Είπα να μην γράψω εδώ τίποτα για τους τελικούς του μπάσκετ και να κάνω ένα γενικό σχόλιο στο φινάλε τους, αφού εντυπώσεις και προσδοκίες για τα παιγνίδια γράφω στη Sday, αλλά δεν με αφήνουν να αγιάσω. Για το χθεσινό παιγνίδι δεν θα έγραφα εδώ τίποτα, αν δεν υπήρχε αυτό το καταπληκτικό, χειρουργικό, αξέχαστο σφύριγμα του Αναστόπουλου κάτι δευτερόλεπτά πριν το τέλος του ματς. Μια τεράστια απόδειξη, όχι της ανικανότητας του διαιτητή, αλλά της θέλησής του να δείξει σε όλους ότι δεν φοβάται να διαμορφώσει το αποτέλεσμα.
Προσβλητική απόφαση
Η φάση είναι τόσο καθαρή που δεν χρειάζεται ριπλέι. Ο Σίγκλετον διεκδικεί ένα ριμπάουντ από τον Παπαπέτρου και τον τραβάει εμφανώς. Ο παίκτης του Ολυμπιακού κάνει μια κίνηση για να τον ξεφορτωθεί κι ο Αμερικάνος πέφτει σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα – δικαίωμά του. Ο Αναστόπουλος δίνει φάουλ στον Ελληνα παίκτη, τρομοκρατημένος από το φόβο μην γυρίσει το δυο φορές χαμένο από τον Ολυμπιακό ματς. Το σκορ είναι 66-69 – η εντύπωσή μου είναι ότι ο Ολυμπιακός δύσκολα θα κέρδιζε ακόμα και αν ο Αναστόπουλος δεν αποφάσιζε ότι πρέπει να τελειώσει ο αγώνας. Ο Ολυμπιακός έχει χάσει τρεις κρίσιμες βολές στο τελευταίο τρίλεπτο και δεν έχει μυαλό για να κάνει μια έστω καλή επίθεση σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Το πιθανότερο είναι ότι και να έβαζε τις βολές ο Παπαπέτρου, ο Τζέιμς θα ευστοχούσε στις δυο βολές που θα κέρδιζε στη συνέχεια και το πράγμα θα τελείωνε. Όμως ο διαιτητής ούτε καν βλέπει τι γίνεται στο ματς! Θέλει μόνο να δείξει ότι έχει συμμετοχή στη νίκη: δίνει το φάουλ, όχι απλά γιατί τον ενδιαφέρει το ποιος θα κερδίσει, αλλά και γιατί θέλει μερίδιο στην επιτυχία. Η απόφασή του είναι προσβλητική πρώτα από όλα για τους παίκτες και τον προπονητή του ΠΑΟ: τους μειώνει δείχνοντας ότι το δικό του σφύριγμα μετράει περισσότερο από τον ιδρώτα τους. Είναι σαν να τους λέει ότι όσο καλά και να παίξουν, αν δεν ήταν αυτός εκεί να κρίνει το ματς η νίκη τους δεν θα ήταν σίγουρη. Αλλά από την άλλη, αν το καλοσκεφτείς, δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο: για αυτό τον έχουν τοποθετήσει – για να δείξει ότι δεν καταλαβαίνει από έδρες, εξέδρες κτλ. Τον έστειλαν για να κάνει τη δουλειά όποτε και όσο χρειαστεί - το πώς θα το κρίνει ο ίδιος. Και μην νομίζετε ότι αυτό γίνεται γιατί είναι μέτριοι ή κακοί διαιτητές κτλ. Οι τύποι έχουν επάγγελμα τη διαιτησία: δόξα το Θεό διοργανώσεις της FIBA υπάρχουν πολλές ακόμα – το ελληνικό πρωτάθλημα είναι για να κλείνουμε θέση για τα σημαντικότερα. Αν μιλάμε για κότες, μιλάμε για κότα λυράτη.
Επίδειξη δύναμης
Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συμβαίνει με την διαιτησία του μπάσκετ. Θα πίστευε κανείς ότι μετά τα όσα κωμικοτραγικά γίνανε πριν την έναρξη της σειράς, αρχιδιαιτητές και διαιτητές θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποδείξουν ότι οι καταγγελίες και η γκρίνια του Ολυμπιακού είναι πράγματα υπερβολικά. Η συγκυρία ήταν νομίζω τέλεια, αφού η διαφορά των δυο ομάδων, πριν τα ματς ξεκινήσουν, ήταν σημαντική. Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε φορμαρισμένος, ήταν γεμάτος λύσεις και η ποιοτική του βελτίωση σε σχέση με το ξεκίνημα της χρονιάς ήταν μεγάλη – και γιατί το τελευταίο τρίμηνο έχει ξανά τον Μάικ Τζέιμς. Ο Ολυμπιακός από την άλλη προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του: με τους δυο αντιπάλους να έχουν τέτοια εικόνα το έργο των διαιτητών έπρεπε να είναι εύκολο – αν ο Παναθηναϊκός τα έκανε θάλασσα, θα έφταιγε αυτός και μόνο. Μετά τις συλλήψεις του Συμεωνίδη και του Παπαδόπουλου θα περίμενε κανείς διαιτησίες άψογες, έτσι για τα μάτια του κόσμου. Θα περίμενε κανείς μια παρέμβαση από το Υφυπουργείο Αθλητισμού έστω για να πέσουν οι τόνοι, θα περίμενε κανείς ότι τα ματς θα χρησιμοποιούνταν ως απόδειξη ότι το ρεζιλίκι της διαιτησίας, αφορά διαφορές μεταξύ διαιτητών, και δεν είναι απόδειξη διαφθοράς και αθλιότητας. Όμως συνέβη το ακριβώς αντίθετο: τα ματς έγιναν μια πραγματική επίδειξη δύναμης. Στο ματς στο ΟΑΚΑ οι διαιτητές δυσκόλεψαν τον Ολυμπιακό πιο πολύ από όσο οι παίκτες του ΠΑΟ και χθες το ΣΕΦ, μολονότι η διαιτησία ήταν κομμάτι καλύτερη, αποφάσισαν να κρίνουν ένα παιγνίδι πριν τελειώσει και τυπικά, με ένα μόνο σφύριγμα. Που έμοιαζε μάλιστα και με προειδοποίηση για τα ματς που ακολουθούν.
Τα ίδια πάντα
Φυσικά είναι ανόητο να περιμένεις ότι στη συνέχεια θα γίνει κάτι διαφορετικό. Η ιστορία αυτή δείχνει ότι ο Ολυμπιακός, όταν έχει απέναντί του τους Ελληνες διαιτητές μπορεί να περιμένει δυο πράγματα: ή να του σφυρίζουν τα πάντα, όπως στο ματς του ΟΑΚΑ αφήνοντας του μόνο την ελπίδα ότι ο αντίπαλος θα χάσει τις βολές, ή χειρουργικά να τον καθαρίσουν στην κρίσιμη στιγμή, όπως έχουν κάνει τόσες και τόσες φορές – το σφύριγμα το χθεσινό είναι ίδιο με τον μη καταλογισμό φάουλ στον ΜακΛιν στο πρώτο ματς της εφετινής περιόδου στην τελευταία φάση του αγώνα. Είναι σαν να του λένε του Ολυμπιακού διαλέγεις και παίρνεις. Κι είναι πραγματικά δύσκολο να διαλέξεις, αφού όλα αυτά μοιάζουν περισσότερο με σενάριο παρά με διαιτησία. Και το σενάριο ως γνωστόν είναι πάντα κάτι που έχει ένα προδιαγεγραμμένο τέλος.
Ξέρει τι τον περιμένει
Θα μου πεις γιατί παίρνει μέρος στο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός κι αυτό είναι πραγματικά μια ωραία ερώτηση. Η απάντηση είναι απλή: όταν ξέρεις τι σε περιμένει, έχεις τουλάχιστον το αβαντάζ να προετοιμαστείς γνωρίζοντας τα δεδομένα. Αν ξέρεις ότι θα φθείρουν τους ψηλούς σου π.χ, πρέπει να βρεις ένα τρόπο να τους χρησιμοποιήσεις όλους και να τους προστατεύσεις όσο καλύτερα μπορείς. Κι αν θες να κερδίσεις, ακόμα και στην έδρα σου, δεν μπορείς να ελπίζεις ότι θα το κάνεις στο τέλος, διαχειριζόμενος με ψυχραιμία κάποιες τελευταίες επιθέσεις: αυτό μπορεί να το κάνεις στην Ευρωλίγκα – όχι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αν θες να κερδίσεις χρειάζεται να είσαι καλύτερος – πολύ καλύτερος. Διαφορετικά ο Αναστόπουλος, ο ρέκορντμαν συμμετοχών σε ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, θα φροντίσει να μην έχουν κανένα απολύτως νόημα τα τελευταία δευτερόλεπτα - αν μάλιστα δεν συγκρατιόταν ο κόσμος δεν θα είχαν κανένα απολύτως νόημα και τα υπόλοιπα ματς.
Θα μου πεις έχουν τώρα; Ναι έχουν. Οχι τόσο για δούμε τι θα συμβεί, όσο για να δούμε τι άλλο θα σκαρφιστούν οι διαιτητές για να δείξουν τη δουλικότητά τους…
