Η Τουρκία αποδείχτηκε πολύ πάνω από τα κυβικά της Εθνικής μας και μετέτρεψε τον ημιτελικό του Eurobasket σε υγιεινό περίπατο. Το τελικό 68-94 είναι έως και κολακευτικό για την ομάδα του Βασίλη Σπανούλη και προέκυψε γιατί στο τέλος οι Τούρκοι κατέβασαν ταχύτητα. Δεν βρίσκω κακό να προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα. Κακό είναι να αεροβατείς. Όπως σε όλα υπάρχει το δέντρο και το δάσος – στην προκειμένη περίπτωση το δέντρο είναι το Eurobasket και το δάσος το ελληνικό μπάσκετ. Είναι νωρίς για απολογισμούς, αφού απομένει ένα ακόμα δύσκολο ματς – αυτό με την Φινλανδία, στο οποίο θα κριθεί ένα μετάλλιο. Αν η Εθνική μας καταφέρει και το κερδίσει θα έχει αγγίξει το τέλειο. Γιατί και ο Φινλανδοί παίζουν καλύτερο μπάσκετ από αυτή και έχουν παίκτες για να κάνουν στην Εθνική μας ό,τι της έκανε χθες ο Αταμάν. Που ευτυχώς τον συναντήσαμε στον ημιτελικό – αν τον είχαμε βρει πιο νωρίς το τουρνουά μπορεί να είχε γίνει εφιαλτικό γιατί ο τύπος έδειξε πως μπορείς να απονευρώσεις την Εθνική Ελλάδος κι όχι απλά να την κερδίσεις.

Τελείωσε πριν αρχίσει

Θα ήταν εύκολο να πει κανείς ότι το χθεσινό ματς κρίθηκε από κάτι απλό: από την αποτελεσματικότητα των Τούρκων που σούταραν καλύτερα από το ξεκίνημα. Αλλά πάντα σημασία έχει το γιατί.

Χθες είδαμε κάτι καθόλου παράξενο. Οι προπονητές των δυο ομάδων προσπάθησαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να περιορίσουν τον καλύτερο ψηλό των αντιπάλων που συμβαίνει να είναι και ο πιο επιδραστικός παίκτης. Ο Σπανούλης έπαιξε άμυνα στον Σενγκουν με τον Μήτογλου και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο κι ο Αταμάν έστησε το γνωστό τοίχος που περιμένει τον Γιάννη – το έκανε με τους Σενγκουν, Οσμάνι και Οσμαν. Οι Τούρκοι κράτησαν τον Γιάννη πολύ χαμηλά: έκλεισε το ημίχρονο με ένα μόνο καλάθι. Και η Εθνική μας όμως πόντους από τον Σενγκούν δεν δέχτηκε. Στο τέλος της βραδιάς ο Γιάννης έχει 12 πόντους και ο Σεγκούν που έχει παίξει πέντε λεπτά παραπάνω 15. Η διαφορά ήταν ότι ο Οσμάνι, στον οποίο για να περιοριστεί ο Σενγκούν δόθηκαν σουτ έκανε πάρτι βάζοντας 5 τρίποντα σε ένα ημίχρονο, ενώ στην άλλη πλευρά παίκτης για να χτυπήσει τους Τούρκους έχοντας χώρο και χρόνο δεν υπήρχε: ο Ντρόρσεϊ έβαλε δυο σουτ στην αρχή, ο Μήτογλου συνέχισε τις χαμηλές πτήσεις, από τον Κωστα Αντετοκούνμπο δεν περίμενε κανείς να γίνει σουτέρ σε ένα βράδυ – οι υπόλοιποι δεν πήραν προσπάθειες ειδικά στην αρχή. Ο Σλούκας το έκανε στο δεύτερο ημίχρονο αργά κι απλά μάζεψε την διαφορά.

Η πίεση στα γκαρντ

Αυτό έκρινε το ματς; Όχι ακριβώς. Διότι πριν καν τα δούμε όλα αυτά είδαμε κάτι άλλο: είδαμε τους Τούρκους περιφερειακούς και τον Οσμαν να πιέζουν πολύ τους Ελληνες γκαρντ και να τους υποχρεώνουν σε λάθη απερίγραπτα. Ο Σλούκας και ο Τολιόπουλος που ανέλαβαν την οργάνωση έζησαν στο πρώτο ημίχρονο ένα εφιάλτη γιατί ο Αταμάν τους στόχευσε. Η Εθνική μας έκανε 22 λάθη συνολικά και μόνο οι περιφερειακοί της 10. Η πίεση των Τούρκων ήταν τέτοια που η μπάλα στον Αντετοκούνμπο στο πρώτο ημίχρονο στο post δεν έφτασε ποτέ. Κάπως έτσι το ματς τελείωσε πριν αρχίσει. Ο Αταμάν έκανε απέναντι στον Γιάννη περίπου ό,τι κάνουν όλοι. Αλλά την πίεση που δέχτηκαν τα γκαρντ δεν την είχε προηγουμένως τολμήσει κανείς απέναντι στην Εθνική μας. Κι αν υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι αυτό στον μικρό τελικό με την Φινλανδία θα το ξαναδούμε. Και γιατί οι Φινλανδοί έχουν παίκτες να το κάνουν.

Πριν το τουρνουά αρχίσει, όσοι είχαμε δει τα φιλικά της ομάδας ξέραμε και τα όρια της. Το πιο μεγάλο αφορούσε την γραμμή των περιφερειακών κυρίως - την απουσία ενός σκόρερ, αλλά και κάποιου ικανού να παίξει στη θέση του Σλούκα δίνοντας κάποια ποιοτικά λεπτά έστω. Ο Γιάννης με τα τρομερά παιγνίδια του έκρυψε πολλά από αυτά τα προβλήματα, αλλά σε ένα τουρνουά όπου παίζεις κάθε δυο μέρες και οι αντίπαλοι είναι συνεχώς δυσκολότεροι είναι δεδομένο πως ακόμα κι αν είσαι υπερπαίκτης κάπου θα κουραστείς. Η Εθνική μας έψαχνε διαρκώς συμπαραστάτες του Γιάννη, αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα μεγαλύτερο: η έλλειψη ποιότητας στο κουμάντο όπου επι της ουσίας υπάρχει μόνο ο Σλούκας. Ο Σλούκας και χθες στο δεύτερο ημίχρονο έκανε ηρωϊκά πράγματα, αλλά στην πίεση του πρώτου ημιχρόνου δεν κατάφερε να ανταπεξέρθει κι αν δεν μπορεί ο Σλούκας δεν γίνεται να περιμένεις κάτι από τον Τολιόπουλο ή όποιον άλλο προσπάθησε να βάλει λίγη τάξη. Η Εθνική μας είχε τόσο κακή κυκλοφορία της μπάλας που υπήρχαν στιγμές (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο) που νόμιζες πως οι Τούρκοι παίζουν με ένα παίκτη παραπάνω. Αλλά όταν παίζεις χωρίς λύσεις στα γκαρντ κι όταν οι περιφερειακοί σου είναι παίκτες που μπορεί να προσφέρουν μόνο υπό προϋποθέσεις, κάπως έτσι συμβαίνει.

Οι Τούρκοι είναι αλήθεια πως πήραν 28 πόντους από τον Οσμάνι τον οποίο ο Αταμάν άφησε 34 λεπτά (!) στο παρκέ για να ταλαιπωρεί τους Ελληνες ψηλούς, αλλά πήραν και 6 ασίστ από τον Χαζέρ, και είχαν και 10 κλεψίματα συνολικά. Κι όταν αποφάσισαν να δώσουν ένα διαβατήριο για να έχουν μια αμερικάνικη ενίσχυση ο Αταμάν το έδωσε στον Λάρκιν που ξέρει και να οργανώνει και να εκτελεί ενώ εμείς το δώσαμε στον καλό Τόμας Γουόκαπ που σε τρία Final 4 εχει βάλει δυο σουτ: η επιλογή δείχνει την διαφορά αντίληψης για το τι είναι το σύγχρονο μπάσκετ. Χθες ο Λάρκιν χόρευε τους γκαρντ της Εθνικής μας για 32 λεπτά – τελείωσε με 14 πόντους και 5 ασίστ χωρίς να ιδρώσει.

Τα έδωσαν πραγματικά όλα

Η ήττα της Εθνικής κάνει ακόμα πιο σημαντικά στα μάτια μου τα όσα προηγήθηκαν. Τα παιδιά τα έδωσαν πραγματικά όλα. Ο κόουτς Σπανούλης είχε εμπνεύσεις και βοήθησε πολύ. Ο Γιάννης έκανε – κάνει – το καλύτερο τουρνουά της καριέρας του με την Εθνική ομάδα. Η ομάδα αυτή κατάφερε να ξυπνήσει την αγάπη και το ενδιαφέρον του κόσμου για την ίδια την ύπαρξή της. Αλλά το μπάσκετ είναι μπάσκετ και στο τέλος κερδίζει ο καλύτερος. Η Τουρκία που δεν έχει κερδίσει τίποτα σε διοργανώσεις που δεν έχει φιλοξενήσει φτάνει στον τελικό αήττητη κι εκεί θα βρει μια άλλη αήττητη: την Γερμανία. Το κοινό των δυο ομάδων είναι ότι βασίζονται σε πολλούς παίκτες – έχουν φυσικά και σταρ από τον ΝΒΑ, στις εποχές μας χωρίς τέτοιους δεν κάνεις τίποτα γιατί το εκτός ΝΒΑ μπάσκετ είναι χαμηλού επιπέδου. Μου αρέσει που κάποιοι χθες κατάλαβαν πως ο Αταμάν είναι τελικά καλός προπονητής: υπάρχουν και οπαδοί του ΠΑΟ που ακόμα δεν κατανοούν την δουλειά του, τους τρόπους του, την προσέγγισή του – σε μια χώρα που θεωρούμε μεγάλη υπόθεση το να πέφτει κάποιος στο παρκέ δεν είναι παράξενο.

Ο Αταμάν πήρε μετάλλιο

 Ο Αταμάν είχε πει πως θέλει ένα μετάλλιο με την Εθνική του ομάδα γιατί είναι η μόνη ομάδα που έχει διευθύνει με την οποία δεν έχει κερδίσει κάτι: το πήρε. Το αν θα κερδίσει και το χρυσό θα εξαρτηθεί από την απόδοση των Γερμανών που έχουν κάτι παραπάνω.

Η Εθνική μας έχει μπροστά την Φινλανδία. Και το 2009 όταν είχε φτάσει στον ημιτελικό του Εurobasket για τελευταία φορά είχε ηττηθεί από τους πανίσχυρους τότε Ισπανούς χωρίς να τους πονοκεφαλήσει καθόλου. Στο μικρό τελικό είχε βρει μια επίσης κατάκοπη Σλοβενία και την κέρδισε με ένα πόντο. Αλλά οι Φινλανδοί τρέχουν, σουτάρουν πολύ, δεν παίζουν με το χρονόμετρο – με απλά λόγια παίζουν μπάσκετ του 2025. Θα χρειαστεί μια τελευταία υπέρβαση. Αν κάτι με κάνει ελάχιστα αισιόδοξο είναι ότι αυτή η ομάδα υπερβάσεις έκανε πολλές γιατί έχει καρδιά. Αλλά (και) οι Φινλανδοί έχουν πολλά άλλα, που εμείς δεν έχουμε, μάλλον γιατί αγνοούμε την χρησιμότητά τους…