Με βάση τις εκτιμήσεις των ειδικών έπρεπε να ήταν ο τελικός των πολλών γκολ, των ανατροπών και των συγκινήσεων: δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Το σενάριο του ματς υπήρξε απλούστατο: ο Νόιερ σταμάτησε τους πανάκριβους κυνηγούς της Παρί (κι όποιον άλλο είχε το θράσος να σκεφτεί να του χαλάσει την βραδιά…) κι αφού αυτός έκανε τη δουλειά του, ήταν δεδομένο ότι η Μπάγερν ένα γκολ θα το έβρισκε. Γιατί υπάρχει η Μπάγερν που μπορεί να βάλει όσα γκολ έχει όρεξη δείχνοντας στον αντίπαλό της όλες του τις αδυναμίες και υπάρχει και η Μπάγερν που μπορεί να κερδίσει ένα δύσκολο ματς στο γκολ, χωρίς να χρειάζεται μάλιστα να καθαρίσει ο Λεβαντόφσκι – το χει κάνει πριν λίγο καιρό στο ματς με την Ντόρτμουντ όταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τελείωσε το πρωτάθλημα. Αυτή ήταν πάντα η Μπάγερν: ένα υπέροχο παράδειγμα ομάδας που ξέρει να κερδίζει όπως η περίσταση το απαιτεί, δηλαδή είτε με επιδείξεις δύναμης, είτε με μια κυνικότητα που είναι απαραίτητη.
Το έκτο μεγάλο κύπελλο θα κοσμεί το μουσείο της και θα θυμίζει για πάντα πως καμία χρονιά δεν είναι χαμένη πριν τελειώσει: ούτε μια που έχει αρχίσει με τον χειρότερο τρόπο.
Ο φόβος του Τουχελ
Στον τελικό έφτασαν δυο Γερμανοί τεχνικοί κι αυτό νομίζω πως στις λεπτομέρειες μέτρησε. Ο Χάνσι Φλικ επειδή ξέρει τον Τόμας Τουχελ περίμενε να δει την Παρί να κρατά πιο πολύ τη μπάλα και να ανεβαίνει περισσότερο στο γήπεδο και για αυτό προτίμησε τον Κομάν από τον Πέρισιτς: ο νεαρός Γάλλος θα πρεπε να εκμεταλλευτεί κενούς χώρους – ο Κροάτης θα έμπαινε στο δεύτερο ημίχρονο, αν και εφόσον το ματς ήταν ακόμα ανοιχτό και χρειαζόταν η παρουσία ενός έμπειρου κυνηγού ικανού να φτιάξει και να εκμεταλλευτεί μια φάση. Ο Φλικ ήθελε όλα τα υπόλοιπα να είναι ίδια για αυτό κι έδειξε εμπιστοσύνη στον τραυματία Μπόατενγκ – έτσι κι αλλιώς οι αλλαγές είναι πέντε και το να θυσίαζε μία (όπως κι έγινε) δεν θα σήμαινε τίποτα.
Από την άλλη πλευρά ο Τουχελ είχε ένα αντίπαλο δύσκολο: τον εαυτό του. Η Μπάγερν τον τρομάζει από τον καιρό που του ήταν δύσκολο να την αντιμετωπίσει στη Μπουντεσλίγκα. Πέρυσι τη Μπάγερν την είχε αποκλείσει η Λίβερπουλ κερδίζοντας την στο Μόναχο μετά από ένα σβηστό 0-0 στο Ανφιλντ. Αλλά στον πάγκο της Λίβερπουλ είναι ο Γιούργκεν Κλοπ που την Μπάγερν της έχει κάνει πολλές και ιστορικές ζημιές κι όσο κι αν τον έχει κι αυτόν πικράνει, δεν τη φοβάται. Ο Τουχελ αντιθέτως το μόνο που σκέφτηκε είναι πως θα της περιορίσει τους χώρους δράσης, αφήνοντας της, όμως, την μπάλα. Αν στη Μπάγερν αφήσεις τη μπάλα ένα γκολ θα το βρει: στο δεύτερο ημίχρονο όταν ο Κομάν σταμάτησε να περιμένει τη μπάλα για να τρέξει στις αντεπιθέσεις (γιατί χώρος δεν υπήρχε) κι άρχισε να τη ζητά για να πάει στο ένας εναντίον ενός με τον Κέρερ, η Μπάγερν άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο πιεστική χωρίς να τα περιμένει όλα από τον Λεβαντόφκσι, που στο πρώτο ημίχρονο τρόμαξε δυο φορές την Παρί χωρίς γκολ να βρει. Πριν φύγει από το γήπεδο για την προγραμματισμένη αντικατάστασή του από τον Πέρισιτς ο Κομάν πέτυχε το γκολ που ξεκλείδωσε την άμυνα της πρωταθλήτριας Γαλλίας μετά από μια ομαδική προσπάθεια, που είναι μάθημα για το πώς μπορεί να γεμίσεις την αντίπαλη περιοχή με παίκτες κυκλοφορώντας παράλληλα την μπάλα χωρίς πρόβλημα.
Οταν η Μπάγερν προηγήθηκε το ματς έληξε, γιατί καταλάβαινες ότι ο Τουχελ, φοβισμένος και γεμάτος μνήμες αποτυχιών απέναντι στην πρωταθλήτρια Γερμανίας, δεν θα τολμούσε να πάρει κανένα ρίσκο. Κατάφερε να βγάλει από το ματς τον Γκνάμπρι, να κάνει δύσκολη τη ζωή του Μίλερ, να περιορίσει την τροφοδοσία του Λέβα – αλλά αυτά είναι εύκολα και τα έκανε και η Μπάγερν με τον Νεϊμάρ και τον Μ’ Παπέ. Το θέμα είναι το γκολ Οι κυνηγοί της Παρί είναι σπουδαίοι κι όσες φορές πλησίασαν την αντίπαλη περιοχή έφτιαξαν ευκαιρίες κυρίως χάρη σε εμπνεύσεις και συνεργασίες απρόβλεπτες. Αλλά στην περιοχή της Μπάγερν έφτασαν ελάχιστες φορές γιατί η υπόλοιπη ομάδα δεν τους υποστήριξε: οι ακραίοι μπακ δεν ανέβηκαν ποτέ και οι μέσοι (ο Αντερ Ερέρα, ο Παρέδες και ο Μαρκίνιος) είχαν αποκλειστικά το μυαλό τους στο πως θα προστατεύσουν την άμυνα. Η Μπάγερν έπαιξε πιο πολύ. Και πιο σωστά.
Η ώρα του Νόιερ
Οταν η Παρί κατάφερε κάποιες στιγμές να γίνει κάπως απειλητική, όλοι απλά θυμηθήκαμε τον προβληματισμό που είχαμε την διετία 2013-14, το αν δηλαδή ο Νόιερ είναι όχι απλά ο καλύτερος τερματοφύλακας του καιρού μας, αλλά ο καλύτερος όλων των εποχών. Υπάρχει μια φάση πέντε λεπτά πριν το τέλος του τελικού που δείχνει σε τι καταπληκτική κατάσταση είναι πάλι ο τρομερός αυτός παίκτης. Ο Μότινγκ βλέπει στρωμένη τη μπάλα μπροστά του εννιά μέτρα από την εστία: είναι σε θέση οφσάιντ αλλά δεν το ξέρει, όπως δεν το ξέρει κι ο Νόιερ. Η έξοδος του Γερμανού τερματοφύλακα είναι τόσο γρήγορη που η εστία γίνεται για τον Μότινγκ μικρότερη κι από ένα άδειο καφάσι από μπύρες: ο Νόιερ του κρύβει όλο το τέρμα και φυσικά σταματά το σουτ του με τα πόδια. Μετά, μολονότι η υπόδειξη οφσάιντ έχει σβήσει τη φάση, ο τύπος πανηγυρίζει με υψωμένες γροθιές για να δείξει στους αντιπάλους του ότι δεν πρόκειται να δεχτεί γκολ ό,τι και να γίνει!
Ολοι χρόνια τώρα μιλάνε για την καταπληκτική του ικανότητα να παίζει με τα πόδια – πολλοί λένε ότι θα μπορούσε να παίζει και σε άλλες θέσεις: διαφωνώ. Ο Νόιερ θα μπορούσε να παίζει μόνο τερματοφύλακας γιατί είναι γεννημένος τερματοφύλακας: θα έπαιζε τερματοφύλακας σε οποιοδήποτε σπορ στο οποίο προβλέπεται η θέση του τερματοφύλακα σε μια ομάδα. Στη φάση του 85΄λειτουργεί σαν τερματοφύλακας ομάδας χάντμπολ βγαίνοντας με υψωμένα χέρια. Οταν λίγα λεπτά πριν έχει σταματήσει τον Μαρκίνιος θυμίζει τερματοφύλακα του ice hockey. Στο πρώτο ημίχρονο, στον Νεϊμάρ και στον Εμ Παπέ έχει δείξει, ότι τα εκατομμύρια που πληρώθηκαν δεν αρκούν για να τον νικήσουν. Ο τύπος ξεπέρασε δυο χρόνια τραυματισμών για να μας βάλει πάλι μπροστά στην ίδια ερώτηση: είναι ο καλύτερος στην ιστορία; Ας κάνουμε λίγη υπομονή για να δούμε πως η καριέρα του θα ολοκληρωθεί.
Δικαίωση όλων για όλα
Η κατάκτηση της κούπας έχει το χαρακτήρα μιας μεγάλης δικαίωσης. Δικαιωμένος ο Λεβαντόφσκι – πρώτος σκόρερ φέτος σε όλες τις διοργανώσεις που πήρε μέρος. Δικαιωμένος ο Φλικ – η απόφασή του ν αφήσει στην άκρη τους νεοφερμένους και να εμπιστευθεί τους παλιούς βοήθησε να επιστρέψει στην Μπάγερν η χαμένη κανονικότητα. Δικαιωμένη και η διοίκηση της Μπάγερν που πάει κόντρα στις τρέλες του καιρού μας και δεν ξοδεύει παρά όσα χρειάζονται για τα απολύτως απαραίτητα. Ο Αλάμπα ήρθε από την Αούστρια για 250 χιλιάδες ευρώ. Ο Γκορέτσκα και ο Λέβα αποκτήθηκαν ελεύθεροι. Ο Κομάν και ο Γκνάμπρι εντοπίστηκαν όταν ήταν εξελίξιμοι 18αρηδες – ο Κομάν έπαιζε στα τσικό της Παρί! Τον Πέρισιτς και τον Κοουτίνιο τους είχαν φέτος δανεικούς. Τον Ντέιβις τον εντόπισαν στον Καναδά και τον απόκτησαν για 10 εκατ ευρώ. Η Μπάγερν ξοδεύει πολλά χωρίς να βάζει στοιχήματα: ο Τιάγκο έβγαλε τα χρήματα του, ο Τολισό περιμένει την ευκαιρία του, ο Σανέ έρχεται από τη Σίτυ για να κάνει την επίθεση ακόμα παραγωγικότερη. Η νίκη της υπήρξε δίκαιη περίπου όπως συμβαίνει πάντα – ήταν μια ακόμα μέρα στη δουλειά.
Ας μην ξεχνάμε ότι όταν οι Γερμανοί φέτος έσωζαν το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο επιστρέφοντας στα γήπεδα, οι Γάλλοι αποφάσιζαν να μην ξαναπαίξουν μέχρι το Σεπτέμβρη. Δεν φταίει η Παρί για αυτό, αλλά να έβγαινε και πρωταθλήτρια Ευρώπης τη χρονιά που για πέντε μήνες δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, θα ήταν κρίμα. Ας ξαναπροσπαθήσει: λεφτά υπάρχουν…
