Μια μία όλες οι ομοσπονδίες και οι λίγκες αναδεικνύουν πρωταθλητές της σεζόν και στη χώρα μας: την προηγούμενη εβδομάδα το έκανε η ομοσπονδία χάντμπολ, η ομοσπονδία βόλεϊ και τελικά και ο ΕΣΑΚΕ. Είναι λογικό να έχουμε πρωταθλητές σε σπορ που δεν ολοκληρώθηκαν; Κι είναι πρέπων να μην υποβιβάζονται ομάδες που πήραν μέρος σε επαγγελματικές κατηγορίες και να σώζονται με το κόλπο της αναδιάρθρωσης; Θα σας πω τι πιστεύω.

Τσιμουδιά τώρα;

Για να είμαι ειλικρινής περίμενα για την ανάδειξη πρωταθλητών μετά από ψηφοφορίες στις λίγκες ή στις ομοσπονδίες να έχουν αντιδράσει έντονα όσοι μέχρι τώρα δήλωναν ενάντιοι σε αυτή την εξέλιξη, όταν είχε ξεκινήσει η συζήτηση για το τι θα γίνει στο ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Δεν είχα διαβάσει τότε μόνο ένα πλήθος από δημοσιεύματα που εξηγούσαν την ανάγκη να μπει «παύλα» στη σεζόν, λες και τα πρωταθλήματα δεν είχαν ξεκινήσει, αλλά είχα ακούσει και λογιών λογιών παράγοντες που επιχειρηματολογούσαν για το άδικο του πράγματος.

Από τον Τάκη Μπαλτάκο (που έχει τελευταία ένα κακό σερί προβλέψεων…) μέχρι τον Φώτη Κωστούλα του Παναιτωλικού δεν ήταν λίγοι αυτοί που δήλωσαν ότι φέτος τα πρωταθλήματα πρέπει να μην τελειώσουν. Μεγαλύτερος υπέρμαχος της πρότασης αυτής υπήρξε βέβαια ο Ερασιτέχνης ΠΑΟΚ, που έστειλε και επιστολή στον πρωθυπουργό και του ζητούσε να ασχοληθεί με την διακοπή των πρωταθλημάτων μέσα στην πανδημία – σαν να μην είχε κάτι σοβαρότερο να κάνει! Μιλάμε για το ίδιο σωματείο που για το πρωτάθλημα γυναικών στο χάντμπολ, που η ομάδα του ΠΑΟΚ κέρδισε, «κυκλοφόρησε» μια δήλωση κύκλων (ούτε καν επίσημη ανακοίνωση…) με την οποία ισχυριζόταν ότι της δώσανε το πρωτάθλημα με το ζόρι (ή κάτι τέτοιο…). Και που φυσικά για τη σωτηρία της ανδρικής ομάδας του ΠΑΟΚ στο μπάσκετ μέσω αναδιάρθρωσης δεν είπε λέξη. Δεν αποκλείεται να ισχυριστούν και ότι οι πρωταθλητές πρέπει να βγαίνουν στα γήπεδα, αλλά οι σωτηρίες δεν πειράζει να προκύπτουν και μέσω ψηφοφοριών…

Εύκολες οι κωλοτούμπες

Το τι κάνουν οι ομάδες βέβαια είναι μια δική τους καιροσκοπική επιλογή: άλλος μπορεί να χαίρεται γιατί κέρδισε το πρωτάθλημα του χάντμπολ στα χαρτιά, αλλά να μην θέλει πρωταθλητή στο ποδόσφαιρο, άλλος μπορεί να θέλει το πρωτάθλημα του μπάσκετ ή του βόλεϊ στα χαρτιά, αλλά να θέλει παύλα στο ποδόσφαιρο κι άλλος μπορεί απλά να μην ξέρει τι θέλει. Διάβασα π.χ ότι ο ΠΑΟ δεν ήθελε το πρωτάθλημα στο μπάσκετ για να μην πληρωθούν οι παίκτες του πριμ πρωταθλήματος, αλλά το ήθελε στο βόλεϊ – ό,τι θες ακούς από τους παρατρεχάμενους κι αυτό οι ομάδες πρέπει να το προσέξουν διότι εν τέλει το εισπράττουν: όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι μιλάνε εκ μέρους τους, τους κάνουν συνήθως μεγάλη ζημιά. Οι παράγοντες πρέπει να καταλάβουν πως είναι προτιμότερο να εκφράζουν οι ίδιοι τις θέσεις τους (όπως και οι παίκτες και οι προπονητές που στην Ελλάδα έχουν κι αυτοί την κακιά συνήθεια να κρύβονται πίσω από δημοσιεύματα). Αν το κάνεις αυτό, αν έχεις δηλαδή τη δική σου θέση τότε κι ο άλλος ξέρει τι θέλεις και δεν σε αδικεί. Ο Ολυμπιακός π.χ, σε αυτή την ιστορία έχει την πιο ξεκάθαρη θέση γιατί την έκανε γνωστή αμέσως: θέλει όλα τα πρωταθλήματα σε όλα τα σπορ να ολοκληρωθούν χωρίς ψηφοφορίες και αποφάσεις, αλλά με ματς στα γήπεδα και δεν έχουν ακούσει κανένα να ισχυρίζεται το αντίθετο.

Από την άλλη είναι αλήθεια ότι σε πολλές περιπτώσεις και οι κήνσορες και θεράποντες της αθλητικογραφίας πολλές φορές δεν εκπροσωπούν παρά τον εαυτό τους και μόνο, αλλά σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να έχουν το κουράγιο να πάρουν θέση ακόμα και σε εξελίξεις που δεν εξυπηρετούν το κοινό τους. Εγραφαν π.χ για την ανάγκη να μπει παύλα στη σεζόν, (με επιχειρήματα του τύπου «δεν γίνεται να δοθεί χρυσό μετάλλιο σε ένα δρομέα, όταν ο αγώνας σταματά στη μέση της κούρσας» κτλ). Θα ήθελα να ακούσω τι λένε τώρα. Θα πουν κάτι τώρα για τις απονομές πρωταθλημάτων και τις σωτηρίες στα περίφημα χαρτιά; Πιστεύω όχι. Όχι γιατί δεν είναι εύκολες οι κωλοτούμπες, αλλά γιατί ανάθεμα κι αν πίστευαν τι έγραφαν: οι θέσεις τους δεν ήταν παρά μια προσπάθεια να χαϊδέψουν αυτιά διάφορων θερμοκέφαλων μεταξύ των οποίων είναι φυσικά και ποδοσφαιροπαράγοντες. Για αυτούς του μπάσκετ ή του βόλεϊ ή του χάντμπολ δεν τους νοιάζει και ιδιαίτερα.

Οι ανάγκες το επιβάλουν

Η δική μου θέση είναι σταθερή και πάγια: μολονότι οι τίτλοι στα χαρτιά δεν είναι ό,τι καλύτερο, υπάρχουν ανάγκες που κάτι τέτοιο επιβάλουν. Μια ανάγκη είναι η τήρηση των κανόνων. Μια άλλη είναι η τήρηση των διαδικασιών, μια τρίτη είναι ο σεβασμός στον ιδρώτα του αθλητή: μια σεζόν που έχει φτάσει λίγο πριν το τέλος δεν μπορεί να ακυρωθεί και τον τίτλο πρέπει πάντα να τον κερδίζει αυτός που προηγείται. Στα πρωταθλήματα δεν παίρνουν μέρος μεμονωμένα οι αθλητές όπως στις κούρσες του στίβου: έχω ξαναγράψει ότι η συμμετοχή μιας ομάδας σε ένα πρωτάθλημα θυμίζει γκραν πρι της Formula 1 – χρειάζονται χρήματα (διοίκηση δηλαδή), οργάνωση, μηχανικοί, οδηγοί κτλ. Η διεκδίκηση του πρωταθλήματος είναι κάτι σύνθετο κι όταν το πρωτάθλημα διακόπτεται συμβαίνει ότι και στα γκραν πρι όταν ξαφνικά σταματάνε – η κούρσα συνεχίζεται χωρίς να επιτρέπονται προσπεράσεις μέχρι ο προβλεπόμενος χρόνος να ολοκληρωθεί και ο πρώτος να κερδίσει. Στα σπορ το να έχεις το κεφάλι της κούρσας, πρέπει να επιβραβεύεται: όταν παίρνεις κεφάλι δείχνεις ότι δεν «κρατιέσαι», δεν κάνεις υπολογισμούς, δεν σπεκουλάρεις. Είσαι πρώτος γιατί το επιδιώκεις. Και μπράβο σου.

Ίσως το πράγμα είναι λίγο διαφορετικό όταν παλεύεις για να σωθείς. Σε αυτή την περίπτωση, όταν χρόνος για να φτάσεις στην σωτηρία υπάρχει, είναι λίγο άδικο να σου στερείται η δυνατότητα να τα καταφέρεις. Ίσως να είναι πιο σωστό στις διακοπές των πρωταθλημάτων να μην υπάρχουν υποβιβασμοί. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει κι όποιος γλυτώνει να σέβεται την πρωτιά όποιου προπορεύεται: αλλιώς ισχύει το γνωστό «τα καλά και συμφέροντα». Κατανοητό. Αλλά γελάει ο κόσμος…