Ελεγα πριν μέρες στο ραδιόφωνο ότι όποιος αγαπάει τα γήπεδο και την ατμόσφαιρά τους καλό είναι να μην χάσει την ευκαιρία να τρέξει σε αυτά να δει παιγνίδια, διότι τα γήπεδα δεν θα μείνουν ανοιχτά ακόμα για πολύ. Το πράγμα φαίνεται καιρό τώρα: η ανάγκη να αναχαιτιστεί το νέο κύμα της πανδημίας (το τέταρτο; το πέμπτο; - έχω χάσει το μέτρημα) θα οδηγήσει πάλι σε κλεισίματα: η Ομικρον απειλεί τα νοσοκομεία με διάλυση. Ετσι έγινε.  Σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν χθες από τον Υπουργό Υγείας κ. Θανάση Πλεύρη μειώνεται από τις αρχές του νέου έτους η χωρητικότητα στα γήπεδα της χώρας ύστερα από την εισήγηση της Επιτροπής των λοιμωξιολόγων που έκανε αποδεκτή η Κυβέρνηση. Σύμφωνα με τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν, στα ανοικτά και κλειστά γήπεδα της χώρας θα επιτρέπεται η είσοδος σε μάξιμουμ χίλιους θεατές από τις 3 Ιανουαρίου και σε πρώτη φάση ως τις 16 Ιανουαρίου.  

Αντέδρασαν αμέσως οι περισσότερες ομάδες - ο Ολυμπιακός (που επισήμανε ότι δεν μπορεί να στερεί το γήπεδο από τους κατόχους των διαρκείας εισιτηρίων), ο ΠΑΟΚ, ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ κτλ. Αντέδρασε με δηλώσεις ο πρόεδρος της Λίγκας κ. Γιώργος Μποροβήλος. Η Λίγκα όρισε συμβούλιο για να δει τι θα κάνει. Εχω κι εγώ περιέργεια.

Μετράνε απόντες

Αυτή είναι η μια διάσταση της εξέλιξης της ιστορίας: η άλλη είναι η αύξηση των κρουσμάτων εντός των ομάδων. Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ στο μπάσκετ μετράνε απόντες. Τα ματς που έχουν μπροστά τους για την Ευρωλίγκα μάλλον θα τα δώσουν χωρίς τέσσερις – πέντε παίκτες. Το ίδιο ισχύει και με άλλες ομάδες. Σήμερα είναι στον αέρα τα ματς της Αρμάνι και της Ρεάλ: θα ξέρουμε αν θα γίνουν το απόγευμα. Τι συμβαίνει; Κάτι απλό. Από τη μια υπάρχει έξαρση (σήμερα αναμένεται να ανακοινωθούν πάνω από 12 χιλιάδες κρούσματα) κι από την άλλη ολοκληρώνεται ο περίφημος κύκλος των εμβολίων και είναι απαραίτητη η τρίτη δόση, αλλά οι παίκτες άργησαν. Δυο από τους τέσσερις του Ολυμπιακού έτρεξαν να κάνουν την τρίτη δόση το περασμένο Σάββατο, αλλά στο μεταξύ κόλλησαν. Ως εμβολιασμένοι όλοι το περνάνε ήπια. Αλλά θα μείνουν έξω μέρες πολλές. Και στο μεταξύ δεν αποκλείεται να κολλήσουν και οι υπόλοιποι.  Αντιδράσεις και κρούσματα συνθέτουν την πραγματικότητα των ημερών: δεν είμαστε στο Μάρτιο του 2020, όταν όλα έκλεισαν, αλλά σε πολλά μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα.  

Υπάρχει πρόβλημα όμως…

Οι ομάδες έχουν ένα δίκιο που αντιδρούν, αλλά έχουν κι ένα πρόβλημα – θα σας τα πω και τα δυο. Η αλήθεια είναι πως δεν γίνεται να λες «επιτρέπω μόνο χίλιους θεατές σε ανοιχτά γήπεδα και χίλιους σε κλειστά», όταν πάνω από χίλια άτομα πάνε κάθε βράδυ σε συγκεκριμένα κλαμπ και σε συγκεκριμένα μαγαζιά: δεν γίνεται πχ είναι ο ιός να μην κολλάει εκεί, αλλά να κολλάει στο ΣΕΦ, στο Καραϊσκάκη, στο ΟΑΚΑ κτλ. Αλλά αυτή η συζήτηση δεν έχει και πολύ νόημα για ένα λόγο: διότι αν επιμείνουν σε αυτή οι ομάδες, το πιθανότερο είναι να κλείσουν και τα θέατρα, τα κλαμπ, τα νυχτερινά μαγαζιά, τα σινεμά κτλ. Και δεν βλέπω πως μια τέτοια εξέλιξη θα έκανε τις ομάδες χαρούμενες: δεν είναι ποτέ λύση το να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Το θέμα δεν είναι να κλείσουν πάλι όλα: αυτό μοιάζει εύκολο, αλλά δεν είναι και λύση. Όπως δεν είναι φυσικά λύση και να παριστάνεις ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Διότι υπάρχει. Και εντός των ομάδων.     

Προσεχώς λίγο χειρότερα

Χωρίς κραυγές και φωνές κι ανάθεμα κι ουρλιαχτά, θα σας πω τι νομίζω. Οι ομάδες σε όλο τον κόσμο (τουλάχιστον τον πολιτισμένο) καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που έμπλεξαν με τον ιό. Είναι ανθρώπινη η αντίδραση, αλλά από μόνη της δεν φτάνει για να συνεχιστούν όλα ομαλά. Το πρόβλημα δεν είναι προφανώς ελληνικό: βλέπουμε το χαμό που γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Στην Αγγλία ματαιώθηκε η μισή αγωνιστική κι ο Γιούργκεν Κλοπ εκφράζει απορίες για το σεβασμό των πρωτοκόλλων. Στην Ολλανδία και στην Αυστρία τα γήπεδα έκλεισαν, όπως ακριβώς και σε κάποια κρατίδια της Γερμανίας: θυμόσαστε φαντάζομαι την Μπάγερν και την Μπαρτσελόνα να παίζουν χωρίς θεατές. Στο μπάσκετ πολλά είναι χειρότερα: παρόλο που μια ομάδα μπορεί να παίξει έστω και κατεβάζοντας μόνο οκτώ παίκτες, κάθε αγωνιστική πλέον στην Ευρωλίγκα θα είναι στον αέρα – δεν έχουν όλοι τον πλούτο της Ρεάλ Μαδρίτης που έπαιξε και κέρδισε την ΤΣΣΚΑ με μισή ομάδα. Η αίσθηση που εγώ έχω είναι ότι προσεχώς τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Κι απορώ πραγματικά πως τόσοι και τόσοι σπουδαίοι μάνατζερς που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ δεν έχουν έτοιμο το απαραίτητο plan b για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα. Όταν μάλιστα αυτό είναι έτοιμο: το έχουμε ήδη από το 2020, όταν και για πρώτη φορά βρεθήκαμε όλοι αντιμέτωποι με το κακό.   

Χρειάζεται λίγος χρόνος

Τι μάθαμε το 2020, όταν είχαν διακοπεί ξαφνικά τα πρωταθλήματα σε όλη την Ευρώπη; Ότι αν θες να αντιμετωπίσεις τον ιό χρειάζονται τρία πράγματα: lockdown ( αυστηρό ή περιορισμένο), έλεγχος (δηλαδή μείωση…) των μετακινήσεων και εμβολιασμός. Τα εμβόλια μας έδωσαν τρεις τέσσερις ήσυχους σχετικά μήνες: είδαμε κόσμο στα γήπεδα, είδαμε ματς που γίνονταν σε κανονικές συνθήκες, είδαμε ομάδες που δούλεψαν χωρίς σοβαρά προβλήματα για μήνες. Αλλά μας προέκυψε η μετάλλαξη του ιού, δηλαδή η προσπάθειά του να μείνει ζωντανός. Για να υπάρξει νίκη στη νέα μετωπική σύγκρουση μαζί του θα χρειαστούν νέα εμβόλια και φάρμακα: η ζωή έχει δείξει ότι δεν αργούν. Αλλά χρειάζεται πάντα λίγος χρόνος.  

Τι άλλο βοηθά στην αντιμετώπισή του ιού; Σίγουρα το καλοκαίρι: όταν ζεσταίνει ο καιρός η διασπορά είναι μικρότερη – φυσικά και ο κίνδυνος. Τι θέλω να πω; Ότι θα είχαμε αποφύγει όλα αυτά που σήμερα συμβαίνουν, αν σε όλη την Ευρώπη και σε όλα τα σπορ είχαμε μια σαρανταήμερη διακοπή όλων των πρωταθλημάτων και μια παράταση της αγωνιστικής περιόδου μέχρι το τέλος Ιουνίου. Αυτό έπρεπε να το βάλουν στο τραπέζι οι ομοσπονδίες και οι λίγκες. Θα έπρεπε να αποφασίσουν τώρα ένα κλείσιμο, ώστε στις αρχές του Φεβρουαρίου να έχουμε ξανά κάποιου είδους κανονικότητα: οι αθλητές θα είχαν χρόνο ώστε να ξεπεράσουν προβλήματα που τώρα έχουν μπροστά τους (με καραντίνες, εμβόλια κτλ), τα γήπεδα θα ξανάνοιγαν για τους κατόχους των διαρκείας και σιγά σιγά για τους υπόλοιπους εμβολιασμένους, και πιστεύω ότι γύρω στο Μάρτιο και η Ομικρον δεν θα είναι πρόβλημα. Σίγουρα τώρα είναι. Και σε λίγο θα ναι μεγάλο και στην Ελλάδα.         

Οι ομάδες και οι λίγκες

Τι χρειάζεται για να μάθει η ανθρωπότητα να ζει με τον ιό; Πρώτα από όλα να αφήσει για λίγο στην άκρη αυτό που θεωρούσε μέχρι πρόσφατα ως δεδομένο. Χρειάζεται και στα σπορ μια κάποια προσαρμογή – δηλαδή σχέδιο. Το «επιτρέπω μόνο σε χίλιους να μπουν στο γήπεδο» δεν είναι σχέδιο – δεν είναι καν ημίμετρο: δεν είναι τίποτα!  Η απόφαση αυτή δημιουργεί απλά νέα προβλήματα: καταργεί π.χ ποινές όπως το κεκλεισμένων των θυρών κτλ – ο ΠΑΟΚ αμέσως αμέσως αθωώνεται για το ντου των οπαδών του στο ματς με τον Αρη. Θα μου πείτε ποιον τον νοιάζει αυτό; Οποιον από την Κυβέρνηση τον νοιάζει και να έχουν κόσμο τα γήπεδα. Πιστεύω κανένα.  

Για το πρόβλημα που έχουν μπροστά τους, κατά τη γνώμη μου, θα πρεπε να νοιάζονται οι ομάδες και η λίγκα τους: αυτή θα πρεπε να έχει ένα σχέδιο και να το υποβάλει στην κυβέρνηση, αλλά εδώ έχουμε ομάδες που έχουν παράγοντες ανεμβολίαστους – κι όχι μόνο παίκτες και προπονητές. Αν οι λίγκες δεν νοιάζονται να έχουν το δικό τους σχέδιο, βρίσκονται εγκλωβισμένες σε σχέδια (;) κυβερνήσεων που θέλουν να νομίζει ο κόσμος ότι παίρνουν αποφάσεις, χωρίς κι αυτές να θέλουν να πάρουν αποφάσεις, γιατί φοβούνται τις αντιδράσεις. Επειδή λύση δεν υπάρχει, καμία απόφαση περιορισμού δεν μπορεί πλέον να μην προκαλέσει αντιδράσεις. Αλλά το θέμα δεν είναι οι αντιδράσεις είναι η λύση. Και αν περιμένεις να δώσουν οι άλλοι λύση για τα δικά σου προβλήματα, πραγματικά σώθηκες…