την ομάδα της ισπανικής Λίγκας, την ομάδα του Καμπιονάτο να παίζει αντίπαλος της ομάδας του γαλλικού πρωταθλήματος, την ομάδα του πορτογαλικού πρωταθλήματος να αντιμετωπίζει την ομάδα της Εredivise κτλ. Είμαι βέβαιος ότι αυτό θα έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον μια τέτοια διοργάνωση από το UEFA Nations League πχ που σχεδόν κανείς δεν ξέρει τι είναι. Αλλά καλύτερα να μη γράφω τέτοια πράγματα. Μπορεί να βάλω ιδέες. Δεν χρειάζεται κι άλλη επιβάρυνση στους ποδοσφαιριστές. Αρκετά.
