Το Σαββατοκύριακο, που οι προπονητικές ιδιοφυίες ηττήθηκαν κατά κράτος από τους πρακτικούς διοικητικές ομάδων, ο Εργκιν Αταμάν κέρδισε την Ευρωλίγκα με την Ανατολού Εφές τολμώ να πω δικαιότατα. Η ομάδα του είναι ένα εξαιρετικό παζλ φτιαγμένο από τον ίδιο με προσοχή και γνώση. Κυρίως του σύγχρονου μπάσκετ.
Τύχη και δικαιολογίες
Η Μπαρτσελόνα του Σαρούνας Γιασκεβίτσιους πήγε στην Κολωνία με τον τίτλο του φαβορί. Όχι του σούπερ φαβορί (γιατί σούπερ μπάσκετ ποτέ δεν έπαιξε στη δύσκολη σεζόν που προηγήθηκε), αλλά σίγουρα με λίγες παραπάνω πιθανότητες από τους ανταγωνιστές της. Υπάρχει όμως η Μπαρτσελόνα; Δεν ξέρω. Ολο το χρόνο εγώ άκουγα για μια «ομάδα του Σάρας», περισσότερο από όσο άκουγα για τη Μπαρτσελόνα. Αυτή η «ομάδα του Σάρας» με την ασταμάτητη προσπάθεια να παίξει άμυνα στο όριο της ανοχής των διαιτητών και το κουραστικό, προβλέψιμο και με βάση το ταλέντο των παικτών της αργό μπάσκετ, δεν είχε καμία σχέση με την Μπαρτσελόνα που εγώ θυμάμαι.
Μπορεί η Μπάρτσα να μην κέρδιζε ό,τι θα της άξιζε, μπορεί καμιά φορά να πλήρωνε τον κομμάτι soft χαρακτήρα της και να την «έδερναν» ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ή ακόμα και η Λοκομοτίβ Κουμπάν, πλην όμως το μπάσκετ που έπαιζαν ο Ναβάρο, ο Σατοράνσκι, ο Χουέρτας, ο Πιτ Μάικ, ο Ρούμπιο (για να μην πάω παλιότερα) ήταν χάρμα ιδέσθαι. Το να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάβολο που λέγεται σκοπιμότητα (και να ξοδέψεις και τρία καράβια χρήματα) για να κερδίσεις την Ευρωλίγκα το καταλαβαίνω: το χουν κάνει οι πιο πολλές ομάδες που τα τελευταία χρόνια γράφουν το όνομά τους στον πίνακα των νικητών. Όμως δεν καταλαβαίνω την απόλυτη αποθέωση και τις υπερβολές που συνοδεύουν τον Γιασκεβίτσιους, (κυρίως στην Ελλάδα βέβαια), για μια επιλογή παιγνιδιού εντελώς κόντρα στις επιθετικές παραδόσεις της ομάδας, αλλά και κόντρα στη μοντέρνα λογική του σπορ γενικότερα.
Ο «Σάρας», που όλοι οι Ελληνες δημοσιογράφοι αποκαλούν με το χαϊδευτικό του, λες και έχουν πάει μαζί του σχολείο, έχει τη μεγάλη δικαιολογία του τραυματισμού του Νικ Καλάθη για την ήττα στον τελικό: ο Καλάθης έκανε στον ημιτελικό με την Αρμάνι το καλύτερο εφετινό του παιγνίδι και το διάστρεμμα τη Κυριακή τον ταλαιπώρησε: αν το ματς δεν ήταν τελικός δεν θα πατούσε στο παρκέ. Αλλά η Μπαρτσελόνα έπρεπε να έχει αποκλειστεί από την ομάδα του Μεσίνα ήδη από την Παρασκευή το βράδυ: δεν βρέθηκε στον τελικό γιατί ήταν καλύτερη, αλλά γιατί απλά τη γλύτωσε.
Ο Γιασκεβίτσιους της άμυνας και της μανιακής προετοιμασίας των αγώνων έχασε τα αυγά και τα καλάθια στον ημιτελικό από τον Μεσίνα, που με την ταυτόχρονη χρησιμοποίηση τριών περιφερειακών τον έκανε να κυνηγάει το σκορ σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Παίζοντας σταθερά με τρεις από τους Ντιλέινι, Σιλντς, Ροντρίγκεθ και Πάντερ ο Μεσίνα έδειξε στον Γιασκεβίτσιους τι θα πει όχι μόνο επίθεση, αλλά και άμυνα αφήνοντας τη Μπάρτσα χωρίς δίποντο στο τρίτο δεκάλεπτο. Αν ο Ιταλός δεν πήρε μια πανάξια πρόκριση στον τελικό αυτό οφείλεται σε ένα άστοχο σουτ του καταπληκτικού κατά τα άλλα Πάντερ, στη αστοχία του γέρο Χάινς που εκβίασε πολλά στην επίθεση και φυσικά στον εγωισμό του τεράστιου Χίγκινς, που πετώντας στο καλάθι τις οδηγίες του Γιασκεβίτσιους πέτυχε στη λήξη του ματς ένα καλάθι που θύμισε Μάικλ Τζόρνταν. Στον τελικό, ο Χίγκινς παρά το μεγάλο του παιγνίδι δεν κατάφερε να σώσει για δεύτερη φορά τον προπονητή του. Που ξέχασε ότι έχει τον Χάνγκα συνεχίζοντας να πιέζει τον Μίσιτς με τον Κλαβέρτ και που δεν πήρε στη δωδεκάδα τον Βέστερμαν, μολονότι γνώριζε πως ο Καλάθης έχει πρόβλημα.
Στη σειρά «ο Θεός να μας φυλάει από τις ιδιοφυΐες» η Μπαρτσελόνα έψαχνε απέναντι στην Εφές λύσεις από το τρίποντο, που θύμιζαν μπάσκετ γειτονιάς. Ενώ απέναντί της ο Λάρκιν κι ο Μίσιτς, αυτό το καταπληκτικό ντουέτο δημιουργών, έδειχναν στην μπασκετική Ευρώπη πόσο απλό κι όμορφο είναι το μπάσκετ όταν διαλέγεις σωστά τους παίκτες για να φτιάξεις μια ομάδα.
Κοντσέρτο για πολυβόλα
Αυτό έκανε όχι φέτος, αλλά δυο χρόνια πριν ο καλός Αταμάν. Χωρίς να σκέφτεται χρόνους συμμετοχής και ηγετικούς ρόλους και χωρίς να φοβάται ότι όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει, έφτιαξε μια ομάδα με παίκτες που ματώνουν το καλάθι και σαν σκόρερ και σαν δημιουργοί από την περιφέρεια. Το 2018, όταν ο Μίσιτς και ο Λάρκιν υπέγραψαν για την Εφές υπήρχε ήδη εκεί ο Σίμον και ήταν τότε 31 χρονών: ένας άλλος προπονητής δεν θα ήθελε να περιορίσει το ρόλο του. Ο Αταμάν όχι μόνο έφερε τους άλλους δυο, αλλά το ίδιο καλοκαίρι πήρε και τον Μπουμπουά πιστεύοντας πως όλοι οι καλοί (στην περιφέρεια) χωράνε. Η εξέλιξη του Μίσιτς στα χέρια του υπήρξε αλματώδης: ο παίκτης στον οποίο ο Γιασκεβίτσιους περνούσε χαλινάρι στην Ζαλγκίρις βάζοντας τον να κυνηγάει τον καλύτερο αντίπαλο περιφερειακό, ήταν φέτος ο MVP της Ευρωλίγκας γιατί ο Αταμάν τον ενθάρρυνε να κάνει αυτό που κάθε μεγάλος παίκτης πρέπει να κάνει, δηλαδή να σκοράρει.
Η Εφές του Αταμάν δυο χρόνια τώρα παραδίδει μαθήματα επιθετικού μπάσκετ – χαίρεσαι να βλέπεις τους περιφερειακούς της να συνθέτουν ραψωδίες για πολυβόλα. Κι αν στον ημιτελικό ο Δημήτρης Ιτούδης κατάφερε να μπλοκάρει τον Λάρκιν και να φέρει το ματς στο σουτ, όλοι στο τέλος συμφωνήσαμε πως η τρέλα του Χίλιαρντ (που αποφάσισε μόνος του να γίνει ο ήρωας της βραδιάς) βοήθησε ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη: η Εφές έλεγχε τον ημιτελικό για 35 λεπτά, απέκλεισε την εφτάψυχη Ρεάλ για να παίξει στο Final 4 και ήθελε το τρόπαιο που πέρυσι της στέρησε ο Covid 19 πιο πολύ από όλους. Το δικαιούταν και γιατί ο σπουδαίος Αταμάν κάνοντας πράξη τον κανόνα της εμπιστοσύνης κράτησε όλη την ομάδα φέτος χωρίς να προσθέσει και να αφαιρέσει τίποτα. Και μπράβο του: γιατί ούτε τα χρήματα του έλειπαν για να αποκτήσει παίκτες, ούτε το θάρρος του λείπει για να κάνει πρωτοτυπίες. Αλλά αυτά τα κάνουν οι ιδιοφυίες. Οι πρακτικοί απλώς κερδίζουν. Ο Αταμάν έχει δυο συμμετοχές σε τελικούς μετά το 2018 και δεν έπαιξε στον τρίτο γιατί Final 4 πέρυσι δεν έγινε. Όλα αυτά συμβαίνουν όχι γιατί είναι ιδιοφυία αλλά γιατί όταν όλοι οι άλλοι σκέπτονται περίπλοκά αυτός αποθεώνει το λογικό: σκόρερ και δημιουργοί στην περιφέρεια, σκληράδα κάτω από το καλάθι, και τρεις τέσσερις ρολίστες για τις απαραίτητες άμυνες. Και κάνεις συλλογή από τρόπαια.
Όλα ωραία τελικά
Το Final 4 ήταν υπέροχο: ημιτελικοί και τελικός κρίθηκαν στο φινάλε από μεγάλες προσωπικότητες. Υπήρχε ένταση, δράμα, θρίαμβος και τιμωρία. Έλειψε μόνο ο κόσμος, αλλά τα ματς ήταν καταπληκτικά. Δεν έλειψαν φυσικά οι ελληνικές ομάδες κι απλά είδαμε γιατί έλειψαν. Γιατί ο Χάκετ δεν έπρεπε να φύγει ποτέ, γιατί ο Καλάθης ακόμα και στην πιο μέτρια χρονιά του μπορεί να είναι MVP ενός ημιτελικού, γιατί δεν καταλάβαμε τον Πάντερ και τον Λε Ντέι, γιατί δεν ήρθε ποτέ ο Ντι Λέινι. Γιατί καμία ελληνική ομάδα δεν παίζει το μπάσκετ της Εφές. Το μπάσκετ που αρέσει. Και κερδίζει.
