Σε πιάνει λίγο ένας κόμπος στο στομάχι διαβάζοντας ότι ο Νίκος Γαλανός, ένας από τους μεγάλους ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου έφυγε από την ζωή εντελώς μόνος και ότι τον βρήκε νεκρό η γυναίκα που τον βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού. Μοναχικός άνθρωπος ο Γαλανός, σίγουρα χορτάτος από ζωή, πάλεψε με τον καρκίνο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Τον πρωτοαντιμετώπισε το 2001 χωρίς να το μάθει κανείς. Αυτός επέστρεψε πριν τέσσερα χρόνια. Ο Γαλανός έκανε τις πρέπουσες θεραπείες κάνοντας συγχρόνως στη Γη της Ελιάς το τελευταίο του μεγάλο σουξέ. Όταν τον περασμένο Ιανουάριο κατάκοπος αποφάσισε να σταματήσει, οι σεναριογράφοι δεν διέγραψαν τον ρόλο του από το σήριαλ καθώς όλοι πίστευαν πως θα γυρίσει. Ηταν η φλόγα που ο ίδιος εξέπεμπε που το επέβαλε: ο Γαλανός ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων με μια γοητεία που μαγνήτιζε. Ενας πραγματικά ωραίος του ελληνικού μας σινεμά, ένας σταρ με μεσογειακή αύρα που δεν έμοιαζε σε Αμερικάνους η Ευρωπαίους ηθοποιούς αλλά ήταν δικός μας. Ωραίος ως Ελληνας που λένε.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Δεκεμβρίου 1945 και το όνομά του ήταν Νίκος Σουπιωνάς: το Γαλανός ήταν το ιδανικό ψευδώνυμο που αντικατέστησε το επώνυμο. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, κι έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο παίζοντας μαζί με την Τζένη Καρέζη στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ενώ το πρώτο μεγάλο σουξέ στο σινεμά το έκανε ως παρτενέρ της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο «Ένα αστείο κορίτσι». Η Καρέζη τον ανακάλυψε όταν τον είδε ως νεότατο ηθοποιό να παρακολουθεί τις πρόβες της: του ζήτησε το τηλέφωνό του και στην επόμενη παράστασή της του έδωσε ρόλο. Η Βουγιουκλάκη ζήτησε να συνεργαστεί μαζί του: «ο Νίκος ήταν ομορφόπαιδο και ήταν απαραίτητος στην ταινία που είχα στο μυαλό μου» θα πει. Οι δυο τους έγιναν φίλοι, έπαιξαν μαζί και στο θέατρο – ο Γαλανός ήταν συμπρωταγωνιστής της νομίζω στην τελευταία της μεγάλη θεατρική επιτυχία, στην Μελωδία της Ευτυχίας.   

Το γεγονός ότι τον βοήθησαν στην διαδρομή του η Καρέζη και η Βουγιουκλάκη τον έκανε στα μάτια μου πραγματικό σταρ: οι δυο ωραιότερες της εποχής τους, διαφορετικές αλλά καλόγουστες, ήταν αδύνατον να μην εκτιμήσουν την γοητεία του – στο μυαλό μου στάθηκε αδύνατον να του αντισταθούν και ήταν σίγουρα χαρούμενες που τον είχαν δίπλα τους. Βέβαια δεν υπήρξε ειδύλλιο με καμιά τους. Ο Γαλανός παντρεύτηκε δυο φορές – την πρώτη στα 18 του (!) και την δεύτερη πολύ αργότερα. Την πρώτη φορά χώρισε γρήγορα, όπως και την δεύτερη – ο γάμος του με την ηθοποιό Κατερίνα Μαραγκού ήταν από τα μεγάλα κοινωνικά γεγονότα της εποχής, αλλά ο Γαλανός αυτά δεν τα ήθελε. Διεκδικούσε μέχρι τέλος το δικαίωμα να έχει μια ήσυχη ζωή μολονότι ζούσε σε ένα κόσμο που η φασαρία είναι κανόνας. Θόρυβο και δημοσιεύματα είχε προκαλέσει και η σχέση του με την Κάτια Δανδουλάκη με την οποία και αρραβωνιάστηκαν – γάμος δεν υπήρξε όμως ποτέ.  

Τον Νίκο Γαλανό τον είχα πάντοτε στο μυαλό μου ως σπουδαίο ηθοποιό του κινηματογράφου – μολονότι και θέατρο έκανε πολύ. Μου άρεσε ότι δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Τον ξεχώριζες σε δευτερόλεπτα και η όψη του σου καρφωνόταν στο μυαλό. Η δε ερμηνευτική του γκάμα ήταν τεράστια: μολονότι ωραίος και ζεν πρεμιέ δεν κλισαρίστηκε σε ανάλογους ρόλους. Και το ότι αγαπούσε πολύ το σινεμά το καταλάβαινες από την ίδια την διαδρομή του: είχε μια τεράστια επιμονή περνώντας από μικρούς ρόλους σε συνεχώς και μεγαλύτερους δείχνοντας πως πρωταγωνιστής μπορεί να μην γεννηθείς αλλά να γίνεις δουλεύοντας. Το πρώτο κομμάτι της καριέρας του με συμμετοχές σε ταινίες όπως η "Κραυγή" (1964), τα "Τα δάκρυα μου είναι καυτά" (1964), "Ο Ουρανοκατέβατος" (1965), "Η λεωφόρος του μίσους" (1968), ο "Πανικός" (1969) και το "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα" (1969) δεν έχει καμία σχέση με το δεύτερο. Ο Γαλανός στις ταινίες αυτές δεν είναι πρωταγωνιστής αλλά είναι εξαιρετικός σε δεύτερους ρόλους – λίγοι από τους μεγάλους του ελληνικού μας σινεμά έχουν να επιδείξουν κάτι ανάλογο. Μετά την συνεργασία με την Βουγιουκλάκη στο  "Ένα αστείο κορίτσι" στο ρόλο του Αλέκου Βενιέρη κι αφού είχε προηγηθεί η συμμετοχή του στον «Αστραπόγιαννο (1970)» και στο "Ορατότης μηδέν" (1970), οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι δεν του λείπουν – νομίζω πως η "Η αμαρτία της ομορφιάς" του 1972 είναι η πιο μεγάλη προσωπική του επιτυχία. Ο ίδιος θεωρουσε αυτούς τους ρόλους λίγο γλυκανάλατους – ήταν αυστηρός κριτής του εαυτού του.  

Αυτό το καταλαβαίνεις κυρίως από τις πολλές αλλά αρκετά προσεγμένες δουλειές του στην τηλεόραση την οποία αγάπησε όσο λίγοι. Εκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο στη σειρά "Οι Δίκαιοι" και ολοκλήρωσε στη Γη της Ελιάς, αλλα στο μεσοδάστημα έκανε σπουδαίες εμφανίσεις σε σειρές που έγραψαν την ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης όπως  οι "Οι φρουροί της Αχαΐας", "Η μενεξεδένια πολιτεία", "Οι Ιερόσυλοι", "Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα" ο "Ανατολικός Άνεμος", το " Τμήμα Ηθών", φυσικά "Η Λάμψη". Και ποτέ δεν αρνήθηκε να κάνει έκτακτες συμμετοχές σε σειρές που θεωρούσε ο ίδιος ότι είχαν ενδιαφέρον: τα περάσματα αυτά από τις «Τολμηρές ιστορίες», "Τα χρυσά κορίτσια", τις «Τστορίες του αστυνόμου Μπέκα",  κτλ ίσως του θύμιζαν τα πρώτα του χρόνια στο σινεμά όταν έδινε οντότητα σε ρόλους μικρούς αποκτώντας γαλόνια που του ήταν απαραίτητα. Μεταξύ των πολλών ρόλων για τους οποίους ο Γαλανός πέρασε στην ιστορία υπάρχει κι αυτός του Χούλιο Μπάλμας στην υπέροχη κωμωδία του Αλέκου Σακελάριου «η Ρένα είναι οφσάιντ». Ο Μπάλμας είναι ποδοσφαιριστής που έρχεται στην Ελλάδα και ερωτεύεται την κόρη της Ρένας Βλαχοπούλου την οποία υποδύεται η Ευρωβουλευτής σήμερα Ελίσα Βόζενμπεργκ. Ο Μπάλμας παριστάνει τον Ελληνα ενώ η λατινοαμερικάνος – η ταινία είναι μια υπέροχη ηθογραφία της εποχής, αλλά και ένα καυστικό σχόλιο για το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ΄70 και την ικανότητα των Ελλήνων παραγόντων να μετατρέπουν ξένους παίκτες σε Ελληνες με πλαστογραφίες κτλ. Ο Γαλανός υπήρξε ποδοσφαιριστής στην καρδιά μας. Και μάλιστα σούπερ σταρ.

Ας είναι ελαφρύ το χώρα…