Θυμάμαι όλους σχεδόν τους μεγάλους Έλληνες παίκτες του μπάσκετ από το 1979-80 και μετά. Είδα τον Ντέιβιντ Καλιγκάρη παίκτη - προπονητή στο Σπόρτινγκ, θυμάμαι τον Κουρτ Ράμπης, όταν τον βαφτίσαμε Κυριάκο Ραμπίδη, έχω ακόμα στα μάτια μου τον Γιατζόγλου, τον Καστρινάκη, τον Βασίλη τον Γκούμα, τον Πετρόπουλο, τον Κορωναίο. Xάρηκα τους πρωταθλητές Ευρώπης του ΄87 – μερικών έχω δει τα πρώτα τους ματς. Φυσικά χάρηκα την πρόοδο πολλών που ξεπέρασαν τον εαυτό τους και στεναχωρήθηκα με άλλους που ξόδεψαν το ταλέντο τους. Αλλά παίκτη σαν τον Γιώργο Πρίντεζη δεν έχω ξαναδεί. Ο τύπος είναι μια μοναδική περίπτωση.
Με σπάνιο χαρακτήρα
Οι μεγάλοι του ελληνικού μπάσκετ είχαν όλοι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό – όχι πάντα αγωνιστικό: πολλές φορές τους έκανε να ξεχωρίζουν ένα στοιχείο του χαρακτήρα τους. Ο Γκάλης ήταν σκόρερ, παντού και πάντα. Ο Γιαννάκης ήταν ηγετική μορφή από την πρώτη μέρα που πάτησε στο παρκέ. Ο Φασούλας είχε μια τρομερή εξέλιξη: όσο μεγάλωνε γινόταν και καλύτερος. Ο Φάνης έπαιζε σε όλες τις θέσεις: δεν ήταν κλισέ, ήταν αλήθεια. O Φραγκίσκος Αλβέρτης ήταν «δολοφόνος», τον Σιγάλα δεν τον φώναζαν τυχαία «Ράμπο». Ο Παπαλουκάς έπαιζε μπάσκετ που προηγήθηκε της εποχής του, για την δε τακτική σοφία του Νίκου Ζήση, κάποτε πρέπει να γυριστεί ντοκιμαντέρ. Ο Διαμαντίδης ήταν πολεμιστής απίστευτος: στρατηγός και στρατιώτης ταυτόχρονα. Ο Σπανούλης είναι πάντα ο παίκτης της τελευταίας στιγμής, ο άνθρωπος των μεγάλων αποφάσεων. Αλλά ο Γιώργος ο Πρίντεζης, που δύσκολα θα μπει στις πεντάδες των κορυφαίων όλων των εποχών είναι κάτι, ίσως, σπουδαιότερο από όλους: είναι το ίδιο το μπάσκετ.
Ενας ευλογημένος άνθρωπος
Κάθε φορά που βλέπω τον Πρίντεζη ν αγωνίζεται σκέφτομαι ότι έχει γεννηθεί για αυτό που κάνει και ως εκ τούτου είναι ένας ευλογημένος άνθρωπος. Ο Πρίντεζης δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο εκτός από μπασκετμπολίστας, χωρίς να είναι σούπερ αθλητής. Δεν είναι βιονικός π.χ και συχνά πονάει, αλλά σου δίνει την εντύπωση πως γεννήθηκε με μια μπάλα του μπάσκετ στο χέρι. Αυτό, όμως, που με αφήνει ακόμα άφωνο, μολονότι αισθάνομαι πως τον γνωρίζω τόσο καλά ώστε να ξέρω απέξω τις κινήσεις του, είναι η καταπληκτική προσέγγιση του ίδιου του σπορ που υπηρετεί. Ο Πρίντεζης δεν έχει τίποτα το υστερικό στο παιγνίδι του – ποτέ το μπάσκετ δεν μοιάζει να είναι για αυτόν κάτι πιο πολύ από αυτό που είναι πραγματικά, δηλαδή ένα σπορ θεαματικό, προορισμένο να παίζεται από έξυπνους ανθρώπους. Ο Πρίντεζης χορεύει με την μπάλα, παίζει καταπληκτικά με την πλάτη, βάζει πόντους κρίσιμους, δεν κρύβεται ποτέ από την ευθύνη, αλλά όλα αυτά τα κάνει χωρίς τίποτα το δραματικά υπερβολικά: τα κάνει γιατί τα χαίρεται. Κάθε παιγνίδι του Πρίντεζη, είτε καλό, είτε κακό, είναι το παιγνίδι ενός παιδιού που αγαπάει το σπορ: μοιάζει να το θεωρεί σχεδόν πάντα μια ευκαιρία για να χαρεί πρώτα από όλους ο ίδιος. Ο Πρίντεζης δεν μοιάζει ποτέ έτοιμος να πεθάνει γιατί χάθηκε ένα ματς. Δεν ενθουσιάζεται σχεδόν ποτέ για μια νίκη – ούτε και για την μεγαλύτερη. Δεν κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις. Δεν νοιώθει αναντικατάστατος αρχηγός – ενώ τέτοιος είναι. Στον δικό του κόσμο υπάρχει μόνο η πραγματική ουσία του μπάσκετ, η χαρά της δημιουργίας, η θέληση να συμμετέχεις πρώτα πρώτα σε κάτι ωραίο. Για τον Πρίντεζη το μπάσκετ δεν είναι πόλεμος, δεν είναι ποτέ λόγος για υπερβολές και δράματα, δεν είναι τίποτα πιο πολύ από από αυτό που πραγματικά είναι: ένα σπορ συνεργασιών που το απογειώνουν. Είναι μια ζωγραφιά με αρκετό ιδρώτα. Σε μια χώρα που κουβαλάει την υπερβολή στο γονιδιακό της DNA, ο Πρίντεζης είναι μια καταπληκτική εξαίρεση: υπάρχει για να μας θυμίζει ότι με τα σπορ πρέπει κανείς να χαίρεται – πρέπει να νοιώθει τυχερός που τα αγαπάει και τα παρακολουθεί.
Η επιτομή της καριέρας του
Το χθεσινό ματς του Ολυμπιακού με την Ρεάλ Μαδρίτης θα μπορούσε να είναι η επιτομή της καριέρας του Πρίντεζη. Ο Ολυμπιακός με αυτόν στο παρκέ είναι μια άλλη ομάδα και στην άμυνα, αλλά κυρίως στην επίθεση. Η εμφάνισή του δεν είναι η καλύτερη της καριέρας του, αλλά είναι μεστή και ουσιαστική. Μαζεύει ριμπάουντ, σκοράρει με τις υπέροχες περιστροφές του, δίνει με δικά του καλάθια στον Ολυμπιακό το δικαίωμα να χτίσει διαφορές που ο δαιμονισμένος Ντόνσιτς και ο ασταμάτητος Κάρολ γκρεμίζουν. Στη τελευταία φάση του ματς, από την πάσα του Σπανούλη έχει τη δυνατότητα να κρίνει το παιγνίδι, όπως συχνά έχει συμβεί. Οι διαβασμένοι Ισπανοί τον στέλνουν στη γραμμή των βολών κι αυτός, εξαιτίας της κόπωσης, ίσως και γιατί το φάουλ, που του έγινε, είναι λίγο σκληρό, αστοχεί στέλνοντας μοιραία το ματς στην παράταση. Κάποιος που πιστεύει πως κάθε ματς είναι το χρονικό ενός δράματος, μετά τις χαμένες βολές θα λύγιζε. Όμως ο Πρίντεζης, που λατρεύει να παίζει μπάσκετ, στην παράταση συνεχίζει να κάνει αυτό που γουστάρει: χωρίς να εκβιάζει απολύτως τίποτα θα βρει 7 πόντους απόλυτα δικούς του και θα καθαρίσει το ματς. Περιμένοντας απλά το επόμενο, που θα είναι κι αυτό μια ευκαιρία για να περάσει ωραία κι αυτός κι η ομάδα, ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι τελικά το τελικό αποτέλεσμα. Ο Πρίντεζης ζει ένα παιγνίδι. Όχι ένα δράμα. Κι όταν μερικές φορές φωνάζει το κάνει σαν το παιδάκι που τα χει με τον εαυτό του.
Ανεμελιά και γοητεία
Ο Πρίντεζης έχει όλη την ανεμελιά και όλη την γοητεία του μπάσκετ – για αυτό λέω πως ο ίδιος είναι το μπάσκετ. Ο Ντόνσιτς π.χ χθες έκανε ένα μεγαλειώδες ματς, αλλά στο τέλος εκβίαζε τις προσπάθειες προσπαθώντας να κερδίσει μόνος του. Ο Σπανούλης καταλάβαινες πως προσπαθούσε να κάνει πράγματα που για την ώρα ακόμα δεν μπορεί – αλλά αυτός είναι ο Σπανούλης και δεν θα είχε κάνει την καριέρα που έκανε, αν δεν επιχειρούσε κάθε φορά να ξεπεράσει τα όρια του. Ο Πρίντεζης είναι ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει συστάσεις στους δυο αυτούς υπέροχους παίκτες – ο μόνος που μπορεί να τους κοιτάξει στα μάτια για να διακρίνουν την χαρά, που νοιώθει όταν παίζει μπάσκετ. Αν ο Ντόνσιτς την βρει αυτή τη χαρά μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος γκαρντ όλων των εποχών. Αν ο Σπανούλης πίεζε λιγότερο τον εαυτό του θα είχε λιγότερους τραυματισμούς, λιγότερο άγχος, λιγότερη πίεση. Ο Πρίντεζης δεν έχει τέτοια προβλήματα: είναι το μπάσκετ. Γεμάτος θεαματικά σκαμπανεβάσματα, γεμάτος όρεξη να καταπλήξει, γεμάτος ενέργεια και την ίδια στιγμή χαλαρός, μποέμ και cool, o Πρίντεζης μας θυμίζει την αληθινή ομορφιά του σπορ.
Είναι σαν να τον ακούω να το λέει «Παίρνω μια μπάλα σαν παιδί και την βάζω στο καλάθι με όσο πιο περίτεχνο τρόπο μπορώ. Κι αν αστοχήσω, πάω παρακάτω: την επόμενη φορά, θα τη βάλω στο καλάθι θεαματικότερα. Και κάποιος, συμπαίκτης ή ακόμα κι αντίπαλος, θα μου πει «είσαι ωραίος ρε Γιώργο…».
