Η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ έφυγε από το Μιλάνο και βρίσκεται πλέον στο Βερολίνο, στην αγαπημένη πόλη του Δημήτρη του Ιτούδη - σε αυτή ο Ιτούδης έχει κερδίσει την Ευρωλίγκα και ως ασίσταντ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό και ως πρώτος προπονητής της ΤΣΚΚΑ. Αλλάζοντας πόλη η Εθνική μας είναι σαν να συμμετέχει σε ένα καινούργιο τουρνουά. Πράγμα που σημαίνει πως ότι έκανε στο Μιλάνο πρέπει να το ξεχάσει. Κυρίως γιατί παρά τις πέντε νίκες της και την εύκολη πρωτιά της στον όμιλο δεν έχει και πάρα πολλά να κρατήσει από την πρώτη φάση.
Μετά τα παιγνίδια με την Ιταλία και την Κροατία δεν έγραψα τίποτα για την Εθνική μας γιατί δεν υπήρχε λόγος. Τα ματς με την Ουκρανία, την Μεγάλη Βρετανία και την Εσθονία ήταν παιγνίδια για να τα δεις και να τα χαρείς, αλλά όχι και ματς που προσφέρονταν για συμπεράσματα. Η διαφορά δυναμικότητας της Εθνικής μας από τους συγκεκριμένους αντιπάλους ήταν ακριβώς αυτή που είδαμε: η Εθνική μας τους κέρδισε και τους τρεις παίζοντας «τόσο, όσο». Χωρίς δηλαδή να παίξει και πάρα πολύ καλό μπάσκετ – για αυτό και λέω ότι όπως κάθε ομάδα που απλά έκανε τη δουλειά της, λίγα έχει να κρατήσει από τις νίκες.
Ανακαλύπτοντας τον Γιάννη
Δεν κρύβω πως σε αυτά τα παιγνίδια το μόνο που μου έκανε εντύπωση είναι τα διθυραμβικά σχόλια για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο πάρα πολλών που συνηθίζουν να παρακολουθούν την Εθνική μας στις μεγάλες διοργανώσεις: αυτό το μεγάλο κοινό μετά τους 41 πόντους του Γιάννη με την Ουκρανία δήλωσε εντυπωσιασμένο από αυτόν – κι απορώ κομμάτι γιατί. Είναι αλήθεια πως από τότε που έκανε ανάλογα πράγματα ο Νίκος Γκάλης πέρασαν πολλά χρόνια, πλην όμως όποιος από όσα έκανε ο Γιάννης κόντρα στους Ουκρανούς δηλώνει εντυπωσιασμένος, μάλλον δεν έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται! Ο Γιάννης αυτά τα κάνει στο ΝΒΑ σχεδόν σε κάθε παιγνίδι. Για αυτό άλλωστε έχει στεφθεί πρωταθλητής με τους Μπακς και για αυτό έχει ψηφιστεί δυο φορές πολυτιμότερος παίκτης της χρονιάς στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου εκεί που αντιμετωπίζει παίκτες σαφώς καλύτερους από τους Πουστοβόι και Λεν, που στο ματς το συγκεκριμένο προσπαθούσαν απλά να τον φοβίσουν, λες και καταλαβαίνει από τέτοια.
Οσοι εντυπωσιάστηκαν προφανώς και δεν γνωρίζουν τα απίστευτα κατορθώματα του Γιάννη στο ΝΒΑ – άντε να έχουν ακούσει κάτι για τους τίτλους του, παιγνίδια του δεν έχουν δει. Με εντυπωσιάζει πραγματικά ότι σε ένα μεγάλο μέρος του περίφημου μεγάλου κοινού ο Γιάννης παραμένει ως αθλητής περίπου άγνωστος! Ισως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα (αντίθετα από όλο τον υπόλοιπο κόσμο) συζητάμε πάρα πολύ για τον άνθρωπο κι όχι για τον αθλητή: υπάρχει πραγματικά κόσμος που γοητευμένος από την ιστορία του (ένα παιδί μετανάστη φτάνει από τα Σεπόλια στην κορυφή του κόσμου), δεν έχει ακόμα καταλάβει πόσο σπουδαίος παίκτης είναι! Τον βλέπει σαν ένα είδος πλούσιου φιλάνθρωπου, ή ως ένα καλό παιδί που αγαπάει την οικογένεια του, ή ως ένα είδος πρεσβευτή της Ελλάδας στις ΗΠΑ που προέκυψε ως δώρο Θεού από το πουθενά κτλ. Ο Γιάννης είναι και όλα αυτά, αλλά συγχρόνως είναι κι ένας τρομερός παίκτης που όχι τυχαία οι Αμερικάνοι βάφτισαν «φαινόμενο».
Ο,τι στην Ελλάδα όλος ο κόσμος τον ανακαλύπτει είναι ωραίο. Πρέπει να πω όμως ειδικά σε αυτόν τον κόσμο ότι ο Γιάννης δεν αρκεί για να κερδίσει η Εθνική μας τους πάντες, ούτε φυσικά μπορεί να πάρει το τρόπαιο μόνος του. Του φορτώνουμε ήδη πάρα πολλές ευθύνες ξεχνώντας (;) το βασικό: το Eurobasket είναι ένα τουρνουά ευρωπαϊκό. Και στα ευρωπαϊκά τουρνουά τα γκαρντ πρέπει ανταποκριθούν θεαματικά στις απαιτήσεις. Σε αυτή τη δεύτερη φάση του τουρνουά αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο.
Οι Τσέχοι δεν μας φοβούνται
Ακουγα χθες στη μετάδοση του αγώνα της Λιθουανίας με την Ισπανία να γίνεται λόγος για αντιπάλους στον ημιτελικό κτλ. Ελπίζω πραγματικά αυτές να μην είναι συζητήσεις που γίνονται εντός της Εθνικής μας γιατί θα πάει άκλαυτη: δεν θα είναι μάλιστα η πρώτη φορά που θα έχει φύγει από διοργάνωση με μια μόνο ήττα – το χει ξαναπάθει. Στον πρώτο νοκ άουτ ματς που έχει απόψε η Εθνική μας με αντίπαλο την Τσεχία έχει μπροστά της δυο μεγάλα ζητήματα. Πρέπει για να προκριθεί να κάνει το καλύτερό της ματς – κι αυτό δεν είναι ποτέ εύκολο και θα είναι αναγκαίο και στο επόμενο παιγνίδι της, αν τα καταφέρει να κερδίσει απόψε. Και συγχρόνως πρέπει να αποκλείσει μια ομάδα που την Εθνική μας δεν την φοβάται: καθώς της έχει κάνει τα τρία τελευταία χρόνια γιγάντιες ζημιές.
Το 2019 την απέκλεισε από τη συνέχεια του κινέζικου μουντομπάσκετ αντέχοντας στην πίεση που η Εθνική μας άσκησε εκείνη τη βραδιά προσπαθώντας να κερδίσει με 12 πόντους. Η Τσεχία είναι αλήθεια ότι τα κατάφερε τότε και γιατί κάτι διαιτητάκια απέβαλαν, άνευ λόγου, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που όμως και τότε ήταν ο MVP του ΝΒΑ και παρόλα αυτά η παρουσία του δεν θα ήταν αρκετή. Πέρσι ωστόσο στο προολυμπιακό τουρνουά του Καναδά η νίκη των Τσέχων ήταν χωρίς αστερίσκους. Η Εθνική μας, με το Ρικ Πιτίνο προπονητή, είχε χάσει με 25 πόντους (97-82) από μια Τσεχία που είχε 76% στο δίποντο και δεν είχε πρώτο σκόρερ ούτε τον Σατοράνσκι ούτε τον Βεσελι, αλλά κάποιον Αούντα! Ναι πέρυσι δεν υπήρχε ο Γιάννης, αλλά υπήρχαν όλοι οι υπόλοιποι. Κι αν η διαφορά τους από τους Τσέχους είναι αυτή, στα κομμάτια του ματς που απόψε η Εθνική μας θα παίξει χωρίς το Γιάννη, η Εθνική θα ιδροκοπήσει. Εκτός αν συμβεί κάτι που δεν έχουμε δει μέχρι τώρα παρά μόνο αποσπασματικά – αν δηλαδή υπάρχει και σοβαρή αμυντική δουλειά αλλά και προσωπικότητα στην επίθεση.
Καλοί είναι οι 41 πόντοι του Γιάννη, αλλά η Εθνική μας αναζητά απεγνωσμένα κάποιο να τον ακολουθήσει. Ο Ντόρσεϊ σκοράρει συνήθως όταν είναι στο παρκέ αυτός, όπως και ο Αγραβάνης – και οι δυο παίρνουν τα σουτ που τους δημιουργεί. Ο Σλούκας ακόμα πονάει και φαίνεται: με εντολή των γιατρών δεν μπορεί να παίξει πάνω από είκοσι (βαριά εικοσιπέντε λεπτά). Υποφέρει ακόμα και ο Παπαγιάννηης - και φαίνεται. Ο Κώστας Αντετοκούνμπο δεν ξέρω αν προλαβαίνει να βοηθήσει. Ο Καλάθης και ο Παπανικολάου θα κάνουν ό,τι μπορούν στην άμυνα – στην άλλη πλευρά είναι ικανοί σε ένα βράδυ για το καλύτερο και το χειρότερο. Ο Παπαπέτρου αποφάσισε να γίνει κάτι σαν ρολίστας και να προστεθεί κι αυτός στους πολλούς ρολίστες που έχει αυτή η ομάδα. Που στα νοκ άουτ δεν είναι φαβορί διότι αναζητά πρωταγωνιστές. Εχει ένα. Μόνο αν βρει κι άλλους θα φτάσει στο μεγάλο στόχο της.
Τα ματς τα κρίνουν οι περιφερειακοί
Μέχρι τώρα η Εθνική μας είχε ένταση στο παιχνίδι της κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο με την Ουκρανία. Σε εκείνο το ματς δεν ήταν μόνο ο Γιάννης που έκανε τη διαφορά: καθοριστική ήταν και η σπουδαία άμυνα που έπαιξε εθνική μας στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν και δέχτηκε μόνο 11 πόντους - πράγμα που δε συνέβη για παράδειγμα ούτε στο ματς που είχε αντιπάλους τους αδύναμους Εσθονούς. Αλλά οι Τσέχοι δεν είναι Ουκρανοί και οι Γερμανοί που ακολουθούν (και για τους οποίους μας αρέσει να μιλάμε λες κι απόψε δεν υπάρχει ματς…) είναι ακόμα καλύτεροι.
Τα χθεσινά ματς της φάσης των 16 ήταν όλα στην κόψη του ξυραφιού και κρίθηκαν τελικά από τους γκαρντ που πήραν τις σωστές αποφάσεις ή που έκαναν λάθη απερίγραπτα. Για τη Γερμανία στην τελική ευθεία του ματς με τους Μαυροβούνιους ήταν πιο χρήσιμος ο Λο από τους ΝBAers. Tην Ισπανία την πήρε από το χέρι ο Λορέντζο Μπράουν. Ο Ντόνσιτς έδειξε και με το Βέλγιο γιατί είναι ο βασιλιάς του τουρνουά. Γάλλοι και Τούρκοι θα πρεπε να οδηγηθούν παρέα στο κοντινότερο ψυχιατρείο, αλλά και σε αυτό το τρελό ματς πρωταγωνιστές ήταν ο Φουρνιέ, ο Ερτέλ, ο Κορκμάζ κι ο Τουντσέρ.
Ο Γιάννης είναι ο από μηχανής Θεός της Εθνικής μας, η μηχανή όμως αναζητείται. Αυτός είναι σίγουρα η μεγάλη ελπίδα. Αλλά αν δεν ανεβούν θεαματικά οι άλλοι, θα τα έχουμε πάλι με τους διαιτητές, τη FIBA, τον Βαγγέλη τον Ιωάννου κτλ.
