Στο φινάλε της συμμετοχής των ελληνικών ομάδων στους ομίλους των ευρωπαϊκών διοργανώσεων είχαμε καλά νέα. Πρώτα τα καλά: ο ΠΑΟΚ κέρδισε UEFA Conference League εύκολα την Λίνκολν από το Γιβραλτάρ και σε συνδυασμό με την ήττα της Σλόβαν Μπρατισλάβας πήρε το εισιτήριο της πρόκρισης κι έδωσε και ελπίδες στο ελληνικό ποδόσφαιρο να φτάσει στην 15η θέση στη βαθμολογία της UEFA. Τα άσχημα νέα ήρθαν από το Βέλγιο. Ο Ολυμπιακός έχασε από την Αντβέρπ κάνοντας τη χειρότερη εμφάνισή του φέτος εκτός έδρας. Mόνη του παρηγοριά ότι και να κέρδιζε δεν θα περνούσε πρώτος. Το ματς Φενέρ – Αϊντραχτ τελείωσε με μια διπλωματική ισοπαλία (1-1): στο τελευταίο εικοσάλεπτο δεν παιζόταν ποδόσφαιρο – απλά πρόσεχαν μην χτυπήσει κανένας. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Ο Μαρτίνς τα είπε όλα
Εμφανίσεις και ήττες σαν τη χθεσινή του Ολυμπιακού στην Αμβέρσα βοηθούν όποιον θέλει να καταλάβει την εφετινή ομάδα του πρωταθλητή να το κάνει: φυσικά επιβάλλεται να αφήσει κατά μέρους ιδεοληψίες – αν πιστεύεις ότι ο Ολυμπιακός είναι κάτι καταπληκτικό ή κάτι κάκιστο (η υπερβολή είναι και στις δυο περιπτώσεις το πρόβλημα…) δεν θα καταλάβεις τίποτα.
Ο πιο σκληρός και ο πιο δίκαιος κριτής του Ολυμπιακού εν προκειμένω είναι ο προπονητής του. Ο Πέδρο Μαρτίνς χαρακτήρισε την χθεσινή εμφάνιση της ομάδας του την χειρότερη επί των ημερών του σε ευρωπαϊκό ματς, είπε αινιγματικά ότι την περίμενε, την απέδωσε στην κακή εμφάνιση της μεσαίας γραμμής και δήλωσε ανοιχτά δυσαρεστημένος από κάποιους ποδοσφαιριστές που πρέπει αν αλλάξουν μυαλά – χωρίς να αναφερθεί σε ποιους. Το θέμα είναι το γιατί συνέβησαν όλα αυτά
Ο Ολυμπιακός έκανε ένα πραγματικά κακό παιγνίδι, μολονότι από ημίχρονο σε ημίχρονο άλλαξε μεσοεπιθετικά πολύ. Στο πρώτο ημίχρονο ο Μαρτίνς χρησιμοποίησε το παλιό αγαπημένο του 4-3-3, με τον Μαντί Καμαρά, τον Μπουχαλάκη και τον Εμβιλά στη μεσαία γραμμή και τους Ονιεκούρου, Τικίνιο και Λόπεζ στην επίθεση. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Πορτογάλος θυμωμένος με την προβεψιμότητα της ομάδας, την έλλειψη τρεξιμάτων και την χαλαρότητα στο (υποτιθέμενο) πρέσινγκ άλλαξε τον Μπουχαλάκη (για να βάλει τον Αγκιμπού Καμαρά) και έστειλε στο γήπεδο νωρίς άλλους κυνηγούς: μπήκαν ο Ελ Αραμπί, ο Μασούρας και μετά από καιρό ο Βρουσάι. Τι άλλαξε; Απολύτως τίποτα. Και στο δεύτερο ημίχρονο όπως και στο πρώτο ο καλύτερος του Ολυμπιακού ήταν ο τερματοφύλακας Βάτσλικ που νικήθηκε μόνο μια φορά: στο 6’ λεπτό μια ατυχέστατη παρέμβαση του καλού κατά τα άλλα Σισέ σε σουτ του δραστήριου 20χρονου Μπαλικβίσα υποχρέωσε τον Τσέχο να μαζέψει τη μπάλα από τα δίχτυα – κατά τα άλλα ο τύπος ήταν αλάνθαστος. Αν το ματς έμεινε ανοιχτό μέχρι τέλους, κι ο Ολυμπιακός έψαχνε ένα γκολ για μια τιμητική ισοπαλία, το χρωστά κυρίως στον τερματοφύλακα του.
Διδακτικό για τον κόσμο
Το ματς είναι διδακτικό – όχι για την ομάδα αλλά για τον κόσμο. Οποιος θέλει να καταλάβει τον Ολυμπιακό πρέπει να καταλάβει το εξής απλό: τα καλά του παιγνίδια οφείλονται κατά βάση στην στοχοπροσήλωση, στην καλή προετοιμασία, στην αίσθηση της αποστολής, στην πρωταθληματική του νοοτροπία. Ολα τα άλλα (αποτελεσματικότητα, δημιουργία, πρέσινγκ, προσωπικές ενέργειες, σιγουριά στην άμυνα κτλ) κάθε φορά φέτος είναι παιζόμενα – και δεν είναι λίγα. Ο Ολυμπιακός δεν διαλέγει ματς: απλά δεν μπορεί να παίζει με το μαχαίρι στα δόντια σε όλα τα ματς. Το αποτέλεσμα είναι πως όταν θεωρεί κάποιο ματς εύκολο ή όταν δεν τον προσεγγίζει με αποφασιστικότητα, μπορεί εύκολα και να μπλέξει. Του συμβαίνει είτε παίζει με το Βόλο, είτε με το Λεβαδειακό, είτε με την αδιάφορη Αντβέρπ, που σε σχέση με το ματς στο Καραϊσκάκη είχε τέσσερις αλλαγές και μια επίθεση (Ντιαλό, Μπαλίνβισα, Μπένσον) με πιτσιρίκια.
Τελείωσε δεκαπέντε βράδια πριν
Γιατί χθες δεν ήταν καλός ο Ολυμπιακός; Γιατί ήταν φανερό πως κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί κάτι να συμβεί στην Πόλη και να τερματίσει πρώτος. Και γιατί για τους παίκτες του εμφανέστατα η αποστολή στη φάση των ομίλων της διοργάνωσης ολοκληρώθηκε με την πρόκριση – δηλαδή δεκαπέντε βράδια πριν. Όλα τα υπόλοιπα, όταν δεν υπάρχει πίστη (και κατά συνέπεια καλή απόδοση) είναι δευτερεύοντα. Και δυστυχώς η πίστη δεν έρχεται ούτε με αλλαγές σχηματισμών, ούτε γιατί θα ρθουν παίκτες από τον πάγκο: για να είναι αποτελεσματικά αυτά η προϋπόθεση είναι η ομάδα να έχει προετοιμαστεί για πόλεμο. Στο Βέλγιο πήγε εκδρομή: οι πιο πολλοί είδαν το ματς σαν ταλαιπωρία ή υποχρέωση.
Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κερδίσει παίζοντας στο ρελαντί: ούτε στο πρωτάθλημα, ούτε φυσικά στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει ομάδες πειθαρχημένες, πιεστικές, τρεχαλιτζήδικες, όπως η χθεσινή Αντβέρπ. Που δεν τον άφησε να κυκλοφορήσει τη μπάλα, πρέσαρε τους Εμβιλά και Μαντί Καμαρά, απομόνωσε και αποξένωσε από το ματς τους φορ του (τον Τικίνιο στο πρώτο ημίχρονο και τον Ελ Αραμπί στο δεύτερο) και υποχρέωσε όλους τους ακραίους του να γυρνάνε πολύ για να πάρουν τη μπάλα. Δεν είναι τυχαίο πως από τους τέσσερις που χρησιμοποιήθηκαν έφτασε σε τελική προσπάθεια μόνο ο Βρουσάι. Αυτός που δεν γνώριζαν.
Όλα τα καλά ματς του Ολυμπιακού οφείλονται κυρίως στην καλή προετοιμασία τους, αλλά και στην πίστη ότι μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα μόνο αν η ομάδα παίξει καλύτερα από τον αντίπαλο: χωρίς αυτή δεν γίνεται τίποτα φέτος. Οσο για την συνέχεια (αλλά και για τη γενικότερη περί Ευρώπης συζήτηση) έχω κάποιες θέσεις που θα τις μοιραστώ μαζί σας αύριο. Για την ώρα περιορίζομαι να επισημάνω πως κατά τη γνώμη χάθηκε μια ευκαιρία πρωτιάς πραγματικά σπάνια, και χάθηκε γιατί με μια μόνο νίκη εκτός έδρας πρωτιά σε όμιλο είναι αδύνατη. Από την άλλη πιστεύω πως έγινε κατανοητό πως σε αυτό τον όμιλο όσο εύκολη ήταν η πρώτη θέση ήταν και η τέταρτη.
Τα κατάφερε ο ΠΑΟΚ
Ο ΠΑΟΚ ήθελε πριν το ματς μια μεγάλη σε έκταση νίκη κόντρα στην Λίνκολν από το Γιβραλτάρ ώστε να μην τον απασχολεί τι θα κάνει στη Δανία η Σλόβαν: δεν την βρήκε γιατί εν τέλει δεν του χρειάστηκε – και πάλι καλά. Εγραφα χθες πως του αρκεί απλά να κερδίσει: έτσι κι έγινε.
Ο Ρασβάν Λουτσέκου που αλλάζει συνεχώς ενδεκάδες (τελευταία πιο πολύ από απόγνωση…), έχασε τον Ελ Καντουρί που τραυματίστηκε στο ζέσταμα, αλλά ξαναβρήκε τους τρεις της μεσαίας γραμμής που πρέπει να είναι αναντικατάστατοι (δηλαδή τον Ντάγκλας Αουγκούστο, τον Κουρτις και τον Σβαπ). Εβαλε στο βασικό σχήμα τον Μουργκ (να κάνει τον Μπίσεβαρ – παίζοντας λίγο κεντρικό χαφ και λίγο εξτρέμ) και κράτησε στην επίθεση τους Σβιντέρσκι και Ζίφκοβιτς. Ο τελευταίος είναι η ευλογία του ΠΑΟΚ: δεν μπορώ να φανταστώ τι θα του συνέβαινε αν δεν τον είχε. Ο Σέρβος με μια κεφαλιά μετά από ένα καταπληκτικό άλμα έκανε στο 17΄το 1-0 στην πρώτη πραγματικά οργανωμένη επίθεση του ΠΑΟΚ και σε συνδυασμό με τα καλά νέα από τη Δανία (η Κοπεγχάγη προηγήθηκε κι αυτή με 1-0 νωρίς) κάθε άγχος έφυγε. Στο 55΄ο Ζίφκοβιτς έδωσε στον Σβαπ το 2-0. Και μετά ο Λουτσέσκου έκανε αλλαγές έχοντας το μυαλό του ότι οι υποχρεώσεις είναι πάντα πολλές και οι τραυματισμοί παραμονεύουν. Και χθες μετά τον Ελ Καντουρί που πόνεσε πριν το ματς, βγήκαν από το γήπεδο με ενοχλήσεις ο Σβαπ και ο Τέιλορ: δεν υπάρχει παιγνίδι που αυτό να μην συμβαίνει με κάποιον.
Για τον ΠΑΟΚ ισχύει το «τέλος καλό». Το «όλα καλά» δεν τολμά ούτε να το σκεφτεί άνθρωπος. Και για αυτόν και για τον Ολυμπιακό πάντως τα δύσκολα είναι μπροστά. Και δεν έχουν να κάνουν μόνο με τον αντίπαλο: πρώτα από όλα και οι δυο έχουν να διορθώσουν πολλά. Το καλό είναι ότι το ξέρουν. Το ερώτημα είναι αν γίνεται…
