Παρότι κάθε επέτειος της κατάκτησης του Euro με γεμίζει αμηχανία, εν τούτοις δεν μπορώ να κρύψω ότι χαίρομαι για τις εκδηλώσεις αγάπης πρόσωπο των παικτών του Οτο Ρεχάγκελ – ειδικά αυτών που προκύπτουν αυθόρμητα. Θυμίζουν κάτι που σε αυτή τη χώρα δεν ξέρουμε καλά, δηλαδή να χαιρόμαστε με τα ωραία που μας έτυχαν. Και την ίδια στιγμή μαρτυρούν ότι καταλαβαίνουμε και τη δύναμη του ποδοσφαίρου να γεννά καταπληκτικές ιστορίες.
Από σαράντα κύματα
Όταν η Εθνική κέρδισε το Euro νομίζω ότι ο Στέλιος Γιαννακόπουλος είχε πει ότι το μόνο που εξασφάλισαν οι συγκεκριμένοι παίκτες είναι το δικαίωμα να συνεχίσουν να παίζουν ποδόσφαιρο στην Ελλάδα χωρίς να τους βρίζει ο κόσμος, καθώς όλοι κατάλαβαν ότι εκείνο το κατόρθωμα ήταν κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Η προσέγγιση, πάνω στη ευφορία της στιγμής, έμοιαζε λογική, όμως τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Η αγάπη για τους παίκτες που έκαναν τη μεγαλύτερη ίσως έκπληξη όλων των εποχών στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ιστορία πέρασε από σαράντα κύματα. Δυο χρόνια μετά την κατάκτηση του Euro, μετά από την αποτυχία της Εθνικής να προκριθεί στα τελικά του Μουντιάλ της Γερμανίας, το 95% των φιλάθλων, σε μια έρευνα της ΜRΒ, δήλωνε ότι επιθυμούσε την παραμονή του Οτο Ρεχάγκελ και την ίδια στιγμή ένα 65% απαντούσε ότι η ομάδα πρέπει να ανανεωθεί, δηλαδή να φύγουν από την Εθνική κάποιοι μόνοι τους, δεδομένο ότι ο απολύτως αποδεκτός κόουτς δεν τους άλλαζε ποτέ! Δεν ξέρω πως γίνεται να επιθυμείς την παραμονή ενός προπονητή και να μην εγκρίνεις τις μεθόδους του, αλλά εδώ όλα μπορεί να συμβούν. Άλλωστε η συναισθηματική προσέγγιση αυτής της ομάδας υπήρξε για χρόνια κάτι μοναδικό. Και οι συναισθηματικές προσεγγίσεις δεν είναι συνώνυμο της λογικής.
Οι δύσπιστοι και οι κολλημένοι
Η αλήθεια είναι ότι ο θρίαμβος του 2004 είχε κάνει και πολλούς ποδοσφαιρόφιλους τότε να χάσουν τον ύπνο τους: ήταν πολλοί αυτοί που πριν ξεκινήσει το Euro πρόβλεπαν διασυρμούς και τεσσάρες. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τον Ιούλιο του 2004 ένοιωσαν άβολα βλέποντας τους συγκεκριμένους παίκτες να γίνονται πρωταθλητές Ευρώπης: τέσσερα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι άνθρωποι, όταν τους είδαν να αποκλείονται στα γήπεδα της Αυστρίας από τον πρώτο γύρο, μίλησαν για «τύχη» - λες και τα θαύματα επαναλαμβάνονται. Ακολούθησαν προκρίσεις της Εθνικής σε μουντιάλ και νέες συμμετοχές σε Euro, πριν να φτάσουμε στην απερίγραπτη δεκαετία των αποτυχιών της ομάδας, που κάνει κατανοητό πλέον σε κάθε δύσπιστο ότι εκείνα τα παιδιά του 2004 είχαν κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Με το χρόνο για τους παίκτες αυτούς από την μεριά του κόσμου προέκυψε ένας σπάνιος σεβασμός. Σεβασμός είναι και το συναίσθημα που προκύπτει για την ομάδα αυτή όταν φτάνει η επέτειος– ένας σεβασμός που ξεπερνά ίσως και αυτόν που υπάρχει για κάθε ποδοσφαιριστή της μεμονωμένα. Τα παιδιά του 2004, που παιδιά δεν είναι πλέον, θέλουμε να τα βλέπουμε μαζί – ως αιώνια μέλη μιας καταπληκτικής ομάδας που έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο. Ισως μάλιστα στο μυαλό όσους έζησαν το θαύμα αυτό το πανηγύρι να έχει μείνει πιο πολύ από το γκολ του Χαριστέα πχ.
Σκληρό φινάλε καριέρας
Οι πιο πολλοί από τους πρωταθλητές Ευρώπης είχαν ένα σκληρό φινάλε καριέρας: ελάχιστοι έφυγαν από το γήπεδο παίρνοντας το τελευταίο χειροκρότημα και κάνοντας ένα τελικό γύρο θριάμβου. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης και ο Ντέμης Νικολαϊδης σταμάτησαν τη μπάλα κι έγιναν πρόεδροι με λαϊκή εντολή, αλλά μετά από λίγο καιρό δεν ήταν λίγοι αυτοί που, ενώ ως παίκτες τους αποθέωναν, ως παράγοντες τους λοιδορούσαν. Ο Γιώργος Γεωργιάδης ήταν από τους τυχερούς. Αποθεώθηκε στην Τούμπα σε ένα ματς στο οποίο ο ΠΑΟΚ έχανε από την ΑΕΚ 0-3 όταν βγήκε από το γήπεδο: θα συνέβαινε και αν δεν ήταν στην αποστολή της Εθνικής στο Euro γιατί οι οπαδοί του ΠΑΟΚ τον «μπέμπη» τον αγαπούσαν. Χειροκροτήματα για το τέλος της καριέρας τους πήραν κι ο Αντώνης Νικοπολίδης, αλλά κι ο Νίκος Νταμπίζας, που βρήκε στην Λάρισα την καλύτερη Ιθάκη της καριέρας του. Ονειρικό ήταν το φινάλε του Γιώργου Καραγκούνη, που κρέμασε τα παπούτσια του στη Βραζιλία βγαίνοντας από το γήπεδο ως αληθινός αρχηγός στο τέλος ενός τουρνουά στο οποίο πάλεψε για να πείσει τον Σάντος να του δώσει φανέλα βασικού. Η δική του περίπτωση είναι μάλλον η εξαίρεση στον κανόνα.
Οι υπόλοιποι δεν ήταν τυχεροί. Ο Βασίλης Τσιάρτας σταμάτησε νωρίς: τελευταία φορά που τον είδαμε να αγωνίζεται ήταν στη Β΄ Εθνική φορώντας τη φανέλα του ιστορικού Εθνικού. Ο Ζήσης Βρύζας έγινε σε ένα βράδυ τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ – κανείς δε θυμάται τα τελευταία παιγνίδια του. Ο Τάκης Φύσσας, γύρισε στον ΠΑΟ για να κλείσει την καριέρα του, αλλά ο Πεσέιρο τον εμπιστεύθηκε ελάχιστα. Ο Φάνης Κατεργιαννάκης, αφού σταμάτησε το ποδόσφαιρο για ενάμισι χρόνο, νομίζω ολοκλήρωσε την καριέρα του στην Καβάλα παίζοντας στη Β΄ Εθνική. Ο Μιχάλης Καψής αγωνίστηκε νομίζω τελευταία φορά στο Λεβαδειακό: ο Μπλάζιτς μου είχε πει ότι είναι ο πιο σοβαρός ποδοσφαιριστής που έχει γνωρίσει ποτέ του! Στην Κύπρο βρήκε καταφύγιο στο τέλος ο Τραϊανός Δέλλας: στην Ανόρθωση τον αγαπήσανε πολύ. Ο Χαριστέας είχε περάσει από τον Παναιτωλικό – μετά δεν θυμάμαι τι έκανε. Δεν θυμάμαι επίσης ποια ήταν και που έγιναν τα τελευταία ματς του Γιαννακόπουλου, του Μπασινά, του Γκούμα, του γίγαντα Κατσουράνη – αυτός νομίζω ολοκλήρωσε την τεράστια καριέρα του στον Ατρόμητο, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν θυμάμαι που και πως σταμάτησαν ο Λάκης, ο Χαλκιάς, ο Καφές. Για κανένα δεν θυμάμαι να διοργανώθηκε κάποιο φιλικό ματς στο οποίο οι φίλαθλοι να είχαν τη δυνατότητα να χαρίσουν ένα τελευταίο χειροκρότημα. Αλλά όταν σε μια επέτειο, νομίζω των 15 χρόνων, διοργανώθηκε ένα φιλικό στη Ριζούπολη χιλιάδες άνθρωποι γέμισαν το γήπεδο για χάρη τους. Και η ομάδα τότε ξανακέρδισε τους Πορτογάλους μέσα σε αποθέωση: είχα γράψει τότε πως μετά από καιρό ένοιωσαν ένα μεγάλο αληθινό υπέροχο σεβασμό – το σεβασμό που αξίζουν.
Η θέληση να παίζουν μαζί
Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως οι παίκτες της ομάδας του 2004 πρέπει να βρίσκονται όλοι στην ΕΠΟ ή στην Εθνική, πως θα ήταν καλό να είναι προπονητές της ή τεχνικοί της διευθυντές ή οτιδήποτε άλλο: ο καθένας τους αφού σταμάτησε έκανε πολλά. Αν για κάτι είναι πολύτιμοι στη χώρα είναι γιατί με κάθε εμφάνισή τους δείχνουν την αγάπη τους για την ομάδα, αλλά και τη θέλησή τους να παίζουν μαζί. Αυτή η θέληση ειδικά είναι το μυστικό της επιτυχίας μερικών από τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου. Και μια τέτοια ήταν και η δική μας το 2004. Χρειάστηκαν χρόνια για να το καταλάβουμε, αλλά πάλι καλά. Εκτοτε όταν απλά βρίσκονται μαζί, επειδή υπάρχει η επέτειος ή για άλλους λόγους, όταν τους βλέπαμε με τη φανέλα της Εθνικής, όσοι τους χαρήκαμε λέμε από μέσα μας, «ξανασήκωσε το». Σαν να πρόκειται για προσευχή…
