Η εφετινή Ευρωλίγκα μοιάζει να μην υπακούει σε κανόνες λογικής και το ξέραμε από την αρχή. Οι ομάδες μπήκαν μουδιασμένες, αφού είχαν να αγωνιστούν από τον περασμένο Μάρτιο. Oποιες έπρεπε να εντάξουν στη μηχανή τους πολλούς καινούργιους παίκτες αναστατώθηκαν. H απουσία του κόσμου δημιουργεί παντού μια παγωμάρα κι όποια ομάδα μπλέξει με τον Covid 19 ταλαιπωρείται γιατί ακόμα κι αν βρεθούν θετικοί μόλις δυο παίκτες χάνονται για μέρες προπονήσεις. Και με όλα αυτά ωστόσο, η χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού στη Βαρκελώνη παραμένει ένα αποτέλεσμα απίστευτο κυρίως για τον τρόπο που ήρθε. Ο Ολυμπιακός, που αγκομαχούσε να βάλει 70 πόντους όχι μόνο στην Μπασκόνια και στην ΤΣΣΚΑ (όπου η μέτρια απόδοσή του δικαιολογούνταν από τις ελλείψεις προπονήσεων), αλλά και στην Αλμπα και στην Ζαλγκίρις ως γηπεδούχος, πήγε και κέρδισε την παρέα του Μίροτις αγγίζοντας τους 100 πόντους! Το λες και ανεξήγητο.

Διαστήματα καλής απόδοσης

Εχω καιρό να γράψω κάτι για το μπάσκετ γιατί δεν είχα ολοκληρωμένη εικόνα του Ολυμπιακού. Ξεκίνησε χωρίς τον Λιβιό κι έχασε στην πορεία τον Χάρισον. Είδαμε σε ένα δυο ματς τον Σλούκα να κάνει ωραία πράγματα και μετά σαν να φρέναρε. Πάνω που ο Γιώργος Μπαρτζώκας φάνηκε να βρίσκει μια σειρά έμπλεξε με τα πολλά κρούσματα κορωνοϊού. Τι ακριβώς να πεις για τον Ολυμπιακό, όταν το μόνο που έχεις δει είναι κάποια απλά διαστήματα καλής απόδοσης; Μετά το χθεσινό του θρίαμβο έχουμε δει τουλάχιστον όλες του τις δυνατότητες, ενώ μέχρι τώρα είχαμε δει κυρίως αδυναμίες. Πλέον μπορούμε να πούμε δυο τρία - πράγματα με βάση αντικειμενικά δεδομένα.

Τα δύσκολα σουτ

Ο Ολυμπιακός στα δυο τελευταία ματς, αντίθετα με ό,τι συνήθιζε μέχρι τώρα ξεκίνησε καλά: και στη Μόσχα και στη Βαρκελώνη δεν πέταξε το πρώτο δεκάλεπτο για να πάρει μπροστά, όπως στα προηγούμενα ματς. Αυτό για μια νέα ομάδα είναι νομίζω το πρώτο βασικό και απαραίτητο - πρέπει να επιδιώκει πάντα: αν δεν το κάνει, πρέπει να ανεβαίνει ένα Γολγοθά. Κάθε φορά που θα βρίσκεται στην ανάγκη να κυνηγά το σκορ νομίζω θα ζορίζεται. Και γιατί το άγχος θα κάνει πάντα λίγο πιο δύσκολα τα σουτ και το σετ παιγνίδι του. Αυτό έχει φανεί μέχρι τώρα ότι είναι το πιο δύσκολο πρόβλημα του Μπαρτζώκα. Χθες κέρδισε γιατί ο Παπανικολάου, ο ΜακΚίσικ, ο Βεζένκοφ, ακόμα κι ο Τζένκινς σούταραν εξαιρετικά. Το καναν νομίζω γιατί βρήκαν ρυθμό και βρήκαν ρυθμό γιατί δεν κυνηγούσαν το σκορ. Η μπάλα δεν ήταν όσο βαριά ήταν στα προηγούμενα ματς.    

Ο ρόλος του Σλούκα

Ας χρησιμοποιήσουμε λίγο τη λογική. Ο Ολυμπιακός δεν έχει τους καλύτερους σουτέρ στην Ευρωλίγκα. Ο Παπανικολάου βραδιές σαν την χθεσινή δεν έχει πολλές – ειδικά εκτός έδρας. Ο Βεζένκοφ μπορεί να βάλει δυο (τρία;) δύσκολα σουτ: το καλό είναι ότι συχνά τα βάζει στο τέταρτο δεκάλεπτο. Ο Χάρισον, που είναι ο καλύτερος σουτέρ έχει 34% στο τρίποντο: ευτυχώς ξέρει να κάνει κι άλλες δουλειές – το δαμε και χθες. Ο ΜακΚίσικ, που χθες έβαλε τρία σουτ που σκότωσαν τη Μπαρτσελόνα είχε 12% στο τρίποντο φέτος – δεν υπήρξε ποτέ μεγάλος σουτέρ. Έχω την εντύπωση ότι ο Μπαρτζώκας δεν έστησε μια ομάδα πάνω στον Σλούκα: αν το έκανε θα έψαχνε σίγουρα ένα καλό φονιά από το τρίποντο (στον οποίο ο Σλούκας να σπάει τη μπάλα), αλλά κι ένα πιο ψηλό και ογκώδη φορ για να βοηθά τον Σλούκα στις διεισδύσεις.  Ο Μπαρτζώκας θέλει από τον Σλούκα να παίζει για την ομάδα χωρίς υποχρεωτικά η ομάδα να παίζει για αυτόν. Θέλει να τον μεταμορφώσει από παίκτη που μοιράζει τη μπάλα, σε παίκτη που μπορεί να τραβά και την επίθεση μόνος, όποτε χρειάζεται. Δεν είναι απλό, αλλά ο Μπαρτζώκας είναι ο μόνος που μπορεί να τα καταφέρει.

Δυο ιερά τέρατα

Η δεύτερη μεγάλη δυσκολία του προπονητή είναι να παρουσιάσει φέτος ένα Ολυμπιακό, που αφήνει πίσω σιγά σιγά και τον Πρίντεζη και τον Σπανούλη. Δεν είναι καθόλου απλό, όχι μόνο γιατί μιλάμε για δυο ιερά τέρατα που έχουν προσφέρει στον Ολυμπιακό απίστευτα πολλά, αλλά και γιατί οι δυο παραμένουν εν ενεργεία παίκτες της ομάδας! Ο κόουτς πρέπει να τους μειώσει το χρόνο συμμετοχής υποχρεωτικά, αλλά και να μην τους περιορίσει εντελώς. Να τους χρησιμοποιήσει ως γρανάζια σε μια ομάδα, που ήταν πρωταγωνιστές. Να τους δώσει λεπτά συμμετοχής, για να πάρει πολλά από την εμπειρία τους, αλλά να τους αφήσει και για ώρα στον πάγκο, αν όπως χθες το απαιτεί η ανάγκη του αγώνα.  Δεν είναι εύκολο. Όχι γιατί οι δυο παίκτες θα του κάνουν τη ζωή δύσκολη αν τους μειώσει το χρόνο: το καταλαβαίνουν ότι ο ρόλος τους πρέπει ν αλλάξει. Αλλά πώς να περιορίσεις την συμμετοχή τους, όταν πάντα σκέφτεσαι ότι με την παρουσία τους στο παρκέ μπορεί να απλοποιήσουν ένα σωρό δυσκολίες όπως κάποτε; Δεν είναι καθόλου απλό να αποφασίσεις ότι την ομάδα πρέπει πλέον να την σηκώσουν στις πλάτες τους άλλοι, όταν στον πάγκο δίπλα σου έχεις δυο γίγαντες.

Ποιοι θα βγαίνανε;

Ο Μπαρτζώκας μπορεί να θυμώνει, να εκνευρίζεται, να  παλεύει με τα νεύρα του, αλλά έχει ένα καλό: αγαπάει ένα μπάσκετ που δεν είναι καθόλου μονοδιάστατο – δεν στηρίζεται δηλαδή μόνο στο πάθος για άμυνες και στην πατροπαράδοτη ελληνική σκληράδα. Η άμυνα είναι για αυτόν εργαλείο, όχι αυτοσκοπός. Και η επίθεση πρέπει να βασίζεται σε κανόνες κι όχι μόνο σε εμπνεύσεις, τρελά σουτ και ταλέντο. Όλα αυτά δεν ήταν απλό να τα περάσει σε μια ομάδα με πολλούς νέους παίκτες, που έχασε τον Μιλουντίνοφ, που δεν μπορεί πιά να περιμένει κρίσιμες αποφάσεις από τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη και που έχει ένα νέο κουμανταδόρο που πρέπει να γίνει και σκόρερ, δηλαδή τον Σλούκα. Το είδος της δουλειάς θα ήταν ευκολότερο αν είχε ένα θηριώδη ψηλό σαν τον Μιλουντίνοφ κι ένα αξιόπιστο σουτέρ όπως τον Κούριτς πχ. Αλλά ποιοι θα βγαίνανε για να παίξουν αυτοί; Ο Λιβιό που παίζει και τεσσάρι; Ο Χάρισον που χθες με δυο άμυνες πήρε στο τέλος το ματς; Η ο Σπανούλης κι ο Πρίντεζης; Ας μην συζητάμε για πράγματα που δεν γίνονται.

Κάπου εδώ η λογική πάει στην άκρη. Προτείνω να κάνουμε κάτι άλλο: να παρακολουθήσουμε τα εφετινά παιγνίδια του Ολυμπιακού ως το πρώτο κεφάλαιο μιας νέας μεγάλης ιστορίας. Όλα θα είναι διδακτικά, γιατί αυτό που επιχειρεί φέτος ο Μπαρτζώκας, δηλαδή να φτιάξει ένα Ολυμπιακό που θα περάσει σε μια νέα εποχή, είναι καταπληκτικά δύσκολο.

Τώρα αρχίσαμε

Δεν ξέρω αν ο Ολυμπιακός θα δώσει συνέχεια στη χθεσινή μεγάλη του νίκη κερδίζοντας αύριο στο Βελιγράδι – ίσως ναι, ίσως και όχι, γιατί θα είναι κατάκοπος. Πιστεύω όμως ότι μέσα σε μια χρονιά που τίποτα δεν είναι πια δεδομένο, ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι συνεπής σε αυτό που ήταν όλα αυτά τα τελευταία χρόνια το χαρακτηριστικό του: και φέτος μπορεί να τρελάνει τον κόσμο του με νίκες εκτός λογικής από αυτές που μένουν αξέχαστες. Νίκες σαν τη χθεσινή π.χ που έρχονται απροσδόκητα. Νίκες που προκύπτουν ενώ είσαι έτοιμος να πεις «δεν μπορώ πια να παρακολουθώ αυτό το μαρτύριο» και σε υποχρεώνουν να φωνάζεις «μη σταματάς». Αυτό άλλωστε νομίζω ότι ήταν πάντα ο Ολυμπιακός της Ευρωλίγκας και των Αγγελόπουλων: ένα εργοστάσιο παραγωγής συναισθημάτων και μνήμης - μια ιστορία αγαπησιάρικου παραλογισμού και κατάργησης της λογικής.

Θα μπει στην οκτάδα; Θα λυθεί και θα παίξει καταπληκτικό μπάσκετ; Θα πληρώσει την απουσία ενός μεγάλου σκόρερ; Η απάντηση είναι «δεν με νοιάζει, μη σταματάς». Ποτέ…