Ομολογώ πως όταν το ματς της Εθνικής μας με την Ισπανία για το Eurobasket ολοκληρώθηκε, πιο πολύ και από χαρά για την νίκη χθες βράδυ ένιωσα ένα είδος ανακούφισης. Η Εθνική μας είχε την ευκαιρία να κερδίσει τους Ισπανούς, να τους πετάξει εκτός διοργάνωσης και να τους αφήσει με την πίκρα μιας καθολικής αποτυχίας – δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του Eurobasket μια πρωταθλήτρια Ευρώπης να αποκλείεται πριν φτάσει στους 16. Με όλα όσα έγιναν στην διάρκεια του ματς πιο πολύ ωστόσο από τους Ισπανούς φάνηκε να φλερτάρει με την αποτυχία η δική μας ομάδα. Εξου και η ανακούφιση. Το φλερτ με την καταστροφή εμένα τουλάχιστον δεν με άφησε ούτε να σκεφτώ το κάζο των Ισπανών.

Όλα μπλεγμένα ξαφνικά

Το μπέρδεμα είχε αρχίσει πριν από το ματς. Η νίκη της Γεωργίας με την Βοσνία έβαλε τους Ισπανούς με την πλάτη στον τοίχο. Η ήττα του Ισραήλ από τον Ντόνσιτς και η ήττα της Πολωνίας από το Βέλγιο (!) σήμαιναν ότι αν η Εθνική μας τερμάτιζε τέταρτη μετά από ήττα θα έβρισκε νωρίς νωρίς ως αντίπαλο στους 16 την Γαλλία, που μας θύμισε στο Ακρόπολις πως με όλες τις απουσίες της παραμένει δυνατή. Αλλά το πράγμα έγινε χειρότερο λόγο της δραματικής εξέλιξης του ματς: η ήττα θα δημιουργούσε τόση γκρίνια που θα ήταν σαν αποκλεισμός από το τουρνουά. Κινδυνεύσαμε και πολύ σοβαρά αντί να έχουμε να θυμόμαστε ότι τουλάχιστον αποκλείσαμε την Ισπανία, να πάθουμε ένα ιστορικό κάζο χάνοντας ένα ματς στο οποίο είδαμε την Εθνική μας για ένα τουλάχιστον ημίχρονο να παίζει εξαιρετικά κι εν πάσει περιπτώσει να δείχνει στους Ιβηρες πως με την ομάδα που εμφάνισαν δεν είχαν τύχη απέναντί μας.

Τα φαντάσματα επέστρεψαν

Προφανώς όλα όσα συνέβησαν είναι εξηγήσιμα και τίποτα μεταφυσικό δεν υπάρχει. Αλλά όποιος, όταν είδε τους Ισπανούς να προηγούνται με 73-72 επτά λεπτά πριν το τέλος με καλάθι του άφαντου Γουίλι Ερναγκόμεθ, δεν σκέφτηκε πως δεν θα τους κερδίσουμε ποτέ, γιατί μας καταδιώκει κάποια κατάρα, δεν έχει αγαπήσει την Εθνική Ελλάδος. Όταν ο αδερφός του Χουάντσο έβαλε μπροστά τους Ισπανούς όλοι πιστεύω είδαμε τα φαντάσματα του Κορμπαλάν, του Μπράμπεντερ, του Σολοθάμπαλ, του Σαν Επιφάνιο, του Ρούντι, του Γιούλ, του Γκαζόλ, του Τσάτσο, του Ναβάρο, του Ρούμπιο να επιστρέφουν.

Η Εθνική Ισπανίας έφτασε κοντά να κερδίσει την Εθνική μας μετά το σχεδόν τέλειο πρώτο ημίχρονο που αυτή έκανε για δυο λόγους: ο πρώτος γιατί αποτελείται από 12 παίκτες που παίζουν μπάσκετ – δηλαδή κάνουν σωστά τα βασικά με σημαντικότερο το να βάζουν την μπάλα στο καλάθι. Ο Ντελα Ρέα κι ο Σεν Σουπερί δεν έχουν πείρα. Ο Αροστέγκι, ο Πραντίγια, ο Γιούστα, ο Πάρα είναι μάλλον ρολίστες στις ομάδες τους. Ο Αλντάμα είναι μάλλον ο πιο άγουρος ΝΒΑer στο τουρνουά. Οι αδερφοί ΕρνάνΓκόμεθ και ο Μπριθουέλα, που θα πρεπε να είναι οι ηγέτες αυτής της ομάδας λύγισαν σε αυτό το τουρνουά από το βάρος της αποστολής: χθες ο Χουάντσο έβαλε 7 πόντους και τα χέρια του έτρεμαν στις βολές του τέλους, ο Γουίλι 6 (με 2/6 ελεύθερες βολές) κι ο Μπριθουέλα ήταν για 10 λεπτά άποντος. Αλλά όλοι μαζί έκαναν σε γενικές γραμμές αυτό που ξέρουν, δηλαδή έπαιξαν. Κι έφυγαν με το κεφάλι ψηλά – θα τους ξαναβρούμε σύντομα μπροστά μας να ντριπλάρουν, να πασάρουν, να πιέζουν, να σουτάρουν. Ολοι. Ενώ οι προπονητές μας και οι σχολιάστες μας θα φωνάζουν «άμυνα – άμυνα - άμυνα». Κι ο Θεός βοηθός.  

Το σήμα των τεσσάρων

Η Εθνική μας άντεξε και κέρδισε με τέσσερις στην πραγματικότητα όλους κι όλους παίκτες επιθετικά παρόντες. Ο Σλούκας, ο Παπανικολάου, ο Ντόρσεϊ κι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έκαναν ό,τι μπορούσαν για να στείλουν την Ισπανία σπίτι και να γλυτώσουν την Εθνική μας από μια γκρίνια χωρίς προηγούμενο. Ο  Σλούκας έμεινε στο παρκέ 29 λεπτά: ένα δικό του παλικαρίσιο καλάθι 55 δευτερόλεπτα πριν το τέλος κι ενώ η μπάλα έκαιγε, έδωσε στην ομάδα του Σπανούλη το πολύτιμο +4 που αποτέλεσε διαφορά ασφαλείας, παρά τις τρέλες του τέλους (δεν έχει ξαναγίνει ομάδα να δίνει δυο φάουλ σε σουτ τριών πόντων στα τελευταία 15 δευτερόλεπτα). Ο Παπανικολάου αγωνίστηκε 32 λεπτά, κράτησε τον Αλάμπα με νύχια και με δόντια, έβαλε ένα μεγάλο σουτ στην τελική ευθεία και έκανε πάλι σωστά όλα αυτά τα μικρά που χωρίς αυτόν στο παρκέ δεν κάνει κανένας: οι 11 π του είναι δυσεύρετοι. Ο Ντόρσεϊ έπαιξε πιο πολύ από όλους (36 λεπτά!), πέτυχε 22 πόντους βλέποντας ειδικά στο πρώτο ημίχρονο το καλάθι σαν βαρέλι και ήταν επί της ουσίας ο Xfactor που έκρινε το ματς. Κι ο Γιάννης ήταν ο Γιάννης: πληθωρικός, ασταμάτητος ακόμα και στις στιγμές που το μυαλό όλων είχε θολώσει όπως στο τρίτο δεκάλεπτο, 31 λεπτά στο παρκέ κυρίαρχος με όλους πάνω του.

Λένε πως είναι αδύνατο στο μπάσκετ του καιρού μας τέσσερις παίκτες να κερδίσουν δώδεκα. Ε, χθες έγινε.

Πολλοί εναντίον λίγων   

Ο Σκαριόλο βλέποντας την Εθνική μας να κομματιάζει την ομάδα του στο πρώτο ημίχρονο και να κλείνει με ένα επιβλητικό +15 έπαιξε το χαρτί «πολλοί εναντίον λίγων». Κατάλαβε πως δεν έχει να φοβηθεί τίποτα στην άμυνα του από τον Θανάση και τον Κώστα Αντετοκούνμπο, είδε ότι ο Σπανούλης για να σταματήσει τον Αλάμπα με τον Παπ θυσίασε τα λεπτά του Μήτογλου, κατάλαβε πως χωρίς τον Σλούκα η κυκλοφορία της μπάλας δεν θα ήταν εξίσου καλή και πίστευε πως δεν θα χάσει από τους πόντους του Καλαϊτζάκη που είναι πάντα μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά ούτε και από τον διστακτικό Τολιόπουλο που έπαιζε και πλέι μέικερ. Σαφώς τον διευκόλυνε η απουσία του Σαμουντούροφ και επί της ουσίας και του Λαρετζάκη. Όταν είδε τον Αροστέγκι να βγαίνει μπροστά και τους μικρούς να κουράζουν τον Ντόρσεϊ, ο κόουτς των Ισπανών πρέπει να πίστεψε ότι τα κατάφερε. Η κούραση των τεσσάρων ηρώων του Σπανούλη θα πρεπε λογικά να του δώσει το ματς, αλλά ο Γιάννης και οι δυο γερόλυκοι είχαν αντιρρήσεις. Στο σκληρό τέλος την διαφορά την έκανε η εμπειρία: οι Ισπανοί που δεν άφηναν για χρόνια τον Γιούλ, τον Ρέγιες, τον Τσάτσο και φυσικά τον Ρούντι να πουν αντίο στην Εθνική, την εμπειρία την έχουν κάνει επιστήμη. Αλλά στον τομέα αυτό είχε χθες η Εθνική μας καθηγητές: μην ξεχνάτε ότι ο Γιάννης είναι πάνω από 30 πλέον κι αυτό είναι το πρώτο τουρνουά με την Εθνική ομάδα που δείχνει να καταλαβαίνει καλά το μπάσκετ της FIBA – απόδειξη οι 9 ασίστ που θα ήταν πολύ περισσότερες αν ο Παπανικολάου, ο Τολιόπουλος κι ο Ντόρσεϊ στο δεύτερο ημίχρονο είχαν σουτάρει λίγο προσεχτικότερα ή αν ο Θανάσης απλά κάρφωνε.

Η πολύτιμη πρωτιά

Η Εθνική μας βγήκε νικήτρια στην ταυρομαχία του φινάλε κι επειδή απέναντί της είχε Ισπανούς αυτό έχει γούστο. Η πρωτιά είναι πολύτιμη γιατί δημιουργεί ένα καλό μονοπάτι: μας γλυτώνει από Γάλλους, Σέρβους και Γερμανούς μέχρι το φινάλε. Αλλά ο Γιάννης χρειάζεται ακόμα πιο πολύ βοήθεια από όλους – και ειδικά επιθετικά: ας μην μας ξεγελούν οι χθεσινοί 90 πόντοι, οφείλονται κυρίως στους αφύσικους 17 του Ντόρσεϊ στο πρώτο ημίχρονο. Ο Σπανούλης αναγκάστηκε χθες να κρατήσει τους τέσσερις σωματοφύλακες στο παρκέ σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, αλλά με τόσο μικρό rotation το να παίζεις κάθε δυο μέρες γίνεται πραγματικά δύσκολο: το Ισραήλ την Κυριακή το βράδυ θα παίξει κι αυτό με 10-12 παίκτες.

Ωστόσο στο μεταξύ οφείλουμε να χαρούμε και λίγο: οι Ισπανοί, εφτάψυχοι όσο ποτέ, θα έχουν να θυμούνται ότι στο Eurobasket του 2025 τους αποκλείσαμε κι επιτέλους μετά από χρόνια είδαμε τα μούτρα τους ξινά στο τέλος. Θα θυμώσουν; Ε και; Τι άλλο δηλαδή παραπάνω μπορούν να μας κάνουν; Χθες μας τρόμαξαν με τον Γιούστα, τον Πάρα και τον Αροστέγκι. Που του Γιούλ, του Ρούντι και του Γκαζόλ δεν τους καθαρίζουν τα παπούτσια. Τα οποία φόρεσαν μάλλον γιατί η ιστορία του μπάσκετ έχει καμιά φορά άσχημα γούστα.