Ένα από τα πιο ωραία που άκουσα χθες ήταν ότι η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε άδικα τον τελικό γιατί «αν δεν τραυματιζόταν ο Σαλάχ, αν ο Μπέιλ δεν έβαζε το γκολ της χρονιάς κι αν ο Κάριους δεν έκανε αυτά τα λάθη δεν θα τον είχε κερδίσει»! Ο άνθρωπος, που το έλεγε, μιλούσε σοβαρά. Θεωρούσε ότι όλα αυτά είναι πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν, γιατί δεν έχουν ξαναγίνει. «Αν», έλεγε, «όλα κυλούσαν λογικά, η Λίβερπουλ θα έβαζε ένα γκολ και θα κέρδιζε, αφού άλλωστε το δικό της το γκολ το πέτυχε και ήταν ένα απλό συνηθισμένο γκολ από αυτά που μπαίνουν». Ακόμα και η παραφροσύνη μπορεί να έχει λογική.

Κανείς δεν το περίμενε

Η τρίτη στη σειρά κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ από τη Ρεάλ Μαδρίτης προκάλεσε απερίγραπτες αντιδράσεις σε όλη την Ευρώπη, ακριβώς γιατί όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για ένα επίτευγμα που είναι πολύ έξω από τα συνηθισμένα. Πρώτα από όλα έχει δεκαετίες να συμβεί. Επειτα συνέβη σε μια σεζόν που σχεδόν κανείς δεν το περίμενε: η Ρεάλ μέχρι το Δεκέμβριο έμοιαζε καράβι παρατημένο. Για δεκαετίες μια ομάδα, όσο μεγάλη και να ήταν, δεν μπορούσε να κερδίσει δυο Τσάμπιονς λιγκ στη σειρά – τα τρία έμοιαζαν όνειρο. Η Ρεάλ τα κατάφερε αυτά τα χρόνια με αντιπάλους πάμπλουτους και πανίσχυρους. Η Μπάγερν κερδίζει το πρωτάθλημα Γερμανίας για πλάκα κι όταν τρακάρει μαζί της καταλήγει στο συνεργείο. Ο Γκουαρντιόλα έχει ξοδέψει εκατό περιουσίες στην Μπάγερν και στη Μάντσεστερ Σίτυ και εδώ και χρόνια δεν μπορεί να παίξει ούτε ένα τελικό. Η Γιουβέντους βρέθηκε απέναντί της πέρυσι στον τελικό και μέτρησε τέσσερα γκολ. Η Ατλέτικο είχε δυο ευκαιρίες για να γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης με αυτή αντίπαλο και της έχασε και της δυο. Η Παρί ξόδεψε πέρυσι 300 εκατ ευρώ για τον Νεϊμάρ και τον Εμ Παπέ, βρήκε τη Ρεάλ ενώ αυτή ήταν στα χειρότερά της κι έχασε από την παρέα του Ρονάλντο δυο φορές.

Φέτος η Ρεάλ έφτασε στον τελικό αντιμετωπίζοντας τους καλύτερους: ούτε την Πόρτο βρήκε, ούτε τη Ρόμα που κανένας δεν κατάλαβε πως έφτασε στα ημιτελικά. Επαιξε τέσσερις τελικούς στη σειρά (διπλούς με τη Γιούβε, την Παρί και την Μπάγερν και ένα απλό και κανονικό με τη Λίβερπουλ): στο τέλος το σήκωσε. Αυτά που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια δεν τα έχει κάνει ποτέ καμία ευρωπαϊκή ομάδα στα χρόνια του Τσάμπιονς λιγκ και επιπλέον τα κάνει ως απόλυτο φαβορί: όλοι παίζουν για να την σταματήσουν και δεν το καταφέρνει κανένας. Σε τελική ανάλυση δεν φταίει αυτή αν η Μπάρτσελόνα έχει τρία χρόνια ταβάνι τα προημιτελικά της διοργάνωσης, αν οι ομάδες του Γκουαρντιόλα μένουν από δυνάμεις μετά τον Απρίλιο, αν οι Ιταλοί δεν έχουν αμυντικούς, αν οι Αγγλοι δεν ξέρουν να ξοδεύουν σωστά τα χρήματα τους κι αν η Μπάγερν δεν έχει αντίπαλο στην Γερμανία και δεν μπορεί να γίνει καλύτερη. Η Ρεάλ κάνει τη δουλειά της και ίσως για αυτό είναι αντιπαθητική: γιατί κερδίζει δείχνοντας την υπεροχή της. Ο κόσμος δεν αντέχει όσους απλά κάνουν τη δουλειά τους. Θέλει να ψήνεται πως κερδίζουν οι χαρισματικές ιδιοφυίες της προπονητικής, οι σπάνιοι παίκτες, οι φτωχοί που όμως έχουν ψυχή και καρδιά – λες και υπάρχουν φτωχοί στους τελικούς του Τσάμπιονς λιγκ.

Αστεία κριτική

Δεν αντέχεται η Ρεάλ κι αυτό οδηγεί φυσικά σε τρελές αντιδράσεις. Η φοροδιαφυγή του Ρονάλντο είναι λόγος για να τον συλλάβουν και να του κόψουν το ποδόσφαιρο - η φοροδιαφυγή του Μέσι είναι χτύπημα στο σύστημα από μέσα. Ο Ζιντάν είναι «ένας μέτριος προπονητής που κάνει διαχείριση» (το λένε λες και είναι κακό αυτό…) – το λέγανε και για τον Ντελ Μπόσκε που έχει κερδίσει ό,τι μπορεί να κερδίσει προπονητής, αλλά ήταν «ένας άσχετος ταβερνιάρης». Λένε ότι η Ρεάλ κερδίζει γιατί ξοδεύει, όταν μόνο πέρυσι τουλάχιστον δέκα ομάδες ξόδεψαν παραπάνω χρήματα από τη Βασίλισσα. Το πιο αστείο είναι η κριτική που γίνεται στις διαιτησίες που έχει: φέτος έκλαιγε ο κόσμος γιατί απέκλεισε τη Γιουβέντους με ένα πέναλτι στο 90΄ - την Γιουβέντους που με την Τότεναμ είχε πάρει τέσσερα σφυρίγματα σε δυο ματς! Πάλι καλά που στον τελικό το γκολ που οριακά δεν μέτρησε το πέτυχε ο Μπενζεμά κι όχι ο Φιρμίνο: το τι θα ακουγόταν δεν λέγεται! Δεν μπορώ επίσης να φανταστώ τι θα λέγανε αν ένας τρελός από την εξέδρα σταματούσε τον Μανέ την ώρα που ήταν έτοιμος να σκοράρει – οι θεωρίες συνομωσίες θα έδιναν και θα έπαιρναν: συνέβη στον Ρονάλντο και δεν μίλησε κανείς.

Ένα μπανάλ σκληρό φάουλ

Η δαιμονοποίηση της επιτυχίας έχει πλάκα: κι αυτό είναι μέρος του ποδοσφαίρου. Ένα μπανάλ σκληρό φάουλ του Σέρχιο Ράμος στον Σαλάχ π.χ μπορεί να γίνει λόγος για να ξεσαλώσει η ανθρωπότητα που δεν αντέχει να βλέπει την Ρεάλ να πανηγυρίζει πάλι στο τέλος. Ο Ράμος όντως «κλείδωσε» το χέρι του Αιγύπτιου και τον τράβηξε πέφτοντας μαζί του στο τερέν, όμως ο τραυματισμός του Σαλάχ είναι μια άτυχη στιγμή και τίποτα πιο πολύ: ο παίκτης τραυματίστηκε στον άλλο ώμο του πέφτοντας – θα μπορούσε να του συμβεί και στο μπάνιο. Τη θεωρία του συστηματικού τραυματισμού ώμου (!) ποδοσφαιριστή είχα να την ακούσω από τον καιρό που τραυματίστηκε ο Μπεργκ σε ένα ματς με τον Λεβαδειακό: το μόνο διαφορετικό είναι ότι τότε έφταιγε ο Ολυμπιακός – τώρα ο Ράμος το κανε για τη Ρεάλ, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Ηρεμίστε βρε παιδιά. Στο σπορ η δύναμη μετράει. Παρόλο που αλλάζουν συνεχώς τους κανονισμούς για να κάνουν ευκολότερη τη ζωή του επιθετικού λίγη σκληράδα πάντα επιβάλλεται. Στον τελικό ο Λόβρεν έχει πάρει παραμάζωμα τον Ράμος στη φάση της ισοφάρισης της Λίβερπουλ: ο Ράμος σηκώθηκε γιατί είναι σκληρός – αν κρατούσε το ραμαζάνι μπορεί κι αυτός να μην στεκόταν στα πόδια του. Λίγο αργότερα, στο 82', ο Μανέ κάνει ένα φάουλ στο Ράμος κατευθείαν βγαλμένο από τον ποινικό κώδικα: οι παίκτες είναι παιδιά, που θυμώνουν όταν χάνουν – όλα εξηγούνται και δικαιολογούνται. Το περίφημο φάουλ του Ράμος, που τόσο πείραξε και τον Κλοπ, έχει αρκετή επαγγελματική πονηριά – είναι ο τρόπος που ο Ισπανός διαλέγει για να δείξει στον Αιγύπτιο ότι θα έχει μια δύσκολη βραδιά. Δεν γίνεται για να προκαλέσει τραυματισμό – γίνεται γιατί τα καλά στόπερ πρέπει να κάνουν και τέτοια μαρκαρίσματα. Για αυτό ο Ράμος σήμερα είναι ο καλύτερος στον κόσμο στη θέση του κι ο Μποτία απλά είναι ο γκόμενος της Φουρέιρα κι ο Πικέ ο γκόμενος της Σακίρα. Και δεν του χαρίζουν τίποτα του Ράμος: εικοσιτέσσερις φορές έχει αποβληθεί και δεν παριστάνει το καλό παιδί. Για ένα αμυντικό το να τον λες καλό παιδί πρέπει να είναι προσβολή – καλό είναι μόνο το Πάσχα.

Ακούστε τον Πουγιόλ

Ο Πουγιόλ, που δεν νομίζω ότι υποστήριζε τη Ρεάλ από μικρός, είπε ότι η Μπαρτσελόνα πρέπει να αναθεωρήσει τις προτεραιότητές της βλέποντας τη Βασίλισσα να πανηγυρίζει κάθε χρόνο: ισχύει για τις περισσότερες από τις μεγάλες ομάδες του καιρού μας. Οι πιο πολλές βολεύονται με ένα πρωτάθλημα και μια καλή πορεία στην Ευρώπη: δυστυχώς περιμένουν τη Ρεάλ απλά να την νικήσει ο χρόνος. Αν μπεις σε αυτή τη λογική, σε χρόνο ρεκόρ σκοπός σου γίνεται η καλή πορεία στο πρωτάθλημα – μετά σταματά κι αυτό κι απλά αναρωτιέσαι τι έπαθες.Τίποτα δεν έπαθες: απλά δεν έχεις την νοοτροπία της Βασίλισσας.

Η Ρεάλ δείχνει ότι μπορείς να κερδίσεις το Τσάμπιονς λιγκ αν το κάνεις στόχο σου, αρκεί να μην φοβάσαι το βάρος του, να μην υποφέρεις τις φανέλες των άλλων, να μπορείς να διαχειριστείς μεγάλους παίκτες κι εν τέλη να ξέρεις να κερδίζεις. Ζούμε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο το «μάθε να χάνεις», το λένε πολλοί νομίζοντας ότι λένε κάτι σπουδαίο. Στη Ρεάλ αυτό δεν υπάρχει. Εχει μάθει να κερδίζει. Και σε όποιον αρέσει…