To πρωί στην Κωνσταντινούπολη όπου βρίσκομαι για τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ άκουγα στον καφέ τις συζητήσεις μια παρέας οπαδών της Ιντερ που είκοσι τέσσερις ώρες πριν τον τελικό δεν συζητούσαν για το ματς, αλλά για την απόλυση του Πάολο Μαλτίνι από την Μίλαν! Αυτό δείχνει δυο πράγματα. Το πρώτο πόσο μεγάλη μορφή παραμένει ο Μαλντίνι. Το δεύτερο πόσο ίδιοι είναι οι οπαδοί σε όλο τον κόσμο: τα προβλήματα του ιστορικού αντιπάλου τους ενδιαφέρουν ίσως και περισσότερο από τα ματς της δικής τους ομάδας. Αφήνω στην άκρη αυτό και καταθέτω κάποιους προβληματισμούς για την παράξενη ιστορία της απόλυσης ενός ποδοσφαιριστή από μια ομάδα που είναι κάτι παραπάνω από οικογένειά του.  

Αντσελότι και Νέστα

Ενας παλιός προπονητής κι ένας συμπαίκτης του Μαλντίνι, ο Κάρλο Ανσελότι και ο Αλεσάντρο Νέστα, τοποθετήθηκαν για την απόλυση του θρύλου της Μίλαν λέγοντας περίπου τα ίδια πράγματα. Ο Αντσελότι είπε ότι αυτό που έγινε θα αποτελεί ένα είδος μαύρης σελίδας στην ιστορία της Μίλαν και μίλησε για πράξη που μαρτυρά ανεπίτρεπτη έλλειψη σεβασμού. Ο Νέστα το προχώρησε ακόμα πιο πολύ. Είπε ότι οι ξένοι επενδυτές που στο ιταλικό ποδόσφαιρο έχουν βάλει τα ωραία τους χρήματα δυστυχώς δεν γνωρίζουν τίποτα για την ιστορία των ομάδων που αποκτούν και πολλές φορές φέρονται σαν ακόμα να ζουν στην πατρίδα τους. Η δήλωση του Νέστα έχει ένα ενδιαφέρον γιατί είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Αντσελότι και Νέστα

Θα το πάω ένα βήμα παρακάτω. Πολύ συχνά όσοι αγοράζουν ομάδες νομίζουν πως η ιστορία των ομάδων ξεκινά από τη στιγμή που τις απόκτησαν. Δεν είναι ότι δεν δείχνουν σεβασμό σε ό,τι έχει προηγηθεί  - είναι ότι πιστεύουν πως η δική τους προσφορά δεν συγκρίνεται (για λόγους που αυτοί ξέρουν) με τίποτα από τα προηγούμενα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων αντιμετωπίζουν την ιστορία των ομάδων και τους ανθρώπους που την έγραψαν με μια γλυκιά αμηχανία: κάνουν σαν να μπαίνουν στο σπίτι ενός παππού και μιας γιαγιάς την ύπαρξη των οποίων αγνοούσαν. Αυτό που αισθάνονται δεν είναι ούτε συστολή, ούτε σεβασμός – στην καλύτερη περίπτωση είναι μια αμήχανη περιέργεια για ανθρώπους με τους οποίους θα πρεπε να μοιράζονται ένα κοινό παρελθόν που όμως υπάρχει και συγχρόνως δεν υπάρχει. Όμως στην περίπτωση του Μαλντίνι όλα αυτά ισχύουν και δεν ισχύουν. Διότι ο ιδιοκτήτης της Μίλαν που αποφάσισε την απόλυσή του, δεν είναι κάποιος Αραβας ή κάποιος Ασιάτης που δεν έχει ιδέα με ποιον έχει να κάνει, αλλά ένας Ιταλοαμερικάνος που τον γνωρίζει καλά και για αυτό τον διάλεξε και για γενικό διευθυντή της ομάδας: ο Τζέρι Καρτινάλε δεν μεγάλωσε σίγουρα στη Φόσα ντέι Λεόνι του Σαν Σίρο, αλλά δεν είναι άσχετος με την ιταλική ποδοσφαιρική ιστορία. Η σχέση του με την Ιταλία είναι οικογενειακή. Και την ιστορία της Μίλαν την ξέρει.

Δηλώσεις ιστορικές

Στις ιταλικές εφημερίδες διάβαζα ότι ο Μαλντίνι είχε φέτος δύσκολες σχέσεις με τον προπονητή της ομάδας: το παιγνίδι του Πιόλι δεν του άρεσε. Διάβασα επίσης ότι ο Καρντινάλε δεν του έχει συγχωρέσει ότι προτίμησε να δώσει χρήματα για μεταγραφές νεότερων παικτών, αντί να ολοκληρώσει την απόκτηση του Ντι Μπάλα. Όλα αυτά – κι άλλα πολλά ανάλογα που σε όλες τις χώρες κυκλοφορούν όταν ένα στέλεχος ομάδας φεύγει και κανείς δεν γράφει όταν συμβαίνουν – μου ακούγονται ως το χρονικό μιας απόφασης που πρώτα βγήκε και μετά ψάξανε όλοι πως θα την δικαιολογήσουν. Αυτό που μου μοιάζει πως ο Μαλντίνι τελικά πλήρωσε ήταν οι τρομερές δηλώσεις του μετά τον χαμένο ημιτελικό από την Ιντερ για το Τσάμπιονς λιγκ. Κι όχι τυχαία ο μεγάλος Πάολο απολύθηκε δυο μέρες πριν τον τελικό αυτόν.

Ας θυμηθούμε τι είχε πει τότε ο Μαλντίνι μετά τον αποκλεισμό για να γίνει το πράγμα κατανοητό. «Η απόσταση της Μίλαν με την Ίντερ είναι υπαρκτή. Δεν υπήρξε σύγκριση των ομάδων σε αυτά τα ματς. Απόψε παίξαμε λίγο καλύτερα, αλλά είχαμε μείνει πίσω από τον πρώτο αγώνα. Ο τρόπος παιχνιδιού της Ίντερ μας προκαλεί προβλήματα και δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε απάντηση. Βέβαια, το τελευταίο διάστημα μοχθούμε και με ομάδες λιγότερο δυνατές από την Ίντερ», είχε πει αρχικά. «Η παρουσία μας στον ημιτελικό είναι κάτι σπουδαίο και αναπάντεχο. Φυσικά, όταν συναντάς την Ίντερ και χάνεις, το κάνει λιγότερο όμορφο. Όμως πρέπει να διατηρήσουμε καθαρό το μυαλό μας: ήρθαμε ως εδώ εντελώς απροσδόκητα. Η Μίλαν θα ήταν επιτυχημένη αν έφτανε απλά στους 8 του Τσάμπιονς λιγκ – αυτό είπαμε κι αυτό έγινε: δεν είμαστε φτιαγμένοι για να ανταγωνιστούμε σε δύο διοργανώσεις. Το είπαμε στον Τύπο και στους ιδιοκτήτες, το γνωρίζουν. (…) Αν πάμε και του χρόνου στο Τσάμπιονς λιγκ θα είναι μια σπουδαία σεζόν η εφετινή, αλλά όχι συγκρίσεις με την Ιντερ σας παρακαλώ» είχε τονίσει. Και είχε κλείσει λέγοντας πως «το ότι επιστρέψαμε σε αυτό το επίπεδο είναι μια επιτυχία, αγωνιστική όπως επίσης και οικονομική και γι' αυτό πρέπει να επενδύσουμε για να παραμείνουμε ψηλά» κατέληξε. Και απολύθηκε δυο μήνες αργότερα για όσα είπε.

Οπαδός του εαυτού του

Θυμάμαι πως όταν τα είχε πει αυτά ο Μαλντίνι είχα διαβάσει και στην Ελλάδα επαινετικά σχόλια για το θάρρος του: σε άλλες χώρες, στην Γαλλία και στην Ισπανία πχ, είχαν χρησιμοποιηθεί οι δηλώσεις αυτές ως παράδειγμα για το πώς πρέπει να μιλάει ένας τεχνικός διευθυντής και πως μια εταιρία πρέπει να αντιδρά με σεβασμό στα λεγόμενά του που αποτελούν και ένα είδος απολογισμού και προγραμματικών δηλώσεων ταυτόχρονα. Σήμερα όσοι τότε εκθείασαν την ειλικρίνεια του Μαλντίνι, καυτηριάζουν την απόφαση απόλυσής του χωρίς ωστόσο να υπογραμμίζουν κάτι απλό: πως το ποδόσφαιρο δεν είναι μια απλή επιχείρηση όπου ο ρεαλισμός είναι ο μόνος τρόπος λήψης αποφάσεων. Στο ποδόσφαιρο παίζουν ακόμα ρόλο οι συναισθηματικές αντιδράσεις, τα νεύρα, οι ανθρώπινες εκρήξεις. Ο γίγαντας Πάολο διεκδικούσε το δικαίωμα να είναι κριτής της εταιρίας που δούλευε ενώ οι ιδιοκτήτες των ομάδων θέλουν πρώτα από όλα ανθρώπους που να μην λένε αλήθειες δημόσια. Παραδόξως είναι μέρος της δουλειάς των στελεχών και η σιωπή. Ειδικά τις στιγμές που η αποτυχία κάνει την απογοήτευση ανυπόφορη και μεγαλώνει την πίκρα. Ακούγεται κυνικό, αλλά μιλάμε για ποδοσφαιρικές εταιρίες. Όχι για κόμματα που ψηφίζονται και οφείλουν τα στελέχη  τους στο όνομα των ψηφοφόρων τους να κάνουν και δημόσιους απολογισμούς.

Ο Μαλντίνι είναι τρομερή περίπτωση. Όταν έπαιζε ποδόσφαιρο ο κόσμος θάυμαζε την διάθεσή του να συνεχίζει να αγωνίζεται και να μη σταματά παρόλο που είχε περάσει τα 40! Οι οπαδοί της Μίλαν έβγαλαν πανό στο σαν Σίρο τα οποία έγραφαν «σταμάτα επιτέλους»! Σήμερα οι ουδέτεροι θαυμάζουν το θάρρος του και του είναι αλληλέγγυοι για την απόφαση ενώ οι οπαδοί της Μίλαν αναρωτιούνται γιατί δεν πήρε τον Ντι Μπάλα. Ο άνθρωπος που τον απέλυσε, ο Τζέρι Καρντινάλε, πιστεύω πως σήμερα είναι οπαδός της Μίλαν. Για τον ωραίο Πάολο, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, δεν έχω την ίδια γνώμη. Μολονότι ως ποδοσφαιράνθρωπο τον εκτιμώ απεριόριστα πιστεύω πως ο Μαλντίνι, είναι οπαδός του Μαλντίνι και μόνο. Κι αυτό ισχύει και γενικότερα. Αφορά αθλητες, προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφους κτλ. Δεν το βρίσκω κακό. Αλλά έχει και κόστος.