Οι Ιταλοί πανηγυρίζουν για το κατόρθωμα του Γιανίκ Σίνερ να κερδίσει το Γουίμπλεντον και με το δίκιο τους. Ο Σίνερ είναι νούμερο ένα στον κόσμο εδώ κι ένα χρόνο, αλλά η κατάταξη από μόνη της δεν γράφει ιστορία στο τένις: τα τουρνουά του Γκραν Σλαμ και οι κατακτήσεις τους μένουν στο τέλος. Αλλά όταν μιλάμε για τον Σίνερ δεν μπορούμε να κάνουμε αναφορές στο τέλος: είμαστε ακόμα μπροστά στην εντυπωσιακή αρχή της εποχής του. Διότι στο Λονδίνο φάνηκε πως η ηγεμονία του στο παγκόσμιο τένις έχει μάλλον ξεκινήσει. Με πολλές περιπέτειες και μια δόση τύχης. Αλλά συχνά οι ηγεμόνες την χρειάζονται και αυτή.

Οι ήττες που σβήστηκαν

Ο τελικός κόντρα στον Αλκαράθ ήταν για τον Σίνερ ένα παράξενο ματς κυρίως σε ό,τι είχε να κάνει με τον ψυχολογικό τομέα: το παιγνίδι του Ιταλού, βασισμένο στην δύναμη και κυρίως στην μεθοδικότητα ήταν υπεραρκετό για να του δώσει την νίκη. Ο Σίνερ ερχόταν από ήττες στα ματς με τον Αλκαράθ που εν πολλοίς ήταν και κομμάτι ανεξήγητες: η τελευταία, στον τελικό του Ρολάν Γκαρός έπειτα από τρια χαμένα ματς μπολ είναι από αυτές που δύσκολα κάποιος τις σβήνει από το μυαλό του ειδικά μάλιστα αν είναι νούμερο 1 του κόσμου. Ολη η διαδικασία έγινε μάλλον δυσκολότερη μετά το τέλος του πρώτου σετ. Ο Σίνερ έπαιζε εμφανώς καλύτερα: σίγουρα πιο μεθοδικά. Εφτασε πρώτος σε μπρέικ, έτρεχε τον Αλκαράθ παίζοντας πολύ δυνατά από το βάθος του γηπέδου – κυρίως είχε απαντήσεις σε όποια διαβολιά ο Ισπανός σκεφτόταν. Αλλά παρόλα αυτά έχασε το σετ. Στον Αλκαράθ αρκούσαν η μεγάλη του σιγουριά, οι επιταχύνσεις του, και τα ξεσπάσματα του – με απλά λόγια αυτό το εκρηκτικό τένις που παίζει και που τον κάνει να μοιάζει σαν αγρίμι που το σκασε από κλουβί και μπήκε στο γήπεδο. Ο τρόπος που ο Ισπανός τελειώνει το πρώτο σετ, με ασταμάτητο τρέξιμο, ανεβάσματα στο φιλέ, περάσματα της μπάλας σε σημαδεμένες γωνίες ενθουσιάζει και τον κόσμο που είναι μαζί του: άλλωστε είναι ο κάτοχος του θρόνου του Γουίμπλεντον και στην Αγγλία των βασιλικών παραδόσεων αυτό μετράει. Όμως παρά την θεαματική διαμόρφωση του τελικού 6-4 είναι φανερό κάτι: ότι ο Αλκαράθ για να κερδίσει το ματς πρέπει να κάνει μια παραγωγή από χάι λάιτς που ακόμα και για τον ίδιο είναι κάτι αδύνατο. Ενώ ο Σίνερ πρέπει να στηριχθεί στην μεθοδικότητα του. Δηλαδή στο παιγνίδι του.

Μπόρα όχι καταιγίδα

Το ξεκίνημα του δεύτερου σετ οριοθετεί τελικά το ίδιο το ματς. Ο Σίνερ που κουβαλάει τις ήττες από τον αντίπαλό του σαν την πέτρα του Σίσυφου έχει χάσει το πρώτο σετ έχοντας παίξει μάλλον κομμάτι καλύτερα γιατί δεν έχει απάντηση στο καταιγιστικό τένις του Αλκαράθ: όλο αυτό θα μπορούσε να τον τσακίσει αλλά δεν συνέβη τίποτα τέτοιο γιατί ο Ιταλός ξέρει πια ποιόν έχει απέναντί του. Κι αμέσως αποδεικνύεται πως αυτή τη φορά το τένις του Αλκαράθ δεν είναι καταιγίδα, αλλά απλά μια δυνατή μπόρα: υπάρχει διαφορά. Ο Σίνερ απαντάει στο χαμένο πρώτο σετ με ένα μπρέικ στο ξεκίνημα του δεύτερου. Αποδεικνύει δηλαδή ότι είναι ψύχραιμος και ότι δεν πρόκειται αυτή την φορά να αρχίσει να αναρωτιέται τι διάβολο συμβαίνει όπως έκανε στο Παρίσι μετά τα χαμένα ματς μπολ. Και πάνω στην βεβαιότητα ότι έχει απαντήσεις χτίζει μια νίκη που τελικά είναι μάλλον εύκολη: κερδίζει σαν νούμερο 1. Δαμάζει τον Αλκαράθ αφήνοντας του την ευκαιρία απλά να κερδίσει χειροκροτήματα για πόντους που όντως μπορεί να κάνει μόνο αυτός αλλά που σε τελική ανάλυση μετράνε όσο οι άλλοι οι λιγότερο σπάνιοι. Ο Αλκαράθ πληρώνει λάθη, βιασύνες, κακές εκτιμήσεις. Χρησιμοποιεί λίγο τα ντροπ στο (είμαστε άλλωστε στο Γουίμπλεντον), φοβάται να κατεβεί όσο η περίσταση απαιτεί και δεν κατορθώνει να αλλάξει την ένταση και τον ρυθμό των χτυπημάτων του – πράγμα που είναι το χαρακτηριστικό του μοναδικού παιγνιδιού του. Προσπαθεί ή να παρασύρει τον Ιταλό σε μεγάλα ραλι (πράγμα στο γρασίδι δύσκολο) ή να τον κάνει να σκύβει για να βγάλει την μπάλα από χαμηλά αλλά κι αυτό δεν είναι απλό. Ο Σίνερ απαντώντας σχεδόν σε κάθε διαβολιά του τον κάνει όσο η ώρα περνά να μοιάζει όλο και πιο φυσιολογικός. Και τον κερδίζει τελικά εύκολα.

Το σερβίς που κάνει την διαφορά

Το σερβίς, το οποίο ήταν η αχίλλειος πτέρνα του αγώνα στο Παρίσι, ήταν ο παράγοντας που έκανε τη διαφορά μεταξύ των δύο στον τελικό. Ο Σίνερ είχε ένα σταθερό 63% στα πρώτα σερβίς:  βρήκε τον πρώτο του άσο μόλις στο τρίτο σετ, αλλά ήταν συνολικά πολύ πιο σταθερός από τον αντίπαλό του - μια απόδειξη του γεγονότος ότι οι άσοι είναι πλέον ένα λιγότερο σημαντικό στατιστικό στοιχείο. Ο Ιταλός είχε κυρίως ένα καταπληκτικό δεύτερο σερβίς κερδίζοντας επτά πόντους και βάζοντας σχεδόν πάντα τον Ισπανό σε δύσκολη θέση – όλα αυτά ενώ έκανε μόλις δύο διπλά λάθη, παρά το γεγονός ότι πήρε πολλά ρίσκα. Υπάρχει και μια μικρή λεπτομέρεια που έπαιξε σαφώς το ρόλο της. Ο Σίνερ έφτασε στον τελικό έχοντας κάνει ένα καταπληκτικό ματς με τον Τζόκοβιτς που αποδείχτηκε σαν επιτυχημένη πρόβα. Ο Αλκαράθ στο διάβα του δεν βρήκε αντίπαλο: στον ημιτελικό του βρήκε τον Φριτζ ένα από τους χειρότερους παίκτες της πρώτης 20άδας σε ό,τι έχει να κάνει με τις επιστροφές. Τα λάθη του Αμερικάνου σε αυτό τον τομέα έκαναν το σερβίς του Αλκαράθ να μοιάζει υπερόπλο: δεν είναι έτσι ακριβώς.

Με τύχη και τέχνη

Ο Σίνερ είχε κάμποση τύχη. Κέρδισε στον προημιτελικό τον Ντιμιτρόφ γιατί αυτός εγκατάλειψε θυμίζοντας μας ότι έχει γυάλινα πόδια ένα σετ πριν ολοκληρώσει τον μεγαλύτερο θρίαμβο της καριέρα τους. Από την άλλη αν ο Ιταλός είχε εκμεταλλευτεί ένα από τα τρία ματς πόιντ στο Ρολάν Γκαρός σήμερα θα είχε και τα τρία Γκραν Σλαμ της χρονιάς στην προθήκη του και θα πήγαινε στο US Open για να κάνει κάτι μοναδικό. Κατά πάσα πιθανότητα θα τον περιμένει κι εκεί ο Αλκαράθ ο τελευταίος που αντιστέκεται στην ηγεμονία του. Αλλά ο Ισπανός έχει πολλή δουλειά να κάνει και δεν ξέρω κι αν θέλει να την κάνει. Ο Νικ Κύργιος που από τρελούς καταλαβαίνει είπε πως ο Αλκαράθ δεν του μοιάζει παίκτης που αγαπάει την δουλειά. Είχε προβλέψει πως ο Σίνερ θα κερδίσει το τουρνουά και είχε εξηγήσει ότι η διαφορά των δυο έχει να κάνει με την συνολική προσέγγιση των παιγνιδιών: ο Σίνερ έχει τρόπο, ο Αλκαράθ έχει απλά ένστικτο. Η υποψία που υπάρχει είναι ότι ο Ισπανός μεγαλώνοντας μπορεί να γίνει λιγότερο ενστικτώδης, άρα χειρότερος. Ενώ ο μεθοδικός Ιταλός προσθέτει στο ρεπερτόριο του πράγματα: είναι σαν απόφοιτος πανεπιστημίου που έχει σωστές βάσεις και αυτό φαίνεται. Είναι ρομπότ ο Σίνερ; Πιθανόν, ωστόσο αν ήταν ρομπότ δεν θα βραχυκυκλωνε απέναντι στον Ντιμιτροφ: νομίζω πώς πρώτα από όλα είναι παικτης που βελτιώνεται. Μπορει σε πολλά να επαναλαμβανεται όμως  στο σπορ αυτό οι συνεχείς επαναλήψεις ενός καλοδουλεμένου παιγνιδιού κάνουν την διαφορά γιατί οδηγούν σε ένα περφεξιονισμο. 

Μια χαμένη γενιά

Εχουμε πάντως μεγάλη ανάγκη τον Αλκαράθ για να είναι ζωντανό το ενδιαφέρον. Ο κόσμος αγαπάει τις μονομαχίες και τους μονομάχους, οι δυο τους είναι ακόμα μικροί, βοηθά και ότι δεν είναι φίλοι. Η ηγεμονία του Σίνερ χρειάζεται ένα σφετεριστή του θρόνου του κι άλλος πλην του Αλκαράθ αυτή την στιγμή δεν μοιάζει να υπάρχει.

Όταν το νούμερο 1 και το νούμερο 2 της παγκόσμιας κατάταξης παίζουν δυο συνεχόμενους τελικούς Γκραν Σλαμ οι υπόλοιποι που βρίσκονται στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένοι καθώς κάτι κάνουν λάθος: και δεν είναι. Ο Μεντβέντεφ έφυγε από το Λονδίνο χωρίς να μιλήσει. Ο Ζβέρεφ είπε ότι νιώθει άδειος και κουρασμένος. Ο Τσιτσιπάς αποκάλυψε πως έχει χρόνια προβλήματα τραυματισμών. Ο Ρούνε, ο Φριντζ, ο Ντρέιπερ, ο Μπάμπλικ είναι κομμάτι μονοδιάστατοι παίκτες: σίγουρα όχι το ίδιο ικανοί σε όλες σε τις επιφάνειες.  Ο Τζόκοβιτς είπε πως θα επιστρέψει και μπορεί να το κάνει όσο παίζει τένις, αλλά να κερδίσει τους δυο αυτούς μοιάζει πλέον απίθανο. Ο Σέρβος έχει κάνει τον κύκλο του: ψάχνει το μεγάλο φινάλε. Οι νεότεροι όμως μοιάζουν μια χαμένη γενιά. Περίμεναν όλοι πως με την αποχώρηση του Φέντερερ και του Ναδάλ θα «σκοτώνονται» για τον παγκόσμιο θρόνο και προέκυψαν ξαφνικά δυο μικρότεροι που τους προσπέρασαν θεαματικά. Κάπως έτσι όμως συμβαίνει πάντα: αν μέχρι τα 21-22 σου δεν είσαι έτοιμος να γίνεις ηγεμόνας ο χρόνος σταματά να είναι σύμμαχός σου. Ο Σίνερ τον έχει σίγουρα σύμμαχο τον δυνάστη θρόνο, ο Αλκαράθ θα δούμε.  Καλώς ήρθατε στην ιστορία του τένις.

    η