Όταν βλέπεις ένα παιγνίδι του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα δεν πρέπει να στέκεσαι ούτε στην στατιστική, ούτε στο σκορ, αλλά πρέπει να ξέρεις να διαβάζεις οιωνούς. Το ματς με την Μπαρτσελόνα πχ είναι ενδεικτικό. Το ματς ξεκινά με δυο γρήγορα φάουλ του Γουόκαπ κι αυτό έμοιαζε μεγάλο πρόβλημα, όπως πρόβλημα έμοιαζε και το ότι ο Ολυμπιακός ξεκίνησε χωρίς καλάθι στα πρώτα 4 λεπτά. Αυτά ωστόσο είναι προβλήματα για άλλους: για τον Ολυμπιακό το βασικό ήταν ότι η άμυνα του είναι άμυνα Ολυμπιακού – η Μπαρτσελόνα κλείνει το πρώτο δεκάλεπτο με 12 πόντους και το ημίχρονο με 27 κι αυτό αποτελεί προβάδισμα νίκης του Ολυμπιακού έστω κι αν έχει σκοράρει λιγότερο. Στο 5ο λεπτό του δευτέρου δεκαλέπτου ο Λαπροβίτολα έχει 13 πόντους και όλος ο Ολυμπιακός 17, αλλά το ματς είναι 22-17, οι Καταλανοί δηλαδή δεν έχουν ξεφύγει. Η Μπάρτσα κερδίζει το ένα επιθετικό ριμπάουντ μετά το άλλο, (θα πάρει τελικά 12 ενώ είχε 9 στο ημίχρονο!), αλλά αυτό που πραγματικά μετράει για όποιον καταλαβαίνει είναι ότι ο Μιλουτίνοφ είναι εξαιρετικός. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού δεν παίζει ρόλο τίποτα από αυτά που ισχύουν για τις συμβατικές ομάδες γιατί δεν είναι τέτοια. Σημασία έχει να γίνεται στο παρκέ ό,τι θέλει ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Αν αυτό συμβαίνει ο Ολυμπιακός, θα κερδίσει: η εικόνα και η στατιστική δεν μετράνε.
Όπως πέρυσι και πρόπερσι
Η πρόκριση του Oλυμπιακού στο Final 4 του Βερολίνου ήρθε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ήρθαν και οι δύο προηγούμενες τα τελευταία χρόνια δηλαδή σε ένα πέμπτο ματς στο οποίο η ομάδα του Μπαρτζώκα χρειάστηκε να δείξει το παιχνίδι της και την προσωπικότητα της. Η διαφορά είναι ότι με την Μονακό πρόπερσι και την Φενέρ πέρσι ο Ολυμπιακός τις νίκες τις βρήκε στο ΣΕΦ ενώ φέτος χρειάστηκε να κερδίσει στην Βαρκελώνη. Είναι κρίμα που τον πρόλαβε η Φενέρ και έγινε αυτή η πρώτη ομάδα που κέρδισε το πέμπτο παιχνίδι των paly off εκτός έδρας: ο Ολυμπιακός άξιζε να έχει αυτή την πρωτιά διότι φέτος έμοιαζε να είναι φτιαγμένος ειδικά για ένα τέτοιο είδους παιχνίδι. Από την Βαρκελώνη ο Ολυμπιακός πέρασε με τον τρόπο του και ο τρόπος του είναι απλός για να τον περιγράψεις, αλλά και συγχρόνως αρκετά περίπλοκος.
Είναι δύσκολο για τον Ολυμπιακό να χαρακτηρίσεις ένα παιχνίδι του καλό ή κακό. Ο κόσμος βέβαια απλοποιεί και θεωρεί καλό κάθε παιχνίδι που η ομάδα κερδίζει και κακό κάθε παιχνίδι που η ομάδα χάνει, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού η αξιολόγηση δεν έχει να κάνει πάντοτε με το τελικό αποτέλεσμα, όσο κυρίως με αρετές του: την μαχητικότητα, την συνέπεια, αλλά κυρίως με τον τρόπο που ξεπερνά διάφορες δυσκολίες κυρίως χάρη στις παρεμβάσεις του προπονητή του. Ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει δείχνοντας απλά τον τρόπο του ακόμα και αν η τελική στατιστική δείχνει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Χθες για παράδειγμα ο Ολυμπιακός είχε 6 στα 23 τρίποντα, 16 λάθη και 50% στο δίποντο κι όμως κέρδισε. Γιατί; Γιατί στα τρία τελευταία παιγνίδια κράτησε την Μπάρτσα κάτω από τους 70 πόντους κι έτσι κατάφερε χθες την κερδίσει στην έδρα της και την Πέμπτη να την συντρίψει στο ΣΕΦ. Η συντριβή της Μπαρτσελόνα την περασμένη Πέμπτη έφερε την χθεσινή του νίκη: το είχα γράψει στην εφημερίδα πριν το ματς. Ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε την Μπαρτσελόνα γιατί αυτή παράτησε το παιχνίδι: το έκανε γιατί σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια είχε σε αυτό το ματς δύο παίκτες παραπάνω, δηλαδή τον Μιλουτίνοφ που στα προηγούμενα παιχνίδια έχει αγωνιστεί ελάχιστα και τον αρχηγό Κώστα Παπανικολάου που είναι πάντοτε ένας από τους σημαντικότερους παίκτες της ομάδας. Η προσφορά τους ήταν και χθες καθοριστική. Η συντριβή στο κρίσιμο πέμπτο παιχνίδι θα έκανε την Μπαρτσελόνα ακόμα περισσότερο ανασφαλή και η άμυνα του Ολυμπιακού θα την γέμιζε με περισσότερο άγχος: τα ματς του Ολυμπιακού είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας από την αρχή της χρονιάς – το ένα φέρνει το άλλο. Στην Βαρκελώνη η έκβαση του παιχνιδιού είχε να κάνει με τον Ολυμπιακό αποκλειστικά. Ή για να το πω πιο σωστά με τον προπονητή του.
Ο Μπαρτζώκας είναι στην πραγματικότητα φέτος η μοναδική σταθερή αξία αυτής της ομάδας. Οι πιστοί στρατιώτες του παίκτες έκαναν πολλά, αλλά είχαν όλοι τα πάνω τους και τα κάτω τους. Ακόμα και οι χρήσιμες προσθήκες που άλλαξαν τον Ολυμπιακό πολύ, ο Πετρούσεφ κι ο Ράιτ δηλαδή, έχουν ακόμα πολλά να μάθουν. Αυτός που δεν έχει τίποτα να μάθει είναι ο Μπαρτζώκας. Γιατί ο Μπαρτζώκας ξέρει.
Τα δύσκολα και τα παράδοξα
Ο Ολυμπιακός θα ήταν άδικο να μην πάει στο Final 4, όχι γιατί το μπάσκετ που έπαιξε ήταν εξαιρετικό, αλλά για την σχέση που έχει χτίσει ο κόσμος του με τον προπονητή της ομάδας. Ο Μπαρτζώκας πορεύεται απολαμβάνοντας μία σπάνια αναγνώριση για προπονητή και μάλιστα Ελληνα. Το να χειροκροτάς και να αποθεώνεις έναν προπονητή όταν κερδίζει, είναι εύκολο. Να αποδέχεσαι όμως οποιαδήποτε επιλογή του ακόμα κι αν αυτή στερείται μίας ξεκάθαρης λογικής, δεν είναι καθόλου απλό. Ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν γκρίνιαξε ποτέ στον Μπαρτζώκα ούτε και όταν αυτός έκανε πράγματα τα οποία έμοιαζαν μη κατανοητά. Το να πιστεύεις για παράδειγμα ότι ο Σίκμα θα αντικαταστήσει τον Βεζένκοφ αποτελεί ένα είδος προπονητικής ιδεοληψίας: οι παίκτες καταργούνται και μένουν οι αριθμοί τους. Το να αφήνεις να εννοηθεί ότι θα κυνηγήσεις σκόρερς όπως ο Μίροτιτς και ο Μάικ Τζέιμς και να καταλήγεις στον Μπραζντέκις αποτελεί μπασκετικό παράδοξο. Το να φτιάχνεις μια ομάδα χωρίς ένα τουλάχιστον σχετικά αξιόπιστο σκόρερ, ελπίζοντας ότι παίκτες όπως ο Πίτερς και ο Κάναν θα κάνουν τεράστια βήματα μπροστά, είναι ένα ρίσκο γιγάντιο. Όλα αυτά τα δύσκολα όμως που μπορεί να μοιάζουν και παράδοξα, αποτελούν δουλειά του προπονητή και όταν στον προπονητή υπάρχει εμπιστοσύνη όλα αυτά πρέπει να γίνονται δεκτά – κι έγιναν. Η εμπιστοσύνη είναι εύκολη μόνο στα λόγια: στον Μπαρτζώκα υπήρξε εμπιστοσύνη απόλυτη στην πράξη. Αυτή χαρακτηρίζει τη σχέση του προπονητή με τον κόσμο χρόνια. Κι αυτό δεν είναι καθόλου δεδομένο.
Μια σπάνια αφοσίωση
Ο κόσμος του Ολυμπιακού στάθηκε δίπλα στον προπονητή με μια σπάνια αφοσίωση. Γι’ αυτό κυρίως έπρεπε ο Ολυμπιακός να πάει στο Βερολίνο: διότι ο σεβασμός σε έναν προπονητή πρέπει να ανταμείβεται. Η ανταμοιβή αυτή ήταν και η νίκη στο κρίσιμο ματς της Βαρκελώνης. Όπου ο Ολυμπιακός κερδίζει χάρη στην άμυνα του Μπαρτζώκα, που είναι το σταθερό χαρακτηριστικό όλων των ομάδων του από τη στιγμή που ξεκίνησε την καριέρα του. Η βουτιά του ΜακΚίσικ για να κλέψει την μπάλα στο φινάλε και να τελειώσει το ματς είναι μια πράξη συγκέντρωσης και αυτοθυσίας που ακολουθεί μια κακή επιλογή του Αμερικανού στην επίθεση. Στη φάση αυτή μπορεί να καταλάβει κανείς την πολυεπίπεδη προσφορά του ΜακΚίσικ, αλλά κυρίως το ίδιο το μπάσκετ τον Μπαρτζώκα στο οποίο το πρώτο που μετράει είναι η θέληση να παλεύεις για οποιαδήποτε μπάλα σε οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου και φυσικά κάθε στιγμή. Αυτού του είδους η μαχητικότητα είναι η απάντηση σε οποιοδήποτε πρόβλημα και είναι αυτή και όχι η ποιότητα της ομάδας αυτός που ενθουσιάζει τον κόσμο. Οσο για τα προβλήματα, αυτά χρειάζονται στον προπονητή του Ολυμπιακού, ώστε οι λύσεις τους να δίνουν νίκες. Γι’ αυτό για παράδειγμα όσο πιο στρυφνό επιθετικά είναι ένα παιχνίδι, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες του Ολυμπιακού να το κερδίσει. Όταν οι προπονητές προβληματίζονται για το τι πρέπει να αλλάξει, είναι δεδομένο ότι ο Μπαρτζώκας θα βρει πρώτος τη λύση. Οι λύσεις αυτές μάλιστα σπανιότατα είναι προβλέψιμες. Στην σειρά με την Μπαρτσελόνα πχ ο Σίκμα ξεκίνησε στη βασική πεντάδα στα πρώτα παιχνίδια και ήταν εκτός δωδεκάδας στα τελευταία. Γιατί; Γιατί ο Μπαρτζώκας ξέρει.
Κάτι της χρωστάει
Ο Ολυμπιακός πάει στο Βερολίνο με MVP του τον προπονητή του. Δεν ξέρω αν θα τον ψηφίσουν και φέτος καλύτερο προπονητή στην Ευρωλίγκα - πράγμα που δεν θα μου έκανε την παραμικρή εντύπωση. Ωστόσο αυτό που είναι δεδομένο είναι ότι κανένας άλλος προπονητής δεν θα μπορούσε να οδηγήσει στο Final 4 την συγκεκριμένη ομάδα. Αn από αυτή αφαιρέσεις τον Μπαρτζώκα θα μείνουν πολλά και ωραία αλλά δεν θα υπάρχει το σημαντικότερο, δηλαδή αυτή η αίσθηση της βεβαιότητας ότι στο τέλος η ομάδα θα τα καταφέρει. Το πως θα τα καταφέρει το ξέρει μόνο ο προπονητής της. Που στο Βερολίνο έχει ραντεβού με την Ρεάλ Μαδρίτης που πέρσι του στέρησε μια κούπα την οποία έμοιαζε να έχει ήδη κερδίσει. Και που φέτος δεν αποκλείεται ο Ολυμπιακός να την κρατήσει κάτω από τους 50 πόντους κάνοντας απλά τη δουλειά του. Μέρος της οποίας είναι και να τρελαίνει ποικιλοτρόπως τον κόσμο του. Ισως και τον κόσμο όλο…
