Η Παρί Σεν Ζερμέν περίμενε πολύ για να φτάσει στον χθεσινό της θρίαμβο κόντρα στην Ιντερ. Η πρώτη κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ από μια ομάδα που το κυνήγησε τόσα πολλά χρόνια έπρεπε να έχει κάτι το θεαματικό – να μοιάζει με ένα είδος εξορκισμού. Δεν νομίζω όμως ότι υπήρχε κάποιος που πίστευε πως αυτή η κατάκτηση θα προέκυπτε μετά από ένα παιγνίδι τόσο εντυπωσιακό – ένα παιγνίδι αληθινά τέλειο, τόσο ώστε το τελικό 5-0 να μοιάζει μάλλον φτωχό για να περιγράψει την διαφορά των δυο ομάδων. Οσο κι αν ακούγεται απίθανο η Ιντερ ήταν μάλλον τυχερή. Η διαφορά των δυο ομάδων ήταν μεγαλύτερη από το απίστευτα μεγάλο σκορ του πιο άνισου τελικού της ιστορίας του Τσάμπιονς λιγκ. Την ανισότητα την βλέπεις στις 29 τελικές προσπάθειες της πρωταθλήτριας Γαλλίας μεταξύ των οποίων υπήρχαν 5 γκολ κι άλλες τόσες τεράστιες ευκαιρίες.

Η ομάδα του σήμερα και η ομάδα του χθες

Στο επιβλητικό γήπεδο της Μπάγερν Μονάχου, όπου οι Γάλλοι ήταν και περισσότεροι και πιο εκδηλωτικοί είδαμε ένα τελικό που τελείωσε πριν αρχίσει. Ομολογώ πως πριν το ματς ξεκινήσει αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν η Ιντερ να αντιδράσει αν βρεθεί πίσω στο σκορ – μου έμοιαζε απίθανο. Όμως από την άλλη μιλάμε για την ομάδα που κόντρα στην Μπαρτσελόνα όντας πίσω στο σκορ, όχι μόνο αντέδρασε στον δεύτερο ημιτελικό, αλλά κέρδισε και το παιγνίδι, οπότε η όποια λογική ανάλυση πήγαινε στην άκρη. Όμως όταν το ματς στο Μόναχο ξεκίνησε έγινε από όλους γρήγορα αντιληπτό πως ανάμεσα στις δυο ομάδες υπήρχε μια διαφορά τεράστια: η Παρί είχε προετοιμαστεί (και εξαιρετικά) για να κερδίσει. Η Ιντερ κατέβηκε ελπίζοντας πως θα αντέξει και θα διεκδικήσει κάτι από το ματς σπεκουλάροντας στις αδυναμίες της αντιπάλου της. Είναι κι αυτό μια στρατηγική: αλλά όχι για ένα τελικό που διεξάγεται το 2025 – αποδοτικό κάτι τέτοιο θα ήταν την δεκαετία του ‘90. Πριν καλά καλά συμπληρωθούν 15 λεπτά η ομάδα του σήμερα είχε κερδίσει την ομάδα του χθες. Και το μόνο που έμελλε να δούμε ήταν το εύρος της διάλυσης.

Ο αδύναμος κρίκος

Η Παρί έχει όλα τα χαρακτηριστικά των μεγάλων ομάδων του καιρού μας. Ξέρει να πρεσάρει σε όλα τα ύψη του γηπέδου: όσο πιο ψηλά το κάνει – ο Ντεμπελέ κυνηγούσε τον τερματοφύλακα Ζόμερ – τόσο πιο εύκολο της είναι. Μπορεί επίσης χάρη στην τριάδα Βιτίνια – Νέβες – Ρουίθ (που διαδέχονται την ιστορική τριάδα της Μπάρτσα Τσάβι – Ινιέστα – Μπουσκέτς) να κερδίζει όλο το βράδυ τις περίφημες δεύτερες μπάλες και να στριμώχνει τον αντίπαλο στα σχοινιά μέχρι τελικής πτώσης. Δεν έχει επίσης κανένα πρόβλημα να ανεβάσει πολύ ψηλά την άμυνα της στην φάση της επίθεσης, αλλά το απόλυτα μοντέρνο χαρακτηριστικό της είναι η ευκολία που οι κυνηγοί της αλλάζουν θέσεις ακολουθώντας ένα δεδομένο πλάνο σκοπός του οποίου είναι τα στοχευμένα χειρουργικά χτυπήματα σε ένα παίκτη που ο Λουίς Ενρίκε έχει επιλέξει να παίξει το ρόλο του αδύναμου κρίκου της ιστορίας.

Χθες αυτός ήταν ο κακόμοιρος Ντε Μάρκο. Τον «έτρεξαν» και τον εξουθένωσαν στο πρώτο ημίχρονο ο Ντουέ, ο Χακίμι και ο Ντεμπελέ, ενώ για ένα μικρό διάστημα εμφανίστηκε από τα μέρη του και ο Κβαρασκέλια. Η στόχευσή του ήταν η αιτία της ολοκλήρωσης του ματς σε χρόνο ρεκόρ: στο 6΄μετά από μια ονειρική κυκλοφορία της μπάλας εμφανίζεται ως φορ ο Χακίμι – ο καλύτερος δεξιός μπακ του κόσμου: ο Ντι Μάρκο ακόμα τον ψάχνει πριν αυτός σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα για το 1-0. Πριν ο Ιταλός ακραίος συνέρθει, μια κινηματογραφική αντεπίθεση της Παρί την πρώτη φορά που η Ιντερ επιχείρησε να πλησιάσει την περιοχή του Ντοναρούμα με επτά παίκτες, φέρνει το 2-0 – ο Ντι Μάρκο, χαμένος στο πέλαγος του γιγάντιου αγωνιστικού χώρου του γηπέδου του Μονάχου το μόνο που προλαβαίνει είναι να κοντράρει λανθασμένα την μπάλα στο σουτ του Ντουέ: το ματς έχει τελειώσει. Κάποτε, το 1990 πιθανότατα αλλά μπορεί και το 1999, η Παρί θα φρέναρε και θα κυνηγούσε το 3-0 στο τέλος για να δώσει διαστάσεις θριάμβου στην άνετη νίκη της. Αλλά το 2025 οι ποδοσφαιριστές έχουν αντίληψη του τεράστιου παλκοσένικου που λέγεται Τσάμπιονς λιγκ και οι Γάλλοι πρωταθλητές δεν θα άφηναν την ευκαιρία να καταπλήξουν να πάει χαμένη.

Επειτα από σωρεία χαμένων ευκαιριών ο Ντουέ θα κάνει το 3-0 στο 63΄ αυτή την φορά χωρίς κανείς να κοντράρει το σουτ του. Επειδή από την βραδιά δεν θα μπορούσε να λείπει ο Κβαρασκέλια που ολοκλήρωσε το παζλ του Λουίς Ενρίκε με τον ερχομό του τον Ιανουάριο, θα είναι αυτός που θα κάνει το 4-0. Κι αν ο Μπαρκολά που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να εισπράξει ο Ντουέ το χειροκρότημα της αποθέωσης πρόλαβε να αστοχήσει δυο – τρεις φορές απέναντι στον πανικόβλητο Ζόμερ ο επίσης παίκτης του πάγκου της Παρί  Μαγιουλού θα πετύχει στο 86΄χωρίς κανένα έλεος.

Η βεβαιότητα της ανατροπής

Η Παρί πέτυχε 5 γκολ χωρίς να σκοράρει ο Ντεμπελέ, σέντερ φορ μόνο στο σχήμα της αρχής. Τα κατάφερε χωρίς οι τρεις χαφ της να φτάσουν σε μια επικίνδυνη τελική προσπάθεια, χωρίς κανένα από αυτά τα γκολ να προκύψει από στημένη φάση. Το έκανε διασκεδάζοντας τον κόσμο και θυμίζοντας σε όλους ποιο είναι το ποδόσφαιρο του Τσάμπιονς λιγκ και τι ακριβώς χρειάζεται. Σε αυτό το επίπεδο απαιτείται στόχευση, δηλαδή σχέδιο, τρέξιμο, δηλαδή προικισμένα νιάτα, και βέβαια παίκτες που αγαπούν τις συνεργασίες, την κίνηση χωρίς την μπάλα, την πρωτοβουλία. Η Παρί φέτος τα βρήκε όλα – κυρίως όμως βρήκε την δύναμη της αντίδρασης που αλλάζει την σεζόν κάθε ομάδας που φτάνει ένα βήμα από την καταστροφή. Η Παρί που στην League Phase είχε την πιο δύσκολη οκτάδα αντιπάλων έφτασε ένα βήμα από τον αποκλεισμό όταν στις 23 Ιανουαρίου έχανε στο ημίχρονο από την Μάντσεστερ Σίτυ 0-2. Εκείνο το βράδυ κερδίζοντας τελικά με 4-2 κατάλαβε πως η σεζόν της εξαρτάται από την ίδια. Κι όταν μια ομάδα αποκτάει αυτή την βεβαιότητα είναι πιο κοντά από ποτέ σε ένα θρίαμβο.

Μια και μόνη απορία

Και η Ιντερ; Η Ιντερ στο Μόναχο δημιούργησε μια και μόνη απορία: πώς είναι δυνατόν μια ομάδα τόσο νωθρή (σε κάθε τομέα…) να έχει αποκλείσει την Μπάγερν Μονάχου αρχικά και την Μπαρτσελόνα στην συνέχεια – και μάλιστα σε διπλούς αγώνες. Η παλιομοδίτικη εικόνα της είναι η εικόνα της γενικότερης κρίσης του ιταλικού ποδοσφαίρου που εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου βλέπει τις εκπροσώπους του στους τελικούς του Τσάμπιονς λιγκ να καταρρέουν. Η Γιουβέντους το 2015 έχασε από την Μπάρτσα του Λουίς Ενρίκε με 3-1 παλεύοντας αλλά χωρίς ποτέ να πείσει πως θα τα καταφέρει. Η ίδια ομάδα έχασε στο Κάρντιφ από την Ρεάλ Μαδρίτης με 4-1 δεινοπαθώντας. Η ίδια η Ιντερ είχε χάσει με 1-0 από την Σίτυ προ διετίας στην Πόλη κι αυτό το ματς ο Ιντζάγκι προσπάθησε να επαναλάβει: αλλά ο Λουίς Ενρίκε εκείνο ειδικά το ματς το είχε δει πολλές φορές. Παίζοντας χωρίς φορ, άφησε τα τρία στόπερ του Ιντζάγκι να ψάχνουν παίκτη να μαρκάρουν κι ανεβάζοντας την άμυνα όσο και όπως η Μπάρτσα έκανε και τους Τσαλχάνογλου, Μπαρέλα και Μικιταριάν να υποφέρουν: η παράδοσή της Ιντερ υπήρξε άνευ όρων. Στο 78΄υπήρξε η πιο εμβληματική σκηνή του ματς: ο Ντούμφρις που χρησιμοποιείται ως εξτρέμ θέλει να φύγει στην αντεπίθεση – ο Κβάρα τον κυνηγά, τον προσπερνά, του παίρνει την μπάλα και πανηγυρίζει όταν κερδίζει και φάουλ. Σε ένα ματς τελειωμένο!

Στην ερώτηση αν ο Ιντζάγκι μπορούσε να παίξει αλλιώς το ματς απαντά πως δεν υπήρχε διάταξη και τρόπος να σώσει την Ιντερ: στο 62΄ο Ιντζάγκι βάζει τους Νταρμιάν και Αουγκούστο για να παίξει κάτι σαν 4-3-3. Ένα λεπτό αργότερα στους χώρους που προκύπτουν ο Βιτίνια με τον Ντουέ σκαρώνουν το γκολ του 3-0.  Κι όταν ο Ιταλός προπονητής αλλάζει μέσους, χρησιμοποιώντας τον Ζαλέβσκι αρχικά και τον Ασλάνι στο 70΄στον Κβαρασκέλια χρειάζονται μόνο 4 λεπτά για να εκμεταλλευτεί τον κενό χώρο στα μεσοδιαστήματα και να κάνει το 4-0.

Η Παρί παρουσίασε μια στιγμή ποδοσφαιρικής τελειότητας. Ισως γιατί μόνο όντας αψεγάδιαστη μπορούσε να κερδίσει ένα τρόπαιο που η ίδια δεν είχε κατακτήσει ποτέ. Ο προπονητής της το είχε κατακτήσει το 2015. Και χθες απέδειξε πως δεν το είχε πετύχει καθόλου τυχαία. Ο Νεϊμάρ, ο Μέσι κι ο Σουάρεθ χωρίς αυτόν δεν το ξανακέρδισαν ποτέ.