Επιστρέφοντας από το Λουξεμβούργο ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει ένα ευχέλαιο– κι όχι μόνο γιατί και στο ματς με την Ντουντελάνζ οι επιθετικοί του έχασαν γκολ που δεν χάνονται. Είναι απίθανο π.χ αυτό που συμβαίνει με τους τραυματισμούς. Σε μια χρονιά που ο Ολυμπιακός τραυματισμούς δεν έχει, οι μόνοι (!) δυο που έχουν πρόβλημα είναι οι φορ του: μετά τον Χασάν, που τραυματίστηκε γιατί δεν ήθελε να πει «όχι» στην Εθνική Αιγύπτου, ο Ολυμπιακός έχασε και τον Γκερέρο που χτύπησε στο εικοσάλεπτο στο ματς του Λουξεμβούργου φορτώνοντας την ομάδα με ακόμα περισσότερο εκνευρισμό. Ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος που τον αντικατέστησε είχε στο πρώτο ημίχρονο τουλάχιστον τρεις μεγάλες ευκαιρίες από τις συνολικά επτά (!) που ξόδεψε ο Ολυμπιακός, οι επιθετικοί του οποίου έκαναν ήρωα τον Γάλλο τερματοφύλακα των γηπεδούχων Μπονεφουά. Στο β ημίχρονο οι ευκαιρίες ήταν λιγότερες, ο Λάζαρος είδε τον Μπονεφούα να του βγάζει ένα σουτ από τα πέντε μέτρα στέλνοντας τη μπάλα στο δοκάρι, αλλά από τη μία η παληκαριά του Τοροσίδη, που σκόραρε στο 66΄πριν βγει κατάκοπος από το γήπεδο κι από την άλλη το καθαρό μυαλό του Ποντένσε και η κλάση του Φορτούνη, που στο 82΄«έσκαψε» τη μπάλα προ του τερματοφύλακα για να γίνει το 0-2, αρκούσαν για να μην υπάρχουν χτυποκάρδια στο φινάλε.
Κι όμως είναι σε καλό δρόμο
Στο «αυτόμαστίγωμα» των προηγούμενων ημερών, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις πολλοί ξέχασαν ότι η εφετινή ομάδα του Ολυμπιακού έχει και αρετές και μάλιστα όχι λίγες. Χθες μερικοί από τους καλύτερους ήταν κάποιοι που έχουν αγωνιστεί ελάχιστα. Ο Σα ήταν σταθερός και σίγουρος. Ο Τοροσίδης βρήκε το γκολ της νίκης. Ο Κούτρης ανεβοκατέβαινε στο γήπεδο με άνεση. Ο Σισέ καθάρισε σχεδόν τα πάντα – είναι κρίμα ένας παίκτης με τέτοια προσόντα να παίζει λιγότερο από το Μιράντα. Ο Ναουέλ έκανε το πρώτο του καλό ματς: μιλάμε για ένα παιδί 20 χρονών, ας μην το ξεχνάμε. Ο Ολυμπιακός έχει προβλήματα, δεν έχει το εύκολο γκολ που στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι απαραίτητο και σίγουρα θα πρέπει να μάθει να παίζει καλύτερα χωρίς τη μπάλα (σε πράγματα όπως το πρέσινγκ πχ παίρνει συχνά χαμηλό βαθμό). Αλλά αν υπάρξει ψυχραιμία και σωστή προσέγγιση της χρονιάς (έστω και χωρίς διακηρύξεις) μπορεί στο τέλος της να έχει τουλάχιστον είκοσι αληθινά ετοιμοπόλεμους παίκτες και του χρόνου με τρεις – τέσσερις πραγματικά ποιοτικές προσθήκες να είναι μια πλήρης και αξιοζήλευτη ομάδα, ικανή να παίξει σπουδαίο ποδόσφαιρο. Μέχρι να φτάσει σε αυτό, που για μενα θα πρεπε να ναι ένα από τα βασικά ζητούμενα αυτής της μεταβατικής χρονιάς, θα πρέπει να περάσει ένα δύσκολο, αλλά χρήσιμο δρόμο. Επιβάλλεται.
Χθες με την τριάδα Μπουχαλάκης – Καμαρά – Φορτούνης να επιστρέφει, τον ασταμάτητο Ποντένσε να παίρνει πρωτοβουλίες, τον Λάζαρο να θυμάται τα νεανικά του χρόνια όταν έπαιζε και ψευτοφόρ, ο Ολυμπιακός πήρε μια νίκη που τον κρατά στην τροχιά της πρόκρισης: αν κερδίσει και στο Καραϊσκάκη την Ντουντελάνζ, θα χει δυο τελικούς μπροστά του, με την Μπέτις και τη Μίλαν. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ του, αρκεί η ομάδα να μην «σταυρώνεται» κάθε Σαββατοκύριακο: να «λυθεί» χρειάζεται κι όχι να πιεστεί κι άλλο. Ας κάνουν στην ομάδα κριτική οι δημοσιογράφοι, κι ας την υποστηρίξει ο κόσμος της: συνήθως γίνεται το αντίθετο!
Η αλλοπρόσαλλη προσέγγιση
Η χθεσινή βραδιά ωστόσο χαρακτηρίστηκε από το κάζο του ΠΑΟΚ, που τόσα καλά έχει κάνει στο ξεκίνημα της σεζόν. Δεν είναι η ήττα από τη Βίντι το θέμα: το ζήτημα είναι η αλλοπρόσαλλη προσέγγιση του Γιουρόπα λιγκ. Πριν από λίγες μέρες ΠΑΟΚ πήγε στο Μπόρισοφ κι έπαιξε ένα σοβαρό ματς γυρίζοντας με μια νίκη, που ήταν κάτι παραπάνω από τη μισή πρόκριση. Για να την κεφαλαιοποιήσει έπρεπε απλά να κάνει δυο νίκες με τη Βίντι, (που στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ έφτυσε αίμα για να αποκλείσει την Ντουντελάνζ), και να προκριθεί. Οι Ούγγροι ήρθαν στην Θεσσαλονίκη με δυο ήττες στα δυο πρώτα ματς στον όμιλο και μηδέν γκολ, πράγμα όχι παράξενο αν σκεφτεί κανείς πως στο μεταξύ έχασαν και τον Λάζοβιτς, τον καλύτερο ποδοσφαιριστή τους. Ο ΠΑΟΚ κατάφερε, όχι μόνο να χάσει από τη συγκεκριμένη ομάδα, αλλά καλά καλά να μην κάνει μια ευκαιρία σε 90 λεπτά, μολονότι στο δεύτερο ημίχρονο ο Ρασβάν Λουτσέσκου έριξε στο γήπεδο και τον Μπίσεσβαρ και τον Γουάρντα και τον Πρίγιοβιτς. Ο αποκλεισμός του τελευταίου από την αρχική ενδεκάδα δείχνει και το μέγεθος της προχειρότητας στην προετοιμασία του αγώνα. Ο Πρίγιοβιτς έπαιξε στο Μπόρισοφ και προστατεύτηκε (από τι;) στην Τούμπα κι ενώ το ματς με τον ΠΑΟ για το πρωτάθλημα έχει οριστεί να γίνει την επόμενη Δευτέρα! Αν ο ΠΑΟΚ υποτίμησε τους Ούγγρους, το λάθος του είναι τεράστιο και δείχνει ότι έχει καβαλήσει το καλάμι σε χρόνο ρεκόρ – πριν καν πετύχει ακόμα κάτι το σημαντικό. Αν από την άλλη, το μυαλό του είναι στο πρωτάθλημα και μόνο, τότε το πρόβλημα στη νοοτροπία είναι δυστυχώς μεγάλο: είναι κρίμα κι άδικο να πετάς ευκαιρίες για ευρωπαϊκή διάκριση. Και να δίνεις και δικαιώματα σε όσους λένε ότι στην Ελλάδα κερδίζεις συνήθως ματς άνευ αντιπάλου: αν ο ΠΑΟΚ αποκλειστεί σε αυτό τον απίθανης ευκολίας όμιλο το τι θα ακουστεί για τις νίκες του στην Ελλάδα δεν περιγράφεται. Και θα ναι κρίμα.
Ο ΠΑΟΚ έχει στο πρωτάθλημα επτά νίκες σε επτά ματς και τρέχει μόνος. Βρίσκεται σε ένα όμιλο όπου οι δυο αντίπαλοί του (η Μπόρισοφ και η Βίντι) είναι ομάδες απερίγραπτα φτωχές. Εχει αποκλείσει το καλοκαίρι την Βασιλεία και την Σπάρτακ Μόσχας – δηλαδή θα πρεπε να έχει στην Ευρώπη σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Κι, όμως, δυσκολεύεται να δει την ευκαιρία που έχει μπροστά του να διακριθεί, να πάρει βαθμούς, να φτιάξει όνομα. Εξαντλεί τη σοβαρότητά του στο να κερδίσει αυτό το πρωτάθλημα, που όταν το κατακτούσε ο Ολυμπιακός το απαξίωναν οι πάντες! Δεν καταλαβαίνει (και) ο ΠΑΟΚ, όπως και άλλες ομάδες παλιότερα, πως στο επίπεδο των εντυπώσεων (και των εσόδων) η ευρωπαϊκή διάκριση είναι εξίσου σημαντική με το να κερδίσεις κάτι στην Ελλάδα – θα έλεγα σημαντικότερη, αλλά ο ΠΑΟΚ πρωταθλήματα δεν έχει πολλά, οπότε δεν θα γίνει κατανοητή η παρατήρηση.
Το σημαντικό και το ασήμαντο
Μιλάμε πολύ για την πτώση του επιπέδου του ελληνικού ποδοσφαίρου: εγώ νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα τα τελευταία χρόνια είναι ότι οι ομάδες μας δεν καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό είναι να διακρίνεσαι στην Ευρώπη. Τα ευρωπαϊκά ματς είναι όλα σημαντικά και όλα πρέπει να προσεγγίζονται με τον καλύτερο τρόπο, αλλιώς αφήνουν πληγές που τις βρίσκεις μπροστά σου. Τα τελευταία χρόνια δεν λείπουν τα αποτελέσματα της μιας βραδιάς κι αυτό μαρτυρά δυνατότητες– ο ΠΑΟΚ π.χ έχει κερδίσει την Ντόρτμουντ και την Φιορεντίνα στις έδρες τους, έχει φέρει ισοπαλίες εκτός έδρας με την Σάλκε, τον Αγιαξ, την Μπενφίκα, έχει αποκλείσει τη Φενέρ. Αλλά λείπει η πίστη στην ίδια τη διάκριση και περισσεύει η αυταρέσκεια: αυτό φέρνει ήττες από τη Βίντι, αποκλεισμούς από την Εστερσουντ και την Ραπίντ, τεσσάρες από την Μπενφίκα. Κυρίως δημιουργεί την αίσθηση πως όλα γίνονται για το τώρα, χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο η ίδια η ομάδα να μεγαλώσει, να προοδεύσει αληθινά.
Ας μάθουμε να λέμε τα πράγματα ως έχουν: μια νίκη με την Ντουντελάνζ δεν είναι θρίαμβος – είναι απόδειξη σοβαρότητας. Μια ήττα εντός έδρας από τη Βίντι είναι απλά ντροπή.
