Ολοι συμφωνούσαν πριν το κυριακάτικο ραντεβού του Παναθηναϊκού και ΑΕΚ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας πως σε αυτό θα είχαμε πρωταθλητή, αφού μια νίκη θα έδινε σε αυτόν που θα την κατακτούσε μια μη αναστρέψιμη διαφορά  κι όλοι συμφωνούσαν πως η ισοπαλία, που θα κρατούσε πρώτο τον Παναθηναϊκό, θα ήταν για τους Πράσινους κάτι σαν νίκη. Ισοπαλία ήρθε, και μάλιστα ήρθε η πλέον προβλεπόμενη, δηλαδή ένα 0-0. Ωστόσο δεν υπήρξαν πανηγύρια και μου φαίνεται πως αυτό που πριν το ματς ήταν για τον ΠΑΟ ένα καλό αποτέλεσμα, μετά το ματς φάνηκε πιο πολύ λόγος προβληματισμού.

Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά.

Το μεγάλο ερώτημα

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στο τέλος του ματς, για να εξηγήσει την εμφάνιση του Παναθηναϊκού που σαφώς και δεν ήταν η πρέπουσα όταν μιλάμε για «τελικό πρωταθλήματος», επικαλέστηκε το άγχος της ομάδας του. Προφανώς και θα υπήρχε άγχος: ο Παναθηναϊκός κυνηγά ένα πρωτάθλημα που του λείπει πάνω από μια δεκαετία. Αλλά αν το πρόβλημα του είναι το άγχος τότε δύσκολα θα κερδίσει το πρωτάθλημα διότι μετά το χθεσινό ματς το άγχος του θα μεγαλώσει κι άλλο: η ΑΕΚ είναι πολύ πιο κοντά στο να κάνει τρεις νίκες στα τρία τελευταία ματς και με βάση το πρόγραμμα της, αλλά και γιατί και χθες έδειξε πως μπορεί να παίξει και να δημιουργήσει πιο πολύ από τον αντίπαλό της.   

Δεν αποκλείω το άγχος να έπαιξε το ρόλο του, αλλά δεν θεωρώ ότι αυτό έφταιξε για την εμφάνιση του ΠΑΟ: πιστεύω αντιθέτως ότι αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός ήταν μια κυνική αλλά στοχευμένη επιλογή. Ο ΠΑΟ αγωνίστηκε για να μην χάσει – και αγωνίστηκε πραγματικά. Κι αν αγωνιστεί για να κερδίσει στα τρία τελευταία ματς μπορεί και να τα κερδίσει γιατί ξέρει να αγωνίζεται – και στο ελληνικό πρωτάθλημα, που οι μεγάλες ομάδες κερδίζουν συχνά εύκολα χωρίς να χρειάζεται να αγωνιστούν και πάρα πολύ, αυτό δεν είναι λίγο. Το ερωτηματικό στην περίπτωση του ΠΑΟ είναι πόσο καλύτερα μπορεί να αγωνιστεί στα ματς με τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό και τον Αρη. Κι αυτό το ερωτηματικό είναι που κρατά ζωντανό το πρωτάθλημα.

Μια φάση κι ένα χαμένο πέναλτι

Εγώ την εξήγηση του άγχους την καταλαβαίνω λίγο διαφορετικά. Δεν αποκλείω στον Παναθηναϊκό να γνώριζαν αυτό που η ΑΕΚ κατάφερε να κρύψει από τον κόσμο, δηλαδή τα προβλήματα που απέκτησε ξαφνικά από κάποια ίωση και που ήταν τόσο μεγάλα ώστε ο Αλμέιδα εμφανίστηκε με μάσκα στην συνέντευξη στο τέλος του ματς – σημάδι ενός λογικού προσωπικού του φόβου. Ο ΠΑΟ πιθανότατα περίμενε μια ΑΕΚ, εξαιτίας της τελευταίας της περιπέτειας, πιο μαζεμένη και λιγότερο επιθετική κι όταν την είδε να μπαίνει πολύ δυνατά στο πρώτο δεκάλεπτο αποφάσισε πολύ γρήγορα να κάνει κάτι που ξέρει: να παίξει για να μην δεχτεί γκολ. Δεν βγήκε από το πλάνο αυτό ούτε κι όταν η ΑΕΚ αγωνίστηκε με δεξί μπακ τον Πινέδα μετά τον τραυματισμό του Ρότα και το μόνο ρίσκο που ο Γιοβάνοβιτς πήρε ήταν υποχρεωτικό: ο τραυματισμός του Τσέριν τον υποχρέωσε να παίξει για λίγο με τον Μπερνάρ στα χαφ και τον Μαντσίνι στην επίθεση, αλλά όταν στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου (και μετά από ένα πολύ δύσκολο πρώτο ημίχρονο…) είδε την ΑΕΚ να κυκλοφορεί εύκολα την μπάλα και να μπαίνει συχνά στην περιοχή του αλάνθαστου Μπρινιόλι ο Ιβάν το ρίσκο το ελαχιστοποίησε. Στο 60΄έφυγε από το γήπεδο ο Μπερνάρ για να μπει ο Κλαϊνχαϊσλερ και μόλις στο 70΄ο Παλάσιος για να μπει ο Τσοκάι: η μεσαία γραμμή του ΠΑΟ πύκνωσε από κόσμο που έτρεχε και το τελευταίο εικοσάλεπτο το ματς έσβησε τελείως. Αλλά ο ΠΑΟ δεν επιχείρησε ούτε καν να παίξει για τον Ιωαννίδη ψάχνοντας ένα γκολ ή ένα πέναλτι στο τελευταίο δεκάλεπτο. Κράτησε απλά το 0-0 έχοντας μια και μόνη ευκαιρία: την κεφαλιά του Σπόραρ στο 38΄που έβγαλε ο Αθανασιάδης – η μπάλα πήγε μάλλον πάνω του.

Και η ΑΕΚ; Η ΑΕΚ έκανε πολλά, αλλά πλήρωσε το απρόβλεπτο πρόβλημα με τις ιώσεις και δεν κατάφερε να πατήσει γκάζι στο δεύτερο ημίχρονο, όπως έκανε στην Τούμπα όταν κέρδισε τον ΠΑΟΚ ή ακόμα και στο Καραϊσκάκη όταν ανέβασε ταχύτητα μετά την ισοφάριση του Ολυμπιακού. Ο Αλμέιδα ήθελε να παίξει το ματς με δυο κόφτες για αυτό κι όταν είδε πως ο Πινέδα και ο Σιμάνσκι δεν είναι έτοιμοι, προτίμησε να βάλει δίπλα στον Γιόνσον το Γαλανόπουλο. Η ΑΕΚ έκανε σωστά κατοχή μπάλας και είχε τουλάχιστον τέσσερις μεγάλες ευκαιρίες, αλλά ο Μπρινιόλι (και τα κακά «τελειώματα» πολλών κυνηγών της) δεν της επέτρεψαν να βρει το γκολ που θα της έδινε το πρωτάθλημα. Ηταν άτυχη γιατί η ίωση μου φάνηκε πως ακύρωσε τις αλλαγές της, αλλά και τυχερή γιατί ο Πορτογάλος διαιτητής Ντίαζ δεν έβγαλε σε δυο περιπτώσεις δεύτερη κάρτα στον Μουκουντί – αν τον απέβαλε η δουλειά του Αλμέιδα θα είχε γίνει δυσκολότερη. Τώρα δεν κρατά την τύχη στα χέρια της. Πλην όμως θα είναι έτοιμη να εκμεταλλευτεί ένα στραβοπάτημα του ΠΑΟ και να τον προσπεράσει: τα δικά της τρία ματς περιμένω να τα κερδίσει. Αν πάντως χάσει το πρωτάθλημα θα είναι σατανικό ότι θα το έχει χάσει γιατί ο Λιβάι Γκαρσία αστόχησε σε ένα πέναλτι στις καθυστερήσεις του ματς με τον ΠΑΟ που κέρδισε στην OΠΑΠ Arena. Θα υπάρχει σε αυτό και κάτι συμβολικό: το να προσπαθείς να τα κερδίζεις τα πέναλτι, δεν αρκεί καθώς πρέπει και να τα βάζεις.

Η ζωή χωρίς τον Ινκγασον

Ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός θα είναι ρυθμιστές του τίτλου. Υποτίθεται ότι οι δυο κυνηγούν την περίφημη τρίτη θέση που μπορεί να δώσει ένα εισιτήριο για τα play off του Γιουρόπα λιγκ (υπό πολλές προϋποθέσεις) – λέω «υποτίθεται» γιατί ενώ είμαι βέβαιος πως αυτό συμβαίνει στον ΠΑΟΚ δεν παίρνω όρκο ότι αποτελεί στόχο για τον Ολυμπιακό να τερματίσει τρίτος. Ο ΠΑΟΚ πιστεύω πως θα ήθελε στον τελικό του κυπέλλου, (αν και όποτε αυτός γίνει στο δικό μας ή σε ένα άλλο σύμπαν), να βρει μια ΑΕΚ πρωταθλήτρια και ζαλισμένη από τα πανηγύρια κι όχι μια ομάδα που να θέλει να κερδίσει ένα τρόπαιο έστω ως παρηγοριά για ένα χαμένο πρωτάθλημα: πιστεύω πως στη Λεωφόρο θα κάνει ό,τι μπορεί. Η ερώτηση είναι τι μπορεί να κάνει - και ειδικά τι μπορεί χωρίς τον Ινγκασον, η απουσία του οποίου μετατρέπει την άμυνα του σε παιδική χαρά. Απέναντι στον Αρη, αν και πολύ καλύτερος, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να χάσει αν ο διαιτητής Αγκάγιεφ, έδινε πέναλτι στον Ματέο Γκαρσία κι απέβαλε τον Κουλιεράκη που θέλησε να πάρει την μπλούζα του αντιπάλου του για αναμνηστικό. Πέναλτι, (αλλά χωρίς αποβολή), έπρεπε να έχει πάρει κι ο ΠΑΟΚ για ανατροπή του Κωνσταντέλια, αλλά οι γηπεδούχοι πρέπει να είναι έτσι κι αλλιώς ευχαριστημένοι από τους διαιτητές γιατί όχι μόνο αυτοί δεν διέκοψαν το ματς όταν ο επόπτης Εμιρί δέχτηκε μπουκάλι γυάλινο στο κεφάλι, αλλά δεν έγραψαν και τίποτα στο φύλλο αγώνα!

Το καλό για τον ξαφνικά στρεσαρισμένο Ρασβάν Λουτσέσκου είναι ότι είδε την επίθεση του ΠΑΟΚ να λειτουργεί: ο Κωνσταντέλιας ήταν καλός μετά από καιρό, ο Ζίφκοβιτς και ο Τόμας μέσα στις φάσεις, ο Ντάντας πάτησε περιοχή και είναι κρίμα που ο καλύτερος όλων, δηλαδή ο Τάισον αποχώρησε τραυματίας. Το γκολ που πέτυχε ήταν από τα ωραιότερα που έχουμε δει φέτος.

Το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης ήταν χορταστικό. Ο Καμάρα άνοιξε το σκορ χάρη στον Κουλιεράκη που γλίστρησε δείχνοντας πως χωρίς τον Ινγκασον και το build up γίνεται δύσκολα, ο Σβαπ ισοφάρισε με το μοναδικό πέναλτι που δόθηκε, ο Τάισον ξεσήκωσε την Τούμπα στη φάση του 2-1, ο Νταρίντα την πάγωσε με ένα σπουδαίο γκολ με σουτ εκτός περιοχής αλλά ο Ζίφκοβιτς πέτυχε το 3-2 καθώς δεν ήθελε να αφήσει ούτε την ισοπαλία στον Αρη που μετά από χρόνια έχασε τρία ματς από τον ΠΑΟΚ την ίδια σεζόν και δεν τον κέρδισε ποτέ, απόδειξη του πόσα βήματα πίσω έκανε φέτος.                        

Πρώτη επίθεση, αλλά…

Πέντε γκολ είχαμε και στο Καραϊσκάκη στο Ολυμπιακός – Βόλος 5-0 – μάλιστα οι γηπεδούχοι σκόραραν με πέντε διαφορετικούς παίκτες. Ο Ντόι πέτυχε το πρώτο γκολ της ζωής του, ο Κασάμι το δεύτερο φέτος στο Βόλο, ο Μπιέλ ένα δικό του, ο Μπακαμπού ένα προβλεπόμενο και ο Ελ Αραμπί συνέχισε την παράδοση που τον θέλει να σκοράρει σε βάρος του Βόλου, ενώ όποιοι πήγαν στο γήπεδο χάρηκαν τις ντρίπλες του Βαλμπουενά και τις εμπνεύσεις του Φορτούνη. Σκεφτόμουν ότι ο περσινός Ολυμπιακός ένα τέτοιο ματς δεν το έκανε ποτε, ενώ ο εφετινός έχει να επιδείξει τουλάχιστον άλλα τέσσερα ανάλογα – για αυτό έχει και την πρώτη επίθεση στο πρωτάθλημα. Και για αυτό κυνηγά απλά την τρίτη θέση: αν στα τρία ντέρμπι που απομένουν παραταχθεί με μια σύνθεση ανάλογη, δεν θα την πάρει ούτε αυτή, Ακούγεται οξύμωρο να το λες για μια ομάδα που κέρδισε με 5-0, αλλά είναι αλήθεια.

Σκληρή η ζωή για Ιωνικό, Λεβαδειακό

Στο μεταξύ μπορεί να μην έχουμε πρωταθλητή αλλά νομίζω πως βρήκαμε τους δυο που δυστυχώς θα υποβιβαστούν. Ο Ιωνικός που έχασε από τον ΠΑΣ στη Νίκαια (0-1) ένα πραγματικό μπαράζ και ο Λεβαδειακός που δεν κράτησε το υπέρ του 0-2 στο Αγρίνιο χάνοντας τη νίκη εξαιτίας ενός πέναλτι που εκτελέστηκε εύστοχα από τον Ζοάο Πέντρο του Παναιτωλικού στο 112’ (!), δύσκολα θα την γλυτώσουν. Εχουν πλέον κοντά μόνο τη Λαμία που έφερε ισοπαλία με τον Αστέρα (0-0) στην Τρίπολη. Και που όμως θέλει μια νίκη για να σωθεί ενώ αυτοί χρειάζονται δυο σε δυο ματς: δύσκολα πράγματα…