Στην ολοκλήρωση των ομίλων του Τσάμπιονς λιγκ είχαμε τελικά και τις εκπλήξεις που τόσο μας είχαν λείψει φέτος στο ξεκίνημα της διοργάνωσης. Οι μεγαλύτερες ήταν φυσικά ο αποκλεισμός του Άγιαξ, που θα προκρινόταν στην επόμενη φάση με μία απλή ισοπαλία με τη Βαλένθια, κι ο αποκλεισμός της Ίντερ που έπρεπε να κερδίσει μια Μπαρτσελόνα γεμάτη αναπληρωματικούς και δεν τα κατάφερε. Χρωστάω ένα σημείωμα εδώ για ένα Τσάμπιονς λιγκ που δεν έχει φαβορί: ίσως το πρώτο τέτοιο που θυμάμαι.
Δυο μόλις εκπλήξεις
Ο Αγιαξ πούλησε το περασμένο καλοκαίρι τον Ντε Λιχτ και τον Ντε Γιόνγκ, χωρίς να τους αντικαταστήσει, ενώ και τον Φαν Ντε Μπεκ, τον έχει ουσιαστικά παραχωρήσει στη Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι εύκολο να πεις ότι αποκλείστηκε από τη Βαλένθια και την Τσέλσι γιατί το καλοκαίρι αποδυναμώθηκε – η Ιντερ όμως; Η Ιντερ έδωσε τα κλειδιά της σε ένα σπουδαίο προπονητή, όπως είναι ο Αντόνιο Κόντε, έκανε μεταγραφές μεγάλες, δεν πούλησε σχεδόν κανένα. Κι όμως οι ρεζέρβες της Μπαρτσελόνα την κέρδισαν και την έστειλαν στο Γιουρόπα λιγκ. Γιατί; Γιατί το επίπεδο του Τσάμπιονς λιγκ δεν συγχωρεί κανένα λάθος.
Οι δυο αυτές ομάδες είναι οι μόνες που είχαν προδιαγραφές να φτάσουν στη φάση των 16 και δεν τα κατάφεραν. Ο Άγιαξ ουσιαστικά πλήρωσε μία παραδοσιακή του αδυναμία: το γεγονός ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κάποια οριακά παιχνίδια με μία κάποια απαραίτητη σκοπιμότητα. Μία άλλη ομάδα στη θέση των Ολλανδών, γνωρίζοντας μάλιστα ότι έχει και κάποια αμυντικά προβλήματα, αλλά και κάποια προβλήματα φόρμας, (θυμίζω ότι το Σάββατο ο Άγιαξ είχε χάσει από τη Βίλεμ στο ολλανδικό πρωτάθλημα…) θα φρόντιζε στο κρίσιμο αυτό ματς να παίξει λίγο περισσότερο άμυνα χωρίς να ξεχνά ότι η ισοπαλία είναι ένα χρήσιμο αποτέλεσμα. Ο Άγιαξ αντιμετώπισε όμως τη Βαλένθια όπως κάθε αντίπαλό του και Ισπανοί που έπαιξαν ψυχωμένη άμυνα κατάφεραν να βρουν ένα γκολ και να το υπερασπιστούν. Κάποιοι παρομοίωσαν τον φετινό αποκλεισμό του Άγιαξ με τον περσινό από την Τότεναμ: δεν έχει καμία σχέση. Πέρσι οι Ολλανδοί έμειναν από δυνάμεις - φέτος έχασαν απλά το μυαλό τους. Η Ιντερ είναι τελείως διαφορετική υπόθεση. Ο Κόντε είναι εξαιρετικός προπονητής στο να δημιουργεί ένα καλό ρόστερ ομάδας, αλλά δεν είναι ο καλύτερος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, γιατί οι αρκετές προηγούμενες αποτυχίες του έχουν ως συνέπεια μεγάλο άγχος. Η Ίντερ απέναντι στην Μπαρτσελόνα έκανε πολλές ευκαιρίες, όπως κάποτε έκανε πολλές ευκαιρίες στα ευρωπαϊκά της παιχνίδια η Γιουβέντους του Αντόνιο Κόντε, συλλέγοντας όμως μόνο μία σειρά από ισοπαλίες που κάνεις δεν θυμάται. Τώρα θα επικεντρωθεί στην προσπάθεια κατάκτησης του ιταλικού πρωταθλήματος: αυτός ήταν εξ αρχής ο στόχος του. Ο Αγιαξ αντιθέτως θα ψάξει ευρωπαϊκή παρηγοριά στο Γιουρόπα λιγκ.
Πέντε χώρες μόνο
Το Τσάμπιονς λιγκ είναι φέτος υπόθεση πέντε χωρών. Οι Άγγλοι και οι Ισπανοί συνεχίζουν με τέσσερις ομάδες, οι Ιταλοί έχουν τρεις όπως και η Γερμανοί, και οι Γάλλοι έχουν δύο. Τα επόμενα χρόνια θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο για ομάδα προερχόμενη από άλλη χώρα να μπει στους 16 – ίσως μόνο η Πόρτο να έχει πιθανότητες να τα καταφέρει: Ουκρανοί και Ρώσσοι ξοδεύουν πλέον λιγότερα. Φυσικά η πτώση της Ελλάδας στη βαθμολογία της UEFA κάνει και πολύ μικρή την πιθανότητα να ξαναδούμε σε αυτό ελληνική ομάδα – άλλωστε σύντομα στα προκριματικά του θα έχουμε μόνο μια. Πάμε για μια de facto κλειστή λίγκα: άλλωστε οι ομάδες που στις 16 συνεχίζουν δεν έχουν δώσει ούτε καν προκριματικά – έχοντας τη δυνατότητα μιας κανονικής προετοιμασίας όλες έχουν και τεράστια αβαντάζ.
Το ευχάριστο στη διοργάνωση είναι ότι δεν έχουν ξεχωρίσει φαβορί: προσωπικά δυσκολεύομαι να φανταστώ ποιος μπορεί να είναι ο τελικός, ενώ ακόμα και το προγνωστικό των ημιτελικών μου μοιάζει δύσκολο. Φέτος είχαμε ομάδες που το Τσάμπιονς λιγκ αγωνίστηκαν καλύτερα από ότι στο πρωτάθλημα της χώρας τους, αλλά και ομάδες που αντιμετώπισαν τον πρώτο γύρο σαν υποχρέωση: πρώτη από όλες πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ που σε αυτό το πρώτο τετράμηνο της σεζόν έριξε το βάρος της κυρίως στο πρωτάθλημα.
Πέντε μόνο οι αήττητες
Πέντε ομάδες πέρασαν αήττητες κι αυτό είναι πάντα σημάδι ότι πήραν την διοργάνωση σοβαρά: όμως όλες έχουν τα θεματάκια τους. Η Μπάγερν Μονάχου ήταν η μόνη που το έκανε με έξι νίκες αλλά τα προβλήματα που έχει στο γερμανικό πρωτάθλημα μαρτυρούν ότι δεν είναι καλύτερη από πέρυσι - ενώ άλλαξε ήδη προπονητή. Η Παρί άφησε θεαματικά πίσω της τη Ρεάλ, αλλά τον όμιλο των περνά εύκολα κάθε χρόνο: το Τσάμπιονς λιγκ γίνεται για αυτή φοβερά δύσκολο στα νοκ άουτ και σε αυτά χρειάζεται ο Εμ Παπέ, ο Καβάνι και ο Νεϊμάρ να κάνουν τη διαφορά – μέχρι τώρα έχουν παίξει μαζί σχετικά λίγο. Η Μπαρτσελόνα πέρασε εύκολα, αλλά έχει πάντα δυσκολίες εκτός έδρας – οξύμωρο να το λες για ομάδα που απέκλεισε την Ιντερ με νίκη των αναπληρωματικών της στο Σαν Σίρο, αλλά ισχύει. Η Γιουβέντους δεν είχε προβλήματα αλλά δεν μοιάζει να μπορεί να παίξει το ποδόσφαιρο που θέλει ο Σάρι κι αυτό ίσως προσεχώς είναι πρόβλημα: ή θα «λυθεί» ή όλοι θα αρχίσουν να αναρωτιούνται αν τελικά αδίκησαν τον Αλέγκρι – το μόνο ευχάριστο είναι ότι συνυπάρχουν ο Ρονάλντο και ο Ντι Μπάλα, αν όχι και αρμονικά. Εύκολα προκρίθηκε και η Μάντσεστερ Σίτυ, το απόλυτο αίνιγμα της χρονιάς. Ολοι πιθανολογούμε ότι ο Πεπ Γκουαρντιόλα έχει ρίξει το βάρος του στο Τσάμπιονς λιγκ, αλλά αυτό δεν το έχει κάνει ποτέ ως τώρα: οι ομάδες του, όταν παίζουν καλά, το κάνουν παντού χωρίς να ξεχωρίζουν διοργανώσεις. Η Σίτυ έχει προβλήματα κυρίως στην άμυνα, ο Πεπ δεν είχε ποτέ μια ομάδα χωρίς απόντες λόγω τραυματισμών, αλλά το πιο μεγάλο πρόβλημα μοιάζει ο κορεσμός. Να δούμε αν βρει το μεγάλο κίνητρο. Αυτό μου μοιάζει να λείπει και από τη Ρεάλ και από την Λίβερπουλ. Η Βασίλισσα νομίζω θα θελε επιτέλους ένα πρωτάθλημα Ισπανίας: της λείπει χρόνια. Η Λίβερπουλ, αν φτάσει στον τελικό, θα έχει παρουσία σε τρεις στη σειρά: ακόμα και για την υπέροχη ομάδα του Κλοπ μιλάμε για κάτι αντικειμενικά δύσκολο. Οποιος ψάχνει για εκπλήξεις κοιτάζει, σε καιρούς αγγλικής ηγεμονίας, πιο πολύ την Τότεναμ και την Τσέλσι, παρά την Ατλέτικο και τη Μπορούσια Ντόρτμουντ. Όμως η άμυνα της Τότεναμ μάλλον θα αποτρελάνει τον Μουρίνιο και η Τσέλσι είναι υπερβολικά νεανική για να κάνει μεγάλες εκπλήξεις.
Μιλήσαμε κυρίως για μικρούς
Είναι δύσκολο να προβλέψεις τι θα γίνει και γιατί οι σταρ ποδοσφαιριστές του καιρού μας δεν ξεκίνησαν με το πόδι στο γκάζι. Ο Μέσι έλειπε: το κουπί το τράβηξε ο Σουάρες, ενώ ο Γκριεζμάν ψάχνεται. Ο Ρονάλντο έμπλεξε με το Σάρι. Ο Σαλάχ δεν είναι ούτε στην προπέρσινη, ούτε στην περσινή του φόρμα: ο Μανέ πρόσφερε πιο πολλά. Το τρίο της Παρί πρέπει να δέσει κι ο Αζάρ έχει προβλήματα προσαρμογής: μόνο ο Λεβαντόφκσι ήταν στα μεγάλα σπουδαία του στάνταρντ, αφού και οι κυνηγοί του Γκουαρντιόλα είχαν σκαμπανεβάσματα. Όχι τυχαία μετά από χρόνια μιλήσαμε πολύ για χαρισματικούς μικρούς: για τον Χααλαντ, τον Φατί, τα βραζιλιανάκια της Ρεάλ, τα μωρά του Λάμπαρντ. Αλλά όλοι αυτοί είναι το μέλλον: η ερώτηση είναι τι θα γίνει τώρα.
Από δω και πέρα θα παίξουν ρόλο και οι κληρώσεις. Θυμίζω ότι στην επόμενη θα σχηματιστούν δύο γκρουπ. Στο πρώτο είναι η Παρί, η Μπάγερν, η Λειψία, η Γιουβέντους, η Μπάρτσα, η Μάντσεστερ Σίτυ, η Λίβερπουλ και η Βαλένθια, που δεν αγωνίζοντα μεταξύ τους. Η παρουσία της Ρεαλ, της Τσέλσι, της Ατλέτικο Μαδρίτης, της Μπορούσια Ντόρτμουντ, της Τότεναμ και της Νάπολι στο δεύτερο γκρουπ σημαίνει ότι ήδη από τους 16 θα προκύψουν κάποια πολύ δυνατά παιχνίδια. Ισως δεν υπάρχει φαβορί γιατί η διοργάνωση αρχίζει τώρα…
