Διαβάζω ότι μετά την επιστροφή της στην Αγγλία η Λίβερπουλ σκέφτεται ν αποκτήσει ένα τερματοφύλακα και μάλιστα ένα από τους πιο ακριβούς που υπάρχουν στην Ευρώπη: ενδιαφέρεται, λένε αυτοί που ξέρουν, ν’ αγοράσει ένα από τους Γιαν Όμπλακ, Τζίτζι Ντοναρούμα και Άλισον Μπέκερ. Ο Όμπλακ είναι βασικός στην Ατλέτικο Μαδρίτης κι ένας απ' τους καλύτερους παίκτες της την τελευταία τετραετία. Ο Ντοναρούμα ήταν καταπληκτικός πέρυσι: η φετινή του χρονιά στη Μίλαν ήταν μέτρια και οι Ιταλοί, που μάλλον δεν θα αγωνιστούν στο Γιουρόπα λιγκ εξαιτίας παραβάσεων του Financial Fair Play, θέλουν να τον πουλήσουν γιατί είναι υποχρεωμένοι να βρουν πάνω από 100 εκατ ευρώ έσοδα για να αποφύγουν την χρεοκοπία. Βατή περίπτωση είναι και του Άλισον. Ο Βραζιλιάνος τερματοφύλακας ήταν εντυπωσιακός με τη φανέλα της Ρόμα, η οποία τον απέκτησε το καλοκαίρι του 2016 απ' την Ιντερνασιονάλ έναντι 8.000.000 ευρώ και τον πουλάει με τα τετραπλάσια. Πληρώνεις και τον αποκτάς. Και ξεχνάς τον εφιάλτη που έζησες με τον Λόρις Κάριους.

Εψαχνα όλες τις δικαιολογίες

Οι τερματοφύλακες έχουν όλη την συμπάθειά μου και έχω ξαναγράψει το γιατί πρόσφατα. Το βράδυ του τελικού του Τσάμπιονς λιγκ σε όλες τις συζητήσεις έψαχνα τρόπους να δικαιολογήσω τον Γερμανό για όσα έκανε. Ελεγα ότι στη φάση του γκολ που δέχεται από τον Μπενζεμά απλά προσπαθεί να παίξει γρήγορα και ο έμπειρος και πανούργος Γάλλος καταλαβαίνει την πρόθεση και του κλέβει τη μπάλα: ο Κάριους έλεγα πληρώνει το μεγάλο βάρος της θέσης – λίγα λεπτά πριν έχουν γίνει δυο βιαστικές πάσες από αμυντικούς της Λίβερπουλ, που όμως δεν στοίχισαν. Στο δεύτερο γκολ, που δέχτηκε, έλεγα ότι πέφτει θύμα της διαβολιάς του Μπέιλ, που κάνει το ψαλίδι της ζωής του. Είναι αλήθεια πως η μπάλα πάει προς την μεριά του και πως έρχεται από αρκετά μακριά, αλλά όλα γίνονται τόσο γρήγορα και τόσο θεαματικά που αιφνιδιάζεται: μέχρι να καταλάβει τι έγινε ο Ουαλλός τον έχει νικήσει κι ο Ζινεντίν Ζιντάν πανηγυρίζει κουνώντας το χέρι και φωνάζοντας «τι έβαλε»! Στο τρίτο γκολ της Ρεάλ, έλεγα, ότι φταίνε αυτές οι καταραμένες μπάλες που επιτρέπουν στους κυνηγούς να σουτάρουν από μακριά, βέβαιοι ότι η πορεία της μπάλας θα αιφνιδιάσει τον τερματοφύλακα – στο φινάλε αυτός έχοντας δεχτεί τα δυο πρώτα γκολ με τον τρόπο που τα δέχτηκε δεν μπορεί να είναι και ψυχολογικά στα καλύτερά του. Όλα αυτά τα έλεγα όχι γιατί τα πίστευα, αλλά από αγάπη για τους τερματοφύλακες και τα ψυχοδράματα τους. Και μετά σκέφτηκα κάτι απλό και βραχυκύκλωσα. Σκέφτηκα ποιος είναι αυτός ο Κάριους και πως διάβολο παίζει στη Λίβερπουλ.

Τι λέει το βιογραφικό

Εριξα μια ματιά στο βιογραφικό του και κατάλαβα το δράμα – όχι του τερματοφύλακα, αλλά της Λίβερπουλ. Ο Κάριους έχει μια συμμετοχή σε κάθε μια από τις μικρές εθνικές ομάδες της Γερμανίας: μια στην κάτω των 16, μια στην κάτω των 17, μια στην κάτω των 20 κτλ. Μπορεί να είναι σύμπτωση, αλλά όλο αυτό μοιάζει σαν κάποιος να του έχτιζε μια καριέρα όταν ήταν μικρός με κάμποσα παρακάλια: «βάλε το παιδί να παίξει έστω μια φορά». Από ότι φαίνεται το βάζανε όλοι, αλλά δεύτερη ευκαιρία δεν του δίνανε– κάποιος λόγος θα υπήρχε. Σίγουρα λόγος υπήρχε που τον διάλεξε η Μάντσεστερ Σίτυ και τον απέκτησε σε ηλικία 16 χρονών και σίγουρα λόγος υπήρχε που στη Σίτυ δεν έπαιξε σχεδόν ποτέ και γύρισε στη Γερμανία στα 19 του. Το παιδί είχε προσόντα και σίγουρα καλό μάνατζερ – αλλά μάλλον τίποτα άλλο.

Το αληθινά ενδιαφέρον της ιστορίας είναι πως βρέθηκε στη Λίβερπουλ. Στη Μάινζ κέρδισε τη θέση του βασικού κάποτε από το Στέφανο Καπίνο, πράγμα που θα ήταν μάλλον εύκολο γιατί είναι Γερμανός και οι γηγενείς παίκτες όταν ανταγωνίζονται συνομήλικούς τους έχουν συνήθως ένα αβαντάζ. Υπήρξε τρία χρόνια βασικός στην Μάινζ χωρίς να εντυπωσιάσει ιδιαίτερα: δεν ενδιαφέρεται να τον αποκτήσει καμία μεγαλύτερη γερμανική ομάδα και δεν παίζει έστω ένα φιλικό στην Εθνική Γερμανίας, παρόλο που μετά το παγκόσμιο κύπελλο του 2014 ο Λεβ κάνει δοκιμές. Τον Μάιο του 2016 ξαφνικά τον αποκτά η Λίβερπουλ. Γιατί; Η πιο λογική εξήγηση είναι ότι οι Γερμανοί παράγοντες της Μάινζ ζητάνε από τον παλιόφιλο Γιούργκεν να τους βοηθήσει αγοράζοντας ένα ποδοσφαιριστή. Η Μάινζ έχει οικονομικά προβλήματα, ο Κλοπ έχει περάσει εκεί επτά χρόνια – σε τελική ανάλυση τα 5 εκατομμύρια που οι Γερμανοί ζητάνε είναι λίγα για την Λίβερπουλ. Η ευαίσθητη καρδιά του λυγίζει. Ακριβώς όπως και τα δάχτυλα του Κάριους στο σουτ του Μπέιλ, που βάζει τέλος στο ματς.

Ο Κάριους γίνεται βασικός και γιατί ο Μινιολέ κάνει μια μέτρια χρονιά, αλλά και γιατί προφανώς ο συμπατριώτης του προπονητής θέλει να στηρίξει την επιλογή του. Ο Κλοπ κάνει ένα λάθος μεγαλύτερο από αυτό που κάνει ο Κάριους στη φάση του πρώτου γκολ: αντί να αποκτήσει ένα τερματοφύλακα έμπειρο, προσπαθεί να καθιερώσει ως βασικό κάποιον που, αν αυτός δεν βρισκόταν στη Λίβερπουλ, στην Αγγλία θα είχε πάει να παρακολουθήσει καμιά συναυλία.

Μια γκάφα μεγαλύτερη

Ο Κλοπ είπε στο τέλος του ματς ότι θα στηρίξει τον τερματοφύλακα και ότι θα περάσουν μαζί αυτή τη δύσκολη φάση – έχω την υποψία ότι το έκανε μιλώντας για τον εαυτό του: η δική του γκάφα είναι μεγαλύτερη από του Κάριους. Η θέση του τερματοφύλακα δεν επιτρέπει πειράματα: είναι που είναι ψυχοβγαλτική, αν κάποιος πρέπει να μάθει και τη δυσκολία της, η ομάδα δεν έχει καμία απολύτως τύχη! Αυτή είναι η ιστορία της Λίβερπουλ στον τελικό: ο Κλοπ τζόγαρε προσπαθώντας, μεταξύ άλλων, να φτιάξει κι ένα τερματοφύλακα, αλλά το ρίσκο δεν βγαίνει πάντα και ως γνωστόν καταστρέφει κόσμο. Για μένα ο τερματοφύλακας μιας ομάδας πρέπει να είναι (ιδανικά…) καλύτερου επιπέδου από την ομάδα στην οποία αγωνίζεται – μόνο τότε έχουν όλοι ήσυχοι το κεφάλι τους γνωρίζοντας πως τα όποια λάθη του είναι απλά κακές στιγμές κι όχι σημάδια ανικανότητας. Τώρα στο Λίβερπουλ λένε ότι θα πάρουν κάποιο ακριβό να τους λύσει το πρόβλημα. Καλά θα κάνουν, αρκεί να μην τον διαλέξει ο Κλοπ. Γιατί κι αυτός που τώρα παίζει στη Μάινζ, δεν σκίζει…