Το «παγκόσμιος θαυμασμός» είναι λίγο για να περιγράψει κανείς τον τρόπο που ο κόσμος του τένις υποδέχτηκε την νίκη του Κάρλος Αλκαράθ στο Γουίμπλεντον. Πρώτοι τον αποθέωσαν οι αληθινά μεγάλοι. Ο Φέντερερ θυμήθηκε ότι ο προπονητής του ο Χουάν Κάρλος Φερέρο πήγε τον Αλκαράθ να προπονηθεί μαζί του όταν ήταν 16 χρονών «και από τότε το παιδί φαινόταν ότι θα γίνει νούμερο 1». Ο Ναδάλ είπε πως το ισπανικό τένις βρήκε στο πρόσωπό του «ένα είδωλο που θα σταθεί λόγος να συνεχίσουν τα παιδιά στην Ισπανία να αγαπούν το σπορ και να ασχολούνται». Ο Τζόκοβιτς δήλωσε πως πρέπει πλέον όλοι να τον αντιμετωπίζουν ως ένα ολοκληρωμένο υπέροχο παίκτη κι όχι πια ως ταλαντούχο μικρό.
Υπάρχει πλέον ένας διάχυτος φόβος πως ο μεγάλος μικρός θα μετατρέψει για χρόνια τους τελικούς των Γκραν Σλαμ σε ματς επίδειξης. Αυτό δεν είναι ποτέ καλό για το τένις. Αλλά δεν είναι κι απαραίτητο ότι θα συμβεί.
Η αλήθεια είναι πως το τένις μοιάζει να ζει μια στιγμή χωρίς προηγούμενο. Η νίκη του Αλκαράθ στο Γουίμπλεντον επιβεβαίωσε την μεγάλη υποψία πως ο μικρός μπορεί πλέον να παίξει το τένις του σε κάθε επιφάνεια. Ο Αλκαράθ δεν πήγε πρώτη φορά στο Λονδίνο: αυτή ήταν η τέταρτη συμμετοχή του. Ηταν όμως η πρώτη στην οποία πήγε τόσο καλά προετοιμασμένος κι έχοντας φανερά δουλέψει ειδικά για την περίσταση. Κι αυτό μπόρεσε να το κάνει γιατί είναι μικρός. Και μαθαίνει. «Αντιγράψαμε πολλά ακόμα κι από τον Μάρεϊ» είπε ο Φερέρο τονίζοντας πως τον Τζόκοβιτς τον κοπιάρουν καιρό τώρα. Συγχαρητήρια για την ειλικρίνεια.
Ηττα μόνο από κράμπες
Η μοναδική ήττα του Αλκαράθ από τον Τζόκοβιτς ήταν στο Παρίσι, αλλά από κράμπες. Εχω ακούσει διάφορες εξηγήσεις για ό,τι τότε του συνέβη. Κρατάω την χειρότερη: ότι πίεσε τόσο πολύ τον εαυτό του, ώστε το κορμί του κατέρρευσε. Ας πούμε ότι είναι έτσι, αλλά ας θυμηθούμε και τη στιγμή: ήταν σε ένα ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός με όλα τα μάτια της χώρας του πάνω του καθώς περίμεναν όλοι να τον δουν να διαδέχεται τον Ναδάλ κερδίζοντας το τουρνουά. Εκανε λάθος κατανομή δυνάμεων και δεν άντεξε; Πιθανόν. Αλλά πόσο πιθανό είναι αυτό να ξανασυμβεί; Θα λεγα ότι είναι αδύνατο. Μετά μάλιστα τη νίκη του στο Γουίμπλεντον η στατιστική του λέει πως έχει οκτώ νίκες σε εννιά ματς που έχει δώσει και κρίθηκαν στο πέμπτο σετ. Που σημαίνει δυο πράγματα: ότι πρώτον ξέρει κι από διαχείριση δυνάμεων κι ότι είναι μάλλον αδύνατον να χάσει ματς μόνος του.
Όλα αυτά σημαίνουν πως δεν έχει αντίπαλο; Ετσι μοιάζει. Υπάρχει φυσικά πάντα ο Τζόκοβιτς και είναι βέβαιο πως για ένα χρόνο ακόμα (τουλάχιστον…) οι μεταξύ τους αναμετρήσεις θα είναι καταπληκτικές αλλά ο Αλκαράθ έχει στα υπέρ του το χρόνο και έχει πλέον μεγάλη σιγουριά: σε δυο μήνες στη Νέα Υόρκη, αν ξαναβρεί τον Τζόκοβιτς, αυτός θα είναι το φαβορί κι ο Σέρβος θα χει πάλι απέναντί του κάποιον που έχει τις δικές του αρετές (ικανότητα στις «απαντήσεις», επιθετικό παιγνίδι από τη μπειζ λάιν, χτυπήματα εν κινήσει, σπουδαίο σερβίς), αλλά και μερικές παραπάνω, όπως έκρηξη, ταχυδύναμη, φρεσκάδα. Αν ο Τζόκοβιτς πει αντίο κανείς από όσους υπάρχουν σήμερα στους 100 πρώτους δεν φαίνεται να μπορεί να συγκριθεί μαζί του. Ο Μεντβέντεφ, ο Σίνερ, ο Ρουντ, ο Ρούνε έχουν σκαμπανεβάσματα που οφείλονται και στο ό,τι είναι καλοί σε συγκεκριμένες επιφάνειες – ο Αλκαράθ παίζει παντού. Ο Μπερετίνι που πέρυσι τον κέρδισε στην Αυστραλία μπορεί να του δημιουργήσει προβλήματα μόνο σε γρήγορα γήπεδα. Ο Τσιτσιπάς θα του λέει πάντα «Κάρλός χαλάρωσε»: θα παίζουν ωραίους πόντους και μερικά μεγάλα σετ, αλλά το ποιος θα κερδίζει μοιάζει προδιαγεγραμμένο.
Κάποτε ο Φέντερερ
Σήμερα δεν υπάρχει κανείς να σταθεί απέναντί του και να τον τρομάξει: ο τελευταίος ήταν ο Τζόκοβιτς. Μπορεί να τον ξανακερδίσει, δύσκολα όμως θα τον τρομάξει ξανά - όσο ο καιρός περνά τα 15 χρόνια της διαφοράς τους θα φαίνονται. Επομένως θα φτάσει κάποια στιγμή (και σύντομα μάλιστα) να παίζει μόνος του; Η λογική λέει «μπορεί», η ιστορία του τένις λέει πως αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ.
To 2003 υπήρξε μια περίπου ανάλογη στιγμή. Ο Ρότζερ Φέντερερ κέρδισε το πρώτο του Γκραν Σλαμ τουρνουά στο Γουίμπλεντον – κάπως μεγάλος μάλιστα αφού ήταν 22 χρονών. Αλλά δεν κέρδισε απλά τον Μαρκ Φιλιππούση στον τελικό: προηγουμένως είχε βάλει τέλος στην καριέρα του Πιτ Σάμπρας. Δυο χρόνια αργότερα συνταξιοδότησε και τον μεγάλο Αντρέα Αγκασι στο US Open. Για τρία χρόνια ο Ελβετός έμοιαζε να μην έχει αντίπαλο: οι συνομήλικοί του κι όσοι υπήρχαν μπροστά του, παίκτες όπως ο Ρόντικ, ο Λέιτον Χίουιτ, ο Σάφιν, ο Παγδατής, έμοιαζαν σάκοι του μποξ. Αλλά το 2006 εμφανίστηκε ένας πιτσιρικάς που κυκλοφορούσε με αμάνικα μπλουζάκια, χτυπούσε τη μπάλα με το αριστερό και στο χώμα δεν είχε αντίπαλο: λεγόταν Ράφα Ναδάλ. Το 2008, αυτός που και ήταν πέντε χρόνια μικρότερος, τον κέρδισε στο Γουίμπλεντον. Και μετά εμφανίστηκε κι ο Τζόκοβιτς, δυο χρόνια μικρότερος του Ναδάλ – το τένις χάρη στους τρεις απογειώθηκε. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, αν σήμερα ο Αλκαράθ έχει αντίπαλο ίσως μόνο τον Τζόκοβιτς, ποτέ κανείς σε αυτό το σπορ δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Σίγουρα κάπου στον κόσμο σήμερα υπάρχει ένας πιτσιρικάς που δουλεύει πολύ. Είναι 15 χρονών. Ισως τον Αλκαράθ τον έχει είδωλο. Και ζει για να μπει μια μέρα στο γήπεδο και να αποδείξει ότι είναι καλύτερός του. Γιατί έτσι είναι το τένις.
Με πολλούς αντιπάλους
«Ωραία» θα πει κάποιος «και τι θα γίνει μέχρι αυτός να εμφανιστεί;». Η απάντηση είναι ότι πιθανότατα θα δούμε την ηγεμονία του Αλκαράθ, που όμως θα είναι γεμάτη περιπέτειες. Ο Τζόκοβιτς προετοιμάζει ήδη την απάντησή του: είναι σπάνιος αρτίστας για να μην σχεδιάζει από τώρα το μεγάλο φινάλε. Ο Μεντβέντεφ θα είναι πολύ ανταγωνιστικός στις σκληρές επιφάνειες στην Αμερική και στην Αυστραλία. Ο Σίνερ ανεβαίνει. Ο Ζβέρεφ συνέρχεται. Ο Μπερετίνι του χρόνου στο Γουίμπλεντον θα είναι ανταγωνιστικότατος μακριά από τραυματισμούς – ίσως εμφανιστεί στο προσκήνιο κι ο Κύργιος. Και στο χώμα, που ο μικρός Ισπανός πετάει, μπορεί να του βάλουν δύσκολα ο Τσιτσιπάς, ο Ρούνε, ο Ρουντ, όσο κι αν σήμερα φαίνονται ότι του υπολείπονται: θα ναι πάντα πολλοί αυτοί που θα περιμένουν την κακή του μέρα.
Ο Αλκαράθ παίζοντας με τέτοια ένταση θα έχει και τους τραυματισμούς του – έγινε νούμερο 1 στα είκοσι, αλλά το κυνηγάει αυτό παίζοντας χρόνια στα κόκκινα. Σήμερα είναι ο καλύτερος όλων, αλλά μόνο όταν είναι απολύτως καλά. Το σπορ είναι σκληρό. Κι αντίπαλοι είναι κι ο χρόνος, κι ο πόνος και συνήθως και το μυαλό που κουβαλάς στο κεφάλι σου. Ο Αλκαράθ δεν παίζει μόνος. Η μάλλον παίζει μόνος. Εναντίον όλων πλέον.
