Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι τι κακό έχει κάνει στον Ολυμπιακό ο Αντρέας Μπουχαλάκης και τον ξεφωνίζουν διάφοροι, που κατά τα άλλα είναι έτοιμοι να αποθεώσουν οποιοδήποτε περαστικό φορέσει τη φανέλα της ομάδας και κάνει μια πάσα στα πέντε μέτρα. Δεν το αναρωτιέμαι τα τρία τελευταία χρόνια, που ο Μπουχαλάκης τρέχει ασταμάτητα στο γήπεδο για όλους, με απασχολούσε και πριν τον δανεισμό του στη Νότιγχαμ Φόρεστ, που μόνο καλό του έκανε. Ο Μπουχαλάκης  έχει εξαιρετικά σωματικά προσόντα, είναι αρκετά γρήγορος για το μπόι του, είναι σκληρός, δεν κρύβεται, και γνωρίζει σε ποια ομάδα αγωνίζεται για αυτό οι καλύτερές του εμφανίσεις είναι συνήθως στα ντέρμπι. Δεν είναι ο μεγαλύτερος τεχνίτης, έχει υποχρεωθεί για να κάνει καριέρα να δουλέψει πολύ (φέτος έχει πραγματικά «στεγνώσει»), έχει αλλάξει θέση κι αυτό δεν είναι ποτέ απλό, είναι εύστροφος και είναι και συναισθηματικός κι αυτό θα πρεπε μάλλον όσοι δηλώνουν ότι αγαπούν μια ομάδα να το εκτιμούν: φέτος μια λάθος πάσα στο Ντραγκάο, του στοίχισε ένα μήνα μέτριων εμφανίσεων, γιατί το μυαλό του «κόλλησε» σε αυτή. Αντίθετα με όσους ψάχνουν που γίνονται το βράδυ ωραία πάρτι, ο Μπουχαλάκης, όταν δεν είναι καλός, το σκέφτεται αν πρέπει να βγει από το σπίτι. Γιατί είναι Ελληνας – κι ίσως αυτό να είναι το πιο μεγάλο του πρόβλημα.

Βλέπουν μόνο κόλπα

Με τους Ελληνες οπαδούς και τους Ελληνες παίκτες συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο: όσο εύκολο είναι να αποθεώσουν οποιοδήποτε πιτσιρικά κάνει μια ντρίπλα ή βάλει ένα γκολ, τόσο δύσκολο είναι να εκτιμήσουν κάποιον που στο γήπεδο δεν κάνει κόλπα με τη μπάλα, αλλά βάζει τον εαυτό του στην υπηρεσία της ομάδας. Θα καταλάβαινα τις απαξιωτικές κρίσεις για τον Μπουχαλάκη, αν αυτές ήταν αποτέλεσμα μιας γενικότερης δυσπιστίας στους Ελληνες παίκτες, αλλά έχει πλάκα ότι συνήθως τον Αντρέα τον απαξιώνουν όσοι απαιτούν να παίζει βασικός στην Εθνική π.χ.

Η απαξίωση των Ελλήνων είναι σε κάθε ομάδα εύκολη. Αλλά  όσοι απαξιώνουν, δεν βλέπουν ότι ο Ολυμπιακός π.χ έχει εισπράξει τα περισσότερα χρήματα από πωλήσεις Ελληνων παικτών κατά βάση: γέμισε τα ταμεία του τα τελευταία χρόνια από τον Μανωλά, τον Ρέτσο, τον Τσιμίκα, τον Σάμαρη και τον Μήτρογλου. Για κάθε ελληνική ομάδα ο ευκολότερος τρόπος για να βρίσκει χρήματα είναι να βγάζει Ελληνες ποδοσφαιριστές - αλλά ας πούμε ότι αυτό δεν ενδιαφέρει τον οπαδό, που θέλει απλά η ομάδα του να κερδίζει: και πάλι η απαξίωση του Ελληνα παίκτη δεν είναι λογική διότι σε κάθε ομάδα χρειάζονται πρώτα από όλα παίκτες, που να ξέρουν που βρίσκονται. Όταν ο Μαρτίνς λέει ότι ο Μπουχαλάκης «είναι σημαντικός για τα αποδυτήρια» εννοεί φυσικά ότι ο Ελληνας παίκτης χρειάζεται για να εξηγήσει στον οποιοδήποτε ξένο γιατί ένα ματς είναι δύσκολο, τι πρέπει να προσέξει, που θα βρεθεί την Κυριακή να αγωνίζεται κτλ. Αλλά πολύ φοβάμαι πως ο Μαρτίνς τα λέει ο Μαρτίνς τα ακούει.

Απλά απαραίτητος

Ο Μπουχαλάκης δεν είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, αλλά ανήκει σε μια κατηγορία σημαντικότερη: σε αυτή των απαραίτητων σε μια ελληνική ομάδα ποδοσφαιριστών. Θα σφίξει τα δόντια για να παίξει όταν η ομάδα τον έχει ανάγκη και θα το κάνει χωρίς δεύτερη συζήτηση. Θα κάνει ό,τι μπορεί γιατί το να φτάσει στον Ολυμπιακό αποτελεί ένα όνειρο που είχε από παιδί – αντίθετα από όλους τους ξένους παίκτες που απλά έκαναν μια επαγγελματική επιλογή, αυτός έχει κάνει μια επιλογή ζωής για την οποία είναι ευτυχισμένος. Είναι επίσης δεδομένο ότι θα σκιστεί για το χατίρι του προπονητή γιατί μόνο έτσι μπορεί να βρίσκεται στην ενδεκάδα. Αυτός για τη θέση του παλεύει σε κάθε προπόνηση – κι όχι απλά σε κάθε παιγνίδι. Και του είναι σαφώς πιο δύσκολο να κρατήσει τη θέση γιατί δεν έχει πίσω του ένα μάνατζερ που μπορεί να γκρινιάζει, ούτε οπαδούς που αγοράζουν από τη μπουτίκ τη φανέλα του. Ξέρει μάλιστα ότι τα δικά του λάθη είναι ασυγχώρητα αντίθετα από τα λάθη άλλων. Γιατί στη δική του περίπτωση ισχύει το «η δυστυχία του να είσαι Ελληνας», που έγραφε χρόνια πριν κι ο Νίκος Δήμου.     

Λείπουν οι καλοί Ελληνες

Από τον Ολυμπιακό λείπουν κυρίως οι καλοί Ελληνες παίκτες, διότι η Ελλάδα παράγει ολοένα και λιγότερους. Επειδή ακούω πολλούς που θέλουν μεγάλους ξένους «που να κάνουν στην Ευρώπη τη διαφορά», θέλω να τους διαβεβαιώσω ότι όλες οι Ελληνικές ομάδες που έφτασαν να κάνουν στην Ευρώπη ωραία πράγματα βασίστηκαν σε Ελληνες – χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση. Ο Ολυμπιακός όταν έφτασε να παίξει για ένα ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ με αντίπαλο την Γιουβέντους είχε συχνά στην ενδεκάδα του Ελληνες δέκα Ελληνες: τον Ελευθερόπουλο, τον Μαυρογεννίδη, τον Γεωργάτο, τον Ανατολάκη, τον Αμανατίδη, τον Γεωργάτο, τον Πουρσανίδη, τον Καραπιάλη, τον Γιαννακόπουλο και τον Αλεξανδρή – κάποιους από δαύτους σήμερα θα τους «σταυρώνανε» όλοι σε κάθε αγωνιστική. Αλλά και για να σπάσει αργότερα ευρωπαϊκές κατάρες πάλι σε Ελληνες βασίστηκε: στον Νικοπολίδη, στον Τοροσίδη, στον Αντζα, στον Στολτίδη, στον Πάντο, στον Πατσατζόγλου κτλ. Φυσικά είχε και πολλούς και υπέροχους ξένους και μακάρι να βρει κι άλλους, αλλά, όποτε δεν υπήρχαν Μπουχαλάκηδες να τους εξηγήσουν που βρίσκονται, προκοπή δεν υπήρξε.

Απόσταγμα από αναμνήσεις

Υπάρχει ένα πρόβλημα με τους ξένους παίκτες – πρόκειται για πρόβλημα όχι των ξένων, αλλά δικό μας. Πολλές φορές η χαρά για την απόκτησή τους θολώνει την κρίση: κάνει τον κόσμο καλόβολο. Άλλες φορές η παρουσία τους λειτουργεί σαν ένα είδος απόδειξης υπεροχής σε συζητήσεις και καυγάδες: αφού έχω τον Ριβάλντο, τον Ζιοβάνι, τον Καρεμπέ, τον Μιραλάς, τον Τσόρι, τον Ελ Αραμπί δεν μπορεί να μην έχω και την καλύτερη ομάδα. Σχεδόν πάντα, όταν αυτοί φεύγουν, αυτό που μένει είναι το απόσταγμα κάποιων καλών αναμνήσεων.

Κανείς δεν θέλει να θυμάται ότι ο Καρεμπέ ήταν βασικός στο Γιουβέντους –Ολυμπιακός 7-0 και ότι στην τελευταία του σεζόν στο γήπεδο πιο πολύ έδειχνε παρά έτρεχε. Κανείς δεν θέλει να θυμάται ότι τους τελευταίους μήνες της καριέρας του στον Ολυμπιακό ο Μέλμπεργκ έπαιζε πιο πολύ γκολφ στο Κόστα Ναβαρίνο παρά ποδόσφαιρο: για αυτό κι ο Ολυμπιακός τερμάτισε πέμπτος. Κανείς δεν θέλει να θυμάται ότι ο Ζε Ελίας πραγματικά καλό ποδόσφαιρο έπαιξε ένα εξάμηνο. Κανείς δεν θέλει να θυμάται δεκάδες τύπους που χρυσοπληρώθηκαν για να περπατάνε, αντίθετα από τον Τοροσίδη, τον Αβραάμ, τον Πάντο, τον Στολτίδη, τον Γώργαρο τον Αμανατίδη που όταν έχαναν ένα ματς το θεωρούσαν ντροπή για την καριέρα τους. Τέτοιος τύπος είναι κι ο Μπουχαλάκης: κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί λέει ένα ευχαριστώ στο Θεό που είναι στον Ολυμπιακό. Κι ευτυχώς που δεν τον απασχολεί τι λένε για αυτόν. Γιατί αν τον απασχολούσε δεν θα έκανε χθες εξήντα μέτρα χωρίς τη μπάλα στα πόδια για να την βρει και να δώσει στον κουρασμένο και χωρίς έκρηξη Ολυμπιακό την πιο δύσκολη εφετινή του νίκη στο πρωτάθλημα.

Καμπανάκι συναγερμού

Ο Αρης στρίμωξε τον Ολυμπιακό στο φινάλε: μετά τις αλλαγές του Μάντζιου έγινε απειλητικός και έδειξε στον Μαρτίνς ότι υπάρχουν και αμυντικές αδυναμίες – δεν φταίνε μόνο οι ελλείψεις (Χασάν, Ρατζέλοβιτς, Μπρουμα) στην επίθεση. Η προσαρμοστικότητα του Φορτούνη, η επιστροφή του Ελ Αραμπί, το καθαρό μυαλό του ΕμΒιλά και η διάθεση για πρωτοβουλίες στο τέλος του Βρουσάι και του Καϊπερς, γλύτωσαν τον Ολυμπιακό από τα χειρότερα, αλλά κι αυτό στο Βικελίδης ήταν ένα παιγνίδι με την φωτιά. Το κέρδισε χάρη στο τρέξιμο και τα γκολ του Μπουχαλάκη. Που από αυτά που βλέπω είναι και φέτος αναντικατάστατος. Κι ας λένε όσοι δεν τον μπορούν ό,τι θέλουν. Σε όποιον αρέσουμε…