Στο φινάλε των μεταγραφών πραγματική πρωταγωνίστρια είναι η ΑΕΚ. Ετοιμάζεται να φέρει στην Αθήνα ένα παίκτη με καλό βιογραφικό, όπως είναι ο Ζοάο Μάριο που θέλει να γλυτώσει από αυτή την κακή ομάδα που λέγεται Μπεσίκτας, και από όσα διαβάζω βρίσκεται κοντά στο να πουλήσει τον Μαρσιάλ σε μια μεξικάνικη ομάδα, την Μοντερέι. Αν αυτό το καταφέρει την τελευταία μέρα των μεταγραφών θα πρόκειται για επιτυχία. Αλλά πριν ο Μαρσιάλ φύγει θα του ήμουν υπόχρεος αν μας έλυνε ένα πραγματικό μυστήριο: τι ακριβώς του συμβαίνει και έχει σταματήσει να παίζει το ποδόσφαιρο που μπορεί. Μια περίπτωση σαν την δική του είναι αληθινά σπάνια.

Το δώρο του Τζεμπούρ

Θυμάμαι πέρυσι όταν ο πρώην παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αποκτήθηκε ο Ράφικ Τζεμπούρ που είχε αναλάβει να φέρει σε πέρας την μεταγραφή είχε πει καλωσορίζοντας τον παίκτη πως αποτελεί το προσωπικό του δώρο στην ΑΕΚ. Που να ήξερε κι αυτός τι θα ακολουθούσε. Ο Μαρσιάλ στο περσινό πρωτάθλημα είχε συνολικά 19 παρουσίες και πέτυχε 7 γκολ. Και τα δυο νούμερα δεν είναι άσχημα όταν μιλάμε για ποδοσφαιριστή που βρίσκεται πρώτη χρονιά στην Ελλάδα: υπάρχουν πάρα πολλοί που είχαν πρώτη σεζόν χειρότερη. Το πρόβλημα με τον Μαρσιάλ δεν ήταν πόσο έπαιξε, αλλά πως έπαιζε. Λίγους παίκτες θυμάμαι τόσο άκεφους και τόσο στον κόσμο τους. Περισσότερο κι από τα γκολ του θυμάμαι πχ μια εμφάνισή του στις Σέρρες όπου προσπαθούσε για κανα δεκάλεπτο να ξεφύγει από τον προσωπικό του αντίπαλο: νόμιζες πως αν τον περάσει μια φορά θα κάνει το γύρο του θριάμβου – αν είχε όρεξη να τρέξει. Ο Μαρσιάλ δεν είχε νομίζω το παραμικρό παράπονο ούτε για τον τρόπο που του φέρθηκαν, ούτε για το πώς τον χρησιμοποίησαν. Ηρθε αργά, έκανε μια μίνι προσωπική προετοιμασία, μπήκε αρχικά ως αλλαγή στην ενδεκάδα της ΑΕΚ σε ένα ματς με τον ΠΑΟΚ για να αγωνιστεί γύρω στα 20 λεπτά και σχεδόν αμέσως έγινε βασικός παίζοντας περίπου 15 ματς στην σειρά. Είχε ένα μικρό διάστημα τον περασμένο Νοέμβριο που σκόραρε σε τρεις συνεχόμενες αγωνιστικές (με Ολυμπιακό, Αρη και ΟΦΗ) και σιγά σιγά άρχισε να χάνεται. Αντί με τον καιρό να γίνεται καλύτερος έγινε χειρότερος. Στα περσινά play off δεν υπήρχε και φέτος, μολονότι η ΑΕΚ άλλαξε προπονητή κι ο ερχομός του Νίκολιτς θα έπρεπε να του δώσει ένα έξτρα κίνητρο (όπως συνέβη με τον Περέιρα πχ), ο τύπος εξαφανίστηκε. Σε σημείο που στην ΑΕΚ να μοιάζουν ανακουφισμένοι γιατί θα φύγει.        

Προφανώς κάτι ήξεραν

Ο Μαρσιάλ δεν είναι ο πρώτος που θα φύγει (αν φύγει) έχοντας εισπράξει χρήματα που πέρυσι δεν βρήκε πουθενά στον κόσμο έχοντας προσφέρει ελάχιστα. Είναι όμως ένας του οποίου η μη προσφορά είναι κάτι σχεδόν ανεξήγητο. Μια χρονιά πριν, στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, είχε αγωνιστεί σε 19 ματς – στα πιο πολλά ως αλλαγή, αλλά ήταν διαθέσιμος, δεν είχε τραυματισμούς και σταμάτησε να μπαίνει στις αποστολές μόνο στο δεύτερο μισό της σεζόν όταν έγινε φανερό πως ούτε αυτός ούτε η ομάδα του δεν ήθελαν μια νέα συμφωνία παράτασης του συμβολαίου του: είναι πράγματα που συμβαίνουν και ειδικά στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όλο και πιο συχνά. Ένα μόλις χρόνο πριν, την σεζόν 2022-23, παρόλο που είχε ένα τραυματισμό στην αρχή της σεζόν είχε αγωνιστεί σε 29 συνολικά ματς – η σεζόν του δεν ήταν τόσο κακή. Το ότι πέρυσι το καλοκαίρι δεν είχε βρει ομάδα ήταν λόγος προβληματισμού. Όμως ήθελε ένα συμβόλαιο 3 εκατ ευρώ, ερχόταν από μια σεζόν που δεν ήταν η καλύτερη και ήταν λογικό πολλοί να διστάζουν να του το δώσουν. Προφανώς κάτι ήξεραν.  

Δεν ήθελε και δεν είχε

Ο Μαρσιάλ πέρυσι δεν έχει κανένα τραυματισμό τα δυο τελευταία χρόνια: τουλάχιστον σοβαρό. Δεν είναι επίσης η περίπτωση του παίκτη που κάποτε είχε ένα μεγάλο πρόβλημα κι από αυτό δεν απαλλάχτηκε ποτέ: έχουμε δει τέτοιους στην Ελλάδα και λέγονταν Εσιέν, Βερσάλικο, Μπακαγιόκο κτλ. Ο Λαμέλα για παράδειγμα είχε ανάγκη από ειδική μεταχείριση και την είχε: αυτός δεν είχε καμία ανάγκη. Δεν μου προκύπτει επίσης ότι ήθελε να γίνει μέλος της ελληνικής κοινότητας τον τράπερ όπως ο Σεμέδο που είναι επίσης χωρίς ομάδα. Σίγουρα δεν τσακώθηκε με κανένα προπονητή όπως κάποτε ο Πάολο Σόουζα με τον Αγγελο Αναστασιάδη. Δεν δυσφόρησε γιατί η ζωή τον έφερε στην Ελλάδα, όπως κάποτε ο Ζάχοβιτς. Δεν ανήκει στην κατηγορία «βετεράνος που ψάχνει για τα τελευταία ένσημα», όπως αποδείχτηκε ότι ήταν ο Μαρσέλο, ο Τουρέ όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, ο Καγκάβα ή ο Μπερμπάτοφ. Κανείς δεν τον κακομεταχειρίστηκε, κι ο ίδιος δεν έδειξε στην Ελλάδα να έχει το παραμικρό παράπονο: δεν ακούσαμε άλλωστε ποτέ την φωνή του. Είναι λίγο αλλεργικός με την προπόνηση, αλλά δεν είναι ο μόνος: κι άλλοι είναι και κάνουν μια χαρά καριέρα. Το μόνο που έκανε στην Ελλάδα είναι ότι μας βοήθησε να καταλάβουμε γιατί πέρυσι τέτοιο καιρό, αν και υγιής και νέος, δεν είχε ομάδα. Δεν είχε γιατί δεν ήθελε να έχει.

Μέχρι τα εξήντα

Τι έχει πάθει; Μοιάζει να έχει χάσει την όρεξη να παίζει ποδόσφαιρο. Λένε πως έχει κατάθλιψη: δεν το ξέρω, αλλά δεν αποκλείεται. Αν ισχύει μιλάμε για ασθένεια καταραμένη, που μπορεί να διαλύσει ακόμα και αθλητές. Αλλά η επιστήμη έχει προχωρήσει: για τα ψυχικά νοσήματα υπάρχουν και φάρμακα και ειδικοί και θεραπείες. Πρέπει να πω πως ο Μαρσιάλ δεν μου μοιάζει να έχει τέτοιο πρόβλημα για αυτό και δεν το πίστεψα και ποτέ. Αλλά ότι έχει χάσει το κέφι του για μπάλα φαίνεται. Και επειδή είναι και υγιής και μοιάζει και καλογυμνασμένος δημιουργεί ένα πρόβλημα προσμονής που είναι εξαιρετικά παράξενο: πέρυσι όλοι περίμεναν πως επιτέλους κάτι θα κάνει. Τον έβλεπες και δεν μπορούσες να πιστέψεις πως δεν θα προσφέρει το παραμικρό – κι αυτό είναι το χειρότερο.

Το πραγματικά παράξενο είναι ότι μολονότι δεν δείχνει να έχει όρεξη να παίξει ποδόσφαιρο ο Μαρσιάλ ψάχνει πάλι ομάδα και τελικά βρήκε. Οι Ισπανοί έγραψαν χθες ότι τα λεφτά του αρέσουν πιο πολύ από την προπόνηση. Αφού τα βρίσκει μπορεί να παίζει μέχρι τα σαράντα, τα πενήντα, τα εξήντα: με τον τρόπο που δεν παίζει, μπορεί να παίζει και να βρίσκει συμβόλαια πάντα. Μπράβο του. Είναι ο μόνος που πληρώνεται για ποδοσφαιριστής, ενώ μάλλον έχει πάψει να είναι…