Με οκτώ παιχνίδια ξεκινά απόψε η Ευρωλίγκα που δικαίως διαφημίζεται ως η μεγαλύτερη όλων των εποχών αφού πλέον έχει 20 ομάδες, 38 αγωνιστικές, play in, play off  και Final4. Στη μάχη μπαίνουν αμέσως και οι δύο ελληνικές ομάδες. Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται απόψε την Μπάγερν Μονάχου και ο Ολυμπιακός βρίσκεται ήδη στην Ισπανία για να αντιμετωπίσει την Μπασκόνια. Καμία απο τις ομάδες αυτές δεν είναι ενισχυμένες αλλά και ο βαθμός ετοιμότητας των αιωνίων είναι μικρός. Ωστόσο οι φιλοδοξίες τους είναι και φέτος τεράστιες. Αυτές οι πρώτες αγωνιστικές θα τους είναι χρήσιμες για να δουν κενά και ελλείψεις και να κινηθούν ανάλογα: ισχύει φυσικά για όλους. Η κανονική περίοδος της Ευρωλίγκας, που αρχίζει σιγά σιγά να μοιάζει με το ΝΒΑ κυρίως εξαιτίας της γιγάντωσής της, είναι ένα είδος προετοιμασίας για το Final4. Στο οποίο, αν φτάσεις, για να είσαι αληθινά υποψήφιος πρωταθλητής, πρέπει να μην έχεις ορατά κενά και να μην δημιουργείς την βεβαιότητα πως αν κάτι δεν σου πάει όσο καλά θες θα χάσεις. Αν αυτό το κάτι το κουβαλάς, όσο καλή ομάδα και να είσαι και σε όποια θέση κι αν έχεις τερματίσει, αυτή την αδυναμία σου την ξέρουν. Και θα την εκμεταλλευτούν. Στο τέλος κερδίζει η πληρότητα. Και πάντα οι προσωπικότητες.    

Οχι μια αλλά δύο

Εχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει μία Ευρωλίγκα άλλα δύο. Η μία είναι η κανονική, αυτό το σούπερ ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο οποίο μια ομάδα δίνει 38 παιχνίδια για να μπει στα paly off, αλλά αν θέλει να καταφέρει να την κερδίσει πρέπει να είναι αλάνθαστη στο Final4 με το οποίο η διοργάνωση ολοκληρώνεται. Και υπάρχει και μια δεύτερη Ευρωλίγκα. Αυτή στην οποία συμμετέχουν μόνο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Που κάθε βδομάδα έχουν διαφορετικό αντίπαλο, αλλά κοιτάζουν τόσο πολύ ο ένας τι θα κάνει ο άλλος, που στο τέλος νομίζεις ότι παίζουν μεταξύ τους συνεχώς. Για μήνες.

Αυτός ο ασταμάτητος μεταξύ τους ανταγωνισμός έχει πολύ ενδιαφέρον. Διότι από τη μία τους υποχρεώνει συνεχώς να γίνονται καλύτεροι. Και από την άλλη τους φθείρει τρομακτικά. Πέρσι τέτοια εποχή οι δύο ελληνικές ομάδες έμοιαζαν απλησίαστες από τις υπόλοιπες καθώς υπήρχαν και κάποιες σπάνιες συγκυρίες. Η Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα δεν είχαν πολύ δυνατές ομάδες γιατί οι ποδοσφαιρικές εταιρίες από τα έσοδα των οποίων χρηματοδοτούνται είχαν οικονομικά προβλήματα. Οι Τούρκοι είχαν ξεκινήσει με δυσκολίες καθώς και η Φενέρ και η Εφές είχαν χάσει σημαντικούς παίκτες: η μετέπειτα πρωταθλήτρια τον Γουιλμπέκιν στο πρώτο ματς, η Εφές τον Μίσιτς. Οι Σέρβοι είχαν μεγάλες φιλοδοξίες, αλλά όχι και τις απαραίτητες πολυτέλειες και ανερχόμενες δυνάμεις όπως η Μονακό έδειχναν άγουρες τη στιγμή που παραδοσιακοί διεκδικητές όπως η Aρμάνι, η Μακάμπι κτλ είχαν τα θεματάκια τους ενώ οι Ρώσοι έλειπαν. Πέρσι τέτοια εποχή νόμιζες ότι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός ψάχνουν αντίπαλους. Αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι. Στο τέλος ένα τελικό με αυτούς τους δύο τον είδαμε. Αλλά δεν ήταν ο μεγάλος τελικός ήταν ο μικρός. Αυτός της παρηγοριάς. Που καταργήθηκε.

Λίγο διαφορετικό φέτος

Φέτος δεν έχουν και οι δύο ελληνικές ομάδες τον ίδιο σταυρό να κουβαλήσουν. Ο Παναθηναϊκός είναι το ένα μεγάλο φαβορί για ένα πολύ απλό λόγο: γιατί έχει την διοργάνωση του Final4 στο γήπεδο του και ο ίδιος είναι και ομάδα έδρας καθώς τα καλύτερά του ματς στην διετία του Αταμάν τα έχει κάνει στο ΟΑΚΑ. Ο Ολυμπιακός από την μεριά του θέλει να φτάσει στη στιγμή που θα χαλάσει την γιορτή των Πράσινων, αλλά η πίεση του για μια τελική επιτυχία θα είναι φέτος λογικά μικρότερη. Λογικά λέω. Γιατί όταν εμφανίζεται ο οπαδισμος μπορεί να προκύψει πίεση τεράστια, όπως και πέρυσι που οι οπαδοί του Ολυμπιακού απαιτούσαν την κούπα γιατί απλά την είχε κερδίσει ο αιώνιος αντίπαλος μια σεζόν πριν.

Οι διαφορές συνθήκες δημιουργούν και διαφορετικές πολιτικές. Οι δύο ελληνικές ομάδες ακολούθησαν και μια κάπως διαφορετική πολιτική ενίσχυσης. Ο Ολυμπιακός έχει σε γενικές γραμμές την περσινή του ομάδα στην οποία πρόσθεσε αθλητικότητα καθώς προετοιμάζεται για μάχες. Οι σημαντικοί σολίστες του είναι πάλι ο Βεζενκοφ, ο Φουρνιέ, ο Μιλουτινοφ και ο Γουόκαπ. Ο Ντόντα Χολ αντικατέστησε τον τραυματία Φαλ και στους γνωστούς και μη εξαιρετέους μπαρουτοκαπνισμένους βετεράνους (Παπανικολάου, Μακ Κισικ, Πίτερς, Ντόρσεϊ, Λαρεντζάκης) προστέθηκαν ρολιστες όπως ο Γουορντ, ο Ντιλικινά κι ο Κώστας Αντετοκουνμπο. Ο ΠΑΟ αντιθέτως πρόσθεσε στο πολυτελές υλικό του πρωταγωνιστές όπως ο DJ Σορτς, ο νεοφερμένος από το ΝΒΑ Ρίσον Χολμς, οι Ελληνες διεθνείς Ρογκαβοπουλος και Τολιοπουλος κι όλοι αυτοί θα πλαισιώσουν τους Σλούκα, Γκραντ, Χουάντσο, Μήτογλου, Οσμαν, Γιουρσεβέν και τον περσινό ΜVP της κανονικής περιόδου Κεντρικ Ναν. Και οι δύο ομάδες έχουν δύο παίκτες που κουβαλάνε ερωτηματικά και είναι κομβικοί: ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να περιμένει για δεύτερη χρονιά τον σκόρερ Κιναν Έβανς και ο ΠΑΟ περιμένει να επιστρέψει απολύτως υγιής και σε φόρμα ο Γάλλος σέντερ ΛεΣορ που πέρυσι ταλαιπωρήθηκε. Ο τραυματισμός του χάλασε και την χρονιά των Πράσινων.

Ενισχυμένοι μοιάζουν πολλοί

Και οι υπόλοιποι; Η Ευρωλίγκα είναι μια διοργάνωση που με τον καιρό έχει σταθερούς πρωταγωνιστές: οι ίδιοι παίκτες κατά βάση γυρνάνε γύρω γύρω.  Φέτος ωστόσο οι μόνιμοι διεκδικητές τη διοργάνωσης μοιάζουν να έχουν ενισχυθεί. Η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε τον Μαλεντόν, παίκτη ικανό να της λύσει προβλήματα στο σκορ, αλλά και τον χρήσιμο Πρόσιντα. Η Μπαρτσα πρόσθεσε τον Κλάιμπερν και τον Σενγκέλια και θα έχει και την επιστροφή του Λαπροβίτολα. Η Μονακό του Σπανούλη πήρε τον Μίροτιτς και τον Νέντοβιτς κι αυτο από μόνο του λέει πολλά, η Εφες άλλαξε πολύ με Λόιντ, Παπαγιάννη, Ντέσερ, Κορντινιέ, Χαζέρ, Γουίλερ Μπαμπ, ενώ η Φενέρ μετά την περσινή επιτυχία της προσπαθεί να ανοίξει ένα νέο κύκλο και είναι ακόμα υπό κατασκευή.

Βέβαια το αλατοπίπερο στην διοργάνωση είναι η πιθανότητα να προκύψει κάποια ομάδα – έκπληξη: δεν είναι ποτέ από. Η Αρμανι πήρε τον Γκούντουριτς και τον Μπράουν και θα δούμε αν άλλαξε προς το καλύτερο. Αινίγματα είναι και η Ζαλγκίρις και η Παρί που δεν έχει σχεδόν κανένα παίκτη από την καλή περσινή ομάδα της. Οι δε Σέρβοι έχουν κάνει μεταγραφές που είχαν χρόνια να κάνουν: ο Ομπράντοβις πήρε τελευταίες μέρες τον Φινλανδό Μουουρινέν που θα είναι απο τις ατραξιόν της χρονιάς, αν και η μεγάλη του προσθήκη είναι ο Πάρκερ. Οι πρωτάρες Χάποελ Τελ Αβίβ και Ντουμπάι έχουν μεγάλα πορτοφόλια. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως στην εφετινή διοργάνωση είναι οι πολλοί νεοφερμενοι NBAers: όλοι σχεδόν έχουν. Η Ρεάλ τον Οκέκε και τον Λάις. Η Μπαρτσελόνα τον Νόρις. Η Μάκάμπι τον Ντάουτιν και τον Γουόκερ. Η Φενέρ τους Χόρτον Τάκερ και Μπακό. Η Εφές τους Κάι Τζόουνς και Σουάιντερ. Δεν είμαστε στην δεκαετία του ΄90 όταν αυτοί κατέβαιναν από το αεροπλάνο κι έβαζαν 30 πόντους. Αλλά δεν θα πλήξουμε.