Η πρεμιέρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων δεν ήταν ακριβώς αυτό που η FIFA περίμενε. Το χωρητικότητας 70 χιλιάδων θεατών γήπεδο «Hard Rock Stadium» δεν γέμισε: κόπηκαν μόλις 60 χιλιάδες εισιτήρια μολονότι στο γήπεδο ήταν ο Μέσι και η τοπική ομάδα της πόλης. Ρο ματς ανάμεσα στην Ινερ του Μέσι και την Αλ Αχλί ολοκληρώθηκε με ένα βαρετό 0-0: μόνη αξιοσημείωτη στιγμή ένα χαμένο πέναλτι από τον Τρεζεγκέ που αν ευστοχούσε θα οδηγούσε τους γηπεδούχους σε ήττα. Χθες μπήκαν στο χορό η Μπάγερν Μονάχου που διέλυσε τους ημιεπαγγελματίες από το Οκλαντ με 10-0 και η Παρί Σεν Ζερμέν που έκανε επίδειξη δύναμης κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης κερδίζοντας με 4-0. Οι εμφανίσεις αυτές της Παρί και της Μπάγερν δείχνουν πόσο το τρόπαιο θέλουν να το κερδίσουν. Νομίζω ότι αυτό ισχύει και για πολλές άλλες ευρωπαϊκές ομάδες που είναι στις ΗΠΑ.

Το Σάββατο έγραφα ότι η FIFA προσδοκάει να δει να πραγματοποιείται στις ΗΠΑ ένα συναρπαστικό τουρνουά και για να τονώσει το ενδιαφέρον του πριμοδοτεί πολύ τις νίκες και τις προκρίσεις. Η ίδια η πριμοδότηση ωστόσο δεν σημαίνει τίποτα: αν οι ομάδες δεν έχουν στόχο την κατάκτηση μιας διοργάνωσης αυτή δεν γίνεται να αποκτήσει ενδιαφέρον όσο και να πληρώνει η FIFA για νίκες. Το καλό είναι ότι στις ΗΠΑ έχουν μαζευτεί κάμποσες μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες με μεγάλα κίνητρα.        

Πρώτοι από όλους οι Αγγλοι

Πρώτα από όλα είναι παρούσες με όνειρα οι αγγλικές ομάδες. Η πρωταθλήτρια Αγγλίας Λίβερπουλ τίναξε την μπάνκα στον αέρα με την απόκτηση του Βιρτς: το έκανε γιατί θέλει να δημιουργήσει την δική της δυναστεία δείχνοντας εμφατικά πως αυτή της Μάντσεστερ Σίτυ τελείωσε – όμως οι δυναστείες δεν δημιουργούνται με μεταγραφές, αλλά με κατακτήσεις τίτλων κι αυτό στο Λίβερπουλ το ξέρουν καλά. Από την άλλη δεν χωρά αμφιβολία πως για τον Πεπ Γκουαρντιόλα το Παγκόσμιο Κύπελλο των Συλλόγων είναι μια ευκαιρία για να ξεχαστεί γρήγορα η πολύ κακή χρονιά της: αν η Σίτυ το κερδίσει θα επιστρέψει η σιγουριά και το χαμόγελο του προπονητή της σε χρόνο ρεκόρ. Εξυπακούεται πως όλα θα τα δώσει και η Τσέλσι: τελείωσε την σεζόν με τον καλύτερο τρόπο και βγαίνοντας στο Τσάμπιονς λιγκ και κερδίζοντας το Conference League. Κι έχει και Αμερικάνους ιδιοκτήτες: όλα παίζουν ρόλο.

Η ευκαιρία της Βασίλισσας

Το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων θα μπορούσε να είναι η σωτηρία της Ρεάλ Μαδρίτης στο τέλος της σεζόν. Οι εγχώριες επιτυχίες της Μπαρτσελόνα του Φλικ ανάγκασαν τον Φλορεντίνο να αποκτήσει γρήγορα παίκτες: το κάνει πληρώνοντας χρήματα πάνω από την πραγματική τους αξία. Επικρίθηκε για την αδράνειά του την περασμένη σεζόν, όταν βλέποντας τον Καρβαχάλ και τον Μιλιτάο να υποφέρουν από μακροχρόνιους τραυματισμούς, αρνήθηκε να πληρώσει για αντικαταστάτες τους, νομίζοντας ότι ο ΕμΠαπέ, ο Μπέλιγχαμ και οι Βραζιλιάνοι αρκούσαν για τίτλους. Η Ρεάλ Μαδρίτης θέλει ο Τσάμπι Αλόνσο, διάδοχος του Αντσελότι να ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο. Προς το παρόν, έχει αποκτήσει τον νεαρό σέντερ μπακ Χούισεν, τον Αλεξάντερ Αρλοντ και τον Αργεντινό πιτσιρίκο αστέρα Φράνκο Μαστραντόνιο και όλους μπορεί να τους δούμε στις ΗΠΑ. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων θα έπρεπε να το θέλει και η Ατλέτικο Μαδρίτης που έχοντας μείνει επίσης χωρίς τίτλο φέτος έχει μια τελική ευκαιρία για ένα μεγάλο κόλπο: ο Ντιέγκο Σιμεόνε άλλωστε παίζει πάντα για να κερδίζει και για αυτό η βαριά ήττα από την Παρό με εξέπληξε – να δούμε αν σημαίνει πως δεν υπάρχουν φιλοδοξίες ή αν είναι απλά ένα κακό ματς.

Φυσικά από την διοργάνωση λείπει πολύ η Μπαρτσελόνα. Παρά την πίεση που δέχτηκε από τους χορηγούς ο Ινφαντίνο δεν άλλαξε γνώμη: η Μπαρτσελόνα δεν πληροί τα κριτήρια αφού πλην της τελευταίας σεζόν οι προηγούμενες της στο Τσάμπιονς λιγκ ήταν κακές και ως εκ τούτου δεν είχε θέση στους 32. Η απουσία της μεγαλώνει την πίεση στην Ρεάλ Μαδρίτης – περιττό να το πω.     

Ονειρα και οι υπόλοιποι

Ονειρα μεγάλα έχουν και οι δυο γερμανικές ομάδες: και η Μπορούσια Ντόρτμουντ και η Μπάγερν Μονάχου δεν συμμετέχουν σε διοργανώσεις χωρίς να έχουν στο μυαλό τους ότι μπορεί να τις κερδίσουν. Το ίδιο και οι Ιταλοί που έχουν όμως ομάδες χειρότερες. Η Γιουβέντους δηλώνει δια μέσου του κόουτς Τούντορ ότι θα τα δώσει όλα – το θέμα είναι τι έχει να δώσει. Και  η Ιντερ είναι ζαλισμένη από το κακό τελείωμα της σεζόν: χωρίς τον κόουτς Σιμόνε Ιντζάγκι που μόλις έφυγε θα είναι θαύμα να είναι ανταγωνιστική. Περιττό να πω φυσικά πως η ομάδα που μοιάζει μπροστά από όλες είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης Παρί Σεν Ζερμέν. Δεν φοβάται τους Αγγλους, έρχεται από ένα εντυπωσιακό τελικό κι έχει μια ομάδα με τόσους πολλούς νέους παίκτες που είναι απίθανο να εμφανιστεί στις ΗΠΑ χωρίς ενέργεια. Ο Λουίς Ενρίκε πιστεύει πως η ομάδα του έχει πάρει φόρα και θέλει να την δει να δίνει συνέχεια σε όσα έκανε φέτος: κι εμείς μαζί. Το ντεμπούτο απέναντι στην κατά τα άλλα σκληροτράχηλη Ατλέτικο ήταν απολαυστικό. Σήμερα μπορεί να πεις ότι το Παγκόσμιο των Συλλόγων είναι «η Παρί και όλοι οι άλλοι».  

Οι άλλοι άραγε μπορούν;

Φυσικά όπως σας έγραφα το Σάββατο το θέμα είναι αν υπάρχει ομάδα από άλλη ήπειρο ικανή να σπάσει την διαφαινόμενη ηγεμονία των Ευρωπαίων. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω, αλλά δεν το αποκλείω κιόλας. Η Φλαμένγκο μοιάζει η πιο δυνατή εκτος Ευρώπης. Η Παλμέιρας του γνωστού μας Αμπελ Φερέιρα σταμάτησε τις υποχρεώσεις της στο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα όντας στην τέταρτη θέση: δεν είναι στα καλύτερά της, αλλά είναι σίγουρα καλύτερη από την τρίτη εκπρόσωπο του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, την Μποταφόγκο που είναι στην Βραζιλία έβδομη.  Ονομα για να κερδίσει τέτοια διοργάνωση έχει η Ρίβερ Πλέιτ. Αλλά αποκλείστηκε στα προημιτελικά του πρωταθλήματος Αργεντινής – στο Απερτούρα. Και πούλησε ήδη τον Φράνκο Μαστραντόνιο στην Ρεάλ. Που είναι ο καλύτερος που έβγαλε τα τελευταία δέκα χρόνια λένε οι Αργεντίνοι…