Ο Ολυμπιακός θα παρουσιάσει την άλλη εβδομάδα τον Ντιέγκο Μαρντίνεθ, τον νέο του προπονητή. Ο οποίος ήρθε, έκανε κάποιες πρώτες δηλώσεις, έβγαλε και φωτογραφίες με τους συνεργάτες του και προκαλεί ήδη αρκετές συζητήσεις. Που κατά την γνώμη δεν έχουν πολύ νόημα. Διότι ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη κυρίως από παίκτες. Δεν βρίσκω το γιατί να γίνεται μεγάλη συζήτηση για ένα προπονητή, όταν αυτός ακόμα δεν γνωρίζει ποιους θα έχει στα χέρια του. Συνιστώ να τον αφήσουμε για την ώρα στην ησυχία του. Περιμένοντας πως θα ολοκληρωθεί το ρόστερ.
Εχουν υπάρξει περιπτώσεις που μια ομάδα έχει ένα διαμορφωμένο ρόστερ και ψάχνει ένα προπονητή που θα το αξιοποιήσει: κάτι τέτοιο πάντα γίνεται με προσθήκες παικτών που γνωρίζει, είτε χάρη στη δουλειά και τους τρόπους του, που βοηθάνε την ομάδα να γίνει καλύτερη – συχνά και για τους δυο λόγους. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, που ξεκίνησε χθες την προετοιμασία του αυτό όμως δεν ισχύει. Πρέπει να δημιουργηθεί μια ομάδα από την αρχή και με νέους πρωταγωνιστές. Όχι γιατί η περσινή απέτυχε, αλλά γιατί από την περσινή δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα. Κοιτάζοντας το ρόστερ του Ολυμπιακού καταλαβαίνεις όχι πόσο δύσκολη είναι η δουλειά του Μαρτίνεθ, αλλά πόσα πολλά πρέπει να γίνουν για να υπάρχει ελπίδα πως αυτή η δουλειά θα είναι αποδοτική.
Υπερφυσικές και άλλες ικανότητες
Μας αρέσει να αποδίδουμε υπερφυσικές ικανότητες στους προπονητές – σε πολλές περιπτώσεις αυτό το «φτιάξιμο» των προπονητών, που μόλις έχουν έρθει, το ενθαρρύνουν και οι ίδιες οι ομάδες διότι όσο πιο εύκολα πείθεις τον κόσμο ότι ο νεοφερμένος είναι θαυματοποιός, άλλο τόσο εύκολα αύριο του αποδίδεις και όλες τις ευθύνες γιατί δεν αποδείχτηκε τέτοιος. Ο Μαρτίνεθ δεν μου προκύπτει ότι είναι θαυματοποιός. Αλλά και θαυματοποιός να ήταν δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά αν δεν υπάρξει (και σε χρόνο ρεκόρ, για τις συνήθειες του Ολυμπιακού μάλιστα), ένα ρόστερ που να χαρακτηρίζεται από μια κάποια πληρότητα. Διότι σήμερα που μιλάμε δεν υπάρχει καλά καλά μια κανονική ενδεκάδα, ικανή να πάρει προκρίσεις στο Γιουρόπα λιγκ πχ. Αν ο Ολυμπιακός έπαιζε αύριο με τον ηττημένο του παιγνιδιού Σερβέτ – Γκενγκ θα κατέβαινε με τερματοφύλακα τον Πασχαλάκη, δεξιά τον Ροντινέι κι αριστερά τον Ρέαπτσουκ, στόπερ τους Ντόι και Μπα, στα χαφ τον Φορτούνη και τον Χουάνκ και στην επίθεση τους Μασούρα, Ελ Αραμπί και Μπιέλ. Λείπει ένας αμυντικός χαφ και κάποιος θα πρεπε να παίξει στη θέση, αλλά δεν ξέρω αν κι όλοι οι υπόλοιποι που ανάφερα αρκούν για να είναι ο Ολυμπιακός αξιόπιστος. Η άμυνα πχ σε αυτή την περίπτωση θα αποτελούταν κατά βάση από παίκτες που πέρυσι κράτησαν το μηδέν μόνο μια φορά σε δώδεκα ευρωπαϊκά ματς – στο Κρασνοντάρ. Στη δε επίθεση, σε αυτή την ενδεκάδα των παρόντων, παίζουν ο Ελ Αραμπί κι ο Μπιέλ που δεν τρελαίνεται να παίζει ως εξτρέμ αφού νιώθει ελεύθερος κυνηγός. Και μόνο από την ανάγνωση των συγκεκριμένων ονομάτων καταλαβαίνεις πόσο μεγάλες είναι οι ανάγκες. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται τουλάχιστον ένα στόπερ (για μένα δυο, αλλά κάνω εκπτώσεις απαιτήσεων), δυο τουλάχιστον εξτρέμ, δυο αμυντικά χαφ, (διότι με ένα μόνο κόφτη ομάδα δεν αντέχει) και δυο τουλάχιστον φορ εκτός αν υπάρχει εμπιστοσύνη στον Ελ Αραμπί, την οποία πέρυσι δεν διέκρινα. Αν αποκτηθούν όλοι αυτοί, μετά μπορεί να αρχίσουμε να συζητάμε για τον Μαρτίνεθ και για το αν παίζει 4-3-2-1 ή κούκο διπλό ή χιαστί κι ασανσέρ.
Προπονητές που δούλεψαν καλά
Θα σας πω κάτι που θα ακουστεί υπερβολικό: πέρυσι όλοι οι προπονητές που δούλεψαν στον Ολυμπιακό του έδωσαν πολλά και δεν έκαναν και λίγα. Αφήνω στην άκρη τον κακό Μαρτίνς που φταίει για όλα, αλλά που ήταν προπονητής σε δυο μόνο ματς της σεζόν. Ο «άπειρος» και «λίγος» και «γιέσμαν» κι «ό,τι άλλο κακό ειπώθηκε για αυτόν πείτε το» Ισπανός Κορμπεράν πήρε καλοκαιριάτικα δυο προκρίσεις – όπως τις πήρε – με μια ομάδα της οποίας οι μισοί παίκτες τον Σεπτέμβριο δεν υπήρχαν: θυμίζω πως μετά την είσοδο του Ολυμπιακού στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ έφυγαν ή έμειναν στην άκρη ο Βατσλίκ, ο Μανωλάς, ο Κούντε, ο Ζινγκερνάγκελ, ο Ραβτζέλοβιτς κι αργότερα ο Αβιλα κι ο Σισέ – όλοι παρόντες στο ματς με τον Απόλλωνα Λεμεσού! Ο Ισπανός προπονητής πήρε δυο προκρίσεις με μια ομάδα γεμάτη από παίκτες με τις βαλίτσες στο χέρι, κι αν το θεωρείται εύκολο κάνετε λάθος. Ο Μίτσελ από την μεριά του και σουλούπωσε τον Ολυμπιακό και έκανε δύσκολες και σκληρές επιλογές και έφτασε την ομάδα δυο πόντους από την κορυφή. Κι ο Ανιγκό, που τον διαδέχτηκε, επίσης πήρε νίκες σε ντέρμπι που οι προκάτοχοί του δεν είχαν: κι αυτός, αν σκεφτείς τις συνθήκες δουλειάς, την πίεση και την απογοήτευση έκανε πολύ καλα αποτελέσματα στα οποία μάλιστα φάνηκε και το χέρι του: μετά πχ την προσθήκη του Σαμασέκου στην ενδεκάδα και την επαναφορά του 4-2-3-1 ο Ολυμπιακός δεν έχασε ματς. Αλλά τι απέδωσε τελικά η δουλειά όλων αυτών των προπονητών; Μια τρίτη θέση κι ένα Ολυμπιακό υποχρεωμένο φέτος το καλοκαίρι να βρει έξι – επτά βασικούς. Το καλό στην ιστορία είναι πως από αυτά που μαθαίνω κι ο Κορδόν που έχει αναλάβει το rebuilding της ομάδας λέει το ίδιο: ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται, λέει, ούτε πολλές, ούτε λίγες μεταγραφές – χρειάζεται προσεχτικές επιλογές. Κι εγώ προσθέτω πως από αυτές θα εξαρτηθεί και τι θα συμβεί στην σεζόν του: πολυτέλειες δεν προβλέπονται.
Οι πολλοί δανεικοί
Είναι οξύμωρο να λες ότι μια ομάδα έχει ανάγκη από έξι – επτά βασικούς ενώ έχει 17 δανεικούς, αλλά στην περίπτωση του Ολυμπιακού ισχύει. Πρώτα από όλα γιατί από τους πολλούς δανεικούς αυτοί που θα ήθελαν να επιστρέψουν είναι μάλλον λίγοι. Και λίγοι είναι κι αυτοί που στον Ολυμπιακό θα υποδεχόντουσαν με ανοιχτές αγκάλες: όχι γιατί είναι κακοί παίκτες αλλά γιατί μετά τα περσινά το γυαλί ράγισε. Σας το έχω ήδη γράψει ότι η πρώτη προτεραιότητα του Κορδόν είναι να πουλήσει παίκτες. Αλλά αυτό δεν είναι απλό και για κάποιους μπορεί τα χρήματα που θα βρεθούν να μην ικανοποιούν. Οπότε η ερώτηση αν μπορείς να πάρεις κάτι από δαύτους θα μπει στο τραπέζι αυτόματα.
Δεν το θεωρητικοποιώ, υπενθυμίζω. Ο Μαντί Καμαρά στην Ρόμα δεν έπιασε. Παραμένει ένας παίκτης που στον Ολυμπιακό θα μπορούσε να είναι βασικός, αν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες: για αναπληρωματικός είναι αληθινή πολυτέλεια. Αλλά όταν ήταν εδώ περίμενε την μεγάλη πρόταση κι αν είναι να επιστρέψει για να περιμένει πάλι πότε θα φύγει, η επιστροφή δεν έχει νόημα. Ο Ζινγκερνάγκελ απέδειξε στο Βέλγιο ότι δεν είναι κακός παίκτης: αλλά αν είναι να τον φέρον και να του ζητάνε να παίξει ως εξτρέμ με τον τρόπο που το έκανε ο Ποντένσε, πάλι θα τον ταλαιπωρούν. Ο Πέπε, ο Καρβάλιο και ο Κούντε: έχουν συγκεκριμένα προτερήματα και συγκεκριμένες αδυναμίες, αλλά θα μπορούσαν ποτέ να είναι βασικοί; Ως αναπληρωματικοί είναι πρόβλημα γιατί γκρινιάζουν. Σε ένα Ολυμπιακό που ψάχνει εκτός από βασικούς και ρολίστες (στα χαφ πχ είναι άδειος σήμερα) θα είχαν λόγοι ύπαρξης και ο Μπουχαλάκης και ο Αγκιμπού Καμαρά ίσως και ο Φαντιγκά. Αλλά είναι σε θέση να παλέψουν για να κερδίσουν θέση σε μια ομάδα που ήδη μια φορά τους έστειλε δανεικούς ελαφρά τη καρδία; Κι αν αυτό ισχύει για αυτούς τι να πιστεύει άραγε ο Ρατζέλοβιτς που δανεικός πάει κάθε χρόνο; Και τι μπορεί να περιμένεις από τον Χασάν που λόγω τραυματισμού θα χάσει το πρώτο μέρος της σεζόν; Η από τον Αμπουμπακάρ Καμαρά που πέρυσι νόμιζες ότι υποφέρει από κατάθλιψη γιατί έφυγε από την Θεσσαλονίκη;
Όλα τα άλλα βρίσκονται
Ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ θα έχει προσφέρει πολλά στον Ολυμπιακό, αν απλά από όλους αυτούς τους παίκτες μπορούσε να κάνει λειτουργικούς και χρήσιμους για την ομάδα τρεις – τέσσερις. Αλλά μοιάζει και είναι δύσκολο. Η επανένταξή τους δεν είναι θέμα μιας καλής προετοιμασίας: θα πρέπει να τους πείσει ότι τους υπολογίζει κι ότι θα τους στηρίξει – ομάδες με παίκτες που δίνουν εξετάσεις παραμονής στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων δεν γίνονται. Το είδαμε και πέρυσι. Οι μισοί γονάτισαν από το άγχος κι άλλοι μισοί πέρασαν ένα καλοκαίρι ψάχνοντας ομάδες. Κάποιοι μάλιστα άρχισαν να το κάνουν ένα μήνα μετά τον ερχομό τους στην Ελλάδα.
Πολλά θα ακούσετε για τον Μαρτίνεθ και πολλά θα πει κι ο ίδιος. Ο Ολυμπιακός όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενο σημείωμα αποφάσισε να φτιάξει ένα προπονητή: το χει κάνει αρκετές φορές. Αλλά πριν από αυτό υπάρχει μια μεγαλύτερη προτεραιότητα: το ρόστερ. Σε κάθε ομάδα πρώτα από όλα αυτό χρειάζεται. Όλα τα άλλα βρίσκονται…
