Πριν αρχίσει το χθεσινό ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα είχα γράψει και είχα πει ότι είναι από τα πιο άχαρα της ιστορίας γιατί και οι δυο το είχαν φανταστεί αλλιώς. Ο Ολυμπιακός θα πρεπε να θέλει να το κερδίσει για να κρατηθεί στην οκτάδα και ο ΠΑΟ για να μπει σε αυτή – αυτή ήταν ο αρχικός στόχος των δυο ομάδων. Και οι δυο έφτασαν στο ντέρμπι με προβλήματα και μακριά από το στόχο τους. Το κέρδισε ο ΠΑΟ χωρίς το Νέντοβιτς και μπράβο του: το κέρδισε μάλιστα εύκολα και χωρίς να κάνει κάποια σπουδαία εμφάνιση και το κέρδισε δικαιότατα. Αλλά η είδηση της βραδιάς είναι η οριστικοποίηση του αποκλεισμού του Ολυμπιακού, που πέταξε και τις όποιες μαθηματικές του ελπίδες να μπει στην οκτάδα και θα ναι θαύμα να μην καταρρεύσει εντελώς στη συνέχεια αφού δεν έχει πια κίνητρο. Εχω τις δικές μου εξηγήσεις.
Μπλα μπλα μπλα
Θαύμαζα πάντα - το ομολογώ - την ικανότητα των ανθρώπων που μιλάνε και γράφουν στην Ελλάδα για το μπάσκετ να αναφέρονται σε ένα πλήθος από λεπτομέρειες, μιλώντας με ένα σωρό αμερικάνικους όρους για «αδύναμες πλευρές», «under άμυνες», «deflection» και άλλα πολλά που για να τα παρακολουθήσεις χρειάζεσαι συνήθως το λεξικό της Οξφόρδης. Λέγοντας όλα αυτά πολύ φοβάμαι πως έχουν οδηγήσει πολύ κόσμο στο να ξεχάσει τα βασικά. Τα βασικά στο μπάσκετ είναι τρία: ταχυδυναμικοί περιφερειακοί, αξιόπιστοι σουτέρ και ψηλοί που κατεβάζουν ριμπάουντ. Αν τους έχεις παίζεις άμυνα και κυρίως σκοράρεις. Αν δεν τους έχεις, είσαι ημιτελής ως ομάδα και κυνηγάς θαύματα κι ανεμόμυλους – θαύματα γίνονται, αλλά είναι σπάνια και για αυτό τα λένε έτσι.
Το βασικό στο μπάσκετ είναι η πληρότητα. Όλα τα υπόλοιπα (η ποιότητα, η «αθλητικότητα», οι κόμπο γκαρντ, το παιγνίδι στο post κτλ) είναι μια φιλολογία του σπορ (για άλλους συναρπαστική και για άλλους κουραστική). Δεν θέλουμε να κακοκαρδίσουμε μια ομάδα λέγοντάς της ότι της λείπουν τα βασικά και μιλάμε αμερικάνικα. Αν μάλιστα βρεθεί κι ένας κόσμος, που από πίστη στην ομάδα είναι έτοιμος να δεχτεί οτιδήποτε, χωρίς να ασκεί κριτική, οι συζητήσεις γίνονται απολαυστικές. Αλλά οι συζητήσεις δεν κάνουν καλύτερες τις ομάδες: συνήθως τις καταστρέφουν.
Η χαρά των σουτέρ και των σέντερ
Ο Ολυμπιακός ήταν φέτος μια τεράστια συζήτηση από την πρώτη στιγμή – η βασική συζήτηση είχε να κάνει με το αν το στοίχημα του Γιώργου Μπαρτζώκα μπορεί να βγει. Ολη η κατασκευή της ομάδας ήταν εξ αρχής μια συναρπαστική αμφισβήτηση της λογικής του σπορ. Δημιουργήθηκε μια ομάδα χωρίς ψηλούς επιπέδου Ευρωλίγκας, χωρίς σουτέρ που να έχουν παίξει στη διοργάνωση και χωρίς να είναι προσαρμοσμένη πάνω στον καλύτερό της παίκτη, δηλαδή στον Κώστα Σλούκα. Επειδή είναι μια μεγάλη ομάδα έκανε μερικές νίκες από αυτές που συνηθίζει και που για τον τρόπο που ήρθαν θα μείνουν αξέχαστες. Αλλά τα σημάδια της επερχόμενης κατρακύλας έβγαζαν μάτια.
Ο Ολυμπιακός σούταρε για τρίποντο χειρότερα από οποιαδήποτε ομάδα διεκδικούσε θέση στα play off ενώ το παιγνίδι του μέσα στη ρακέτα ήταν φτωχό. Κέρδιζε μόνο όταν ο Σλούκας θύμιζε τον Μάικλ Τζόρνταν. Ταλαιπωρούσε τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη, που έχουν κάθε δικαίωμα σε μια τιμητική αποστρατεία, αλλά δεν μπορούν πια να παίξουν πάνω από δέκα λεπτά. Κυρίως ο Ολυμπιακός ήταν και παραμένει η χαρά οποιουδήποτε έχει όρεξη να σουτάρει, γιατί για να υποστηριχθούν οι ανύπαρκτοι ψηλοί του όλοι στην άμυνα κλίνουν στη ρακέτα. Ο Σαντ Ρός και ο Μποχωρίδης χθες κάνανε ρεκόρ καριέρας σουτάροντας από όπου να ναι μόνοι τους. Και γιατί να μην το κάνουν; Εδώ έκανε ρεκόρ καριέρας στα τρίποντα κόντρα στον Ολυμπιακό ο Dj Σιλυ! Όταν η ομάδα του Μπαρτζώκα έβγαινε λίγο για να πιέσει τους περιφερειακούς, ρεκόρ έκαναν οι σέντερ: οι διάφοροι Φαλ που κυκλοφορούν, ο Βέσελι, ο Λοβέρν, ο Ντάνστον και ο γέρο Χάντερ έκαναν πλάκα.
Που είναι οι Αγγελόπουλοι;
Είχα γράψει εγκαίρως πως ο Ολυμπιακός χρειάζεται μεγάλη και σοβαρή ενίσχυση στους ψηλούς και στην περιφέρεια. Ο Μπαρτζώκας λέει ότι οι ξένοι είναι όλοι καλά παιδιά και δεν θα αλλάξει κανένα γιατί τους πιστεύει. Πιθανότατα τους πιστεύει πιο πολύ από όσο οι ίδιοι στον εαυτό τους – πράγμα για ομάδα τραγικό. Αλλά ο Μπαρτζώκας είναι ένας προπονητής – αναρωτιέμαι πραγματικά τι έκαναν φέτος οι αδερφοί Αγγελόπουλοι. Αυτό που βλέπω είναι ότι παράτησαν την ομάδα στο έλεος του Θεού (και του Ντιλέινι, του Πάντερ, του Λάρκιν, του Ντε Κολό κτλ), πιθανότατα και γιατί το ΣΕΦ είναι έτσι κι αλλιώς άδειο. Κρίμα πραγματικά γιατί μπάσκετ ξέρουν.
Ενας κόσμος που συνηθισμένος στα θαύματα νομίζει ότι μπορεί να γίνονται κάθε μέρα πίστευε ότι θα γίνουν και φέτος. Δεν γίνονται. Εκτός κι αν έχεις τον Ιβκοβιτς π.χ. Στο τέλος ευτελίστηκε και η έννοια του θαύματος. Θαύμα ήταν κάποτε η ομάδα να πάρει την κούπα. Μετά να παει στο Final 4. Tώρα έγινε η οκτάδα. Στο τέλος της χρονιά θαύμα θα είναι να πάρει κάποιος ένα ριμπάουντ.
Παραμύθια της Χαλιμάς
Πιο πολύ και από τον εντελώς προβλέψιμο αποκλεισμό με ενοχλούν οι συζητήσεις που συνεχώς συνεχίζονται. Πριν κάτι μήνες, όταν ο Ολυμπιακός, έχανε για τους προπονητές του και όσους γράφουν για την ομάδα έφταιγε ότι «οι παίκτες δεν μπορούν να βρει ρυθμό γιατί ο Ολυμπιακός δεν παίζει στο πρωτάθλημα». Μόλις άρχισε να παίζει τρία ματς την εβδομάδα «φταίει η κούραση». Λόγος της αστάθειας ήταν ότι «πολλά παιδιά δεν ξέρουν την Ευρωλίγκα» - λες και τα παιδιά ήρθαν μόνα τους. Εφταιγε επίσης ότι «ο Σλούκας δεν έχει προσαρμοστεί», ότι «μεγάλωσαν ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης» (λες και ισχυρίστηκαν ποτέ το αντίθετο), ότι «οι διαιτητές μας αδίκησαν», ότι «κάνουμε συνεχώς ταξίδια».
Χθες άκουσα ότι υπάρχει λέει πίεση. Ποια πίεση; Εγώ στον Ολυμπιακό του μπάσκετ ακούω χρόνια τώρα μόνο μπράβο και χειροκροτήματα. Επίσης ειπώθηκε ότι «ο Ολυμπιακός είναι μια καινούργια ομάδα και στην Ευρωλίγκα φέτος όποιος άλλαξε πολλούς παίκτες έχει προβλήματα»: παραμύθια της Χαλιμάς κι απορώ πως στη συνέντευξη Τύπου επαγγελματίες δημοσιογράφοι δεν τολμούν να πουν στον κόουτς να μη λέει τέτοια πράγματα! Η Ζενίτ στήθηκε από τον μεγάλο Τσάβι Πασκουάλ από το μηδέν και είναι μια χαρά ομάδα. Η Μπάγερν του Τρινκέρι άλλαξε επτά παίκτες και είναι στην οκτάδα από την πρώτη αγωνιστική. Η Φενέρ του Κοκόσκοφ άλλαξε εντελώς και έχει εννέα νίκες στη σειρά. Το θέμα στο μπάσκετ δεν είναι πόσο αλλάζεις, αλλά τι παίκτες έχεις και κυρίως πόσο πλήρης είσαι. Δηλαδή αν του χρόνου ο Ολυμπιακός πάρει τον Γκούντουριτς, τον Βέσελι, τον Μιλουντίνοφ, τον Πιέρια Χένρι, τον Σενγκέλια και τον Κούριτς, θα έχει προβλήματα γιατί άλλαξε πολύ; Κι αν κρατήσει τον Ελις, τον Σαρλ και τον Χάρισον θα πάρει την Ευρωλίγκα; Πλάκα μας κάνουν;
Να μας το πουν να το ξέρουμε
Δεν υπάρχουν τα χρήματα που υπήρχαν κάποτε και οι ελληνικές ομάδες πρέπει να προσαρμοστούν στις συνθήκες. Κι ο ΠΑΟ στοιχήματα έβαλε γι’ αυτό και αποχαιρέτησε την Ευρωλίγκα από το Νοέμβρη. Αλλά έκανε μια κίνηση αυτοκριτικής: ο καλός Βώβορας πήγε σπίτι και στη θέση του ήρθε ένας προπονητής όπως ο Κάτας που σε σχέση με τον προκάτοχό του μοιάζει διάνοια. Ο Ολυμπιακός έμεινε όπως είναι από την αρχή: ημιτελής, ασταθής, εξαρτημένος απόλυτα από το Σλούκα και με ένα προπονητή που αισθάνεται πίεση – αυτός και όχι η ομάδα.
Ακούω ότι η ευθύνη είναι του Μπαρτζώκα. Λάθος. Η ευθύνη είναι των Αγγελόπουλων. Ο κόσμος στήριξε και στηρίζει την αποχώρηση από το βόθρο που λέγεται Α1 ζητώντας απλά να δει μια ανταγωνιστική ομάδα στην Ευρωλίγκα. Αν κατέβασαν τον πήχη, ας το πουν: από την μεριά μου θα γίνει κατανοητό – κανείς δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί από κάποιον να πετάει τα λεφτά του για χάρη του. Αν ο Ολυμπιακός έγινε μια ομάδα για να φτιάχνουν το όνομά τους παίκτες και Ελληνες προπονητές να μας το πουν να το ξέρουμε. Αλλά αρκετά με όλες τις άλλες συζητήσεις. Προκαλούν απλά σύγχυση. Αυτό δηλαδή που χαρακτηρίζει τον εφετινό Ολυμπιακό.
