Στην  εφημερίδα έγραφα πριν από μέρες πως ο Στέφανος Τσιτσιπάς θα φτάσει σίγουρα μέχρι τα προημιτελικά του Ρολάν Γκαρός, αν είναι απλά προσεχτικός. Υπάρχει μια ωριμότητα στο παιγνίδι του που φαίνεται και στις δηλώσεις του. Μετά τις δυο πρώτες νίκες του π.χ είχε πει ότι για την ώρα κερδίζει κάνοντας απλά τη δουλειά του. «Είχα καλές εβδομάδες (σ.σ παίζοντας στα τουρνουά με γήπεδα με χώμα), καλά αποτελέσματα, αλλά πάντα αισθάνομαι πως υπάρχει κάτι καλύτερο. Δεν βλέπω τις εμφανίσεις μου σαν εκπληκτικές, αλλά βλέπω μια σταθερότητα» είπε πρόσφατα. Ακούγονται κοινότυπα αυτά, ωστόσο πέρυσι μετά από δυο νίκες στο Παρίσι, ο Τσιτσιπάς έλεγε ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί πέρα από τον κακό εαυτό του, ότι ανυπομονεί για τα ματς με τον Ναδάλ ή τον Τζόκοβιτς κτλ κτλ. Φέτος είναι πληθωρικός στο γήπεδο και συγκρατημένος στις δηλώσεις: έτσι πρέπει.

Ολοταχώς για το νούμερο 4

Μετά τον αποκλεισμό του Ντομινίκ Τιμ ο Τσιτσιπάς, φτάνοντας στον προημιτελικό στον οποίο είχε βρεθεί και πέρυσι, έχει τεράστιες πιθανότητες στο τέλος του τουρνουά να βρεθεί στο νούμερο 4 της παγκόσμιας κατάταξης, γεγονός που μοιάζει με παραμύθι. Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει τελικά στο Ρολάν Γκαρός, παραμένει εξαιρετικά ενδιαφέρον για όποιον αγαπά τα σπορ το να παρακολουθεί την απίστευτη πρόοδο του Ελληνα άσου (σε όλα τα επίπεδα). Μιλάμε πάντα για ένα παίκτη που ήρθε από το πουθενά κι έφτασε στην κορυφή του κόσμου, όχι χάρη σε ένα θρίαμβο που έχει τη λάμψη μιας φωτοβολίδας, αλλά χάρη στην διαρκή βελτίωσή του.

Μου αρέσει παρακολουθώντας την καριέρα του να κάνω πάντα μια σύγκριση με αυτή ενός άλλου που έφτασε πολύ ψηλά εντελώς απροσδόκητα: αναφέρομαι στον Μάρκο Παγδατή. Ο Παγδατής έφτασε μέχρι το νούμερο 8 του ATP. Έπαιξε βέβαια ένα τελικό Γκραν Σλαμ στη Μελβούρνη, πράγμα που ο Τσιτσιπάς ακόμα ονειρεύεται. Αλλά ήδη η διάρκεια διατήρησης του Ελληνα άσου στο τοπ επίπεδο είναι μεγαλύτερη από αυτή του Παγδατή που μετά τους θριάμβους του 2006 άρχισε να κατρακυλά στη βαθμολογία και μόλις δυο χρόνια αργότερα ήταν οριακά στους 100 πρώτους: το σπορ είναι τρομερά σκληρό. Αν η εμφάνιση του Τσιτσιπά υπήρξε κάτι απροσδόκητο, η διατήρησή του στα ύψη είναι κάτι εξίσου καταπληκτικό. Κι αυτό το λέω είτε κερδίσει ένα Γκραν Σλαμ είτε όχι.

Νοκ άουτ νωρίς και γρήγορα    

Δεν ξέρω τι θα κάνει στο επόμενο κρίσιμο ματς: ο Μεντβέντεφ, νούμερο 2 πλέον στον κόσμο, μοιάζει ο κακός του δαίμονας. Ο Ρώσος έχει ομοιότητες αλλά και διαφορές με τον Τσιτσιπά: είναι πιο ήρεμος, λιγότερο εκρηκτικός, ίσως λίγο πιο σκληρός. Από την άλλη ο Τσιτσιπάς δείχνει φέτος μια τακτική προσαρμογή στο τουρνουά που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Μέχρι πέρυσι κέρδιζε κάνοντας το παιγνίδι του, δηλαδή μπαίνοντας σε μια διαδικασία απόλυτης αναμέτρησης με τον εαυτό του – φέτος μοιάζει να μην ξεχνά ποιον έχει απέναντί του.  Στο ματς με τον Ισνερ αμύνθηκε εντυπωσιακά μεγαλώνοντας το παιγνίδι μετά το πρώτο σετ: σταμάτησε να ψάχνει γρήγορους πόντους, κούρασε τον πανύψηλο Αμερικάνο αναγκάζοντας τον διαρκώς να «σκύβει» για να ξεκολλήσει τη μπάλα από το χόρτο πράγμα που για ένα παίκτη με ύψος 2.08 ήταν μαρτύριο. Με τον Καρένο Μπούστα αντίθετα χθες έπαιξε πολύ επιθετικά: «έτρεξε» τον Ισπανό (νούμερο 12 στον κόσμο) στα δυο πρώτα σετ και χάρη στην κυριαρχία του σε αυτά έχτισε τον θρίαμβο του.

Δεν είναι σύμπτωση ότι και ο Μεντβέντεφ κόντρα στον Κριστιάν Γκαρίν έκανε ακριβώς το ίδιο: πρέπει να υπάρχει σεβασμός και μελέτη του αντιπάλου, αλλά κάποια στιγμή ο δυνατός δείχνει τη δύναμή του. Η αναμέτρησή τους θα ναι σκληρή, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως όλα θα κριθούν στα πέντε σετ: ανάμεσα σε δυο χαρισματικούς παίκτες που έχουν πολλές ομοιότητες (καλό σερβίς, δυνατές απαντήσεις, γερά πόδια κτλ) κερδίσει όποιος επιβάλει το νόμο του. Ο Μεντβέντεφ στα ματς με τον Τσιτσιπά έχει το πάνω χέρι κυρίως γιατί το αίμα του είναι κρύο, ενώ του Στέφανου βράζει. Αλλά εδώ είναι Ρολάν Γκαρός, ο Τσιτσιπάς νιώθει εντός έδρας και ίσως η ιστορία έχει για τον Ρώσο εκπλήξεις.     

Δύσκολη δουλειά

Ο Τσιτσιπάς είναι κάτι σπάνιο: μπορεί να γίνει ίνδαλμα για τα μελλοντικά Τσιτσιπάκια για τις νίκες του, αλλά και για την διαρκή πρόοδό του. Το να κρατιέσαι τόσο ψηλά στην παγκόσμια κατάταξη του τένις είναι δύσκολο: αρκεί για να το καταλάβει κανείς να σκεφτεί ότι αυτά τα τρία χρόνια που ο Ελληνας είναι στην δεκάδα των καλύτερων, από αυτή έχουν περάσει πάνω από είκοσι αθλητές που δεν κατάφεραν να κρατηθούν στις θέσεις που έφτασαν. Ο Ράονιτς, ο Ντιμιτρόφ, ο Μπαουτίστα Αουγκούτ, ο Σβάρτσπαν, ο ίδιος ο Ισνερ, ο Τσίλιτς κι άλλοι πολλοί την τελευταία τριετία έχασαν θέσεις θεαματικά. Η δουλειά είναι σκληρή. Και όχι για όλους.

Η εντυπωσιακή φέτος Μαρία

Ομολογώ πως φέτος στο Ρολάν Γκαρός με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από τον Τσιτσιπά η Μαρία Σάκαρη – ίσως γιατί ενώ ο Τσιτσιπάς ανταποκρίνεται στις προσδοκίες η Σάκαρη τις ξεπερνά. Η Σάκαρη για πρώτη φορά στην καριέρα της έβγαλε στο Παρίσι με επιτυχία όλες τις δοκιμασίες της πρώτης εβδομάδας. Δείχνει αντοχή – νεύρο είχε πάντα. Όπως μ αρέσει η αντιπαράθεση της καριέρας του Τσιτσιπά με τον Παγδατή, έτσι πάντα συγκρίνω και την Σάκαρη με την Λένα Δανιηλίδου. Η Δανιηλίδου έφτασε στο 14 της κατάταξης, αλλά αυτό το πέτυχε γρήγορα και δεν υπεράσπισε αυτή της θέση: η Σάκαρη αγωνίζεται συνεχώς: πολεμάει. Είναι ένα ωραίο παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει η δουλειά και η μεγάλη θέληση.    

Εχουν κάποιο κοινό η Σάκαρη και ο Τσιτσιπάς; Θα λεγα όχι. Η Σάκαρη έχει πετύχει ό,τι έχει πετύχει χάρη στην τρομερή της προετοιμασία, στην επιμονή της και στην πίστη στον εαυτό της: το δικό της Ρολάν Γκαρός το κέρδισε - τώρα μπορεί και να το χαρεί. Ο Τσιτσιπάς έχει κάμποσες από αυτές τις αρετές (χωρίς δουλειά και πίστη δεν γίνεσαι νούμερο 5 στον κόσμο…) αλλά επιπλέον έχει ταλέντο: πολύ ταλέντο. Στα παιγνίδια του στο Ρολάν Γκαρός βλέπεις κάποιον που έχει καταλάβει πόσα λίγα έχει πια να φοβηθεί. Ακόμα και οι εντυπωσιακές του εκρήξεις, η οργή του και τα ξεσπάσματά του, είναι αντιδράσεις αυτοκριτικής. Σοκάρουν μόνο όσους δεν γνωρίζουν το σπορ. Δεν έχουν όλοι οι αθλητές την αριστοκρατία του Φέντερερ, ούτε είναι όλοι «παγόβουνα».  

Γονείς πίσω από την επιτυχία

Αν έχουν κάτι κοινό ο Τσιτσιπάς και η Σάκαρη είναι ότι είχαν γονείς που τα μύησαν στο σπορ και στα μυστικά του. Η κάποτε Ελληνίδα πρωταθλήτρια μαμά της Σάκαρη, η κ. Αγγελική Κανελλοπούλου, γνωρίζει πολύ καλά ότι τένις σε τοπ επίπεδο παίζουν όσοι δουλεύουν και δεν σταματούν να βελτιώνονται. Ο μπαμπάς και η μαμά του Τσιτσιπά είχαν σχέση με το τένις και οι δυο: ο Απόστολος είναι προπονητής και η μαμά ήταν πρωταθλήτρια Ρωσίας. Οι καλοί αυτοί γονείς στάθηκαν δίπλα στα παιδιά τους και τα εμψύχωσαν γνωρίζοντας ότι το τένις δεν είναι σπορ γαλαζοαίματων και πλούσιων, όπως διάφοροι κουτοί πιστεύουν στην Ελλάδα, αλλά ένα άθλημα για μοναχικές ιδιοφυίες και αθλητές με πολύ γερά νεύρα. Εν τέλει η Σάκαρη κι ο Τσιτσιπάς είναι δυο παιδιά που αποδεικνύουν ότι όταν ξεπεράσεις τον κόσμο των ελληνικών μικροαστικών προκαταλήψεων μπορείς να φτάσεις σε μια επιτυχία γιγάντια – ίσως παγκόσμια. Σε αυτό μοιάζουν. Μπράβο στους γονείς των δυο που τους έμαθαν να μην σκέφτονται κλισαρισμένα, προβλέψιμα, φοβιτσιάρικα, αλλά να λειτουργούν σαν πολίτες του κόσμου. Εκπροσωπώντας μια Ελλάδα που δεν φοβάται και δεν ζει πια με συμπλέγματα είναι δυο ωραία μήλα που προέκυψαν από υπέροχες μηλιές…