Υπάρχει μια άποψη που λέει ότι οι ελληνικές ομάδες έχουν τόσες χτυπητές ανάγκες που κανονικά, όσες έχουν αποφασίσει να κάνουν μεταγραφές τον Ιανουάριο θα πρεπε να τις έχουν κάνει ήδη – θα πρεπε δηλαδή να έχουν καιρό τώρα εντοπίσει τους παίκτες που χρειάζονται και να έχουν ήδη ολοκληρώσει την απόκτησή τους: το ακούω κυρίως από οπαδούς του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και του ΠΑΟ. Ο ΠΑΟΚ είναι διαφορετική περίπτωση καθώς, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο Αμπελ Φερέιρα έχει ξεκαθαρίσει (;) ότι μεταγραφές δεν χρειάζεται το χειμώνα. Άλλωστε για λόγους που έχουν να κάνουν με την UEFA και το Financial Fair play, θυμίζω ότι στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ πρέπει να καλυφθεί μία αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τάξης των 28 εκατομμυρίων ευρώ. Οι άλλοι υποτίθεται ψάχνονται πιο πολύ, αλλά αργούν. Εγώ λέω καλύτερα και θα σας εξηγήσω γιατί.

Σπάνια ορατά κενά

Αν κοιτάξει κανείς την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου θα διαπιστώσει ότι μερικές από τις καλύτερες μεταγραφές στην ιστορία των ελληνικών ομάδων έχουν γίνει το χειμώνα: χειμώνα ήρθαν ο Σαμπανάτζοβιτς στην ΑΕΚ, ο Βαζέχα στον ΠΑΟ, ο Γκόγκιτς στον Ολυμπιακό, ο Πρίγιοβιτς στον ΠΑΟΚ κτλ. Ο λόγος είναι απλός: όταν έχεις ένα χτυπητό κενό, είναι και πιο εύκολο να το καλύψεις. Από την άλλη τα τελευταία χρόνια (και μολονότι ανάγκες έχουν πάντα όλες οι ομάδες) οι χειμωνιάτικες μεταγραφές σπανίως βγαίνουν. Για ένα Αραούχο, που ήρθε και πρόσφερε πολλά, στην ΑΕΚ μπορεί να βρεις διάφορους Μοράν, που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Στον ΠΑΟ υπάρχουν δεκάδες παίκτες τα τελευταία χρόνια που δεν πρόσφεραν τίποτα ενώ αποκτήθηκαν χειμωνιάτικα – τους πιο πολλούς (τον Καζιγιάμα, το Μέστο, τον Κάιπερς κτλ) πιστεύω δεν τους θυμάται άνθρωπος. Ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα έχει ο Ολυμπιακός που χειμωνιάτικα έχει ποντάρει σε «ονόματα» (Καζίμ Ρίτσαρντς, Σισοκό, Μιραλάς, Σαντάνα, Ζιλ Ντίας κτλ) αλλά δεν του βγήκε σχεδόν κανείς. Γιατί; Γιατί το χειμώνα είναι δύσκολο να εντάξεις ένα ποδοσφαιριστή σε μια ομάδα, αν δεν υπάρχει ένα ορατό κενό. Και ορατά κενά, δηλαδή απόλυτη απουσία παίκτη σε μια θέση, σε ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό είναι δύσκολο να υπάρχουν.

Η ένταξη και η προσαρμογή

Για να μπει και να παίξει ένας παίκτης πρέπει η θέση να τον περιμένει και πρέπει και να προσαρμοστεί γρήγορα: τίποτα από τα δυο δεν είναι απλό. Συνήθως όποιος έρχεται το χειμώνα, έρχεται από αγωνιστική απραξία, γιατί αν στην ομάδα του ήταν βασικός δύσκολα θα του έδιναν μεταγραφή. Κανείς παίκτης, όσο καλός κι αν είναι, δεν μπορεί να προσφέρει αν δεν πάρει παιγνίδια συνεχόμενα – πως όμως να του τα δώσεις όταν οι ανάγκες σου για νίκες είναι μεσούσης της περιόδου τεράστιες;

Θυμάμαι πέρυσι τις περιπτώσεις του Κρίστισιτς και του Ζιλ Ντίας, που ήρθαν έχοντας ματς στα πόδια τους. Και οι δυο είναι καλοί παίκτες, αλλά έπαιζαν μόνοι τους, σαν να μην είχαν συμπαίκτες. Μοιραία οι προπονητές τους προτιμούσαν όποιους στο μηχανισμό της ομάδας ήταν ενταγμένοι, αλλά και όποιους προσαρμόστηκαν γρηγορότερα: ο Μαρτίνς π.χ πιο πολύ από τον συμπατριώτη του, πόνταρε στον Ποντένσε και τον Χριστοδουλόπουλο, αλλά και στο Μασούρα, που έμοιαζε να έπαιζε στον Ολυμπιακό καιρό. Ειλικρινά δεν ξέρω αν όλοι αυτοί είναι καλύτεροι από τον Ζιλ Ντίας: αλλά ήταν όλοι ενταγμένοι στο μηχανισμό κι αυτό έβγαζε μάτια. Όπως ακριβώς και το ότι ο Σιμόες με τον Γαλανόπουλο έπαιζαν καλύτερα μαζί από ότι ο καθένας τους με τον Κρίστισιτς.

Οι ανάγκες και η πραγματικότητα

Ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ έχουν ανάγκη από ποιοτικές προσθέσεις: πρέπει να πάρουν παίκτες καλύτερους από αυτούς που έχουν – η ΑΕΚ για να το κάνει πρέπει και κάποιους να ξεφορτωθεί, αφού άδεια από παίκτες δεν είναι σε καμία γραμμή της. Ο Ολυμπιακός είναι πιο δύσκολη ιστορία γιατί στα δικά μου μάτια έχει αρκετούς, που για διαφορετικούς λόγους απλά περιμένουν να πάρουν ευκαιρίες, δηλαδή συνεχόμενα ματς: δεν είναι καθόλου απλό. Υπο αυτό το πρίσμα τα δυο ασήμαντα ματς με την Καλαμάτα μπορεί να βοηθήσουν στις αξιολογήσεις. Πάρτε για παράδειγμα τις συζητήσεις που γίνονται για τον παρτενέρ του Σεμέδο. Χθες στην Καλαμάτα ο Μαρτίνς είδε επι τω έργο τρεις που μπορεί να παίξουν δίπλα στον βασικό του στόπερ: είδε τον Σισέ, είδε τον Αβραάμ Παπαδόπουλο και είδε και τον Μάρκοβιτς, ενώ έχει και τον Μπα. Ακόμα κι αν φύγει ο Μεριά, αμφιβάλω πολύ αν θα ζητήσει τώρα κι άλλο στόπερ. Το ίδιο συμβαίνει και με τους εξτρέμ. Θεωρητικά κάποια ανάγκη προσθήκης θα μπορούσε να υπάρχει: ακούω πολλούς που λένε ότι χρειάζεται κάποιος καλύτερος από τον Μασούρα π.χ. Αλλά ο Χριστοδουλόπουλος επιστρέφει και μπορεί να μην είναι ακόμα έτοιμος για ενενηντάλεπτο, αλλά χθες έβαλε ένα γκολ και κέρδισε κι ένα πέναλτι – άλλο αν δεν του το έδωσαν: δεν μπορείς να μην το μετρήσεις αυτό. Κι όσο κι αν ο Σουντανί και ο Ποντένσε ταλαιπωρούνται, δεν γίνεται να πάρεις κι άλλο παίκτη, όταν υπάρχει και ο Ρατζέλοβιτς, που κι αυτός θέλει παιγνίδια. Φανερά ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα καλύτερο σκόρερ πίσω από τον Ελ Αραμπί κι ένα μέσο ακόμα: χθες ο Μαρτίνς έπαιξε με ένα παράξενο 3-4-3 γιατί δεν είχε κανένα έμπειρο τρίτο χαφ να τον βάλει δίπλα στους Μπενζιά και Λοβέρα. Αλλά μου μοιάζει πολύ δύσκολο να εμφανιστεί κάποιος τώρα, που χωρίς να ξέρει το πρωτάθλημα και τον Ολυμπιακό, θα πάρει τη φανέλα του βασικού από τον Καμαρά, τον Γκιγιέρμε και τον Μπουχαλάκη και είναι παράδοξο αυτό που λέω γιατί όντως κάποιος χρειάζεται!

Τον Ιανουάριο μπορείς να λύσεις προβλήματα, αλλά και εύκολα να δημιουργήσεις καινούργια. Πριν δυο χρόνια ήρθε ο Μιραλάς. Πέρυσι στην ΑΕΚ ήρθε ο Κρίστισιτς. Και οι δυο είχαν βιογραφικά για να καθιερωθούν. Και με τους δυο συνέβη το ίδιο πράγμα: ένοιωθες ότι ξαφνικά οι προπονητές τους απέκτησαν ένα νέο μπελά – έπρεπε, όχι απλά να εμφανίσουν μια ομάδα ικανή να πάρει τη νίκη, αλλά να βρουν και τρόπο να αξιοποιήσουν τους νεοφερμένους. Ο Κρίστισιτς που κατάλαβε ότι ήταν δύσκολη η ένταξή του απογοητεύτηκε και του πήρε καιρός να αρχίσει να προσφέρει. Με τον Μιραλάς γίνανε χειρότερα: η εμπιστοσύνη που του δείξανε, λόγω του προηγούμενου περάσματος, μεγάλωσε την εντός αποδυτηρίων δυσαρέσκεια όσων έχασαν τη θέση τους από κάποιον που ήταν ανέτοιμος – ο Μάριν π.χ τρελάθηκε. Στο τέλος της σεζόν ο Ολυμπιακός έχασε το Μάριν και δεν κράτησε και το Μιραλάς.

Ολοι κάτι θα πάρουν, αλλά…

Ο ΠΑΟ θα πάρει παίκτες γιατί οι αναπληρωματικοί του έχασαν και στα Γιάννινα από τον πάντα δυνατό ΠΑΣ: θα δούμε ο Ρόκα τι μπορεί να βρει – οι καλοκαιρινές δύσκολες επιλογές δεν βγήκαν. Η ΑΕΚ ψάχνει παίκτες που θα μείνουν κι όχι που απλά θα βοηθήσουν τώρα: η δουλειά του Ιβιτς να βρει τους νέους Τσιγκρίνσκι, Βράνιες κτλ είναι δύσκολη. Ο Ολυμπιακός θα ήταν τυχερός αν μπορούσε να βρει κάποιον χαφ από το ελληνικό πρωτάθλημα, που να γεμίσει τον πάγκο του και να προσαρμοστεί γρήγορα: δεν ξέρω αν είναι εύκολο να βρει ένα ξένο, που να ρθει και να γίνει αμέσως βασικός – θυμάμαι τον Ζιλ Ντίαζ (κι άλλους πολλούς) και το βλέπω δύσκολο. Οι καλές του μεταγραφές μπορεί να είναι ο Χριστοδουλόπουλος, ο Σισέ, ο Φορτούνης – όλοι βασικοί θυμίζω πέρυσι, όλοι με ανάγκες «προσαρμογής», δηλαδή χρόνου, που θα είχε κάθε παίκτης που θα υπέγραφε τώρα.

Οι ομάδες δεν αργούν, απλά δεν βιάζονται. Που σημαίνει πως για την ώρα δεν έχουν πετάξει λεφτά σε σκουπιδοντενεκέδες. Εγώ έτσι το βλέπω…