Ολοι περιμένουμε την πρεμιέρα του νέου κύκλου του Game Of Thrones με τη βεβαιότητα ότι θα είναι εξίσου συναρπαστικός όσο οι προηγούμενοι. Δίνουν και παίρνουν οι προβλέψεις, παίζονται ακόμα και στοιχήματα για το ποιού το κεφάλι θα πέσει σε αυτό τον κύκλο και οι πιο φανατικοί βλέπουν μέρες τώρα τα προηγούμενα επεισόδια για να θυμηθούν σε τι κατάσταση άφησαν τους αγαπημένους τους ήρωες. Οι ήρωες και οι χαρακτήρες τους είναι το μυστικό της σειράς: οι βασικοί star της ιστορίας, (που μόνο λίγοι δεν είναι…), έχουν ελάχιστες ομοιότητες μεταξύ τους και η επιτυχία της σειράς είναι ότι υπάρχει σχεδόν κάθε είδος πρωταγωνιστή που έχει συναντήσει κανείς σε σειρές ανάλογες. Υπάρχουν έξυπνοι και κουτοί, προικισμένοι με σπάνια χαρίσματα και πολεμιστές, ξεροκέφαλοι και επίμονοι, κακοί χωρίς καρδιά και ένα σωρό διπρόσωποι, που δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνονται. Ολους σου μοιάζει ότι και κάπου αλλού τους έχεις δει, αλλά σίγουρα πουθενά αλλού δεν τους έχεις δει όλους μαζί. Πραγματικά δεν υπάρχει κανείς μετρ της αποτελεσματικότητας και της πονηριάς, που να λείπει. Είναι όλοι εκεί, εκτός από έναν: τον Γιάννη τον Κομπότη.
Πρώτα η Ακρόπολη
Την περασμένη Δευτέρα επιβεβαιώθηκε και τυπικά η παραμονή του Λεβαδειακού στην Σουπερλίγκα: κανείς δεν ένοιωσε έκπληξη. Όπως έχει πει τον καιρό που ήταν Διευθύνων Σύμβουλος στη Λίγκα ο Πατρίκ Κομνηνός «πρώτα θα πέσει η Ακρόπολη και μετά ο Λεβαδειακός»: κάποιοι το έμαθαν και τρόμαξαν πράγμα καθόλου άσχημα, αφού τελείωσε το Μουσείο της Ακρόπολης σε χρόνο ρεκόρ. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ περίπτωση να υποβιβαστεί ο Λεβαδειακός: ο μόνος κίνδυνος ήταν να μείνει αυτός στην κατηγορία και να υποβιβαστούν όλοι οι υπόλοιποι στη Β Εθνική, αλλά αυτό ο Κομπότης, μολονότι μπορεί να το καταφέρει, δεν το θέλει, γιατί θα πεθάνει από πλήξη. Αν αφαιρέσεις από την παραγοντική του καριέρα την χαρά που νοιώθει όταν χαλάει το πανηγύρι, όσων κάθε χρόνο τον βλέπουν να υποβιβάζεται και τον ξαναβρίσκουν μπροστά τους, τι θα του μείνει; Καμιά δεκαριά πέναλτι; Και τι να τα κάνει; Προθεσμιακή κατάθεση;
Ας πούμε ότι θυμώνει μια χρονιά και κερδίζει το πρωτάθλημα, πράγμα εύκολο αρκεί να λειτουργήσει για τριάντα αγωνιστικές όπως στις τελευταίες πέντε. Τι θα αλλάξει; Θα πάνε στο γήπεδο περισσότεροι από τους 814 οπαδούς του Λεβαδειακού, που γνωρίζει προσωπικά; Δύσκολο. Ενώ το να χτικιάζεις με την σωτηρία σου την μισή Ελλάδα, που νομίζει ότι έπεσες, δείχνει ποιος πραγματικά είσαι. Και Stark και Lannister και Targaryen μαζί!
Για δεκάδες λόγους στο GOT
Ο Κομπότης έπρεπε να παίζει στο Game of Thrones για δεκάδες λόγους. Η Λειβαδιά είναι βασίλειο κανονικό κι ο ίδιος ζει σε ένα κάστρο: έχει και θρόνο και αυλή και υποτακτικούς και σουβλάκια, πράγμα που σίγουρα δεν έχει το Westeros. Ο Stanis είχε ως hand τον Davos, και η Daenerys έχει τον Τyrion: ο Κομπότης έχει τον Φαράντο. Πέρυσι όσοι παρακολουθούν τα πράγματα επιδερμικά αγωνιούσαν για το αν χάσαμε τον John Snow – οι ίδιοι φέτος ανησυχούσαν για το αν θα χάσουμε τον Λεβαδειακό από τη Σουπερλίγκα, ενώ εμείς οι ψαγμένοι γνωρίζαμε πως τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί. Ο John Snow γύρισε από τα τάρταρα μια φορά – ο Κομπότης δυο κι άμα γουστάρει μπορεί για πλάκα να πηγαίνει κάθε χρόνο, έτσι για να πικραίνει όσους αρχικά χαίρονται, πιστεύοντας ότι τον χάσαμε και ξεχνώντας πως μπορεί να κάνει τα τάρταρα εξοχικό! Στο Game of Thrones πολλοί έχουν αρχίσει να σκέφτονται πως θα αντιμετωπίσουν τους απέθαντους – ο Λεβαδειακός είναι απέθαντος και όποιος τον καταδιώκει γίνεται μελλοθάνατος, και δεν τον σώζει ούτε η Μelisandre με όλη την εξυγίανση, αν πιάσατε το υπονοούμενο. Αν ο Litllefinger ξέρει τα μυστικά όλων, ο Κομπότης ξέρει για τους υπόλοιπους και μυστικά που οι ίδιοι δεν γνωρίζουν για τον εαυτό τους. Αν ο Varys έχει την ικανότητα να δίνει πάντα την σωστή συμβουλή, ο Κομπότης μπορεί ν αποδείξει ότι ακόμα κι αυτή η σωστή συμβουλή είναι λάθος. Αν η Daenerys έχει Δράκους, το τι «δράκους» και το τι «φίδια» έχει αντιμετωπίσει στη Λίγκα, που λένε ένα σωρό τέτοια, ο Κομπότης δεν περιγράφεται. Αν ο Jaime Lannister μπορεί να τα βάλει με όλους, κρατώντας το σπαθί με το ένα του χέρι, ο Κομπότης μπορεί να τα βάλει με όλους και να κερδίσει, αρκεί η μάχη να γίνει στο Διαιτητικό Δικαστήριο. Αν ο Jorah Mormont κατάλαβε τι θα πει πόνος, όταν τον πρόδωσε η Daenerys προτιμώντας τα τεκνά ,ο Κομπότης ένοιωσε ακόμα χειρότερα, όταν πιάστηκε ντοπέ ο Βαγγέλης Μάντζιος. Αν ο John Snow βρήκε τον Samwell Tarly, ένα σοφό, ο Κομπότης βρήκε κάποτε τον Παράσχο που είναι στα ίδια κυβικά, ας ‘ούμε, αλλά τον κράτησε και στην κατηγορία μολονότι έπαιζε τρία ματς την εβδομάδα. Αν η Daenerys μπορεί να κάψει όλους τους Ντοθράκι, ο Κομπότης μπορεί να κάψει όλους τους διαιτητές. Αν η Μelisandre έκανε το θαύμα με τον John Snow, ο Κομπότης έκανε το θαύμα με τον Σουμπίνιο, που μια χρονιά έπαιξε 35 ματς, ενώ το πρωτάθλημα είχε 34 – δεν κάνω πλάκα, έχει συμβεί. Αν οι Lannister δεν ξέρουν τι τους περιμένει τώρα που έρχεται η Daenerys, ο Κομπότης γνωρίζει τι κακό μπορεί να πάθει από τη Λαμία του Πανουργιά κι έχει ήδη πάρει τα μέτρα του για να αντιμετωπίσει αυτούς τους σατανάδες. Αν κανείς δεν ξέρει πως θα τελειώσει το Game Of Thrones, όλοι γνωρίζουν πως θα τελειώσει η Σουπερλίγκα: κάποιοι θα πανηγυρίζουν γιατί ο Λεβαδειακός έπεσε και μετά, αφού τρίξει λίγο ο Παρθενώνας για το χατίρι του σενάριου, ο Κομπότης θα σωθεί και μαζί του και η ανθρωπότητα.
Θα το βάζανε στα πόδια
«Κάνω πολλά, αλλά δεν κάνω αυτά που λένε» έχει πει ένα βράδυ ο Κομπότης. Είναι αλήθεια. Ποιος μπορεί να φανταστεί και να πει όσα έχει κάνει; Κανείς. Ούτε καν οι σεναριογράφοι του Game of Thrones, που αν ήξεραν με ποιόν έχουν να κάνουν, θα του δίνανε βασίλεια, κλειδιά, θρόνους και Δράκους και θα το βάζανε στα πόδια…
