Μολονότι στα αθλητικά μας υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα άξια σχολιασμού σήμερα, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, θα σας επισημάνω μερικά βιβλία που νομίζω πως αξίζει να προσθέσετε στο καλοκαίρι σας για να το κάνουν λίγο καλύτερο. Κάποια τα έχω ήδη διαβάσει, κάποια τα πήρα μαζί μου φεύγοντας από την Αθήνα. Τα πιο πολλά είναι όπως πάντα αστυνομικά γιατί το καλό αστυνομικό είναι κάτι σαν αξεσουάρ της ξαπλώστρας. Εχουμε και λέμε:

• Λάζαρος, Λάζαρος, Λάζαρος, του Λαρς Κέπλερ (Εκδόσεις Παττάκη). Όταν έπεσε στα χέρια μου νόμιζα ότι είναι ένα ακόμα σκανδιναβικό αστυνομικό μυθιστόρημα γραμμένο από κάποιον που θα θελε να γίνει ο επόμενος Γιο Νέσμπο. Δεν είναι έτσι ακριβώς. Μολονότι στο ξεκίνημα του θυμίζει πολλά ανάλογα (επιθεωρητής ανακαλύπτει πτώμα και μαζί με αυτό και το μυστικό του θανάτου της γυναίκας του), όλα εξελίσσονται εντυπωσιακά διαφορετικά από ό,τι νόμιζα – και πιστέψτε με αυτό είναι κομμάτι δύσκολο. Δεν ξέρω τι θα κάνει μελλοντικά ο Κέπλερ. Για την ώρα έγραψε κάτι πολύ καλό. Και με μια γραφή ιδιαίτερη: συγχαρητήρια στο μεταφραστή του που απέδωσε το κλίμα.
• Ο κήπος με τις φράουλες του Φίλιππου Φιλίππου (Εκδόσεις Παττάκη). Στον Φίλιππο Φιλίππου οφείλεται πολύ ο εθισμός μου στην αστυνομική λογοτεχνία: οι βιβλιοκριτικές του στο Βήμα με βοηθούν πάντα να καταλάβω τι αξίζει τον κόπο να διαβάσω – είναι σαν να μου φέρνει το βιβλίο σπίτι. Εκτός όμως από εξαιρετικός κριτικός είναι και σπουδαίος αφηγητής ιστοριών με εξελίσσονται σε ένα ελληνικό μεσοαστικό περιβάλλον, αν μη τι άλλο εξαιρετικά οικείο στον αναγνώστη. Εδώ ένα παντρεμένο ζευγάρι, ο Αντρέας και η Φαίδρα, ζουν σε ένα υπέροχο σπίτι στη Σαρωνίδα. Αλλά τίποτα δεν είναι όσο ειδυλλιακό φαίνεται.

• Η μυστική ζωή των συγγραφέων του Γκιγιέμ Μουσό (εκδόσεις Διόπτρα). Παρά τον τίτλο που παραπέμπει σε gossip πρόκειται για αστυνομικό και μάλιστα εξαιρετικό. Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται η γνωστή φράση του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές που ήταν κι αυτός μανιώδης αναγνώστης αστυνομικών και μας θυμίζει πως «όλοι έχουμε τρεις ζωές: μια δημόσια, μια ιδιωτική και μια μυστική». Το βιβλίο κινείται ακριβώς πάνω σε αυτό τον καμβά. Μια δημοσιογράφος από την Ελβετία αναζητά το μυστικό της επιτυχίας ενός μεγάλου συγγραφέα. Και καταλαβαίνει ότι θα ήταν καλύτερο να κάνει κάτι άλλο…
• Ενοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίον της Χίλντας Παπαδημητρίου (εκδόσεις Μεταίχμιο). Η συγγραφέας ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που έχουν ένα κλώνο – ίσως και δυο. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι ενώ γράφει σε περιοδικά, μεταφράζει βιβλία, παρουσιάζει εκδηλώσεις και ζει τη ζωή τους υπέροχα βρίσκει και χρόνο να γράψει και βιβλία! Το τελευταίο της έχει ένα κλασικό τίτλο, αλλά δεν είναι ένα κλασικό αστυνομικό: η τέταρτη περιπέτεια του πρώην αστυνομικού Χάρη Νικολόπουλου είναι απλά μια ευκαιρία για ένα μεγάλο κοινωνικό σχόλιο που αφορά την άγνωστη Αθήνα του καιρού μας. Που η Χίλντα μας ξέρει καλά.
• Ένα φέρετρο για τη Σοφία, του Ανδρέα Αποστολίδη και του Κώστα Καλφόπουλου (Εκδόσεις Αγρα). Στον Αποστολίδη έχω από παλιά μια αδυναμία. Τον Καλφόπουλο δεν τον γνώριζα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως αυτή η ωραία «περιπέτεια συμπαραγωγή» έχει μια σπάνια για τα ελληνικά μας δεδομένα πρωτοτυπία. Αναφέρεται σε μια ληστεία κοσμημάτων και διαδραματίζεται τελικά στο Κολωνάκι αφού έχει ξεκινήσει στο Φίνιξ της Αριζόνα. Είναι μάλλον μια ωραία παρωδία ιστοριών που οι δυο λατρεύουν και είναι το κλασικό βιβλίο που όσα λιγότερα γνωρίζεις για τους ήρωες που σε αυτό εμφανίζονται πριν το πιάσεις στα χέρια σου, τόσο πιο πολύ το απολαμβάνεις. Και γελάς…
• Η δολοφονία του τραπεζίτη του Αουγκούστο Ντε Αντζελις (Εκδόσεις Οκτάνα). Σε ένα καλοκαίρι που οι Ιταλοί έγιναν πολύ δημοφιλείς στην Ελλάδα έφτασε η στιγμή να γνωρίσει το ελληνικό κοινό τον πατριάρχη του ιταλικού αστυνομικού – ένα σπουδαίο συγγραφέα που υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον Καμιλέρι, τον Λουκαρέλι, τον Αμανίτι και άλλους πολλούς. Οι ιστορίες του Ντε Αντζελις διαδραματίζονται στα χρόνια του Μουσολίνι κι έχουν μια παλιομοδίτικη γλύκα – μοιάζουν λίγο με αυτές του Ζωρζ Σιμενόν: όχι τυχαία ο Ντε Βιντσέντζι αποκαλείται ο Ιταλός Μεγκρέ. Το είδος δεν είναι απλό. Αλλά αν το αγαπήσεις το αγαπάς παράφορα.

• Μασσαλία ‘73 της Ντομινίκ Μανοτί, εκδόσεις (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου). Οποιοι έχουν γνωρίσει τον Μορίς Ατιάκι έχουν ξετρελαθεί θα αγαπήσουν την Ντομινίκ Μανοτί και την εθιστική γραφή της, που θυμίζει με ένα παράξενο τρόπο λίγο ρεπορτάζ και λίγο σενάριο τηλεοπτικής σειράς. Το αληθινό ενδιαφέρον στην ιστορία είναι ότι η Μανοτί έχει το κουράγιο να μας παρουσιάσει την εποχή που προηγήθηκε της σημερινής: μας θυμίζει τα χρόνια που ήταν δύσκολο στη Γαλλία να είναι Αραβας, Μουσουλμάνος κτλ. Σε κάποια σημεία σε πιάνει το στομάχι σου. Αν σου συμβεί όμως αυτό είναι καλό: είναι μια ένδειξη πως παραμένεις άνθρωπος…
• Η Λέσχη φόνων της Πέμπτης του Ρίτσαρντ Οζμαν (εκδόσεις Ψυχογιός). Ένα μικρό βρετανικό κομψοτέχνημα γραμμένο για όσους έχουν βαρεθεί τα αιματοβαμμένα θρίλερ, τα γεμάτα αλκοολικούς ντέτεκτιβ και παρανοϊκούς σήριαλ κίλερ. Εδώ ερευνητές είναι κάτι γεροντάκια που περνάνε την ώρα τους – σαν να λέμε ο Ηρακλής Πουαρό και η Μις Μπάρμπλ στα ογδόντα τους. Η ιστορία ξεχειλίζει από το είδος του βρετανικού χιούμορ που κάθε καλός αγγλόφιλος αγαπάει: ακόμα και ο κακός προκαλεί τουλάχιστον χαμόγελο. Θέμα χρόνου πιστεύω να το δούμε στο  
• Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173 του Βαγγέλη Γιαννίση (εκδόσεις Διόπτρα). Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο ταλαντούχος Γιαννίσης, ένας από τους πιο εργατικούς συγγραφείς του καιρού μας, έπρεπε να γράφει αστυνομικά που να διαδραματίζονται στη Σκανδιναβία όπως έκανε μέχρι τώρα! Ευτυχώς αυτό ήταν μια τρέλα νεανική που τώρα έχει τελειώσει: αισθάνομαι σαν μετά από ένα διάστημα σπουδών στη Νορβηγία ή στη Σουηδία ο Βαγγέλης επέστρεψε στην Ελλάδα και πολύ καλά έκανε. Το εξαιρετικό του αυτό πρώτο ελληνικό αστυνομικό (κανονικά πρέπει να πάρει βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου…) περιέχει διαφορετικές αληθινές ιστορίες, με αληθινούς Ελληνες αστυνόμους ερευνητές που τις διηγήθηκαν και όλες διαδραματίζονται δίπλα μας. Εχω να πω ότι πέρασα υπέροχα.
• Σαμποτάζ του Αρθούρου Περέθ Ρεβερτέ (Εκδόσεις Παττάκη). Πολυγραφότατος και παιγνιδιάρης ο Ρεβερτέ ανέβηκε πολύ στα μάτια μου όταν άρχισε να ασχολείται λίγο πιο πολύ με αστυνομικές ιστορίες που έχουν ένα κεντρικό πρωταγωνιστή. Ο Λορένθο Φαλκό, που κάνει για τρίτη φορά την εμφάνισή του είναι ένα ωραίο «τομάρι»: τυχοδιώκτης, πράκτορας μυστικών υπηρεσιών, πρώην λαθρέμπορος όπλων, αλλά μέγας γνώστης της τέχνης της επιβίωσης ο ήρωας του Ρεβερτέ είναι ένας εξαιρετικός καλοκαιρινός φίλος. Στις περιπέτειές του υπάρχουν διάσημοι συγγραφείς και ζωγράφοι, ήρωες του ισπανικού εμφυλίου, πληρωμένοι φονιάδες και άλλοι πολλοί που καλοκαιριάτικα δεν σε αφήνουν να πλήξεις...

Καλή ανάγνωση κι αφήστε και τις δικές σας προτάσεις…