Ο αγγλικός Τύπος αποθεώνει το κατόρθωμα της Λέστερ να αποκλείσει την Σεβίλλη και να προκριθεί στους 8 του Τσάμπιονς λιγκ. Για να το καταφέρει η Λέστερ χρειάστηκε βέβαια να πιάσει ένα πέναλτι ο Σμάιχελ, και να σκοράρουν δυο παίκτες που δεν τους λες και μόνιμους σκόρερ της ομάδας, αλλά για τη Λέστερ μιλάμε, μια ομάδα που έχει καταφέρει να πείσει τον κόσμο πως όλα μα όλα γίνονται: οτιδήποτε κάνει δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Από όλους τους τίτλους των εγγλέζικων εφημερίδων, που διάβασα, μου άρεσε πιο πολύ αυτός των Times που έγραψαν ότι η Λέστερ επέστρεψε στη χώρα της φαντασίας. Αυτή τη φορά το κατάφερε χωρίς τον Κλάουντιο Ρανιέρι. Ισως μάλιστα το μυστικό της ομάδας να είναι ότι η διοίκηση τον έδιωξε τον Ιταλό: από τότε που το έκανε όλα άρχισαν πάλι να λειτουργούν σωστά.

Κατάρες για όλους από όλους

Όταν έφυγε ο Ρανιέρι οι κατάρες στην διοίκηση της Λέστερ υπήρξαν ασταμάτητες από όλους. Ο αγγλικός τύπος μίλησε για αχαριστία της βρετανικής ομάδας, ο επιφανής οπαδός της ομάδας Γκάρι Λίνεκερ σχεδόν έκλαψε δημόσια εκφράζοντας τον αποτροπιασμό του για την απόφαση, οι οπαδοί των άλλων εγγλέζικων ομάδων στα διάφορα forum εύχονταν στην Λέστερ να υποβιβαστεί, γιατί δεν σεβάστηκε τον άνθρωπο που έκανε το  μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία του ποδοσφαίρου και όλοι μα όλοι οι συνάδερφοι του Ιταλού έσπευσαν να πουν λόγια αγάπης και συμπάθειας. Ο Γιούργκεν Κλοπ είπε ότι η απόφαση απόλυσης του Ιταλού από τη Λέστερ «είναι μια από τις πιο περίεργες αποφάσεις μέσα στη σεζόν, ανάλογη με το Brexit, και την εκλογή του Τραμπ». Ο Μουρίνιο είπε πως, αν οι άνθρωποι που διοικούν την Λέστερ δεν είναι εντελώς αχάριστοι, πρέπει να δώσουν στο γήπεδο το όνομα του Ρανιέρι, στον οποίο ευχήθηκε να συνεχίσει να χαμογελά γιατί «κανείς ποτέ δεν μπορεί να διαγράψει την ιστορία που έγραψε». Ο Αντόνιο Κόντε είπε πως πάντα υπάρχει μια στιγμή που διαπιστώνεις πόσο άδικο είναι αυτό το επάγγελμα αφού «και θαύμα να κάνεις, δεν στο αναγνωρίζουν και δεν γλυτώνεις». Τα διάβαζα όλα αυτά, καθώς και πολλά άλλα, και αναρωτιόμουν τι άραγε έπρεπε να κάνουν οι ιδιοκτήτες της Λέστερ. Να κρατήσουν ένα προπονητή, που πέρυσι έκανε ένα θαύμα αλλά φέτος έφτασε την ομάδα του στην προτελευταία θέση της Πρέμιερ λιγκ ή να κοιτάξουν το συμφέρον της ομάδας και να τον αλλάξουν αδιαφορώντας για κατάρες και κακόβουλα σχόλια, που ήταν βέβαιο ότι θα εισπράξουν; Δίλλημα για μένα δεν υπήρχε. Ευτυχώς για τη Λέστερ, όχι και για αυτούς.  

Αγαπάνε τις ωραίες ιστορίες

Οι πιο πολλοί από αυτούς που έκλαψαν για τη φυγή του Ρανιέρι αγαπάνε τις ωραίες ιστορίες πιο πολύ από τη Λέστερ. Δεν θα τους πείραζε καθόλου να υποβιβαστεί η αγγλική ομάδα. Θα θεωρούσαν τον υποβιβασμό της, μια ιστορία το ίδιο καταπληκτική και ιστορική και υπέροχη, όσο ήταν και η περσινή κατάκτηση του πρωταθλήματος. Κάποιοι θα έλεγαν πόσο σκληρό και άδικο είναι το ποδόσφαιρο, κάποιοι θα συγκινούνταν από την εξέλιξη, κάποιοι άλλοι θα ήταν ανομολόγητα ευχαριστημένοι γιατί θα είχαν ζήσει μια τρομερή ποδοσφαιρική ιστορία και θα μπορούσαν να την διηγούνται κάποτε στα εγγόνια τους. Αλλά το κόστος για όλα αυτά θα το πλήρωνε η Λέστερ και οι ιδιοκτήτες της. Θα υποβιβαζόταν η ομάδα, θα διαλυόταν από την απογοήτευση, θα έχανε το καλοκαίρι τους καλύτερους παίκτες της και θα έκανε χρόνια να συνέρθει. Όχι ότι τώρα γλύτωσε: ο δρόμος προς την παραμονή είναι ακόμα δύσκολος. Αλλά τουλάχιστον οι άνθρωποι κάπως προσπάθησαν να ξυπνήσουν την ομάδα κι αν κρίνω από την αγωνιστικότητα, που δείχνουν οι παίκτες στα τελευταία ματς, μάλλον το κατάφεραν, αν και τίποτα δεν είναι ακόμα σίγουρο.

Ηταν πρόβλημα φέτος

Ηταν πρόβλημα φέτος ο Ρανιέρι; Αποδείχτηκε πως ναι. Ο Ρανιέρι είναι ένας πολύ συνετός και πολύ προσγειωμένος άνθρωπος και σίγουρα δεν πήραν τα μυαλά του αέρα γιατί πέρυσι κατέκτησε το πρωτάθλημα. Ούτε άλλαξε την αντίληψή του για το τι είναι το ποδόσφαιρο, ούτε τη μεθοδολογία του, ούτε τον τρόπο που προσέγγιζε τα ματς. Αλλά ακόμα κι αν αυτός δεν άλλαξε, άλλαξε ο κόσμος γύρω του. Η ομάδα δεν ήταν η ευχάριστη έκπληξη, αλλά η πρωταθλήτρια Αγγλίας και όλοι την αντιμετώπιζαν πια πιο σοβαρά. Οι παίκτες του κουβαλούσαν το στρες της απόδειξης ότι η επιτυχία τους δεν ήταν τυχαία. Ο Ρανιέρι πιστώθηκε το θαύμα, άθελά του ίσως, πιο πολύ από τους ποδοσφαιριστές του: αυτός π.χ ψηφίστηκε «προπονητής της χρονιάς» από τη FIFA, αλλά η Λέστερ δεν ψηφίστηκε «ομάδα της χρονιάς». Προφανώς τίποτα δεν ήταν πια ίδιο στα αποδυτήρια ή στις προπονήσεις: όσο πιο μεγάλο είναι ένα κατόρθωμα μιας ομάδας, τόσο πιο πολύ πιστεύει ο καθένας πως είναι και δικό του. Οταν το πράγμα γυρίζει, τόσο λιγότερες είναι οι ευθύνες που ο περσινός ήρωας αντέχει. Είναι ανθρώπινο. Ο Ρανιέρι έπρεπε να θυσιαστεί γιατί πέρυσι πήρε τα πιο πολλά μπράβο. Αυτός μοιραία φέτος χρειάστηκε και να πληρώσει τις πολλές μικρές καταστροφές, που η ομάδα γνώρισε. Δικά του τα χειροκροτήματα, δικές του και οι αποδοκιμασίες. Διώχνοντάς τον η Λέστερ κατά κάποιο τρόπο απαλλάχτηκε από το βάρος του. Γιατί και η επιτυχία έχει βάρος, συχνά ασήκωτο. 

Ξαναβρήκε το δρόμο

Κι έπειτα υπάρχει και κάτι άλλο, που καλό είναι να ξέρουμε όταν μιλάμε για προπονητές: οι προηγούμενες επιδόσεις τους ποτέ μα ποτέ δεν καθορίζουν τις μελλοντικές και η ουσιαστική συμμετοχή τους στον οποιοδήποτε θρίαμβο είναι πάντα πολύ μικρότερη από αυτή που οι αθλητικογράφοι περιγράφουν. Ο προπονητής δεν είναι σαν τον αθλητή του στίβου π.χ που, αν κάνει ένα ρεκόρ, μπορεί να το καταρρίψει προσεχώς: οι πιο πολλοί, το γιατί η ομάδα τους τα κατάφερε, δυσκολεύονται να στο εξηγήσουν. Τις πιο πολλές φορές η μεθοδολογία του προπονητή αποδίδει γιατί έχουν συμβεί πολλά, που είναι δύσκολο να φανταστείς: πέρυσι η Λέστερ είχε τρεις ποδοσφαιριστές (τον Καντέ, τον Μαχρέζ και τον Βάρντι) σε δαιμονισμένη φόρμα για εννιά μήνες – κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ξαναγίνει. Αν ένας προπονητής μπορούσε να σχεδιάσει και να μεθοδεύσει την κατάκτηση ενός τίτλου θα τον κέρδιζε κάθε χρόνο όπου κι αν δούλευε: προφανώς κάτι τέτοιο δεν έχει ποτέ συμβεί – αν ήταν έτσι θα κέρδιζε το Τσάμπιονς λιγκ κάθε χρόνο η ίδια ομάδα.

Καλός προπονητής τελικά είναι συνήθως αυτός που με την παρουσία του δεν κάνει ζημιά. Ο Ρανιέρι φέτος έκανε ζημιά, χωρίς να το θέλει: είναι καλύτερο και για αυτόν που έφυγε γιατί θα μείνει στην ιστορία το κατόρθωμά του χωρίς μουτζούρες. Δικαίως αντικαταστάθηκε: η Λέστερ είναι σημαντικότερη από τον προπονητή της – αυτό ισχύει για κάθε ομάδα. Κάποιοι ποδοσφαιρόφιλοι μπορεί να στεναχωρήθηκαν, γιατί ο κόσμος μας είναι κακός και άδικος, αλλά η Λέστερ είναι στους οκτώ του Τσάμπιονς λιγκ. Από το να ζήσω την ιστορία μιας πρωταθλήτριας που υποβιβάστηκε, προτιμώ αυτή μιας πρωτάρας που πήγε στο Τσάμπιονς λιγκ και ξαναβρήκε σε αυτό το δρόμο για τη χώρα της φαντασίας…