Ανεξάρτητα από το πώς θα ολοκληρωθεί η περιπέτεια της Εθνική μας στο Eurobasket, αυτή είναι, για την ώρα, σαφώς πιο ενδιαφέρουσα από όσο οι πιο πολλοί την περιμέναμε. Η Εθνική μας έχει φτάσει στα προημιτελικά δηλαδή στην στιγμή που θα δώσει το πραγματικά δύσκολο τεστ που θα καθορίσει την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής της: θα το δώσει με αντίπαλο την αξιοσέβαστη και πάντα δύσκολη Λιθουανία. Πλην όμως πέρα από το που έχει φτάσει σημασία έχει το πώς τα έχει καταφέρει. Αυτή την φορά δεν έχει κάνει περιπάτους – κανείς νομίζω δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Ωστόσο το γεγονός ότι ως ομάδα δίνει ό,τι έχει φτάνοντας με ένα παράξενο τρόπο στα όρια της, δημιουργεί κάθε φορά ένα πρόσθετο ενδιαφέρον για τις περιπέτειές της. Αν είχε φτάσει μέχρι εδώ με άνετες νίκες το πράγμα θα είχε λιγότερο ενδιαφέρον. Σίγουρα θα υπήρχε πιο μεγάλος ενθουσιασμός και πιο μεγάλη προσμονή για κάτι σπουδαίο: ειδικά βλέποντας να φεύγουν από το τουρνουά οι παραδοσιακές μεγάλες δυνάμεις (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Σερβία) η προσδοκία θα χτυπούσε κόκκινο. Αλλά ετούτη η ομάδα, προχωρώντας δια πυρός και σιδήρου, κερδίζοντας και υποφέροντας, γίνεται ολοένα και πιο αγαπησιάρικη, όπως όλες οι ομάδες που πείθουν πως τα δίνουν όλα για να ξεπεράσουν τον εαυτό τους: στα για την ώρα ψυχοδράματα με καλό τέλος της Εθνικής μας ο αντίπαλος παίζει μικρό ρόλο.   

Κόντρα στον εαυτό της

Το χθεσινό ματς με αντίπαλο το Ισραήλ είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η νίκη ήρθε πιο δύσκολα από όσο δείχνει το τελικό σκορ (84-79) αλλά αν δυσκολία υπήρξε αυτό δεν έχει να κάνει πολύ με το Ισραήλ. Αυτό σε επίσημο ματς δεν κερδίζει την Εθνική μας από το 1993, από μια βραδιά που ένας από τους πολλούς Γκόρντον σεληνιάστηκε και έβαλε 8 τρίποντα σε ένα βράδυ πριν γίνει ράπερ. Το Ισραήλ είχε πέντε από τους συνολικά δέκα παίκτες του που πάτησαν το παρκέ να τελειώνουν το ματς με λιγότερους από 4 πόντους – ο Ζούσμαν που έβαλε τόσους μάλλον πρέπει να ντρέπεται για το παιγνίδι του, αφού είναι και από τους πιο έμπειρους. Ο σταρ της ομάδας, ο ΝΒΑer Αβντίγια πέρασε τους 20 πόντους χάρη σε ένα σουτ στη λήξη του ματς ενώ όλοι είχαν σταματήσει. Ο νατουραλιζέ Κάριγκτον δεν έφτασε τους 10. Ο Μάνταρ, κουμανταδόρος και σημείο αναφοράς, έκανε πέντε βαριά λάθη. Μια ομάδα με τέτοιους αριθμούς η Εθνική μας έπρεπε λογικά να την συντρίψει. Κι όμως ίδρωσε να την λυγίσει μολονότι είχε πάλι ένα Γιάννη Αντετοκούνμπο από άλλη διάσταση. Γιατί; Πρώτα από όλα γιατί σούταρε κάκιστα καθώς είχε μόλις 4/25 τρίποντα. Κι έπειτα γιατί είναι στην μοίρα της φαίνεται να πρέπει για να τα καταφέρει να επικρατήσει, να χρειάζεται κάθε φορά να κερδίσει τον πιο δύσκολο αντίπαλο που έχει κάθε ομάδα, δηλαδή τον εαυτό της.

Στα ανταγωνιστικά ματς που έχει δώσει στο τουρνουά η Εθνική μας (με την Ιταλία, την Ισπανία, το Ισραήλ) είναι σαν να πρέπει κάθε φορά να λύσει διαφορετικά υπαρξιακά προβλήματα που τα κουβαλά υπενθυμίζοντας στον εαυτό της ότι από αυτά δεν έχει γλυτώσει. Αυτή η προσπάθεια είναι που την κάνει αξιαγάπητη. Η ομάδα του Σπανούλη είναι μια ομάδα εύθραυστη γιατί είναι εσωστρεφής. Ζει γατζωμένη σε δυο πράγματα: στον Γιάννη και στην γνώση των μικρών λεπτομερειών του μπάσκετ – αυτή η γνώση είναι που έχει απομείνει από τις παλιές ένδοξες μέρες. Και είναι πολύτιμη.   

Ο ώριμος μοναδικός Γιάννης

Το ίδιο το διαστημικό παιγνίδι του Γιάννη είναι αποτέλεσμα γνώσης ατομικής, αλλά και όχι μόνο. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παίζει το πρώτο FIBA τουρνουά έχοντας αφήσει πίσω του τα 30 του χρόνια. Παίζει δείχνοντας πως ξέρει την ευρωπαϊκή λογική του σπορ, στην οποία δεν έχει δώσει εξετάσεις: στην καριέρα του έμαθε άλλα και σημαντικότερα. Ο Γιάννης είναι πάντα το άτι, που όταν φύγει στον αιφνιδιασμό μπορεί να διαλύσει το αντίπαλο καλάθι, αλλά πλέον διαβάζει την δυσκολία του αντιπάλου ή προσαρμόζεται στις οδηγίες του κόουτς ή και τα δυο. Με την Ισπανία πασάρει καταπληκτικά γιατί ξέρει πως οι Ισπανοί υποτιμώντας τους σουτέρ μας θα τους δώσουν σουτ για να τον κλείσουν. Με το Ισραήλ ξέροντας πως δεν υπάρχει παίκτης του αντιπάλου (ή καλύτερα παίκτες), να αντιμετωπίσουν την κίνησή του κοντά στο καλάθι από την αρχή αποφασίζει να πάει κοντά μετατρέποντας από το post το ματς σε one man show. Οι άγριες διαθέσεις του φάνηκαν από το πρώτο ημίχρονο, που ήταν παραπάνω από άψογο. Ο άσος τον Μπακς αστόχησε για πρώτη φορά (!) τέσσερα λεπτά πριν το τέλος του δεύτερου δεκαλέπτου κι ενώ μέχρι τότε είχε πάρει αμπάριζα όλους τους ψηλούς των Ισραηλινών κόβοντας και ρολάροντας συνεχώς από τα αριστερά για να καρφώσει ή ανοίγοντας αιφνιδιασμούς: έχει στο ημίχρονο ένα 10/11 δίποντα μαγικό όσο ακούγεται, με μόνο ένα σουτ από τα τέσσερα μέτρα. Αυτή τη φορά δεν πασάρει: και ευτυχώς. Γιατί οι υπόλοιποι έχουν μπλεξίματα με τον εαυτό τους, πράγμα απαραίτητο για να μας προσφέρουν την περιπέτεια που περιμένουμε κάθε φορά.        

Άμυνα με ψυχή

Οι Ισραηλινοί είχαν μια συνολική στατιστική που δεν θα έπρεπε να τους επιτρέψει να μείνουν στο ματς. Αλλά και οι υποστηρικτές της προσπάθειας του Γιάννη παίκτες της Εθνικής μας δεν έκαναν χθες το καλύτερο παιγνίδι τους. Ο Ντόρσεϊ κολλάει στους 4 πόντους με 0/3 τρίποντα και χαλάει και τρεις αιφνιδιασμούς. Ο Σλούκας κάνει λάθη και παρασύρεται σε καυγάδες σαν νεούδι. Ο Τολιόπούλος κάνει κατάχρηση στην ντρίπλα και ο Παπανικολάου ξοδεύει όλη την ενέργεια του για να σταματήσει τον Αβντίγια - πράγμα που έκανε πάρα πολύ καλά, αλλά χωρίς επιθετική συνεισφορά. Ο Μήτογλου είναι ωσεί παρών και ο Καλαϊτζάκης είναι διστακτικός στην επίθεση όσο χρήσιμος είναι στην άμυνα. Κι όμως με όλους αυτούς επιθετικά κατώτερους του αναμενομένου η Εθνική μας παίρνει το ματς γιατί όλοι αυτοί την κρισιμότερη στιγμή καταθέτουν την γνώση τους να παίρνουν τέτοια ματς σε βραδιές που πολλά δεν πάνε καλά.

Στο κάκιστο επιθετικά δεύτερο ημίχρονο που η ομάδα καθηλώνεται επί της ουσίας στους 30 πόντους, όλοι παίζουν άμυνα με την ψυχή τους: μεταξύ τέλους του τρίτου δεκαλέπτου και αρχής του τέταρτου κρατάνε τους αντιπάλους 6,5 λεπτά χωρίς καλάθι μετατρέποντας την ρακέτα σε ναρκοπέδιο. Κάπως έτσι το εφιαλτικό +2 που δημιουργεί στο τρίτο λεπτό του τρίτου δεκαλέπτου μόνο ανασφάλεια (60-58), μετατρέπεται σε 73-59 έξι λεπτά πριν το τέλος. Κι όταν το Ισραήλ ξαναβρίσκει μομέντουμ και πλησιάζει σε 77-70 με τον Σόρκιν έρχεται το καθοριστικό τρίποντο του Παπανικολάου για να γράψει τον επίλογο: μέχρι εκείνη την στιγμή η Εθνική έχει 3/23 τρίποντα, αλλά ο αρχηγός την βραδιά που πέρασε τον Νίκο Γκάλη σε συμμετοχές, γνωρίζει πως απαγορεύεται να διστάσει ό,τι κι αν λέει η στατιστική.  

Ματ Σπανούλη με Σαμοντούροφ

Εννοείται πως σε αυτό το προσκλητήριο γνώσης δεν μπορεί να λείπει ο κόουτς Σπανούλης. Όταν βλέπει πως κανείς από τους παλιούς δεν μπορεί να βοηθήσει τον Γιάννη, σηκώνει άφοβα από τον πάγκο του ένα νέο: ο Αλέξανδρος Σαμοντούροφ δεν έχει το άγχος των βετεράνων, αλλά τον ενθουσιασμό του πιτσιρικά που ζει την ιστορία του – και την γράφει. Είναι πιο γρήγορος από τον Μήτογλου στο «4», πιο μυαλωμένος από τον Θανάση Αντετοκούνμπο και πιο τολμηρός: βρίσκει 7 πόντους με ένα τρίποντο κι ένα επιθετικό ριμπάουντ την στιγμή που τα χέρια των πιο πολλών είναι βαριά και χάρη στην  πολλή δουλειά που κάνει στην άμυνα γίνεται ο XFactor του ματς δικαιώνοντας τον προπονητή του που τον πιστεύει και τον έχει πάρει στην αποστολή.  Ο Σπανούλης με τον πιτσιρικά κάνει ματ. Κι ακολουθεί η Λιθουανία, δηλαδή άλλη μια βραδιά που η ερώτηση θα είναι τι μπορεί να κάνουν έντεκα παίκτες σε άμυνα και επίθεση για να βοηθήσουν τον Γιάννη να συνεχίσει τα θαύματα.

Το τουρνουά των ηγετών

Δεν είναι μόνο η Εθνική μας που βασίζεται πολύ σε ένα χαρισματικό παίκτη: το να έχεις κάποιον αληθινό ηγέτη αποδεικνύεται σε αυτό το τουρνουά η μόνη αξιόπιστη συνταγή. Οι Φινλανδοί με τον Μάρκανεν απέκλεισαν τους Σέρβους χάρη και στην καθοριστική βοήθεια του Βάλτονεν που με τέτοιο όνομα θα πρεπε να είναι στόχος όλων των ελληνικών ομάδων. Οι Σέρβοι είχαν τον Γιόκιτς, αλλά αυτός νόμιζε πως επειδή περπατώντας μπορεί να βάλει 30 πόντους μπορεί περπατώντας να πάρει κι όλα τα ματς. Δεν είναι έτσι καθώς δεν αρκεί το one man show – πρέπει αυτό να είναι και επιπέδου: γεμάτο μπορεί να είναι και το Δελφινάριο και το Ηρώδειο, υπάρχει διαφορά. One man show νίκης ήταν αυτό του Σενγκέλια που πέταξε εκτός τουρνουά τους Γάλλους με  24 πόντους (4/6 δίποντα, 3/4 τρίποντα, 7/10 βολές, 8 ριμπάουντ, 2 ασίστ). Τέτοια είναι όλα τα ματς του Ντόνσιτς, που έχει πάει την Σλοβενία στα προημιτελικά κάνοντας απίθανα πράγματα. Οι Λιθουανοί έχουν τον Βαλαντσιούνας που δίνει τα δικά του σόου. Αλλά όσο κι αν τους λείπουν ο Σαμπόνις, που αρνήθηκε την κλήση, κι ο Γιακουμπάιτις που χτύπησε, έχουν και πολλούς άλλους ικανούς για μια παράσταση πιο ομαδική. Θα δούμε τι μπορεί ακόμα ο Γιάννης και τι θα σκαρφιστούν όλοι οι υπόλοιποι για να τους αγαπήσουμε πιο πολύ βλέποντας τις πολλές αδυναμίες τους αλλά και την τεράστια θέληση τους. Μέχρι τότε thanks for the memories.   

Σας αγαπάμε γιατί μας βγάζετε την ψυχή παλιόπαιδα…