Στη βραδιά της φιέστας του Ολυμπιακού, που συνέπεσε με την προ τελευταία αγωνιστική των play off, προέκυψε κάτι συμβολικό: κέρδισε μόνο ο πρωταθλητής (τον ΠΑΟΚ με 1-0) και κανείς άλλος – τα δυο άλλα παιγνίδια (Αρης –ΠΑΟ και Αστέρας – ΑΕΚ) τελείωσαν ισόπαλα. Σαν κάποιος παιγνιδιάρης Θεός του ελληνικού ποδοσφαίρου να ήθελε να υπενθυμίσει σε όλους πως στην εφετινή σεζόν ο μόνος που κέρδισε είναι ο Ολυμπιακός και κανείς άλλος και να σκηνοθέτησε ακόμα και τον επίλογο για να αναγκάσει τους ανταγωνιστές του πρωταθλητή να τον χειροκροτήσουν. Λένε ότι κάθε πρωτάθλημα είναι εξίσου σημαντικό ακόμα και για τον Ολυμπιακό που έχει αναγάγει την κατάκτηση του τίτλου σε ωραία συνήθεια, αν όχι και ρουτίνα. Αλλά το 46ο πρωτάθλημα που κέρδισε φέτος ο Ολυμπιακός μοιάζει να είναι πιο σημαντικό για τους ανταγωνιστές του. Διότι, αν έχουν μυαλό, θα αναλύσουν το τι έκανε για να το κατακτήσει και θα κοπιάρουν πολλά. Αυτό που παρακολουθούν είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση. Και το ξέρουν κυρίως οι οπαδοί τους. Οσοι τουλάχιστον δεν κουβαλάνε καμένα μυαλά στο κεφάλι τους.
Πέρυσι και φέτος
Πέρυσι ο Ολυμπιακός κατακτώντας το πρωτάθλημα διέλυσε μια ολόκληρη θεωρία επιμελώς πλασαρισμένη που ήθελε τις κατακτήσεις των τίτλων του αποτέλεσμα παρασκηνιακής δύναμης, επιρροής στη διοίκηση της ομοσπονδίας, ελέγχου της διαιτησίας κτλ. Ο Ολυμπιακός απέδειξε ότι μπορεί να τα καταφέρει μια χαρά και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αν απλά επικεντρωθεί στο ποδόσφαιρο. Οταν έκανε και επιθετικές καταγγελίες, αναγκάζοντας πολύ κόσμο να τρέχει και μην φτάνει, έδειξε κι ότι δεν χρειάζεται να ελέγχεις τίποτα για να τρομάζεις τον ανταγωνισμό: αρκεί να είσαι πραγματικά μεγάλη ομάδα. Φέτος έχοντας ήδη τον πήχη πολύ ψηλά έκανε ακόμα ωραιότερα πράγματα: πήρε το πρωτάθλημα κάνοντας την μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών των ανταγωνιστών του να παραδεχτούν την απόλυτη ανωτερότητα του. Να τον βλέπουν ως παράδειγμα ομάδας (για την σοβαρότητα του και την νοοτροπία του), και ως παράδειγμα ποδοσφαιρικής εταιρίας (για την οργάνωση και την λειτουργία του).
Πως χτίστηκε η διαφορά
Οποιος δεν είναι τυφλωμένος από αγιάτρευτο οπαδισμό είδε φέτος την τεράστια διαφορά του Ολυμπιακού από τους ανταγωνιστές του σε όλα τα επίπεδα. Όχι τυχαία μέσα στη σεζόν υπήρξε και το τέλος του κύκλου των κατηγοριών της ομάδας για δήθεν ελέγχους, παράνομη παρασκηνιακή δράση κτλ. Ο Ολυμπιακός αθωώθηκε πανηγυρικά από μια σειρά από κατηγορίες που αποδείχτηκαν παραμύθια της Χαλιμάς και στα αθλητικά και στα πολιτικά δικαστήρια. Η ομάδα δεν φοβήθηκε λεπτό όλο αυτό τον καιρό των διώξεων ότι κάτι κακό μπορεί να της συμβεί, παρόλο που και χρήματα ξοδεύτηκαν σε μηχανισμούς προπαγάνδας και άνθρωποι από το πουθενά εμφανίστηκαν για να λειτουργήσουν ως δημόσιοι κατήγοροι. Η άμυνα του Ολυμπιακού σε μια οργανωμένη επίθεση, έγινε η βάση της αντεπίθεσής του κι αυτή ήρθε μέσα από τη σωστή λειτουργίας του και την προσαρμογή του σε νέα δεδομένα.
Ο Ολυμπιακός έκανε κάτι απλό: χωρίς να αμελήσει την επιθετική του άμυνα απέναντι σε κατηγορίες που αποδείχτηκαν αστείες, επικεντρώθηκε στο ποδόσφαιρο. Κι επειδή είναι μεγάλος οργανισμός αυτή η επιλογή του δημιούργησε τη σημερινή του διαφορά από τους υπόλοιπους. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης σταμάτησε να ασχολείται με ανθρώπους που είναι απολιθώματα μιας εποχής που τελείωσε.
Δουλεύοντας ως ποδοσφαιρική εταιρία ο Ολυμπιακός ανάγκασε τους οπαδούς των αντιπάλων του να συγκρίνουν τις δικές τους ομάδες με αυτόν και μόνο. Σαν να πρόκειται για ομάδα του εξωτερικού, που κάνει πράγματα που στην Ελλάδα αγνοούνται. Διότι όντως αγνοούνται.
Ξεπερασμένα εγχειρίδια και αγανάκτηση
Δείτε τι συμβαίνει σήμερα. Όλοι οι οπαδοί των ομάδων κατάλαβαν πώς να του βάλεις τρικλοποδιές του Ολυμπιακού για να τον γκρεμίσεις προσωρινά δεν λέει τίποτα. Για να τον προσπεράσεις πρέπει να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο ως ποδοσφαιρική εταιρία. Αλλά πώς να το κάνεις όταν δεν το ξέρεις ή όταν δεν το θες;
Τουλάχιστον προέκυψε η ωριμότητα μιας μεγάλης μερίδας οπαδών. Οσοι κορόιδευαν την πολιτική των ακριβών πωλήσεων έχουν καταλάβει ότι χωρίς αυτές υπάρχουν μόνο χρεοκοπίες και κλυδωνισμοί. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ ανησυχούν για το πώς η δική τους ομάδα μπορεί να διοικείται από το Ροστόφ. Καταλαβαίνουν ότι το εγχειρίδιο πρωταθλητισμού της εποχής του Σωκράτη Κόκκαλη είναι ξεπερασμένο. Ζητάνε να οργανωθεί η ομάδα και να μάθει να πουλάει ακριβότερα και αναρωτιούνται πως γίνεται ο ΠΑΟΚ ν αλλάζει τεχνικό διευθυντή κάθε χρόνο, ενώ ο Ολυμπιακός έχει τον Κριστιάν Καρεμπέ μια δεκαετία και τον Φρανσουά Μοντεστό μια τετραετία. Είδαν επίσης ότι δεν αρκεί να βρεις ένα προπονητή από την Πορτογαλία για να δεις στην ομάδα σου τη δουλειά του Μαρτίνς και κατάλαβαν ότι αν χάνεις ευκαιρίες στην Ευρώπη το πληρώνεις ακριβά.
Ακόμα πιο πολλή γκρίνια υπήρξε εξαιτίας των επιτυχιών του Ολυμπιακού στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟ. Στην ΑΕΚ συγκρίνουν την οργάνωση του Ολυμπιακού με αυτή της ομάδας τους και φωνάζουν με αγανάκτηση πως δεν γίνεται να διοικείς με μεθόδους της δεκαετίας του ‘ 90. Ζητάνε στην επόμενη μεταγραφική περίοδο, όχι μόνο επτά παίκτες «που να κάνουν τη διαφορά», αλλά κι ένα μοντέρνο προπονητή στον οποίο ο Μελισσανίδης να δώσει χρόνο και παίκτες για να χτίσει την ομάδα από την αρχή «όπως έκανε ο Μαρινάκης με τον Μαρτίνς». Επίσης συγκρίνουν την στασιμότητα κάποιων δικών τους παικτών με την πρόοδο των παικτών του Ολυμπιακού: αναρωτιούνται π.χ γιατί πρόκοψε ο Μασούρας αλλά όχι ο Αλμπάνης, γιατί ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας του Ολυμπιακού θα ήταν ο βασικός της ΑΕΚ, γιατί ο Ολυμπιακός βρήκε τρόπο να πάρει πολλά από τον ατίθασο Σεμέντο ενώ η ΑΕΚ έχασε με καυγάδες τον τρελό αλλά χρήσιμο Βράνιες. Ήταν εντυπωσιακό, αλλά μέσα στη χρονιά, όταν η ΑΕΚ έχασε με 1-5 από τον Ολυμπιακό, οι πιο πολλοί οπαδοί της το αντιμετώπισαν ως ένα λογικό αποτέλεσμα – κάτι σαν τις ήττες από τη Λέστερ, την Μπράγα, τη Ζόρια.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον ΠΑΟ. Η νίκη του επί του Ολυμπιακού άδειασε την ομάδα του Μπόλονι, τόσο πολύ ώστε ο ΠΑΟ ξανακέρδισε μετά από έξι ματς! Ο κόσμος του Παναθηναϊκού θέλει να δει την εταιρία οργανωμένη, όπως είναι ο Ολυμπιακός που κερδίζει χωρίς συμμαχίες κι επενδύσεις σε υπηρεσίες βλαχοπροέδρων. Στον Γιάννη Αλαφούζο δεν γίνεται κριτική μόνο για τα χρήματα, που πρέπει να μπουν, αλλά και για τα στελέχη που ο ΠΑΟ χρειάζεται, τη μπάλα που η ομάδα πρέπει να παίζει, το μάνατζμεντ κτλ.
Ο Ολυμπιακός είναι στο κέντρο του σύμπαντος όλων των υπόλοιπων. Κι αυτή τη φορά για λόγους αποκλειστικά αγωνιστικούς. Όχι για Ενώσεις, καφετζήδες, Θωμάδες και άλλα τέτοια κουραφέξαλα.
Το βήμα μπροστά
Ο Ολυμπιακός γιόρτασε χθες βράδυ την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος που όλοι θα ήθελαν να έχουν κατακτήσει απολαμβάνοντας την ίδια αποδοχή. Πρόκειται για ένα πρωτάθλημα που αποτελεί απόδειξη καλής, προγραμματισμένης και σοβαρής δουλειάς – μιας δουλειάς που δεν έχει να κάνει μόνο με χρήματα, αλλά βασίζεται πολύ στην αίσθηση της ευθύνης που νιώθουν οι άνθρωποι που δουλεύουν για το σύλλογο, στην ικανότητα της διαχείρισης της πίεσης, στη θέληση να κάνεις διαρκώς ένα βήμα μπροστά, ακόμα κι αν έχεις απομακρυνθεί από τους διώκτες σου.
Ο Ολυμπιακός γιόρτασε και ήδη προγραμματίζει την επόμενη μέρα του. Δεν θα κερδίζει το πρωτάθλημα συνέχεια, θα πληρώσει πιθανότατα κάποια στιγμή κι αυτός τα λάθη του ή τον κορεσμό του, αλλά έχει βρει ένα δρόμο: αυτό είναι που λείπει από τους υπόλοιπους. Οι υπόλοιποι, όσο κι αν δεν το θέλουν, τον χειροκροτούν ελπίζοντας πως κάτι θα πάθει μόνος του και θα σταματήσει. Γιατί ποτέ στην ιστορία δεν είχε ξεφύγει περισσότερο χάρη στο δρόμο που βρήκε…
