Στην ολοκλήρωση της κανονικής περιόδου στην Ευρωλίγκα συνέβησαν στον Ολυμπιακό, που ήταν φέτος η μοναδική ελληνικό ομάδα που διακρίθηκε, δυο πράγματα: ο πρωταθλητής Ελλάδος κατέκτησε την πρώτη θέση κερδίζοντας διαδικαστικά την επικίνδυνη και με κίνητρο Μπασκόνια και θα βρει απέναντί του στα play off την πολύ δυνατή Φενέρ, που στα χαρτιά τουλάχιστον είναι η πιο δυνατή από τις τέσσερεις ομάδες που μπήκαν στην οκτάδα χωρίς πλεονέκτημα έδρας. Πρόκειται για εξέλιξη απολύτως συμβατή με την ιστορία του Ολυμπιακού που είναι πολλά, αλλά όχι μια τυχερή ομάδα. Για να του προκύψει η Φενέρ χρειάστηκαν δυο παρατάσεις (!), ποιος θα το λεγε. Η ίδια η Φενέρ έχασε από τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι ενώ και η Ρεάλ Μαδρίτης έχανε την ίδια ώρα και με τον ίδιο τρόπο από την Μακάμπι. Αλλά πριν από την Φενέρ θέλω να πω κάτι για την πρωτιά του Ολυμπιακού στην κανονική διάρκεια, διότι ακούω πολύ κόσμο να την προσπερνά σαν να μην πρόκειται για επιτυχία. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε μπασκετόφιλους (ακόμα και δημοσιογράφους που ασχολούνται με το μπάσκετ κι από τους οποίους θα περίμενα άλλο επίπεδο), αλλά και σε οπαδούς του Ολυμπιακού που επαναλαμβάνουν αυτή τη γελοία και κατά τη γνώμη και επικίνδυνη άποψη ότι η πρωτιά δεν σημαίνει τίποτα αν η ομάδα δεν πάει στο Final 4, προσθέτοντας μάλιστα και την γνωστή σάλτα ότι κανείς που είναι πρώτος στην κανονική διάρκεια δεν έχει κερδίσει την Ευρωλίγκα κτλ.
Η πρωτιά είναι στόχος των μεγάλων
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Οι αληθινά καλές ομάδες δεν είναι ποτέ αδιάφορες για την πρωτιά στην κανονική διάρκεια καμίας διοργάνωσης. Γιατί; Γιατί καμία πρωτιά δεν έρχεται ποτέ μόνη της. Τι είναι η βαθμολογία; Πρώτα από όλα είναι ο καθρέφτης της χρονιάς, η μια και μοναδική απόδειξη προόδου και δυνατοτήτων. Ειδικά όμως η πρωτιά δείχνει και κάτι ακόμα περισσότερο σπουδαίο: ότι η ομάδα, πέρα από αγωνιστική συνέπεια και θαυμαστή σταθερότητα (θαυμαστή γιατί μιλάμε για μια σκληρή διοργάνωση που κράτησε μήνες ολόκληρους) είχε και την απαραίτητη διάθεση και να διασκεδάσει το κοινό της, και να του προσφέρει βραδιές σπουδαίους μπάσκετ και να το κάνει αληθινά υπερήφανο και να το ανταμείψει για την παρουσία του στο γήπεδο και την εμπιστοσύνη του.
Σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση καμία πρωτιά δεν έρχεται τυχαία ή διαδικαστικά και καμία πρωτιά δεν κατακτιέται γιατί οι αντίπαλοι είναι κατώτεροι του αναμενόμενου – και φυσικά τίποτα δεν έχει συμβεί τυχαία. Ο εφετινός Ολυμπιακός του μπάσκετ ανεξάρτητα με το τι θα συμβεί στο τέλος είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα σχεδιασμού, πίστης, εσωτερικής ιεραρχίας και εν τέλει υποδειγματικής λειτουργίας. Επειδή τελευταία μας αρέσει να μιλάμε για «οργανισμούς» όταν αναφερόμαστε σε ομάδες ο εφετινός Ολυμπιακός είναι «αληθινός οργανισμός» και παράδειγμα, τουλάχιστον για τα ελληνικά μας πράγματα. Εχει δομή, έχει τους σωστούς ανθρώπους ακόμα και σε θέσεις που δεν έχουν σχέση με τα αγωνιστικά, έχει μια ομάδα που δημιουργήθηκε με γνώση και προσοχή και όπως όλοι οι σοβαροί οργανισμοί βάζει και στόχους και ενίοτε τους ξεπερνά. Ενας τέτοιος στόχος είναι η πρωτιά του στην Ευρωλίγκα: μια πρωτιά που προέκυψε με επένδυση στο ίδιο το μπάσκετ.
Μια άψογη δουλειά
Μπορεί να συζητάμε για επιλογές, να θέλουμε σε διάφορες θέσεις κάτι καλύτερο, να προβληματιζόμαστε για ήττες που στα μάτια μας θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, να ανησυχούμε για την συνέχεια, αλλά νομίζω ότι όλοι όσοι παρακολουθούμε μπάσκετ στην Ελλάδα και δεν έχουμε στο κεφάλι οπαδικές ψυχώσεις τον εφετινό Ολυμπιακό θα τον έχουμε πάντα ως παράδειγμα άψογης δουλειάς. Ομόρφυνε τις βραδιές των οπαδών του και των φίλων του μπάσκετ που έτρεχαν στο ΣΕΦ, ως ομάδα εξελίχτηκε σε σχέση με πέρυσι και δεν προέκυψε ξαφνικά, τις επιτυχίες του τις έχτισε δεν τις αγόρασε.
Κυρίως η σεζόν του επέτρεψε ένα πλήθος από συζητήσεις που αφορούν το σπορ, τους παίκτες, τους προπονητές – και τίποτα άλλο. Ο Ολυμπιακός με την πρωτιά του έκανε κάτι που στα αθλητικά της χώρας μας είναι τελείως κόντρα στο ρεύμα: ανέβασε τον πήχη κι ενώ μάλιστα αυτός ήταν αρκετά ψηλά. Θα μπορούσα να πω ότι τρύπησε το ταβάνι του, αλλά πιστεύω πως μπορεί του χρόνου πχ να είναι ακόμα καλύτερος. Γιατί έχει βάσεις, έχει γνώση, έχει πίστη στον εαυτό του. Και είναι πραγματικός οργανισμός. Κι οργανισμός στην κοινωνική ορολογία είναι μια ομάδα ανθρώπων με κοινούς στόχους, την εκπλήρωση των οποίων επιδιώκουν μέσω επίσημα καθορισμένων αρχών και μέσω προκαθορισμένης εργασίας. Και σκληρής θα έλεγα.
Κατά τη διάρκεια της σεζόν η πρωτιά προέκυψε όχι γιατί όλα κύλησαν αρμονικά, αλλά γιατί αποδείχτηκε ότι υπήρχε και πρόβλεψη πιθανών δυσκολιών. Αλλιώς δεν θα ξεπερνούσε η ομάδα τους τραυματισμούς του Σλούκα, δεν θα έβρισκε χρόνο για να εντάξει τον Μπλακ, δεν θα είχε τρόπους για να ανταποκριθεί σε λογιών λογιών δυσκολίες χωρίς να έχει 15 και 16 παίκτες όπως άλλες ομάδες και χωρίς να πληρώνει εκατομμύρια για ιδιωτικά αεροπλάνα κι άλλες τέτοιες πολυτέλειες. Ο Ολυμπιακός ήρθε πρώτος ως ελληνική ομάδα, δηλαδή κάνοντας όσα στην Ελλάδα μπορεί να γίνουν. Η σοβαρότητα των Αγγελόπουλων, οι ξεκάθαρες ιδέες και η προσέγγιση του Μπαρτζώκα και η πρόοδος των παικτών του έκαναν την διαφορά. Μια διαφορά που δεν είναι θεωρία: είναι πρωτιά.
Και τώρα η Φενέρ
Η πρωτιά έφερε την Φενέρ. Δηλαδή μια δύσκολη ομάδα γεμάτη σπουδαίες μονάδες κι ένα προπονητή, όπως είναι ο Ιτούδης, που και γιατί είναι Ελληνας γνωρίζει και σέβεται τον Ολυμπιακό. Θα γίνουν πιθανότατα δύσκολα ματς: μην σας ξεγελούν οι δυο εύκολες και θεαματικές νίκες του Ολυμπιακού σε βάρος της τουρκικής ομάδας στην κανονική διάρκεια της περιόδου. Η Φενέρ έχει παίκτες όπως ο Καλάθης, ο Ντόρσεϊ, ο Γουιλμπέκιν που τι σημαίνει ΣΕΦ το ξέρουν: ο Ολυμπιακός για να φτάσει στο Κάουνας θα πρέπει να είναι πιθανότατα ακόμα πιο καλός. Αλλά δεν νομίζω πως θα μπορούσε να βρει στα play off κάποια ομάδα πιο εύκολη. Η Ζαλγκίρις θα έπαιζε με το μαχαίρι στα δόντια όπως κάθε ομάδα που φιλοξενεί το Final 4 στην έδρα της. Η Μπασκόνια, πρώτη στο ισπανικό πρωτάθλημα, έχει ποιότητα και τρόπους στην επίθεση και μπορεί να τρελάνει κόσμο. Η Μακάμπι είναι αθλητικότατη και γεμάτη λύσεις. Η Εφές έχει πάντα τους Λάρκιν, Μίσιτς και Κλάιμπερν που δεν έχουν ξεχάσει το μπάσκετ. Οι Σέρβοι, τόσο η Παρτιζάν που είναι στην οκτάδα όσο και ο Αστέρας που για λεπτομέρειες δεν τα κατάφερε είναι παραδοσιακοί κακοί μπελάδες.
Η Ευρωλίγκα είναι σκληρή, ανελέητη. Οποιος έκανε δυο λάθη παραπάνω, ακόμα κι αν έχει τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης όπως η Εφές, μπορεί να μείνει εκτός οκτάδας. Η φανέλα και το όνομα δεν αρκούν, αλλιώς στην οκτάδα θα ήταν η Αρμάνι κι ο Παναθηναϊκός, όχι η Μονακό. Οι εκτός έδρας νίκες είναι πάντα δύσκολες για αυτό ομάδες όπως η Μακάμπι και η Ζαλγκίρις με έδρες πανίσχυρες τα κατάφεραν να μπουν στους οκτώ. Ολοι σχεδόν έχουν παίκτες που σε ένα βράδυ μπορεί να κάνουν την διαφορά: από τον Μίροτις μέχρι τον Γκούντουριτς κι από τον Ταβάρες μέχρι τον Μάικ Τζέιμς και τον Λορέντσο Μπράουν όλοι περιμένουν να γράψουν ιστορία. Σε αυτή την τρομερή διοργάνωση ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα, του Βεζένκοφ, του Γουόκαπ, του Παπανικολάου, του Σλούκα, του Φαλ που τελευταία φορά γέλασε όταν πήγαινε στο δημοτικό, του Μπλακ από την Αγιο Νείλο και του ΜακΚίσικ από τα Μανιάτικα τερμάτισε στην κανονική διάρκεια πρώτος. Κι αυτό δεν είναι ούτε βραβείο, ούτε μια φωτογραφία της στιγμής. Είναι ιστορία. Πραγματικά σπάνια κι αληθινά υπέροχη.
