Ταξίδεψα αυθημερόν στο Λονδίνο για να δω το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Τότεναμ με μια μεγάλη περιέργεια για το ποια θα ήταν η απόδοση και η στρατηγική της ομάδας του Πέδρο Μάρτινς στο συγκεκριμένο ματς: ήταν ένα παιγνίδι από αυτά που αξίζει να δει κανείς στο γήπεδο. Επέστρεψα από το Λονδίνο έχοντας δει μια ματσάρα - ένα πραγματικό παιχνίδι Τσάμπιονς λιγκ, το οποίο κέρδισε η καλύτερη και πιο ποιοτική Τότεναμ, που μόλις πέρσι αγωνίστηκε στον τελικό της διοργάνωσης, έχοντας απέναντί της έναν Ολυμπιακό που έκανε ένα καταπληκτικό πρώτο ημίχρονο και σε ένα μεγάλο διάστημα του παιχνιδιού ήταν ακομπλεξάριστος κι αρκετά ανταγωνιστικός. Εχοντας δει από κοντά το παιχνίδι αυτό έχω δυο βεβαιότητες που θέτω προς συζήτηση. Η πρώτη είναι ότι οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού διαλέγουν παιχνίδια - πράγμα το οποίο είναι κατανοητό αλλά και την ίδια στιγμή ενοχλητικό. Και η δεύτερη ότι η συγκεκριμένη ομάδα του Ολυμπιακού βολεύεται περισσότερο να δίνει ευρωπαϊκά παιχνίδια πάρα εκτός έδρας ματς στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αυτό νομίζω είναι κάτι που η ομάδα του Μαρτίνς το φωνάζει από το περασμένο καλοκαίρι. Βαριέμαι να σας γράφω για τα προφανής – για το λάθος του Μεριά πχ για το οποίο γράφουν όλοι και θα τον κάνουν νέο Μπρούνο. Ας προβληματιστούμε για τίποτα σοβαρότερο.

Αρκεί να το θέλει

Είναι κακό μια ομάδα να διαλέγει παιγνίδια; Ναι είναι. Ο οπαδός έχει την απαίτηση οι παίκτες να κάνουν παντού και πάντα αυτό που μπορούν, να μην υποτιμούν τον αντίπαλο όποιος κι αν είναι, και να τα δίνουν πάντοτε όλα για χάρη του. Όλα αυτά ισχύουν, αλλά είναι και κομμάτι θεωρεία: η πραγματικότητα είναι ότι για να σταθείς αξιοπρεπώς στην Ευρώπη θα πρέπει να της αφιερωθείς και θα πρέπει σε ματς όπως το χθεσινό να δώσεις κάτι παραπάνω. Από τη στιγμή που αυτό είναι δεδομένο, δεν πιστεύω ότι πρόκειται και για κάτι τραγικό: δεν βρίσκω τίποτα κακό στο να δίνουν οι παίκτες το κάτι παραπάνω στα ευρωπαϊκά ματς, γιατί μόνο αν το κάνουν μπορεί να φτάσουν κάποτε κοντά σε μια ευρωπαϊκή διάκριση, που εγώ τουλάχιστον θεωρώ σημαντικότερη από το ελληνικό πρωτάθλημα – ειδικά για ομάδες που πρωταθλήματα στις προθήκες τους έχουν πάρα πολλά. Αυτός ο Ολυμπιακός που καλοκαιριάτικα απέκλεισε τρεις σοβαρές ομάδες (την πρωτοπόρο στην Τουρκία Μπασακσεχίρ, την πανάκριβη Κρασνοντάρ και την Βιτόρια Πλζεν), που στάθηκε αξιοπρεπέστατα στα δυο ματς με την Μπάγερν και χθες τρόμαξε την Τότεναμ (χάνοντας και από δικά του λάθη…), εμένα μου μοιάζει έτοιμος στο Γιουρόπα λιγκ να κάνει φέτος σπουδαία πράγματα, αρκεί να το θέλει. Το τονίζω αυτό γιατί δεν είναι τόσο βέβαιο δυστυχώς: στα δικά μου μάτια, άλλα θέλουν οι παίκτες του Ολυμπιακού κι άλλα ίσως η διοίκησή του και οι οπαδοί του κι αυτό είναι πρόβλημα. Κυρίως γιατί οι προτεραιότητες δεν είναι ξεκάθαρες.

Δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει

Θέλω να το εξηγήσω. Ο Ολυμπιακός θα είχε καθαρίσει την πρόκριση στο Γιουρόπα λιγκ από τώρα, αν στο Βελιγράδι είχε πάρει αποτέλεσμα. Βλέποντας το πως έπαιξε και με ποιους  βασικούς στο Λονδίνο, έχω την εντύπωση ότι το περίφημο ροτέισον που έγινε στο Βελιγράδι (και που κατά πολλούς του στοίχισε και το παιχνίδι εκείνο) είχε να κάνει με το ό,τι ο οργανισμός δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει κι ο προπονητής προσπαθεί να τους ικανοποιήσει όλους. Αν κάνεις ροτέισον στο ματς με τον Αστέρα, γιατί ακολουθεί το ματς με τον Αρη, πρέπει να κάνεις ροτέισον και με την Τότεναμ αφού έχεις μπροστά σου το ματς με τον ΠΑΟΚ. Αν στη μία περίπτωση το κάνεις και στην άλλη δεν το κάνεις είναι γιατί δεν έχεις ξεκαθαρίσει τι θες.

Η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων είναι κάτι πολύ βασικό στο σύγχρονο μάνατζμεντ. Μια διοίκηση μπορεί να τα θέλει όλα, αλλά αυτό είναι δύσκολο. Πόσο μάλλον όταν όπως προκύπτει στη συγκεκριμένη περίπτωση οι παίκτες μοιάζουν να γουστάρουν τα ευρωπαϊκά ματς πολύ περισσότερο από τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. Το πρώτο ημίχρονο που έκανε ο Ολυμπιακός στο παιγνίδι με την Τότεναμ στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν το χει κάνει ποτέ του. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Οι παίκτες δείχνουν τι προτιμάνε

Η Τότεναμ βρήκε το γκολ που άρχισε να ψάχνει μετά το 37΄ μόλις στα τελευταίο λεπτό του ημιχρόνου. Βρήκε επίσης το γκολ της ισοφάρισης στο 50΄γιατί ο Μασούρας και ο Τσιμίκας επέτρεψαν στους παίκτες της Τότεναμ να χτυπήσουν γρήγορα ένα πλάγιο άοουτ – η φάση ξεκινά από ένα φάουλ στον αριστερό μπακ του Ολυμπιακού που δεν δόθηκε. Εμείς μπορούμε να συζητάμε ώρες ολόκληρες για τα γκολ και για άλλα πολλά, αλλά τη βασική συζήτηση πρέπει να την κάνει ο Ολυμπιακός ως εταιρία στο εσωτερικό του: οι παίκτες φωνάζουν ότι προτιμάνε μια διάκριση στην Ευρώπη – τους ακούει κανείς; Αν τους ακούει πρέπει να υπάρξει πανστρατειά για το ματς με τον Αστέρα και ενίσχυση σε μερικές καίριες θέσεις τον Ιανουάριο: φυσικά πρέπει να σταματήσει και κάθε συζήτηση για τον Μαρτίνς, γιατί εγώ δεν θυμάμαι ομάδα προπονητή του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια που να έχει κάνει εμφάνιση σαν αυτή που είδαμε στο πρώτο ημίχρονο στο Λονδίνο – ήττες με ανατροπές θυμάμαι, τέτοια μπάλα όχι.

Ο Ολυμπιακός δεν προηγήθηκε απλά, αλλά για μισή ώρα τουλάχιστον έσπειρε τον πανικό στους Λονδρέζους, υποχρέωσε τον Μουρίνιο να κάνει αλλαγή στο μισάωρο και να ρίξει στο ματς τον Ερικσεν, ενώ φλέρταρε με το 0-3. Ο Ολυμπιακός έχασε το ματς γιατί στο ρυθμό που παίζουν οι Αγγλοι δεν μπορεί να αντέξει ελληνική ομάδα για περισσότερο από 60-70 λεπτά, αλλά αν στο Γιουρόπα λιγκ κάνει εμφανίσεις σαν αυτή που έκανε στο πρώτο ημίχρονο λίγες είναι οι ομάδες που μπορεί να τον τρομάξουν. Αλλά δεν ξέρω αν την εμφάνισή του θα την εκτιμήσουν οι οπαδοί του: ο Ολυμπιακός είναι φτιαγμένος να αρέσει πιο πολύ σε ποδοσφαιρόφιλους, παρά σε οπαδούς, που θέλουν «ηρωϊσμούς», «κλεφτοπόλεμο», «ταμπούρια» κι αποτελέσματα έστω κατά τύχη.

Θες να ξαναπάς στο Λονδίνο

Εχω βαρεθεί ν ακούω τελευταία για το κυριακάτικο ματς με τον ΠΑΟΚ – λες κι αυτό θα κρίνει το οτιδήποτε. Το όνειρο του Ολυμπιακού θα πρεπε να είναι η ευρωπαϊκή διάκριση και τίποτα άλλο. Οποιοι χθες αγκαλιάστηκαν και πανηγύρισαν στη φάση που ο Σεμέδο κάνει το 0-2 θα με καταλάβουν: αυτό το είδος της ευτυχίας δεν μπορεί να το προσφέρει κανένα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. Κι αν το ματς χθες χάθηκε, η ανάμνηση αυτής της μαγικής στιγμής σε κάνει να θες να ξαναπάς στο Λονδίνο για να ξαναδείς κι άλλο ματς του Ολυμπιακού εκεί. Εκεί που για να βουβάνεις έστω για λίγο το αγγλικό κοινό που ξέρει ποδόσφαιρο, πρέπει να παίξεις ονειρεμένη μπάλα…