Η ιστορία του τελικού του κυπέλλου Ελλάδος, η απόφαση να γίνει κεκλεισμένων των θυρών, η φασαρία για τις προσκλήσεις, οι συνεχείς συσκέψεις, οι απαγορεύσεις συναθροίσεων πολιτών στην Αθήνα (έκφραση που είχε να ακουστεί από τα χρόνια της Χούντας…) θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν για κλάματα. Ο τελικός του κυπέλλου χρησιμοποιήθηκε ήδη το 2016 από τον Υφυπουργό Αθλητισμού κ. Σταύρο Κοντονή για να δείξει η κυβέρνηση τη δύναμη της – αν όχι και κάποια ικανότητα για να διορθώσει τα κακώς κείμενα.  Στη συνέχεια οι ομάδες και η ομοσπονδία παρέδωσαν όλες τις εξουσίες στο Υφυπουργείο και ότι είχε απομείνει όρθιο διαλύθηκε οριστικά. Οι πολιτικοί στην Ελλάδα ξέρουν μόνο να επιβάλουν απαγορεύσεις κι όχι να λύνουν προβλήματα. Μπορούν βέβαια να μοιράζουν και λεφτά των φορολογούμενων, να κάνουν προσλήψεις, να δανείζονται και να πτωχεύουν το Κράτος – αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν. Σίγουρα όχι τελικούς.  

Κρατικοποιήθηκε το ποδόσφαιρο

Το έγραψα και στην εφημερίδα, το γράφω και σήμερα μέρα του τελικού: ο Γιώργος Βασιλειάδης, που διαδέχτηκε τον Κοντονή, δεν προκύπτει από πουθενά ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι καλό για το ποδόσφαιρο. Αποφάσισε λοιπόν, αφού του δώσανε την ευκαιρία, να κάνει κάτι απλό: να το κρατικοποιήσει. Άρχισε να μοιράζει λεφτά (της ΕΡΤ, δηλαδή του Κράτους, δηλαδή του Ελληνα φορολογούμενου), κι άρχισε να σκέφτεται πως δεν θα έχει ο ίδιος κάποιο πολιτικό κόστος να πληρώσει, τώρα που ουσιαστικά το διοικεί. Ως Έλληνας πολιτικός, ανάμεσα σε ένα τελικό με επεισόδια και ένα τελικό χωρίς θεατές, προτίμησε το δεύτερο. Διασυρμός είναι κι αυτός στο εξωτερικό, αλλά από το να έχουμε τίποτα τραυματίες, καλύτερα να βλέπουν οι ξένοι άδειες καρέκλες. Άλλωστε, ο Βασιλειάδης το γνωρίζει πως από τη στιγμή που μας  θεωρούν μια μπανανία της Λατινικής Αμερικής, που τυχαία βρίσκεται στην Ευρώπη, δεν ασχολείται και κανένας μαζί μας σοβαρά… 

Ανίκανοι είναι όλοι  

Βέβαια ο Βασιλειάδης έχει ένα δίκιο σε ένα πράγμα: όσο ανίκανο κι αν έχει καταντήσει το Κράτος μας (τόσο ανίκανο ώστε δεν μπορεί να διοργανώσει ένα τελικό), άλλο τόσο ανίκανες είναι και οι ομάδες και φυσικά η ΕΠΟ. Γκρινιάζουν π.χ ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ γιατί (και καλά…) δεν θα δει το ματς ο κόσμος τους. Αν θεωρούν την απόφαση κακή για το ποδόσφαιρο, θα μπορούσαν να συνεννοηθούν και να την εξευτελίσουν: να πάνε στο γήπεδο, να παίζουν πασούλες μπροστά σε 500 άτομα και να σηκωθούν κάποια στιγμή και να φύγουν. Αλλά σιγά να μην το κάνουν! Ανακουφισμένες είναι οι ομάδες με την εξέλιξη κι αν άλλα λένε είναι γιατί φοβούνται τους οργανωμένους οπαδούς τους και τις αντιδράσεις τους. Ρίχνουν τώρα το βάρος της απόφασης στον Υφυπουργό, πετάνε και κάποια πυροτεχνήματα (ο ΠΑΟΚ π.χ λέει ότι αν δεν υπήρχαν κυρώσεις δεν θα κατέβαινε…) και ετοιμάζονται για τη μάχη του τελικού κτλ κτλ. Το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο που τους ενδιαφέρει: νίκες θέλουν να πανηγυρίσουν – αν κέρδιζε κάποιος το κύπελλο με στρίψιμο νομίσματος θα ήταν ευχαριστημένος. Αν το ποδόσφαιρο τους ενδιέφερε δεν θα συναινούσαν στον εξευτελισμό του.

Η ΕΠΟ θέλει κόσμο και παγκόσμια ειρήνη

Θα μπορούσε να αναλάβει τη διοργάνωση η ΕΠΟ; Εδώ νομίζω γελάμε. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ είπε τις προάλλες ότι η ομοσπονδία του είναι υπέρ της διεξαγωγής των αγώνων με κόσμο – πιθανότατα να είναι και υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης, υπέρ τη Συμφωνίας των Πρεσπών, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών κτλ κτλ. Ενδιαφέρει κανένα; Δεν νομίζω. Αν η ΕΠΟ ήθελε ένα κανονικό τελικό θα έστελνε μια ωραία επιστολή στη FIFA πριν δέκα μέρες και θα ζητούσε την προστασία της: θα την ενημέρωνε ότι το Κράτος παρεμβαίνει, ότι εξευτελίζει το ποδόσφαιρο, ότι η ίδια δεν ανέχεται αυτό τον εξευτελισμό κτλ. Αν ο κ. Γραμμένος διοικούσε ομοσπονδία, κι όχι αυτό το μαγαζί το οποίο το Υφυπουργείο έχει μετατρέψει σε τσιφλίκι του, κάτι θα έκανε – εννοώ κάτι πέρα από δηλώσεις. Βλέπετε να κάνει τίποτα; Εγώ όχι. Ξέρετε γιατί; Γιατί προτιμά τη λύση του Υφυπουργού. Ποιος νοιάστηκε τώρα για το ποδόσφαιρο;

Ολοι βολεύονται με την απόφαση του Βασιλειάδη κι ας μην το λένε. Μπορεί η απόφαση αυτή να μοιάζει απολύτως γελοία, αν κανείς σκεφτεί ότι ο Βασιλειάδης διεκδικεί και το μουντιάλ (!), αλλά είναι μια απόφαση που βολεύει. Του χρόνου δεν θα έχουμε ένα τελικό: θα έχουμε δυο και θα γίνονται χωρίς θεατές της φιλοξενούμενης ομάδας. Κι αν αυτό δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο δεν είναι πρόβλημα. Μήπως υπάρχει πουθενά στον κόσμο ο Βασιλειάδης, ο Γραμμένος και η ελληνική αστυνομία που ήθελε οι ομάδες να πάρουν από 40 προσκλήσεις η κάθε μια;

Υπήρχε κι άλλη λύση

Υπήρχε άλλη λύση; Φυσικά και υπήρχε. Να φωνάξει ο Υφυπουργός τους πάντες και να τους πει ότι δεν ανακατεύεται, αλλά ότι θα δώσει εντολή στο γήπεδο να υπάρχουν τρεις εισαγγελείς τουλάχιστον, ώστε να έχουν άμεση γνώση για κάθε διοργανωτική αδυναμία. Θα πρεπε ο Υφυπουργός να κάνει σαφές ότι δουλειά του Κράτους είναι μόνο η δημόσια τάξη, το τι δηλαδή θα γίνει εκτός γηπέδου. Θα πρεπε να ζητήσει από τους μεγαλομετόχους του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ να καταθέσουν 1 εκατ ευρώ εγγύηση ο καθένας, ώστε να υπάρχουν χρήματα για τυχόν ζημιές στο γήπεδο. Θα πρεπε να απαιτήσει από τη διοίκηση του ΟΑΚΑ να λειτουργούν οι κάμερες και θα πρεπε να θυμίσει σε όλους ότι οι ΠΑΕ είναι υπεύθυνες για τη συμπεριφορά των οπαδών και ότι για τις αδυναμίες τους υπάρχουν ποινές και μάλιστα αυστηρές. Στη συνέχεια οι ΠΑΕ θα πρεπε να φροντίσουν να μην γίνει τίποτα, εξηγώντας πως αν κάτι γίνει, θα το πληρώσει η ομάδα: ποινές υπάρχουν.  Αυτά θα γινόντουσαν σε μια κανονική χώρα, αλλά δεν σας φαίνονται πολύ κουραστικά; Ενώ τώρα ο Βασιλειάδης είπε θα γίνει το ματς μεταξύ συγγενών και φίλων και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Και το βράδυ θα γίνει ένα ματς με ΜΑΤ στις εξέδρες (ακόμα και στα δημοσιογραφικά) που θα φροντίσουν να μην τσακωθούν μεταξύ τους περίπου 68 χιλιάδες άδειες καρέκλες. Αν προσέξετε μπροστά στις άδειες καρέκλες έχει και πλέγματα, μην μπουν μέσα…

Από συγκίνηση

Κάποιος θα κερδίσει, κάποιος θα χάσει. Ένα ματς χωρίς κόσμο (πόσο μάλλον ένας τελικός) δεν είναι ένα κανονικό ματς. Κανονικά απονομή κυπέλλου έπρεπε να γίνει στον Βασιλειάδη. Να το πάρει ο Υφυπουργός με το Γραμμένο και να κάνουν το γύρο του θριάμβου. Να ανατριχιάσουν οι καρέκλες από τη συγκίνηση….