H Ρεάλ Μαδρίτης απέκλεισε την Μάντσεστερ Σίτυ στα πέναλτι και συνεχίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ ενώ η νίκη της μπήκε ήδη στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ιστορία. Ο Κάρλο Αντσελότι και ο Πεπ Γκουαρντιόλα από ιστορία ξέρουν: είναι οι δύο προπονητές με τα περισσότερα ματς στη διοργάνωση. Ο αριθμός είναι απίστευτος καθώς ο πρώτος έχει δώσει 228 παιγνίδια και ο δεύτερος 224. Είναι οι προπονητές με τις περισσότερες παρουσίες σε ημιτελικούς: πλέον έχουν από δέκα ο καθένας. Εχουν πάρα πολλά κοινά ως άνθρωποι αλλά έχουν και διαφορές μεγάλες. Κι όπως έλεγε κάποτε ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος για να καταλαβαίνεις τους προπονητές πρέπει να ξέρεις τους ανθρώπους: η διαδρομή των δυο έχει πολλές ομοιότητες αλλά δεν είναι ακριβώς ίδια. Τι θέλω να πω; Πως ο Γκουαρντιόλα δύσκολα θα κάνει ποτέ του αυτό που έκανε ο Αντσελότι χθες: δυσκολεύομαι να φανταστώ ομάδα του που για να προκριθεί θα ποντάρει σχεδόν αποκλειστικά στις αμυντικές αντοχές της όπως είδαμε να κάνει η Ρεάλ Μαδρίτης. Ενώ για τον Αντσελότι ο σκοπός δεν αγιάζει απλά τα μέσα: είναι το μέσο.
Το μεγάλο μάθημα του Κάρλο
Το πιο προφανές κοινό χαρακτηριστικό των δυο αυτών προπονητών είναι ότι σου δημιουργούν την αίσθηση ότι είναι δυο κοσμοπολίτες – δυο Ευρωπαίοι πολίτες που κάνουν καριέρα με όπλο μια ασταμάτητη περιέργεια για τη ζωή και τον κόσμο. Και οι δυο ως προπονητές έχουν περάσει από Ισπανία, Αγγλία και Γερμανία – δεν συναντάς πολλούς με τέτοια διαδρομή. Ο Αντσελότι ως προπονητής έχει δουλέψει φυσικά και στην Ιταλία την οποία ο Γκουαρντιόλα γνώρισε μόνο ως παίκτης, αλλά και στην Γαλλία. Ωστόσο η λεπτομέρεια είναι άλλη: ο Αντσελότι έχει περάσει από πιο πολλές ομάδες ως προπονητής – «ο παλιός είναι αλλιώς».
Ο προπονητής για να κάνει καριέρα χρειάζεται το αποτέλεσμα: ο Αντσελότι έχοντας δουλέψει σε περισσότερες ομάδες έμαθε με απολύσεις και θριάμβους πως στο τέλος της σεζόν σε κάνει επιτυχημένο μόνο ό,τι έχεις κερδίσει. Ισως κάποιοι να θυμούνται και το πώς, αλλά το βέβαιο είναι ότι κανείς δεν ξεχνά τρόπαια που πανηγύρισε. Για τον Γκουαρντιόλα το πράγμα ήταν πάντα λίγο διαφορετικό. Και η Σίτυ του, όπως και όλες οι ομάδες στις οποίες δούλεψε, ανταμείβονται κερδίζοντας. Η επιτυχία έρχεται ως συνάρτηση της εφαρμογής ενός παιγνιδιού και η αποτυχία έρχεται όταν αυτό το παιγνίδι για ένα βράδυ δεν είναι ανταποδοτικό. Θα μπορούσα να πω ότι ο Πεπ κερδίζει ή χάνει μόνος του. Αλλά δεν είναι ακριβές.
Η άμυνα των ηρώων
Ο Αντσελότι και ο Γκουαρντιόλα ξέρουν να αγαπούν τους παλιούς δασκάλους τους. Η αγάπη του Αντσελότι είναι ο Σάκι, ο μέντορας του, ο κάποτε προπονητής του στην Μίλαν των Ολλανδών. Η λατρεία του Πεπ παραμένει πάντα ο πεφωτισμένος Κρόιφ – ο Καταλανός δηλώνει πάντα φανατικός θαυμαστής του προπονητή που άλλαξε την Μπάρτσα και το ισπανικό ποδόσφαιρο. Ο Κρόιφ πρέσβευε πάντα την αξία της εφαρμογής του παιγνιδιού. Πίστευε πως μόνο μια νίκη μετράει: αυτή που έρχεται ως συνέπεια της υπεροχής. Κι ο Σάκι αγαπούσε το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά μπορούσε και να ενορχηστρώσει ματς με άμυνες που ο αντίπαλος υπέφερε: στις ΗΠΑ το 1994 πήγε στον τελικό του μουντιάλ μια Ιταλία που είχε τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και εννέα παίκτες που έπαιζαν σωστά άμυνα. Ο Αντσελότι ξέρει ότι η άμυνα μπορεί να μην είναι θεαματική, αλλά κάποια βράδια είναι απαραίτητη γιατί δημιουργεί ήρωες. Χθες οι ήρωές του είναι ο Καρβαχάλ (που άντεξε απέναντι σε τουλάχιστον τρεις παίκτες που έπαιξαν πολύ από την πλευρά του), ο Νάτσο, που αν και αναπληρωματικός δεν επέτρεψε σε κανένα να νοσταλγήσει τον Μιλιτάο, ο τερματοφύλακας Λούνιν που έκανε τον κόσμο να ξεχάσει πως ο βασικός Κουρτουά λείπει καιρό, ο Βαλβέρδε που έτρεξε για τρεις, ο Ρούντιγκερ που κράτησε όσο μπορούσε τον Χάλααντ και είχε και ολύμπια ψυχραιμία στην εκτέλεση του τελευταίου πέναλτι. Οι κυνηγοί του έκαναν λίγα. Ισως η μοναδική φορά που ο Μπέλιγχαμ, ο Βινίσιους και ο Ροντρίγκο να συνεργάστηκαν να είναι η στιγμή του γκολ του 0-1 στο 12΄.
Δεν απέδωσε το ρίσκο
Ο Αντσελότι και ο Γκουαρντιόλα διοικούν δυο ομάδες πάμπλουτες χωρίς να ξεχνούν ότι δεν μεγάλωσαν σε παλάτια και δεν τα βρήκαν όλα εύκολα. Ο Γκουαρντιόλα ξεκίνησε στην Τεθέρα στην τέταρτη Εθνική της Ισπανίας την οποία και ανέβασε κατηγορία πριν βρεθεί στην Μπάρτσα Β. Από τότε καταλάβαινες την αγάπη του, όχι απλά για την νίκη αλλά για την επικράτηση. Μια επικράτηση έψαχνε η Σίτυ του και χθες κάνοντας όσα ξέρει. Η επιστροφή του Γουόκερ την έκανε πιο γρήγορη στα μετόπισθεν. Η παρουσία του Ντε Μπρόιν που βρήκε το γκολ της ισοφάρισης στο 76΄ κι έχασε αυτό της νίκης στο 84΄την έκανε πιο παραγωγική. Από την ομάδα του Πεπ δεν έλειψαν οι ευκαιρίες: έλειψε το καθαρό μυαλό. Ισως κι ο ίδιος να μην ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει ένα κατενάτσιο που θύμισε ένα άλλο ματς με πικρό γι’ αυτόν τέλος: τον αποκλεισμό της δικής του Μπάρτσα από την Ιντερ του Μουρίνιο στο Καμπ Νου το 2012. Ισως ο Πεπ να μην περίμενε πως ο Αντσελότι θα πόνταρε αποκλειστικά στην άμυνα χωρίς τον Κουρτουά, τον Μιλιτάο, τον Τσουαμενί, ίσως να είχε ξεχάσει πως μια τέτοια είδους άμυνα (στηριγμένη πολύ και στις συνεχείς επιστροφές των ακραίων) την ανοίγεις με την μπάλα κάτω κι όχι με τόσες σέντρες και τόσες προβλεπόμενες προσπάθειες σχεδόν αποκλειστικά από τα αριστερά. Το κορυφαίο του ρίσκο, η έξοδος του Χάλααντ στην παράταση, είναι μια απόφαση που πήρε μάλλον για να σταματήσουν οι παίκτες του να σηκώνουν την μπάλα: δεν απέδωσε. Η Ρεάλ στην παράταση ήταν λίγο πιο απειλητική. Και χωρίς τον Νορβηγό στο γήπεδο πιο ήρεμη στα μετόπισθεν: οι ήρεμοι στόπερ της χτύπησαν και οι δυο πέναλτι. Και σκόραραν.
Κι ο Αντσελότι από τις μικρές κατηγορίες ξεκίνησε. Στο προπονητικό του ντεμπούτο ανέλαβε κάποτε στη Serie B΄ τη Ρετζιάνα και ξεκίνησε με ένα σερί αγώνων χωρίς νίκες, πράγμα που θα μπορούσε να γίνει αιτία να ολοκληρωθεί στο άψε σβήσε η καριέρα του. Όταν όμως απλά πρόσθεσε ένα αμυντικό παραπάνω το σερί από ήττες έγινε σερί από ματς χωρίς ήττα. Και ο νεαρός Καρλέτο κατάλαβε αυτό που γνωρίζει καλά κι ο μεγάλος Κάρλο: το να μην χάσεις στην έδρα μιας ομάδας που δεν χάνει στο Τσάμπιος λιγκ ως γηπεδούχος εδώ κι έξι χρόνια μπορεί ένα βράδυ να είναι και το περισσότερο που μπορεί να κάνεις. Πόσο μάλλον όταν όπως αποδείχτηκε η ομάδα σου έχει προετοιμαστεί σωστά και για την διαδικασία των πέναλτι: αυτό που έχασε ο Μόντριτς είναι η κλασικότερη των εξαιρέσεων στον κανόνα. Κι αυτό που έχασε ο Μπερνάρντο Σίλβα η απόλυτη απόδειξη πως η Σίτυ ήθελε την νίκη στην κανονική διάρκεια του ματς: τίποτα άλλο δεν είχαν οι παίκτες του Πεπ στο κεφάλι τους.
Η Μπάγερν της τακτικής
Ολες τις προηγούμενες φορές που συναντήθηκαν ο Πεπ και ο Κάρλο όποιος προκρίθηκε πήρε και την κούπα. Θα συμβεί και τώρα; Ισως, αλλά δεν είναι απλό. Την Βασίλισσα περιμένει στα ημιτελικά η Μπάγερν Μονάχου που είναι επιτέλους του Τούχελ. Πριν ο προπονητής αποχωρήσει το καλοκαίρι κατάφερε έστω στο παρά πέντε να πείσει τους παίκτες του να τον ακούσουν και να κάνουν ό,τι στην Μπουντεσλίγκα δεν κάνουν ποτέ: δηλαδή ένα τακτικό ματς. Απέναντι στην Αρσεναλ του Αρτέτα που δήλωνε πως η ομάδα του προετοιμάζεται οκτώ μήνες για ένα ματς όπως αυτό με την Μπάγερν, οι Βαυαροί έκαναν ό,τι κάνουν οι ομάδες του Τούχελ: έλεγξαν τον ρυθμό, είχαν όλοι τους πολλές επιστροφές, δεν χάρισαν αντεπιθέσεις, πίεσαν όσο έπρεπε. Η Μπάγερν με τους Μαζράουι και Γκερέρο έκανε την απουσία του Ντάβιτς και του Γκνάμπρι να μοιάζει πλεονέκτημα. Ο Χάρι Κέιν έπαιξε το ρόλο του σκιάχτρου και οι χαφ έκαναν όλα τα υπόλοιπα: ένας από αυτούς, ο Κίμιχ, βρήκε το γκολ της πρόκρισης. Στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όσο και αν το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, πρέπει κάπου κάπου να κερδίζεις και με 1-0. Κι ο Τούχελ την τέχνη αυτή που δεν αρέσει στους Βαυαρούς την ξέρει πολύ καλά.
Η Αρσεναλ δεν είχε φάτσες παικτών που να σου δημιουργούσαν την εντύπωση πως είναι έτοιμοι για τελικό Τσάμπιονς λιγκ. Ο τρόπος που τελείωσε το ματς έδειξε πως ως ομάδα παραμένει πλούσια σε ταλέντο αλλά άγουρη. Στο 94΄κερδίζει ένα φάουλ, μια καλή εκτέλεση του οποίου θα μπορούσε να φέρει την ισοφάριση. Το εκτελεί ο Σάκα με πάσα πριν οι Γερμανοί στήσουν το τοίχος αλλά η απόφαση είναι βιαστική και εν τέλει ανόητη: η Μπάγερν απλά κερδίζει ένα κόρνερ. Και το ματς λήγει όταν αυτό εκτελείται εντελώς άτσαλα στο πρώτο δοκάρι.
Στους ημιτελικούς θα δούμε Ρεαλ – Μπάγερν και Παρί – Ντόρτμουντ. Και ισως δούμε ένα τελικό που δεν έχουμε ξαναδεί. Αλλά μέχρι τον τελικό έχουμε τέσσερα ακόμα ψυχοδράματα.
