Από τις 16 Ιουνίου του 2016 και σχεδόν κάθε μέρα σας περιμένει εδώ ένα τουλάχιστον κείμενο μου που συνήθως, αλλά όχι πάντα κι απαραίτητα, έχει να κάνει με τα αθλητικά μας, δηλαδή με ομάδες, με αθλητές και με σπορ που αγαπάμε. Μια φορά το χρόνο στο blog όμως δημοσιεύω κι ένα κείμενο γενεθλίων, όχι απολογιστικό γιατί οι απολογισμοί μου θυμίζουν λίγο νεκρολογίες, αλλά κάπως αυτοψυχαναλυτικό. Σας λέω σε αυτό γιατί το blog υπάρχει και τι κατά την γνώμη μου το περιμένει. Δεν το κάνω για να βρω συμπαράσταση, αλλά για λόγους εγωιστικούς. Μια μέρα το χρόνο, στα γενέθλια της σελίδας, είναι σαν να σας δίνω λογαριασμό. Γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

Όταν έφτιαξα το blog οι περισσότεροι του χώρου του δίνανε ζωή ένα – το πολύ δύο χρόνια, αλλά αυτό σας το έχω ξαναπεί. Μου έλεγαν ότι θα κουραστώ, ότι δεν θα βρω κοινό, ότι όσο κι αν επιμείνω το καραβάκι θα βουλιάξει γιατί στον ωκεανό του internet έχει χώρο μόνο για κρουαζιερόπλοια, φρεγάτες και αεροπλανοφόρα. Δεν είχαν άδικο απλά είμαι πιο ξεροκέφαλος από όσο νόμιζαν. Η ερώτηση κάθε χρόνο στα γενέθλια ωστόσο παραμένει υπαρξιακή. Πόσο ακόμα το blog θα αντέξει;

Επαγγελματική και προσωπική έκφραση

Όταν ξεκίνησε το ταξίδι θυμάμαι πως αυτό που διεκδικούσα ήταν ένας χώρος προσωπικής και όχι επαγγελματικής έκφρασης: η επαγγελματική έκφραση όχι μόνο δεν μου έλειψε ποτέ, αλλά είναι και υπερβολικά μεγάλη για να την αντέξει φυσιολογικός άνθρωπος. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια αρθρογραφώ σε δυο εφημερίδες, κάνω ραδιόφωνο και τηλεόραση - καμιά φορά κι εγώ αναρωτιέμαι πως τα προλαβαίνω όλα.

Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στην επαγγελματική και στην προσωπική έκφραση. Στην δουλειά αισθάνομαι πως εξυπηρετώ μια γενικότερη ανάγκη των Μέσων στα οποία δουλεύω: βοηθάω με τον τρόπο μου στο να έχουν αυτά τα κοινό τους, γιατί στο μεγάλο κοινό απευθύνονται. Εδώ το πράγμα ήταν εξ αρχής αλλιώς: το μόνο που ήθελα ήταν να μαζέψω τους φίλους μου γιατί ξέρω ότι είναι κάμποσοι. Δεν ήθελα να κάνω «δημοσιογραφία»: η δημοσιογραφία (ακόμα και η παρεξηγημένη αθλητικογραφία) είναι δουλειά με κανόνες. Εδώ ήθελα ο μόνος κανόνας να είναι το κέφι μου.

Τα κατάφερα; Δεν ξέρω - να σας πω την αλήθεια. Είμαι μάλλον πολύ επαγγελματίας για να κάνω κάτι πολύ προσωπικό. Δεν πιστεύω επίσης πως κάλυψα καμία απολύτως ανάγκη πέρα από την δική μου. Ποια ήταν η δική μου ανάγκη;  Να έχω ένα χώρο στον οποίο να λειτουργώ καμιά φορά εκτός επικαιρότητας. Χωρίς δηλαδή να σκέφτομαι τι απασχολεί το κοινό, όπως μου συμβαίνει όταν δουλεύω για τα ΜΜΕ που με πληρώνουν.

Οσο ακόμα υπάρχει

Αν δεν τα κατάφερα όσο καλά ήθελα είναι γιατί σε αυτό το χώρο συμβαίνει και με τους επαγγελματίες γραφιάδες ό,τι περίπου συμβαίνει και με τους τραγουδιστές, τους συνθέτες, ίσως και με τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς: το κοινό, εννοώ το μεγάλο κοινό, σε ανακαλύπτει και εισβάλει. Κι όταν εισβάλει κατά κάποιο τρόπο καθορίζει και τις κινήσεις σου καθώς θέλει αρκετή δύναμη για να το αφήσεις κατά μέρους και να παριστάνεις πως δεν υπάρχει. Οι πιο τρελοί, στους οποίους δικαιωματικά νομίζω πως έχω θέση, χωρίς να το αγνοούν το μεγάλο κοινό δεν βάζουν και σκοπό της ύπαρξής τους την κολακεία του: σε αυτό το blog έχει αντισταθεί ίσως και πιο πολύ από μένα. Με τον καιρό οι πιο φανατικοί του αναγνώστες έγιναν όσοι δεν έχουν την βεβαιότητα για το τι ακριβώς θα διαβάσουν εδώ– κι αυτό, μεταξύ μας, είναι ο τελευταίος λόγος που το blog ακόμα υπάρχει. Αν φτάσει στο σημείο να γίνει απολύτως προβλέψιμο θα κλείσει. Κι ο δημιουργός του θα συνταξιοδοτηθεί έχοντας ολοκληρώσει όσα είχε να πει: δεν είναι μακριά η μέρα.

Ασθένειες που προσπαθώ να γλυτώσω

Αυτό το πράγμα που λέγεται ελληνικό Ιντερνετ έχει περάσει διάφορες ασθένειες που χάρη στο blog προσπάθησα να γλυτώσω. Κάποτε τις ιστοσελίδες τις ενδιέφεραν αποκλειστικά τα κλικ για τα οποία πουλούσαν την ψυχή τους στο διάβολο - βέβαια υπήρχαν πάντα κι αυτά που δημιουργήθηκαν απλά για να εξυπηρετήσουν διάφορες σταυροφορίες πολιτικές, επιχειρηματικές, κομματικές κτλ. Και σήμερα κλικ ψάχνουν όλοι όσοι ζουν από την διαφήμιση: η διαφορά είναι πλέον στο πως τα ψάχνουν. Είναι εντυπωσιακό αλλά όλοι έχουν καταλήξει πως το αύριο του διαδικτύου (δηλαδή της ενημέρωσης) είναι μια σειρά από βιντεάκια στο Τικ Τοκ ή όπου αλλού, στα οποία θα λέμε όλοι την αποψάρα μας όπως όταν λέγαμε ποιήματα στο δημοτικό στις εθνικές γιορτές. Εχω απεριόριστο σεβασμό σε όσους κάνουν μετρήσεις: σε μια εποχή που ο καθένας λέει μια γνώμη και πιστεύει πως αυτή θα βρει πιστούς και ακόλουθους οι άνθρωποι που ασχολούνται με αριθμούς λένε πράγματα που βασίζονται σε πραγματικά στοιχεία – μας αρέσουν, δεν μας αρέσουν. Τα στοιχεία λένε πως οδηγούμαστε σε ένα αύριο που κανείς δεν θα διαβάζει – ίσως μάλιστα και να μην ακούει καν. Τι θα κάνει; Θα σκρολάρει με ταχύτητες μεγαλύτερες από αυτές που κάποτε έκανε ζάπινγκ πχ. Σε μια τέτοια εποχή ένα blog σαν αυτό μοιάζει ήδη εκτός εποχής κι ας μην είναι καν δέκα χρονών. Αλλά ίσως η εκτός εποχής πραγματικότητα στην οποία ζει και κινείται να είναι και ο λόγος της ύπαρξής του: εξ αρχής έγινε για να πορευτεί μακριά από το μεγάλο κοινό, σαν τον τραγουδιστή του δρόμου. Θα ζήσει με φραγκοδίφραγκα τραγουδώντας παράφωνα. Αλλά όσο ο δημιουργός του διασκεδάζει με την παραφωνία του θα έχει την πλάκα του. Κι αν τον βρίζουν, τον απειλούν, τον κοροϊδεύουν μην ανησυχείτε: δεν καταλαβαίνει τίποτα. Είναι αρκετά μεγάλος κι έμπειρος για να καταλαβαίνει πια ότι οι άνθρωποι είναι οι εμμονές τους. Κι αρκετά μικρός κι άμυαλος ώστε να διασκεδάζει με την παράνοια που κυκλοφορεί εκεί έξω.  

Ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος

Τον τελευταίο χρόνο γύρισα στο Gazzeta.gr κι ο λόγος ήταν ότι κομμάτι τους χρώσταγα αυτή την επιστροφή: ήμουν εκεί, έφυγα, αρνήθηκα μια φορά να επιστρέψω, οι άνθρωποι (φίλοι παλιοί οι πιο πολλοί) επέμεναν. Γράφω κι εκεί τρεις φορές την εβδομάδα όπως εξακολουθώ να γράφω και στις εφημερίδες που δουλεύω: στην αναβαθμισμένη διαδικτυακή έκδοση των Νέων (nea.gr) με βρίσκεται κι εκεί σχεδόν καθημερινά. Αλλά ό,τι κρίνω πως θα μπορούσε να μπει και στο blog μπαίνει και στο blog – λίγο αργότερα βέβαια ώστε ως κείμενο να έχει κάνει τον κύκλο του στο μέσο για το οποίο έχει γραφτεί.

Ναι, η διαφορά τον τελευταίο χρόνο είναι ότι το blog το χω κάνει λίγο βιτρίνα της δουλειάς – πάλι βέβαια αυτό δεν είναι δουλειά αυτή καθ‘ αυτή, πράγμα που προσπαθώ να αποφύγω. Κατά τα άλλα παραμένει το ίδιο καραβάκι που ξεκίνησε το ταξίδι του με μοναδικό στόχο να μην βουλιάξει. Αν για να μην βουλιάξει θα χρειαστεί να κάνω και βίντεο στο τικ τοκ θα τα κάνω κι αυτά, αλλά το μόνο 100% δικό μου καταφύγιο είναι ετούτο εδώ το blog που διαβάζετε και για αυτό δουλεύω χωρίς σε αυτό να δουλεύω. Συμπληρώθηκαν εννέα χρόνια, γίναμε ξαφνικά εδώ πάρα πολλοί, αλλά επειδή δεν χωράμε όλοι είναι παρήγορο πως κατά καιρούς κάποιοι φεύγουν και μας αφήνουν μεταξύ μας να συμφωνούμε, να διαφωνούμε αλλά κυρίως να καταλαβαινόμαστε.
Κατά τα άλλα του Θεού η χάρη ας μας φυλάει από τα σουξέ. Χρόνια πολλά δεν λέω: λίγα ακόμα θα είναι. Αλλά θα περάσουμε καλά…