Βάζω στοίχημα ότι εντός ολίγου όλα τα μεγάλα αθλητικά site της χώρας μας θα πανηγυρίζουν για τα ρεκόρ επισκεψιμότητας που έκαναν χθες, τελευταία μέρα των μεταγραφών. Χιλιάδες άνθρωποι έμπαιναν διαρκώς για να δουν από το πρωί πως θα τελειώσει το μεταγραφικό πανηγύρι, αφού οι τέσσερις μεγάλες ελληνικές ομάδες (και όχι μόνο…) είχαν μεταγραφικές εκκρεμότητες: λογικό. Το ίδιο βράδυ η Εθνική μας έπαιξε στο Καραϊσκάκη με την Εσθονία κι έφερε, μεταξύ συγγενών και φίλων, ισοπαλία με 0-0. Η Εθνική μας προερχόταν από δυο καλές ισοπαλίες, με το Βέλγιο και την Βοσνία εκτός έδρας, αλλά ήταν και πάλι μόνη κι έρημη, μια ομάδα για την οποία δεν ενδιαφέρεται κανένας. Πριν λίγο καιρό, είχε γραφτεί ότι η νέα διοίκηση της ΕΠΟ πρέπει να πάρει την Εθνική από το Καραϊσκάκη και να την πάει στο ΟΑΚΑ, γιατί στο Καραϊσκάκη κάποιοι ξεφωνίζουν τους δημοσιογράφους και τους παράγοντες. Φανταστείτε την Εθνική στο ΟΑΚΑ με τους συνηθισμένους έξι – εφτά χιλιάδες που πάμε και βλέπουμε τα παιγνίδια της: θα πίστευε όλη η ανθρωπότητα βλέποντας τα χάι λάιτς ότι η ομάδα μας για κάποιο μυστήριο λόγο είναι ισοβίως καταδικασμένη να παίζει κεκλεισμένων των θυρών.
Από χθες οι ελπίδες της ομάδας να πάει στο μουντιάλ μειώθηκαν πολύ: μόνο η νίκη κόντρα στο Βέλγιο θα της επιτρέψει να κρατήσει τη δεύτερη θέση χωρίς να περιμένει κι άλλα στραβοπατήματα των Βόσνιων, αλλά και των Κύπριων που είναι κι αυτοί μέσα στο παιγνίδι. Αλλά αναρωτιέμαι αν μια ομάδα που δεν ενδιαφέρει σχεδόν κανένα αξίζει να πάει στα τελικά ενός παγκοσμίου κυπέλλου για τρίτη συνεχόμενη φορά.
Η καθοριστική παρουσία του Μήτρογλου
Δεν πέταξε τους βαθμούς η Εθνική μας βέβαια γιατί δεν είχε σοβαρή υποστήριξη από τον κόσμο: συνηθισμένοι είναι οι παίκτες να παίζουν μόνοι τους – απλά χωρίς υποστήριξη όλα είναι πιο δύσκολα. Ο λόγος που χάθηκαν οι βαθμοί ήταν κυρίως η απουσία του Κώστα Μήτρογλου, που εδώ και μια τετραετία δεν είναι απλά ο πιο σημαντικός παίκτης της Εθνικής, αλλά και ο μόνος αναντικατάστατος. Είναι καλά ο Μήτρογλου; Καθαρίζει για τον Σάντος και πάει η Εθνική στο μουντιάλ της Βραζιλίας αποκλείοντας τους Ρουμάνους. Δεν είναι καλά ο Μήτρογλου στη Βραζιλία; Χάνεται κόντρα στην Κόστα Ρίκα η πιο μεγάλη ευκαιρία της ομάδας για να γράψει ιστορία σε μουντιάλ. Πονάει ο Μήτρογλου στην επόμενη διοργάνωση; Καταστρέφονται ο Ρανιέρι και ο Μαρκαριάν – για αυτό βέβαια βοήθησαν και κάποιοι άλλοι, θα τα πούμε προσεχώς. Επανακάμπτει ο Μήτρογλου στην Μπενφίκα; Βελτιώνεται η Εθνική και πιστώνεται την πρόοδο ο Σκίμπε. Λείπει κόντρα στην Εσθονία; Δεν γίνεται στην επίθεση καλά καλά ούτε φάση. Όλα είναι ο Μήτρογλου: είναι δυστυχώς απλό. Και δεν είναι καν παράξενο: τις ομάδες τις κάνουν καλύτερες οι καλοί ποδοσφαιριστές όχι τα σχεδιάκια στον πίνακα.
Καριέρα χωρίς να αγωνίζονται
Γιατί η Εθνική ομάδα έχει φτάσει να είναι τόσο καθοριστικά εξαρτημένη από ένα και μόνο ποδοσφαιριστή; Γιατί οι υπόλοιποι φορ κάνουν καριέρα, χωρίς να αγωνίζονται: οι πιο πολλοί, όπου βρίσκονται, απλά συμπληρώνουν τον πάγκο. Ο Βέλλιος, που είναι ένας καλός ποδοσφαιριστής, εξαιρουμένης της χρονιάς που έκανε όταν γύρισε στον Ηρακλή, όπου βρέθηκε να αγωνίζεται είναι μονίμως αναπληρωματικός. Ο Διαμαντάκος φέτος δεν έχει παίξει ματς ως βασικός. Ο κάποτε σκόρερ Κλάους Αθανασιάδης δεν θυμάται κανένας που παίζει. Στον Μανιά (κακώς) δεν υπάρχει εμπιστοσύνη κι ο Καρέλης (που φορ δεν είναι…) είναι δυστυχώς τραυματίας. Η ιστορία των Ελλήνων φορ είναι η επιτομή της ιστορίας του Ελληνα ποδοσφαιριστή του καιρού μας. Λαχταρά να φύγει νέος για το εξωτερικό για να πάρει ένα καλό συμβόλαιο και ας μην παίζει…
Το χειρότερο είναι ότι τα καλά τελευταία ματς του Μήτρογλου στην Εθνική βραχυκύκλωσαν και τον Σκίμπε, που από ένα σημείο και μετά ασχολείται μόνο με την οργάνωση της ομάδας στα μετόπισθεν: καλή είναι αυτή η οργάνωση, όταν παίζεις εκτός έδρας με την Βοσνία και το Βέλγιο, αλλά κόντρα στην Εσθονία χρειαζόταν φανερά μια άλλη ομάδα. Ο Ρέτσος και ο Τζαβέλας ως ακραία μπακ δεν υπήρξαν ποτέ διεισδυτικοί παίκτες – ο Σταφυλίδης κι ο φορμαρισμένος Μπακάκης θα ήταν πιο χρήσιμοι. Ο Τζιόλης κι ο Ζέκα, στο συγκεκριμένο ματς δεν χρειάζονταν και οι δυο – ο Ανδρούτσος, που μπορεί να συνεργαστεί με τον Φορτούνη θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος: τουλάχιστον αυτός έχει παίξει και λίγο – ο Μπακασέτας που κλήθηκε είχε να πατήσει χορτάρι από τον Απρίλιο! Πήγε στράφι η όρεξη του Δώνη, που ήταν, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ο μόνος από τους επιθετικούς που έτρεξε. Αν εξαιρέσεις κανείς τα αμέτρητα γεμίσματα του τέλους που έγιναν γιατί είχαν κατέβει τα σέντερ μπακ, η Εθνική μας έπαιξε στην επίθεση με τρεις, άντε με τέσσερις παίκτες: έτσι, αν δεν σου τύχει καμιά στημένη φάση, είναι σχεδόν αδύνατο να σκοράρεις. Ο Γερμανός παρουσίασε μια ομάδα που στόχος της ήταν να μην δεχτεί γκολ – δεν δέχτηκε. Αλλά αυτό δεν αρκεί.
Καθισμένος σε μια καρέκλα
Ευτυχώς η ομάδα έχει μπροστά της το ματς με το πανίσχυρο Βέλγιο – το λέω σοβαρά. Το Βέλγιο που έχει εξασφαλίσει την πρώτη θέση είναι ομάδα που φοβίζει: η ισοπαλία που η Εθνική μας πήρε στις Βρυξέλλες είναι ένα σπουδαίο αποτέλεσμα, που όμως έχει υποψιάσει τους Βέλγους για το πόσο μπορεί να μπλέξουν αν δεν προσέξουν. Οι Βέλγοι έκαναν μια προπόνηση κόντρα στο Γιβραλτάρ κι έρχονται εδώ για να τελειώνουν με την πρωτιά – όχι ότι μπορεί να τους την στερήσει κανείς. Ελπίζω πραγματικά ο κόσμος να υποστηρίξει αυτή τη φορά σοβαρά την ομάδα για να μην της δώσει με την αδιαφορία του το άλλοθι της αποτυχίας.
Υποτίθεται ότι απέναντι σε τέτοιες ομάδες, όπως το Βέλγιο, που παίρνουν την πρωτοβουλία και μας αφήνουν αντεπιθέσεις, είμαστε καλοί: να το δω για να το πιστέψω διότι δεν κρύβω τις αμφιβολίες μου. Αν η ομάδα κάνει αποτέλεσμα αξίζει να πάει στην Ρωσία το επόμενο καλοκαίρι γιατί σε τέσσερα ματς με Βέλγους και Βόσνιους δεν έχασε κανένα. Αν δεν κάνει, δεν μπορείς να πεις ότι το δικαιούται γιατί στα αντίστοιχα τέσσερα ματς δεν κέρδισε κανένα. Αν χάσει από το Βέλγιο, δεν θα κερδίσει ούτε στην Κύπρο. Η Κύπρος έχει μια ομάδα γεμάτη νιάτα και υγεία – δεν είναι παίξε γέλασε. Λένε ότι κόντρα στο Βέλγιο γυρνάει ο Μήτρογλου – κανείς δεν ξέρει σε τι κατάσταση, αφού πάντα μετά από τραυματισμούς ζορίζεται. Εγώ θα τον έβαζα και χθες: καθισμένος σε μια καρέκλα είναι πιο επικίνδυνος από όσους έπαιξαν.
