Στο μεταξύ στο Euro αρχίζουν να μπαίνουν γκολ απίστευτα. Στο ματς Αυστρία – Βόρειος Μακεδονία ο Στέφαν Λάινερ βλέπει τη μπάλα να έρχεται από 30 μέτρα κι αποφασίζει ότι πρέπει να φτάσει σε αυτή ακόμα κι αν χρειαστεί να βγάλει φτερά! Κινείται σαν ακραίος διαγώνιος σε αγώνα βόλεϊ με τη διαφορά ότι δεν βρίσκει τη μπάλα με το χέρι, αλλά με το πόδι. Τη βρίσκει τόσο, ώστε να τη στείλει στα δίχτυα και μετά προσγειώνεται και επιστρέφει στην πραγματικότητα. Στο παιγνίδι Ολλανδία – Ουκρανία ο Γιαρμολένκο αποφασίζει να μας θυμίσει πόσο καλός παίκτης είναι σκοράροντας κόντρα στη ροή του ματς. Το κάνει όμως με ένα τρόπο απίστευτο: κουβαλώντας τη μπάλα μόνος και τελειώνοντας τη φάση με ένα απίστευτο σουτ εκτός περιοχής – νοιώθεις ότι Στεκέλενμπουργκ, τερματοφύλακας των Ολλανδών, θα πάει να του ζητήσει αυτόγραφο. Αλλά το αληθινά απίστευτο γκολ το βάζει ο Πάτρικ Σικ στο ματς Τσεχία – Σκοτία: η λόμπα από τη σέντρα με την οποία νικά τον τερματοφύλακα Μάρσαλ στο 52΄είναι βγαλμένη από τις περιπέτειες του Ρόι Ρέις.

Τα ωραιότερα στα κόμικς 

Το χω ξαναγράψει και το θυμάμαι κάθε φορά που βλέπω ένα γκολ σαν αυτό του Σικ: τα ωραιότερα γκολ έχουν μπει στα κόμικς. Τα έχουν βάλει μυθικές μορφές όπως ο Ερικ Καστέλ τον καιρό που έπαιζε στη Μπαρτσελόνα, ο Κέβιν Κοξ με την κορδέλα (τον αποκαλούσαν το Αγρίμι και είχε μια μακρινή ομοιότητα με τον Κέβιν Κήγκαν), ο Τζόν Στάρμαν, ο πρώτος «μισθοφόρος ποδοσφαιριστής» και κυρίως ο Ρόι Ρέις, ο πατέρας όλων αυτών και ο δικός μας μεγάλος αδερφός. Αυτός στον οποίο όλοι οι θαυμαστές του θέλαμε να μοιάσουμε.

Γιατί στα κόμικς τα γκολ ήταν όμορφα; Γιατί υπήρχε πάντα η λεπτομέρεια που τα έκανε ξεχωριστά. Στα «ψαλίδια» η μπάλα σηκώνονταν στο Θεό κι έπαιρνε καμπύλη προς το ακάλυπτο «παράθυρο» την τελευταία στιγμή. Το σουτ ήταν αρχικά γρήγορο, αλλά στη συνέχεια διαρκούσε τόσο πολύ, ώστε ο αμυντικός που αρχικά δεν προλάβαινε να το κοιτάξει μπορούσε να κάνει μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια. Στις ντρίπλες δεν έφτανε μόνο να αποφύγει ο ήρωας τον τερματοφύλακα ή την μισή άμυνα: έπρεπε να «σπείρει» πίσω του αμυντικούς ξαπλωμένους στο χόρτο, ανίκανους να σηκωθούν και υποχρεωμένους απλώς να σηκώσουν το κεφάλι για να δουν την κατάληξη της φάσης. Στις κεφαλιές ο γκολτζής έπρεπε υποχρεωτικά να κινδυνεύει με τραυματισμό: χωρίς αυτοθυσία δεν υπήρχε φάση.

Ολα σοβαρά και κρίσιμα

Το πλέον ενδιαφέρον σε αυτές τις εικονογραφημένες μνήμες είναι ότι όταν ο Ρόι σκόραρε ο τερματοφύλακας έκανε τα πάντα σωστά, αλλά δεν έφτανε στη μπάλα ποτέ σαν τον Στεκέλενμπουργκ στο γκολ του Γιαρμολένκο! Τα μπλονζόν του τερματοφύλακα ήταν «πλαστικά», σχεδόν τέλεια, αλλά το σουτ του ήρωα αποδεικνύονταν άπιαστο: ο σχεδιαστής κωμικάς ήθελε ένα ισάξιο σχεδόν αντίπαλο του για τον πρωταγωνιστή σκόρερ - κάποιον που να σε πείθει ότι αν δεν είχε σουτάρει ο Ρόι γκολ δεν θα έμπαινε ποτέ καθώς θα το έβγαζε σίγουρα.

Κυρίως όμως τα γκολ αυτά ήταν όλα καθοριστικά. Στα κόμικ δεν υπήρχαν άχρηστα ή βαρετά ματς και ποτέ ο ήρωας δε δυσκόλευε την προσπάθεια κάνοντας κάτι παραπάνω για να χαρεί η εξέδρα. Τα γκολ ήταν όλα σοβαρά. Και κρίσιμα.

Συνέβαιναν πάντοτε τρομερά πράγματα. Η Μέλτσεστερ Ρόβερς δεν ήταν ποτέ αδιάφορη και δεν εξασφάλιζε ποτέ το πρωτάθλημα πριν την τελευταία αγωνιστική. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είχε δέκα νίκες στη σειρά κάτι θα συνέβαινε και μια άλλη ομάδα, η Οριεντ π.χ ή η μισητή Κρόφορντ Σίτι θα είχε κάνει τις ίδιες νίκες και θα την κυνηγούσε ανελέητα. Ο αντίπαλος εμφανίζονταν πάντοτε σε καλή κατάσταση και με ένα τουλάχιστον μυστικό όπλο. Στη διάρκεια του αγώνα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Να τραυματιστεί ο Ρόι και να μείνει στο ματς σφίγγοντας τα δόντια. Ενας τρελός διαιτητής να αφήσει την ομάδα με δύο παίκτες λιγότερους. Ενα τρακάρισμα του λεωφορείου να σταθεί αιτία για να μην μπορεί ο προπονητής να στείλει στο γήπεδο 11 παίκτες. Όλα ήταν απρόβλεπτα: όποιος πίστευε ότι τα είχε δει όλα, απλώς μια εβδομάδα αργότερα έμενε άφωνος από την έμπνευση του σεναριογράφου.

Και φυσικά κανένα ματς δεν τελείωνε πριν ο διαιτητής σφυρίξει το τέλος. Η Μέλτσεστερ Ρόβερς μπορεί να έχανε 3-0 έχοντας δεχτεί τρία γκολ σε πέντε λεπτά, γιατί ο τερματοφύλακάς της Τσάρλι Πάρκερ έχοντας δεχτεί μια σκληρή αγκωνιά σε μια έξοδο, έχανε για λίγο το φως του και δεν το παραδέχονταν στο γιατρό της ομάδας για να παραμείνει στο γήπεδο. Η μπορεί ο απροσπέλαστος λίμπερο Λόφτι Πικ να σημείωνε κατά λάθος αυτογκολ δύο λεπτά πριν τη λήξη: στο Ρόι έφταναν σαράντα δευτερόλεπτά για να ανατρέψει την κατάσταση. Το είχε κάνει τόσες φορές που το μόνο που περίμενες ήταν να δεις και να διαβάσεις το πώς.

 Τεχνη για την Τέχνη

Δεν ξέρω αν ο Λάινερ, ο Γιαρμολένκο και ο Σικ διάβαζαν κόμικς μικροί: μάλλον όχι, αφού όταν αυτοί πήγαιναν σχολείο, πριν δεκαπέντε χρόνια δηλαδή, η μόδα των κόμικς είχε μάλλον περάσει. Ελπίζω κάποιος να τους πει πως τα γκολ που πέτυχαν ήταν εικονογραφημένα κι όχι απλά όμορφα. Ο Λάινερ, που πετάει για να φτάσει στη μπάλα, είχε απλά την ανάγκη να έχει δίπλα του ένα αμυντικό που θα προσπαθούσε να κάνει το ίδιο χάνοντας τελικά τη μονομαχία των αιθέρων: σε αυτή την περίπτωση το γκολ θα ήταν τέλειο. Στο γκολ του Γιαρμολένκο αυτό που έλειψε ήταν εκείνη η άσπρη γραμμή με την οποία φαινόταν, χάρη στο σχεδιαστή η τροχιά που έχει πάρει η μπάλα μέχρι να καταλήξει στα δίχτυα. Αλλά αυτό που είχε πραγματικά ανάγκη σχεδίασης είναι το γκολ του Σικ: ο καλός σχεδιαστής θα μας είχε χαρίσει δυο τουλάχιστον καρέ του τερματοφύλακα της Σκοτίας Μάρσαλ στα οποία θα βλέπαμε τον τρόμο του. Ισως με κάποιο δικό του τρόπο να μας θύμιζε πως σε αυτή την εστία έχει πετύχει στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ Ρεάλ Μαδρίτης – Λεβερκούζεν 2-1 ο Ζινεντίν Ζιντάν – ένας άλλος ήρωας κόμικς.

Στο ποδόσφαιρο ευτυχώς δεν υπάρχει «τέχνη για την τέχνη»: απλά σε κάποια γκολ υπάρχει «τέχνη από τα κόμικς». Οσο πιο προσωπικό είναι ένα γκολ κι όσο πιο εφετζίδικο τόσο περισσότερο το ζηλεύει ακόμα κι ο Ρόι Ρέις...