Ο Παναθηναϊκός για την Ευρωλίγκα υποδέχτηκε χθες την Βαλένθια και πριν το ματς δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναρωτιούνταν ποιος είναι ο πραγματικός Παναθηναϊκός, αν δηλαδή είναι αυτός που κέρδισε άνετα την Βίρτους πριν λίγες μέρες, ή αυτός που καρδιοχτύπησε με την ΑΕΚ μετά από χρόνια στο ΟΑΚΑ. Η απάντηση είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι και τα δύο. Στο διάστημα της κατασκευής του θα έχει σκαμπανεβάσματα: δεν γίνεται διαφορετικά. Αυτά θα οφείλονται σχεδόν αποκλειστικά στην απόδοση των παικτών του. Όταν ο Μήτογλου, ο Σλούκας, ο Γκραντ, ο Γκριγκόνις έχουν την πρέπουσα απόδοση ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ θα είναι πολύ κοντά στο να κερδίζει ξανά τον καθένα: νομίζω είναι ήδη. Στην περίπτωση που οι παίκτες που αποτελούν την ραχοκοκαλιά της ομάδας δεν βρίσκονται ταυτόχρονα στην καλύτερή τους κατάσταση, ο Παναθηναϊκός θα ψάχνει τον ήρωα της μίας βραδιάς, αλλά έχει προετοιμαστεί κι έχει κάνει τις κατάλληλες μεταγραφές για να έχει αρκετούς υποψήφιος τέτοιους. Με την ΑΕΚ καθάρισε ο Ναν: απροσδόκητα μόνο για όσους δεν τον ξέρουν. Χθες δεν χρειάστηκε. Γιατί ήταν πολύ καλά όλοι οι υπόλοιποι. Το αποτέλεσμα με την Βαλένθια ήταν σχεδόν όμοιο με αυτό με την Βίρτους: χθες ήταν 90-73 με τους Ιταλούς ήταν 90-75. Ο τρόπος που ήρθε είναι ολότελα διαφορετικός, όμως η νίκη με πανομοιότυπο σκορ σημαίνει κάτι απλό: ο ΠΑΟ αρχίζει να ορίζει αυτός την τύχη των παιγνιδιών του. Αν μέχρι τώρα κέρδιζε στο ρυθμό των αντιπάλων του έφτασε η ώρα για το δεύτερο βήμα: θα το δούμε όταν το ρυθμό θα τον ορίζει πλέον αυτός και μόνο. Αυτός είναι ο δεύτερος στόχος του μεθοδικού προπονητή του.
Η Βαλένθια ξεκίνησε πολύ καλά την Ευρωλίγκα και ήρθε στην Αθήνα με την καλύτερη άμυνα στην διοργάνωση: ενενήντα πόντους δεν είχε δεχτεί από κανένα. Είναι αλήθεια πως πριν το ματς με τον ΠΑΟ έτρεχε ένα σερί τριών χαμένων παιχνιδιών: είχε χάσει στην Ευρωλίγκα από την Μπαρτσελόνα κι από την Ρεάλ Μαδρίτης και για το ισπανικό πρωτάθλημα από την φορμαρισμένη Μπασκόνια, αλλά καμία από τις ήττες της δεν ήταν όπως η χθεσινή. Δεν μου έκανε εντύπωση: στο κομμάτι στην εφημερίδα που είχα γράψει πριν το ματς δεν της έδινα καμία τύχη να κερδίσει τον ΠΑΟ διότι δεν έχει την προσωπικότητα που απαιτεί η περίσταση. Την προσωπικότητα σε μια ομάδα την δίνουν πάντα για μένα οι παίκτες. Κι ο ΠΑΟ έχει αρκετούς που χάρη στον Αταμάν, αφού βρήκαν σιγουριά αρχίζουν να βρίσκουν κι ενθουσιασμό.
Οι αναλύσεις πάνε στα σκουπίδια
Κάθε ματς του ΠΑΟ είναι απάντηση σε διάφορα ερωτηματικά που εκφράζονται – στην αρχή της σεζόν εκφράζονταν δυνατά, τώρα όλο και πιο ψιθυριστά, αλλά δεν λείπουν. Θα θυμόσαστε φαντάζομαι τις πολλές αναλύσεις των ειδικών με βάση τις οποίες ο ΠΑΟ του Αταμάν δεν θα μπορούσε να παίξει περιφερειακή άμυνα, γιατί «οι γκαρντ του δεν έχουν δυναμισμό» και άλλα πολλά. Μετά την νίκη επί του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ όλα αυτά άρχισαν να μην ακούγονται κι αντικαταστάθηκαν από ένα νέο δήθεν ψαγμένο συμπέρασμα: «ο Αταμάν δεν έχει κομπίνες, ο ΠΑΟ παίζει χωρίς προσχεδιασμένες φάσεις, η επίθεσή του είναι προβλέψιμη κτλ». Μόλις άρχισαν αυτά να ακούγονται, ήρθαν τρία ματς που ο ΠΑΟ πέτυχε 90 πόντους και πάνω – πράγμα στην εφετινή Ευρωλίγκα πολύ σπάνιο. Τους έβαλε στην Αλμπα και είπαν ότι με την Αλμπα τους βάζει ο καθένας, τους έβαλε στην Βίρτους και είπαν ότι η ιταλική ομάδα είναι καλή, αλλά δεν είναι η άμυνα το φόρτε της. Τους έβαλε χθες στην Βαλένθια, που έχει την καλύτερη άμυνα στην Ευρωλίγκα – πιθανότατα θα ακούσουμε ότι τους έβαλε μεν πλην όμως έπαιζε στο ΟΑΚΑ. Υπομονή και θα τους δούμε και μακριά από αυτό. Γιατί ο ΠΑΟ έχει παίκτες με επιθετικό ταλέντο και τους έχει γιατί τέτοιους παίκτες θέλει ο προπονητής του.
Ούτε να ντριπλάρει
Οποιος ακόμα πιστεύει ότι ο ΠΑΟ έχει «μόνο κάθετο πικ εν ρολ και τίποτα άλλο» ας ξαναδεί το πρώτο δεκάλεπτο. Ο προπονητής της Βαλένθια, ο καλός Αλεξ Μούμπρου, είναι της ίδιας λογικής και κλείνει την ομάδα του σαν στρείδι: και στο ΟΑΚΑ βρέχει τρίποντα. Το ενδιαφέρον δεν είναι μόνο ότι όλα είναι σχεδόν ελεύθερα, αλλά είναι ότι τα παίρνουν παίκτες που δεν περιμένεις πάντα ότι θα το κάνουν. Αρχίζει το σόου ο Γκριγκόνις, συνεχίζει ο Μήτογλου, βάζει τρία ο Γκραντ και κλείνει το δεκάλεπτο ο Μαντζούκας. Ο ΠΑΟ παίζει το καλύτερο μπάσκετ που έχει παίξει φέτος και έχει βρει 27 πόντους με κατά βάση ελεύθερα σουτ: για ομάδα που δεν έχει κομπίνες και τρόπους επιθετικούς όπως λέγεται, και που ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει κτλ κτλ παίζει τέλεια! Κι επειδή η Βαλένθια νομίζει πως όλο αυτό θα σταματήσει και συνεχίζει την αυτοκαταστροφική τακτική της, η καταιγίδα συνεχίζεται και στο δεύτερο δεκάλεπτο: ο Μαντζούκας συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε και μετά μπαίνουν ο Βιλντόζα κι ο Ναν για να δείξουν ότι την τέχνη την ξέρουν κι αυτοί. Κι όταν η Βαλένθια καταλαβαίνει πως θα γυρίσει στην Ισπανία με μια κατοστάρα στις αποσκευές της, αν συνεχίσει να επιτρέπει στους σουτέρ του ΠΑΟ να σημαδεύουν το καλάθι όποτε έχουν την ευκαιρία (κι όχι αφού ζαλίσουν τη μπάλα γυρίζοντας την γύρω γύρω) κι ανοίγει λίγο την άμυνα της έρχονται και τα πικ εν ρόλ. Το 49-35 του ημιχρόνου δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας στους Ισπανούς, πόσο μάλλον όταν η περιφερειακή άμυνα του ΠΑΟ (αυτή με τους κακούς αμυντικούς…) έχει περάσει χειροπέδες στον Τζόουνς και δεν τον αφήνει ούτε να ντριπλάρει. Τον ίδιο παίκτη που πέρυσι που αντιμετώπισε ένα Παναθηναϊκό με προπονητές που δήλωναν διπλωματούχοι της άμυνας στο ΟΑΚΑ έκανε πάρτι.
Ερχεται ο Σλούκας
Ο ΠΑΟ φτάνει τους 90 πόντους χωρίς στο δεύτερο ημίχρονο να ιδρώσει και με μόνο δυο παίκτες να έχουν παίξει λίγο περισσότερο από 30 λεπτά – είναι ο Μήτογλου κι ο Γκριγκόνις γιατί ακόμα λείπουν ο Παπαπέτρου κι ο Χουάντσο, απώλειες σημαντικές αλλά ο Αταμάν για αυτά δεν μιλάει, γιατί για αυτόν οι παρόντες έχουν πάντα μεγαλύτερη σημασία από τους απόντες. Γράφει 13 πόντους ο Γκραντ, 11 ο Γκριγκόνις, 17 ο ΛεΣόρτ, 14 ο Μήτογλου, αλλά πίσω από τους περισσότερους είναι ο Σλούκας που έχοντας αποβάλει το λογικό αρχικό του άγχος αρχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από όλους: να κινεί υποδειγματικά την επίθεση της ομάδας. Το σπουδαίο πρώτο δεκάλεπτο του ΠΑΟ είναι πρώτα από όλα δικό του έργο. Ο Αταμάν που ξέρει από ανθρώπους δεν τον πιέζει και δεν τον φορτώνει με ευθύνες, όπως έχει κάνει με άλλους, γιατί καταλάβαινε την δική του δυσκολία στην αρχή της σεζόν: φανερά ξέρει πως μπορεί να τον κάνει να αισθάνεται πρωταγωνιστής χωρίς μάλιστα να τον κρατά στο παρκέ πάνω από 30 λεπτά όπως ο ίδιος πάντα θέλει. Όταν κάποιος παίζει στο διάστημα του παιγνιδιού που πρέπει ώστε να αισθάνεται σημαντικός, δεν τον απασχολεί ο χρόνος που παίζει. Αυτά τον απασχολούν όταν νοιώθει πως δεν τον εκτιμούν: ο Αταμάν τον εκτιμά και το δείχνει. Όπως βέβαια και τον Μήτογλου στον οποίο έκανε ειδική αναφορά στο τέλος. Ο πανέξυπνος Τούρκος την έκανε σε ένα βράδυ που η απόδοσή του Μήτογλου ήταν απλά καλή κι όχι διαστημική όπως σε προηγούμενα ματς. Ο καλός δάσκαλος πρέπει να επιβραβεύει τον μαθητή που προσπαθεί. Όταν του βάζει άριστα δεν χρειάζεται να πει τίποτα.
