Τα ματς που γίνονται αυτή την εποχή δεν προσφέρονται για μεγάλα συμπεράσματα κι αυτό είναι παράδοξο γιατί μιλάμε για σημαντικά ματς. Ωστόσο ένα συμπέρασμα μπορεί να βγει μετά τη χθεσινή νίκη πρόκριση του Ολυμπιακού επί της Πλζεν: ο Πέδρο Μαρτίνς ξέρει την ομάδα του πολύ καλά, της έχει απόλυτη εμπιστοσύνη και μπορεί να την αλλάζει κατά τη διάρκεια ενός παιγνιδιού με μια δυο κινήσεις. Ο κόσμος είδε τον Ολυμπιακό να παίρνει μια άνετη τελικά νίκη, μετά από ένα ματς στο οποίο ο προπονητής δεν πανικοβλήθηκε, δεν φοβήθηκε, δεν έχασε την πίστη του στους παίκτες του–  ειδικά σε όσους δυσκολεύτηκαν στο πρώτο ημίχρονο να δημιουργήσουν και να σκοράρουν.  Οταν δεν φοβάται ο καπετάνιος και έχει και καθαρό μυαλό η αποστολή θα εκτελεστεί ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνουν πολλά που κάποιος δύσκολα περιμένει. Ο Ολυμπιακός π.χ σημείωσε χθες τρία γκολ μετά από τρία κόρνερ – όλα στο δεύτερο ημίχρονο. Είναι εξαιρετικά σπάνιο, αλλά μπορεί να συμβεί. Καμιά φορά χρειάζεται να συνωμοτήσει και το σύμπαν – ας μην το ξεχνάμε. Πρώτα απο όλα μετρά η δύναμη της πίστης.

Τρεις δίπλα στο Σεμέδο

Δεν θέλω εδώ να σας γράφω για τις κινήσεις του Μαρτίνς, τις αλλαγές του, αλλά και τις πεισματάρικες εμμονές του – αυτά είναι για τις εφημερίδες. Εδώ θέλω να σας προβληματίζω για γενικότερα πράγματα: αν π.χ υπάρχει κάτι που αξίζει τον κόπο να επισημάνει κανείς μετά τα δυο ματς με την πεισματάρα Βικτόρια Πλιζέν, που έλιωσε στο καμίνι του Καραϊσκάκη, είναι ότι ο Ολυμπιακός, αργά αλλά σταθερά, τείνει να μετατραπεί από ομάδα 13-14 παικτών, σε ομάδα με λύσεις πολύ περισσότερες. Στα δυο ματς με την Πλζεν π.χ δίπλα στον Σεμέδο αγωνίστηκαν τρεις (!) διαφορετικοί στόπερ (ο Παπαδόπουλος, ο Μπα και χθες ο Μεριά) και κανείς τους δεν αντιμετώπισε το παραμικρό πρόβλημα: αυτό για μια ομάδα που πέρυσι έψαχνε μήνες να βρει το κατάλληλο ζευγάρι κεντρικών αμυντικών είναι από μόνο του ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Και στα δυο ματς επίσης, ο παίκτης που βοηθά τον Ολυμπιακό να αλλάξει σημαντικά την εικόνα του είναι ο Καμαρά, που έρχεται από τον πάγκο επιτρέποντας στον κόουτς να αλλάξει το σχήμα: ο Ολυμπιακός  παίζει και στις δυο περιπτώσεις υποδειγματικά 4-3-3 για να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει.

Και στην Τσεχία και χθες ο προπονητής αποφασίζει την αλλαγή του σχήματος γιατί βλέπει κόπωση στη μεσαία γραμμή – χθες το διάστημα του Ολυμπιακού μεταξύ του 1-0 και του 2-0 είναι μάλλον το χειρότερό του στο ματς και ό,τι ακολουθεί μετά το 2-0 είναι ό,τι καλύτερο. Η θεαματικότητα της μεταβολής έχει να κάνει με την αλλαγή της διάταξης: οι επιθετικοί είναι ίδιοι, όπως ίδιοι είναι και οι χώροι που υπάρχουν στο γήπεδο μετά το 1-0. Ο Ολυμπιακός τρέχει περισσότερο στο τέλος (όπως και στο Πλζεν) απέναντι σε μια ομάδα περισσότερο έτοιμη, απλά γιατί πατάει καλύτερα: η δε απουσία του κουρασμένου Βαλμπουενά και στις δυο περιπτώσεις μπερδεύει τους Τσέχους γιατί κάνει την ανάπτυξη του Ολυμπιακού λιγότερο προβλέψιμη. Πέρυσι θα έμπαινε ο Νάτχο, ο Ολυμπιακός θα συνέχιζε να παίζει 4-2-3-1, λίγα θα άλλαζαν.

Εξαιρετικοί αλλά ρολίστες

Η εμφάνιση και η καθοριστικότητα του Καμαρά και στα δυο ματς, κατά τη γνώμη μου, θα πρεπε να προβληματίσει τον Μαρτίνς για το τι χρειάζεται για τη συνέχεια. Εδώ και δυο χρόνια φωνάζω ότι ο Ολυμπιακός για να ανέβει επίπεδο πρέπει να σκληρύνει περισσότερο στη μεσαία γραμμή και να βρει ένα παίκτη που να κόβει και να δημιουργεί – ικανό να παίξει δίπλα στον Γκιγιέρμε. Ο Μπουχαλάκης και ο Καμαρά, που έχουν αναλάβει αυτή τη δουλειά, δεν είναι κακοί παίκτες, αλλά δεν έχουν όλα τα στοιχεία που η θέση απαιτεί. Ο Καμαρά δίνει τρεξίματα και πιέζει πολύ τη μπάλα, αλλά η δυνατότητα προσφοράς του είναι ανάλογη με τις δυνάμεις του: ο Μαρτίνς, που δεν τον είχε στην προετοιμασία, ξέρει ότι τη δεδομένη στιγμή μπορεί να του δώσει δυο καλά μισάωρα, αλλά ο χρόνος της προσφοράς του, ακόμα κι όταν είναι στο 100% της φόρμας του, δεν είναι πάρα πολύ μεγαλύτερος γιατί ο πιτσιρικάς δεν ξέρει να κάνει οικονομία δυνάμεων. Αν ποτέ το μάθει, μπορεί να γίνει σπουδαίος παίκτης: σήμερα είναι ένας εξαιρετικός ρολίστας στη μεσαία γραμμή μιας ομάδας που (ειδικά απόντος του Φορτούνη) έχει ανάγκη από πρωταγωνιστές. Ο Μπουχαλάκης είναι ψηλός, προσθέτει κυβικά στο σχήμα, (πράγμα χρήσιμο σε μια ομάδα που παίζει με τον Βαλμπουενά και τον Ποντένσε…), αλλά είναι ντίζελ: δεν επιταχύνει, δυσκολεύεται στο αμυντικό transition, δυσκολεύεται στη μεταφορά της μπάλας, αν όχι και στο μοίρασμά της, γιατί έχει καλά πόδια. Στη διάρκεια της σεζόν θα αποδειχτεί χρήσιμος καθώς οι προπονητές (ίσως πιο πολύ από τις ομάδες…) χρειάζονται παίκτες σταθερής προσφοράς, αλλά για να είναι βασικός (και σχεδόν αναντικατάστατος…) χρειάζεται μια έκρηξη που απαιτεί η θέση- έκρηξη που του λείπει. Ενας box to box παίκτης, με το τρέξιμο του Καμαρά, το δυναμισμό και το μπόι του Μπουχαλάκη και με περισσότερη τεχνική και από τους δυο, σε μένα μοιάζει περισσότερο απαραίτητος από ένα ακόμα παίκτη που θα μπει να «κάνει τον Φορτούνη» – όπως ο Μπενζιά π.χ που ετοιμάζεται να ρθει.

Ένας μέσος ακόμα

Μετά το 0-0 στο Πλζεν όλοι στάθηκαν στην απουσία του Φορτούνη – πρώτος ο Μαρτίνς που όταν μίλησε για έλλειψη τελικής πάσας αυτόν είχε στο μυαλό του. Ο Φορτούνης έλειψε και χθες – το λέω μετά από μια ευρωπαϊκή νίκη με 4-0, διότι το φωνάζει το ίδιο το ματς: τα γκολ έρχονται από τρεις εκτελέσεις κόρνερ και μια ατομική ενέργεια του Γκερέρο που θυμήθηκε το Ρομάριο και σκόραρε με το μυτάκι. Για την ώρα, παρά τη μεγάλη προσπάθεια του Βαλμπουενά να ανταποκριθεί στο ρόλο, μου μοιάζει δύσκολο ο Ολυμπιακός να παίζει σαν να έχει τον Φορτούνη απλά γιατί κάποιος θα πάρει στο σχήμα τη θέση του. Στο Πλζέν ο Ολυμπιακός κάνει τις καλύτερες ευκαιρίες του χωρίς «δεκάρι», χθες γαζώνοντας στις αντεπιθέσεις βάζει, πάλι χωρίς «δεκάρι», τρία γκολ. Το λέω όχι γιατί ένα «δεκάρι» δεν είναι χρήσιμο (ίσα ίσα…) αλλά για να γίνει κατανοητό ότι το να μάθει και να μπορεί να παίζει ο Ολυμπιακός χωρίς τον Φορτούνη, είναι ευκολότερο από το να ψάχνει ένα παίκτη που να κάνει τη δουλειά του. Η αλλαγή του σχήματος μπορεί να φέρει μεγαλύτερη επιθετικότητα και καλύτερη ισορροπία, αλλά για να παίξει ο Ολυμπιακός 4-3-3 ή και 4-4-2 με το Βαλμπουενά και τρεις χαφ που να τρέχουν για χάρη του, χρειάζεται ένα all around μέσο ακόμα.        

Εχει πολλά απαραίτητα

Ο Ολυμπιακός έχει να δείξει ακόμα πάρα πολλά. Οι νεοφερμένοι περιμένουν να μπουν. Ο Ελ Αραμπί και ο Σουντανί θα αλλάξουν την επίθεσή του – θα την κάνουν πιο επικίνδυνη. Ο Μπρούνο και ο Ρατζέλοβιτς θα πάρουν τις ευκαιρίες τους – ο Μπα έδειξε ότι είναι αξιόπιστος. Ο Μαρτίνς, που δεν υπολόγιζε να χάσει τον Φορτούνη, δούλεψε την άμυνα κι αυτό φαίνεται. Τα ματς με την Μπασακσεχίρ είναι ολότελα διαφορετικά: οι Τούρκοι είναι μια ομάδα μονάδων, από αυτές που αρέσουν στους Ελληνες οπαδούς. Αλλά η χθεσινή πρόκριση είναι σπουδαία γιατί εξασφαλίζει το Γιουρόπα λιγκ, δηλαδή την ευρωπαϊκή παρουσία μέχρι τον Δεκέμβρη. Οι όμιλοι του Τσάμπιονς λιγκ είναι όνειρο – εξακολουθώ να πιστεύω όμως πως στο Γιουρόπα λιγκ η διάκριση είναι ευκολότερη. Και χθες είδα μια ομάδα με στοιχεία που μπορεί να την βοηθήσουν να τρέξει σωστά στο δρόμο της μεγάλης διάκρισης.