Η UEFA αποφάσισε να παραχωρήσει στη βιτρίνα της έναρξης των διοργανώσεων της αποκλειστικά στο Τσάμπιονς λιγκ: θα δούμε παιχνίδια του Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη. Είναι λογικό διότι αυτή η διοργάνωση δε συγκρίνεται με καμία από τις υπόλοιπες. Το πανηγύρι ξεκινά απόψε με καλύτερα ματς τα Γιουβέντους – Ντόρτμουντ, Ρεάλ Μαδρίτης – Μαρσέιγ και Ατλέτικο Μπιλμπάο - Αρσεναλ.

Πέρσι χάρη στο νέο format ήταν σαν να έγινε ένα είδος επανασύσταση της διοργάνωσης. Φέτος το μεγάλο ερωτηματικό είναι αν όσα φαβορί πέρσι πέταξαν του κόσμου τους βαθμούς στην League Phase έχουν πάρει το μάθημα τους από τα περσινά παθήματα τους.  

Ο περσινός καταποντισμός των φαβορί

Στην περσινή League phase  του Τσάμπιονς λιγκ είχαμε αποτέλεσμα που είναι αντικειμενικά δύσκολο να επαναληφθούν. Η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μάντσεστερ Σίτι, που πριν το ξεκίνημα της διοργάνωσης έμοιαζαν να είναι για μια ακόμα χρονιά τα μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση της, βρέθηκαν αντιμέτωπες στο δεύτερο γύρο δηλαδή στη φάση των πλέι οφ γιατί στην League Phase τερμάτισαν η Bασίλισσα 11η και η ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα 22η. Η Παρί Σεν Ζερμέν, που στο τέλος κατέκτησε το τρόπαιο, όταν βρέθηκε να χάνει 0-2 στην έδρα της από την Μάντσεστερ Σίτι την προτελευταία αγωνιστική της πρώτης φάσης ήταν εκτός διοργάνωσης: η ανατροπή που έκανε εκείνο το βράδυ ήταν ανακουφιστική - αργότερα αποδείχτηκε ότι ήταν το αποτέλεσμα που άλλαξε την σεζόν της. Πέρσι βρέθηκαν στην πρώτη οκτάδα και απέφυγαν τα πλέι οφ ομάδες όπως η Λιλ, η Μπάγερ Λεβερκούζεν και η Αστον Βίλα! Αποκλείστηκαν από την συνέχεια, όχι μόνο πρωτάρες στο Τσάμπιονς λινγκ εκπρόσωποι μεγάλων πρωταθλημάτων όπως η Μπολόνια και η Ζιρόνα, αλλά και η Σαχτάρ, η Στουτγάρδη, η Λειψία και η Σάλτσμπουργκ που στην Ευρώπη έχουν κάνει κατά καιρούς αξιοπρόσεκτες πορείες και που όταν υπήρχε το παλιό σύστημα των ομίλων είναι αμφίβολο αν είχαν ποτέ τους αποκλειστεί στον πρώτο γύρο. Πέρυσι μια από τις κορυφαίες εκπλήξεις στην διοργάνωση ήταν φυσικά ο γρήγορος αποκλεισμούς της Λίβερπουλ που είχε τερματίσει πρώτη στην League Phase με 7 νίκες και 1 αδιάφορη ήττα.

Η διαφορά με τα προηγούμενα

Όλα αυτά δείχνουν μόνο ένα πράγμα: ότι οι πιο πολλές ομάδες δεν είχαν καταλάβει την διαφορά της περσινής διοργάνωσης από τις προηγούμενες που είχαν συνηθίσει - εκείνες με τη φάση των ομίλων των τεσσάρων ομάδων. Στην παλιά φάση των ομίλων μία ομάδα από αυτές που συνήθως τοποθετούνταν επικεφαλής για να αποκλειστεί από την συνέχεια έπρεπε να κάνει του κόσμου τα λάθη. Ήταν σχεδόν αδύνατον να αποκλειστείς με εννέα βαθμούς κι αν ήσουν επικεφαλής του ομίλου αρκούσε να κερδίσεις δύο φορές τον τέταρτο κι ένα από τα δύο άλλα ματς εντός ή εκτός έδρας για να τα καταφέρεις να προκριθείς. Το χειρότερο σε εκείνο το παλιό σύστημα, που όλοι μας είχαμε συνηθίσει, ήταν ότι προέκυπταν όμιλοι με τρεις δυνατές ομάδες, που ήταν αδύνατο να προκριθούν και οι τρεις, και όμιλοι με επικεφαλής που έπαιρναν προκρίσεις σχεδόν άνευ αντιπάλου: η διαφορά στην δυσκολία ήταν τεράστια. Μια ομάδα που στους ομίλους ανήκε στο γκρουπ των αδυνάτων – το τέταρτο – ήταν πολύ δύσκολο να προκριθεί: πέρσι συνέχισαν μετά την League Phase τέσσερις από το τέταρτο γκρουπ!

Και στο τωρινό σύστημα μπορεί μία ομάδα να βρει ένα δύσκολο μονοπάτι δηλαδή έξι ή και εφτά ακόμα δύσκολες ομάδες ως αντιπάλους: συνέβη πέρσι με την Παρί. Αλλά σε γενικές γραμμές η δυσκολία είναι κοινή. Φάνηκε μάλιστα πέρσι πως όποιος περνάει εύκολα γίνεται μαλθακός και αυτό μπορεί να το πληρώσει (συνέβη με την Λίβερπουλ) και όποιος δυσκολεύεται σκληραίνει: η Παρί, που είχε την πιο δύσκολη οκτάδα αντιπάλων, απέκτησε τσαγανό και προσωπικότητα και στο τέλος πήρε την κούπα. Πήρε βέβαια και τον Κβαρασκέλια τις μεταγραφές του Γενάρη.

Οι ομάδες στην pole position

Από την άλλη ακόμα κι αν το Format αλλάζει τα φαβορί στην διοργάνωση είναι πάντοτε τα ίδια. Φέτος αν έβαζα τις ομάδες σε μία σειρά θα έβαζα στην pοle position την Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα - την πρώτη γιατί είναι παραδοσιακά φαβορί σε όποια διοργάνωση παίρνει μέρος και την δεύτερη γιατί από πέρσι είναι και θεαματική και αποτελεσματική κι όταν αυτό της συμβαίνει ιστορικά κάνει υπερβάσεις. Πίσω τους ακριβώς θα έβαζα την Λίβερπουλ, γιατί πιστεύω ότι ο κόουτς Σλοτ έχει μια καλύτερη γνώση της διαδικασίας και γιατί οι μεταγραφές της την δυνάμωσαν και κοντά της την Παρί που είναι άξια σεβασμού αν και θεωρώ απίθανο να κερδίσει δεύτερη φορά στη σειρά το τρόπαιο. Πίσω τους ακριβώς θα τοποθετούσα την Άρσεναλ και την Μάντσεστερ Σίτυ την πρώτη γιατί μου φαίνεται πολύ πιο δυνατή από πέρσι και την δεύτερη γιατί θέλει να αποδείξει πως έχει να δώσει πολλά. Στην πλάτη των δυο θα έβαζα την Τσέλσι που έχει κερδίσει το UEFA Conference League πέρυσι αλλά και το Παγκόσμιο Κύπελλο των συλλόγων που χάρης στα χρήματα που κέρδιζε ο τελικός του νικητής το ήθελαν όλοι και μαζί της θα τοποθετούσα την Μπάγερν Μονάχου που είναι πάντα δυνατή στην πρώτη φάση, αλλά όχι εξίσου δυνατή στα νοκ άουτ. Κάπου κοντά τους  θα έβαζα την Τότεναμ που κατέκτησε πέρσι το Europa league σπάζοντας μια κατάρα χρονών.

Οι υπόλοιπες μεγάλες ομάδες πιστεύω πως θα έχουν να επιδείξουν θριάμβους της μιας βραδιάς αλλά δεν μου μοιάζουν ικανές να πάνε μακριά. Η Ίντερ έκλεισε πέρσι έναν κύκλο και τον έκλεισε κάνοντας μια κάκιστη εμφάνιση στον τελικό της διοργάνωσης. Η Γιουβέντους θέλει να κερδίσει το ιταλικό πρωτάθλημα. Η πρωταθλήτρια Ιταλίας Νάπολι μου μοιάζει δύσκολο να φτάσει έστω στα προημιτελικά: το Τσάμπιονς λιγκ είναι μια διοργάνωση στην οποία σπανίως διακρίνονται ομάδες του Αντόνιο Κόντε. Οι γαλλικές, οι πορτογαλικές και οι ολλανδικές ομάδες θα είναι επικίνδυνες για ζημιές. Και όλοι οι άλλοι θα ζήσουν όνειρα και θα προσπαθήσουν να αποφύγουν εφιάλτες.

H μεγάλη ιστορία είναι πάντα αυτή που βασίζεται στην ερώτηση ποιος θα το κερδίσει. Αλλά ειδικά φέτος υπάρχουν ιστορίες μικρότερες που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Μπορεί η Παρί να το κάνει για δεύτερη σερί φορά; Θα επιστρέψει ο Πεπ Γκουαρντιόλα; Μπορεί ο ΕμΠαπέ να οδηγήσει την Ρεάλ στον θρίαμβο; Είναι ο Γιαμάλ έτοιμος για το μεγάλο πάρτι; Μπορεί να γίνει η μεγάλη ευρωπαίκή διοργάνωση κάτι σαν κύπελλο Αγγλίας; Υπάρχει κάπου ένα αουτσάιντερ; Υπομονή και θα τα δούμε όλα.  

Πόσοι βαθμοί χρειάζονται

Επειδή φέτος υπάρχει ο Ολυμπιακός μεταξύ των 36 η συζήτηση για το πόσοι βαθμοί χρειάζονται για να προκριθεί μια ομάδα στην επόμενη φάση έχει και ελληνικό ενδιαφέρον. Πέρσι χρειάστηκαν 11. Με τόσους κατάφεραν να περάσουν η Μάντσεστερ Σίτυ, η Μπριζ και η Σπόρτινγκ Λισσαβόνας και να αποκλειστεί η Ντινάμο Ζάγκρεπ στην διαφορά τερμάτων. Ωστόσο αυτό το όριο είναι αρκετά υψηλό: ο άνθρωπος πίσω από τις μεγάλες αλλαγές στην διοργάνωση, δηλαδή ο Τζόρτζιο Μαρκέτι, έχει πει ότι  σε όλες τις προσομοίωσης που έγιναν τα τελευταία χρόνια από την UEFA οι 9 βαθμοί αρκούσαν για να δώσουν πρόκριση αρκεί βέβαια μια ομάδα να μην κουβαλάει ένα βαρύ παθητικό γιατί τότε αυτό γίνεται πάρα πολύ δύσκολο. Ακούω διαφορά για ανάγκες του Ολυμπιακού στην άμυνα και πιστεύω κι εγώ πως αυτές οι παρατηρήσεις δεν είναι λάθος. Όμως αυτό που συνολικά χρειάζεται στο Τσάμπιονς λιγκ για να τα καταφέρεις είναι να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Ισχύει και για όσους θέλουν να το κερδίσουν για όσους θέλουν να διακριθούν. Ομάδες με πανάκριβα ρόστερ ιστορικά στην διοργάνωση απέτυχαν παταγωδώς και ομάδες εργατικές, σκληρές και καλά οργανωμένες έγραψαν σελίδες ιστορίας. Παίζοντας με πίστη, σοβαρότητα, και τόλμη – όλα αυτά δεν αγοράζονται…